🌹அந்தோனியோ பியரோசி என்பது இவருடைய இயற்பெயர்; இவர் 1389ம் வருடம் மார்ச் 1ம் தேதியன்று, சுதந்திர குடியரசு நாடான இத்தாலியின் தலைநகரான ஃபுளாரன்ஸில் பிறந்தார். இவருடைய 16வது வயதில், 1405ம் வருடம், அர்ச்.சாமிநாதரின் போதகத் துறவற சபையில் சேர்ந்தார். வேத கல்வியும் தத்துவ இயலும் கற்று குருப்பட்டம் பெற்றார்; விரைவிலேயே, அர்ச்.சாமிநாத சபை மடங்களின் நிர்வாக அதிகாரியாக பல நகரங்களுக்கு அனுப்பப்பட்டார்; கொர்தோனோ, உரோமாபுரி, நேப்பிள்ஸ் ,ஃபுளாரன்ஸ் ஆகிய நகரங்களுக்கு அனுப்பப்பட்டார். வேத இயலில் இவர் சிறந்த அறிவுத் திறனைப் பெற்றிருந்ததால், வேத இயல் வல்லுனராக புகழடைந்திருந்தார்; கி.பி.1439ம் வருடம், ஃபுளாரன்ஸ் நகரில் நடைபெற்ற திருச்சபைச் சங்கத்தில், பாப்பரசரின் வேத இயல் ஆலோசகராகவும் இவர் செயல்பட்டார்.
இவர் சிறந்த எழுத்தாளர்: நல்லொழுக்கத்தின் வேத இயல் பற்றிய அநேக நூல்களை எழுதியுள்ளார்;திருச்சபைச் சட்டத்தைப் பற்றிய புத்தகம், பாவசங்கீர்த்தனத்தினுடைய ஆன்ம குருக்களுக்கான வழிகாட்டி, உலக சரித்திரத்தினுடைய முக்கிய நிகழ்வுகளின் தொகுப்பு நூல், ஆகியவற்றை எழுதியுள்ளார். எல்லோருக்கும் நல்ல ஆலோசகராக இவர் மிகவும் பிரபலமடைந்தார்; எல்லோராலும், “நல்ல ஆலோசனைகளின் சம்மனசானவர்” என்று அன்புடன் அழைக்கப்பட்டார்.
பதவியை ஏற்கவில்லையென்றால் திருச்சபை விலக்கம் செய்யப்படுவீர் என்று எச்சரிக்கப்பட்டபிறகு, 4ம் யூஜின் பாப்பரசரின் வற்புறுத்தலின் பேரில்,இவர் ஃபுளாரன்ஸ் நகர மேற்றிராணியாராக ,மார்ச் 13ம் தேதி, 1446ம் வருடம், ஃபியசோல் என்ற நகரிலிருந்த அர்ச்.சாமிநாத சபை மடத்தில், அபிஷேகம் செய்யப்பட்டார்.
இவர் தனது மேற்றிராசனத்தில் சகலராலும் அதிகமாக மதிக்கப்பட்டு, நேசிக்கப்பட்டார்; குறிப்பாக, ஜெபிப்பதில் எல்லோருக்கும் நன்மாதிரிகையாகத் திகழ்ந்தார்; ஜெபிக்கும் மனிதராக , ஜெபத்தினுடைய மனிதராக, எப்போதும், ஜெபிப்பதில் ஆழ்ந்திருக்கும் ஒரு அர்ச்சிஷ்ட மேற்றிராணியாராக அர்ச்.அந்தோனினுஸ் திகழ்ந்தார். 1448 மற்றும் 1453ம் வருடங்களில், முறையே கொள்ளை நோயும், பூமியதிர்ச்சிகளும் ஏற்பட்டபோது, இரவு பகலாக இவர் தனது மந்தையிலிருக்கும் மக்களுக்கு உணவு உடை இல்லிடம் கொடுத்து உதவுவதில், இரவு பகலாக ஈடுபட்டார்; உணவு உடைகளை, ஒரு கழுதையின் மேல் சுமத்தி, அல்லலுற்ற மக்களைத் தேடிக் கொடுத்து வந்தார்; இம் மாபெரும் பிறர்சிநேக அலுவலில், தனக்கு உதவும்படியாக , இவர் , உதவியாளர்களின் ஒரு குழுவைத் தன்னுடன் கூட்டிச் சென்றார்.
அர்ச்.அந்தோனினுஸ் 1459ம் வருடம், மே 2ம் தேதியன்று, பாக்கியமாய் மரித்தார்; இவருடைய அடக்கச் சடங்கை 2ம் பத்திநாதர் பாப்பரசர், தானே முன்னின்று நடத்தினார்: மேலும், அர்ச்.அந்தோனினுஸ் மீது கொள்கிற பக்திமுயற்சிக்கு, இப்பாப்பரசர் விசேஷ ஞான பலன்களை அளித்தார்.
அர்ச்.அந்தோனினுஸ், ஒரு தராசை கையில் பிடித்தபடி, சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கிற படம் மிகவும் பிரபலம். இதற்கான பின்னணி நிகழ்வு: ஒரு சமயம், ஃபுளாரன்ஸ் நகரவாசி ஒருவன், புதுவருட பரிசாக அந்நகரின் அதிமேற்றிராணியாரான அர்ச்.அந்தோனினுசுக்கு ஒரு அழகிய பழக்கூடையை கொண்டு வந்து கொடுத்து, புதுவருட வாழ்த்து கூறி அதிமேற்றிராணியாரிடம் ஆசிர்வாதத்தைப் பெற்றான். அதிமேற்றிராணியார் பதிலுக்கு தனக்கு மிகப் பெரிய வெகுமதி அளிப்பார் என்று எதிர்பார்த்தான்; ஆனால், “சர்வேசுரன் உனக்கு சம்பாவனை அளிப்பாராக!” என்று கூறி, அதிமேற்றிராணியாரான அர்ச்.அந்தோனினுஸ், அவனை ஆசீர்வதித்து அனுப்பி வைத்தார். இதைக்குறித்து அவன் அதிருப்தியடைந்தவனாக வீடு திரும்பினான். இதைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்ட அர்ச்.அந்தோனினுஸ், அவனை வரவழைத்து, அவனிடம் அவனுடைய பழக்கூடையை தராசின் ஒரு தட்டிலும், “சர்வேசுரன் உனக்கு சம்பாவனை அளிப்பாராக!” என்று எழுதப்பட்ட ஒரு காகிதத்தை தராசின் இன்னொரு தட்டிலும் வைக்கச் சொன்னார்; அவனும் அப்படியேச் செய்தான்; என்ன ஆச்சரியம்! “சர்வேசுரன் உனக்கு சம்பாவனை அளிப்பாராக!” என்று எழுதப்பட்டிருந்த அந்த காகிதம் தான், பழங்கள் நிறைந்த அந்த கூடையை விட அதிகக் கனமுள்ளதாயிருந்ததைக் கண்டு, அவன் ஆச்சரியப்பட்டான்! அவன் நிலையில்லாத உலகத்தனமான வெகுமதியின் பேரில் ஆசை வைத்ததைக் குறித்து வெட்கப்பட்டு, அதிமேற்றிராணியாரிடம் அதற்காக மன்னிப்பு கேட்டான். மேலும், அர்ச்சிஷ்ட மேற்றிராணியாரிடமிருந்து “சர்வேசுரன் உனக்கு சம்பாவனை அளிப்பாராக!” என்று பெற்றுக் கொள்கிற ஆசீர்வாதம் எவ்வளவு அதிக பாக்கிய நன்மையைப் பெற்றுக் கொடுக்கிறது! என்ற உண்மையையும் அறிந்து கொண்டான்.🌹✝
🌹”சர்வேசுரனுக்கு ஊழியம் புரிவது என்பது, ஆட்சி செலுத்துவதாகும்” 🌹 ✍+அர்ச்.அந்தோனினுஸ்
🌹இவர் போலநது நாட்டில், ஸெப்பானோவ் என்ற நகரில் 1030ம் வருடம் பிறந்தார். துவக்கக் கல்வியை போலந்து நாட்டில் கற்றபிறகு, பாரீஸ் நகரில் உயர்கல்வியை முடித்து, குருப்பட்டம் பெற்றார். கிராகோ நகர மேற்றிராணியார் 1072ம் வருடம் இறந்த பிறகு, அர்ச்.ஸ்தனிஸ்லாஸை ஒரு மனதாக அந்நகரின் அடுத்த மேற்றிராணியாராகத் தேர்ந்தெடுத்தனர். அச்சமயம் அப்பதவியை இவர் மறுத்து வந்தார்; அப்போது பாப்பரசராக இருந்த 2ம் அலெக்சாண்டரின் நேரடிக் கட்டளை வந்தபிறகே, மேற்றிராணியார் பதவியை அர்ச்.ஸ்தனிஸ்லாஸ் ஏற்றுக் கொண்டார்.
போலந்து நாட்டின் அரசனான 2ம்போலஸ்லாசுடன் இவருக்கு ஏற்பட்ட முதல் முரண்பாடு, ஒரு நிலத்தகராறின்போது, துவங்கியது. மேற்றிராணியாரான அர்ச். ஸ்தனிஸ்லாஸ் தனது மேற்றிராசனத்திற்காக விஸ்டுலா நதியின் கரையில் லுப்லின் நகருக்கு அருகில் பியோடர் என்பவரிடமிருந்து, சிறிதளவு நிலத்தை வாங்கியிருந்தார். பியோடர் இறந்தபிறகு, அந்த நிலத்தை அவருடைய குடும்பத்தினர் அந்த நிலத்தின் மீது உரிமை கொண்டாடி வழக்கு தொடுத்தனர். இதில், அரசன், மேற்றிராணியாருக்கு எதிராக தீர்ப்பு வழங்கினான்.
இதற்குத் தேவையான சாட்சியை, அதாவது, தான் நிலத்தை வாங்கிய பியோடரையேக் கூட்டி வருவதற்கு, அர்ச்சிஷ்ட மேற்றிராணியார் அரசனிடம் மூன்று நாள் அவகாசம் கேட்டார்! உடனே, இறந்தவனைக் கூட்டி வருவதாக, மேற்றிராணியார் கேட்கும் இந்த அபத்தமான விண்ணப்பத்தின் பேரில், அரசனும், அவனுடைய அவையிலிருந்தவர்களும் கேலி செய்து நகைத்தனர்; இருப்பினும், அரசன் அதற்கு சம்மதித்து மூன்று நாள் அவகாசம் கொடுத்தான்.
மூன்று நாட்களுக்குப் பின், அர்ச்.ஸ்தனிஸ்லாஸ், பியோடருக்கு மறுபடியும் உயிர் கொடுத்து, போலஸ்லாஸ் அரசன் முன்பாகக் கொண்டு வந்து நிறுத்தினார். அதைக்கண்ட அரசனும் அவனுடைய அவையிலிருந்தவர்களும் ஆச்சரியத்தினால் வாயடைத்துப் போயினர்! பியோடர், தன் மூன்று மகன்களையும் கடிந்து கொண்டார்; பின் அரசனிடம், பியோடர், மேற்றிராணியார் உண்மையாகவே தன் நிலத்தைத் தன்னிடமிருந்து,, விலைக்கு வாங்கியிருந்தார், என்ற வாக்குமூலத்தை அளித்தார். அரசனும் வேறுவழியில்லாமல், மேற்றிராணியாருக்கு எதிரான இந்த வழக்கைத் தள்ளுபடி செய்தான். பின் அர்ச்.ஸ்தனிஸ்லாஸ், தேவ உதவியால், புதுமையாக கல்லறையிலிருந்து உயிருடன் எழுப்பி தன்னுடன் கூட்டி வந்திருந்த, பியோடரிடம் இன்னும் கொஞ்சம் காலம் உயிருடனிருப்பதற்கு ஆசையிருந்தால், வாழலாம், என்று கூறினார். பியோடர், “ஆண்டகையே! வேண்டாம்! என்னை திரும்பவும் கல்லறையிலேயே விட்டு விடுங்கள்” என்று கூறினார். அதன்படி, அவரை கல்லறைக் குழியினுள் கிடத்தியவுடன், அவருடைய சரீரம், மறுபடியும் எலும்புக்கூடாக மாறியது; கல்லறையில் மறுபடியும் அவரை அடக்கம் செய்தனர்.
அர்ச்.ஸ்தனிஸ்லாஸ், அரசனுடைய ஒழுக்கக் கேட்டைக் குறித்து, அவனைக் கண்டித்து, திருச்சபை விலக்கம் செய்தபோது, மிகப் பெரிய முக்கியமான முரண்பாடு அரசனுடன் ஏற்பட்டது.
இதன் காரணமாக, அரசன் மூர்க்க வெறிகொண்டவனாக, தனது காவலர்களை, மேற்றிராணியாரான அர்ச். ஸ்தனிஸ்லாஸை கொல்வதற்காக, அனுப்பி வைத்தான். ஆனால், அவர்கள், அர்ச்சிஷ்டவரைத் தொடுவதற்கு துணியாமலிருந்தனர். இதைக் கண்ட அரசன் தனது சொந்த கரங்களினாலே, அர்ச்சிஷ்டவரைக் கொன்றான். 1079ம் வரும் அர்ச்.ஸ்தனிஸ்லாஸ் திவ்யபலிபூசை நிறைவேற்றிக் கொண்டிருந்தபோது, அரசன் அவரை நெருங்கிச் சென்று, தன் வாளால் அவருடைய தலையை வெட்டிக் கொன்றான். கிராகோ நகர மேற்றிராணியாரான அர்ச்.ஸ்தனிஸ்லாஸ் இவ்விதமாக மகிமைமிகு வேதசாட்சிய முடியைப் பெற்றுக் கொண்டார்.
போலஸ்லாஸ் அரசன், செய்த இக்கொலை, போலந்து நாடுமுழுவுதும், அவனுக்கு எதிராகக் கலகம் ஏற்படுவதற்குக் காரணமாயிற்று: அதனால், அவன் அரசபதவியிலிருந்து அகற்றப்பட்டான். நாட்டு மக்களிடமிருந்து தன் உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள ஹங்கேரி நாட்டில் தஞ்சம் அடைந்தான். இவனுக்குப் பிறகு, இவனுடைய சகோதரன் முதலாம் விலாடிஸ்லாஸ் ஹெர்மன் போலந்து நாட்டின் அரச பதவியிலமர்ந்தான். அர்ச்.ஸ்தனிஸ்லாஸ், 4ம் இன்னசென்ட் பாப்பரசரால், அசிசி நகரில், 1253ம் வருடம் அர்ச்சிஷ்டவராக பீடத்திற்கு உயர்த்தப்பட்டார். 🌹✝
Stanislaus was born in AD 1030 at Szczepanów, in Poland. After initial studies in Poland, he completed his education in Paris, and was ordained a priest.
When the bishop of Cracow died in 1072, Stanislaus was unanimously elected as his successor, but accepted the office only at the explicit command of Pope Alexander II.
The first conflict of Bishop Stanislaus with King Bolesław of Poland was over a land dispute. The Bishop had purchased for the diocese a piece of land on the banks of the Vistula River near Lublin from a man named Piotr, but after Piotr's death the land had been claimed by his family. The king gave the verdict against Stanislaus.
Bishop Stanislaus asked the King for three days to produce his witness, Piotr himself. The King and his court laughed at the absurd request, but granted Stanislaus the three days.
After 3 days Stanislaus brought Piotr back to life & brought him before King Bolesław. The dumbfounded court heard Piotr reprimand his three sons and testify that Stanislaus had indeed paid for the land. Unable to give any other verdict, the King dismissed the suit against Bishop Stanislaus.
A more substantial conflict with King Bolesław arose after Stanislaus criticized the King for his immorality & excommunicated him.
King Bolesław was furious and sent his guards to kill Bishop Stanislaus, but when the guards didn't dare to touch the Bishop, the King killed him with his own hands by striking Stanislaus on the head with a sword while Mass was being celebrated in the year 1079.
The murder stirred outrage throughout Poland and led to the dethronement of King Bolesław II, who had to seek refuge in Hungary and was succeeded by his brother, Władysław I Herman.
St. Stanislaus was canonized in 1253 by Pope Innocent IV at Assisi.
🌹ஃபுளோரியன் கிபி 250ம் வருடம் ஆஸ்திரியாவிலுள்ள செஸியும் என்ற இடத்தில், 250ம் வருடம் பிறந்தார். இவர் உரோமை இராணுவத்தில் சேர்ந்து, அயரா உழைப்பினால் உயர்ந்த பதவியை அடைந்தார். ஆஸ்திரியாவிலுள்ள நோரிகும் என்ற இடத்தில் முகாமிட்டிருந்த உரோமை இராணுவப் படையின் நிர்வாகியாக ஏற்படுத்தப்பட்டிருந்தார்.
அஞ்ஞான உரோமை சக்கரவர்த்தியான தியோக்ளேஷியன், கிறீஸ்துவர்களைத் தண்டித்து உபாதிக்க வேண்டும் என்கிற தனது கட்டளையை ஃபுளோரியன் நிறைவேற்றகிறதில்லை என்பதை அறிந்து, அதிர்ச்சியடைந்தான். எனவே, ஃபுளோரியனுடைய அதிகாரத்திற்கு உட்பட்ட பகுதியிலுள்ள சகல கிறீஸ்துவர்களையும் கொல்லவும், தனது கட்டளையை ஏன் ஃபுளோரியன் பின்பற்றுகிறதில்லை என்பதற்கான காரணத்தை அறிந்துகொள்ளவும், அகுவிலியுஸ் என்கிற இன்னொரு அதிகாரியை, சக்கரவர்த்தி அனுப்பி வைத்தான். அகுவிலியுஸ், ஃபுளோரியனிடம் அதற்கான காரணத்தைக் கேட்டபோது, ஃபுளோரியன், அகுவிலியுஸிடம், “நானும் ஒரு கிறீஸ்துவன்! கிறீஸ்துவர்களுடைய கதியை நானும் அடைந்துகொள்வேன்! என்று சக்கரவர்த்தியிடம் போய் கூறு!” என்று கூறினார். அகுவிலியுஸ், ஃபுளோாரியனிடம், “நீ கிறீஸ்துவ வேதத்தை கைவிட்டால், உனக்கு ஒரு உயர் பதவி கிடைக்கும்!” என்று கூறினான். அதை அர்ச்.புளோரியன் மறுத்து விட்டார். உடனே கோபவெறியுடன், ஃபுளோரியனை சாட்டையால் அடிக்க உத்தரவிட்டான். அப்போதும் திடமாக தனது வேத விசுவாசத்தில் நிலைத்திருந்த அர்ச்.ஃபுளோரியன், அகுவிலியுஸிடம், “சக்கரவர்ததிக்காக போர்களில் அநேக காயங்களை என் சரீரத்தில் அனுபவத்திருக்கிற நான், என் சத்திய வேதமான கத்தோலிக்க விசுவாசத்திற்காக சில சிராய்ப்புகளை என் சரீரத்தில் தாங்க மாட்டேனா?” என்று கூறினார். அப்போது, அகுவிலியுஸ், அர்ச்.ஃபுளோரியனை நெருப்பினால் எரித்துக் கொல்லக் கட்டளையிட்டான்.
ஆஸ்திரியாவில் லோர்க் என்ற இடத்தில், அர்ச்.ஃபுளோரியனை, நெருப்பினால் சுட்டெரிக்கும்படியாக, உரோமைப் படை வீரர்கள் ஆயத்தம் செய்தபோது, அர்ச்.ஃபுளோரியன் அந்த வீரர்களை நோக்கி, “நீங்கள் இந்த நெருப்பைப் பற்ற வைத்தால், நான் நெருப்பின் சுவாலைகள் மேல் ஏறி மோட்சம் செல்வேன்!” என்று கூறினார்.இதைக் கேட்டு பயந்த அகுவிலியுஸ், அவரை நெருப்பில் எரிப்பதற்கு பதிலாக, கசை வார்களாலும், சாட்டையாலும் அடிப்பிக்கச் செய்தான்; பின், அர்ச்.ஃபுளோரியனுடைய கழுத்தில் பெரிய கல்லைக் கட்டி, என்ஸ் என்ற ஆற்றில், அவரை மூழ்கச் செய்துக் கொன்றான். அர்ச்.ஃபுளோரியன், கிபி 304ம் வருடம், மே 4ம் தேதி வேதசாட்சியாகக் கொல்லப்பட்டு, பாக்கியமான மோட்ச மகிமையின் கிரீடத்தைப் பெற்றுக்கொண்டார்.
பின்னர், கிறீஸ்துவர்கள் அர்ச்சிஷ்டவருடைய பரிசுத்த சரீரத்தை ஆற்றிலிருந்து எடுத்து, லோர்க் என்ற இடத்தில் பக்தி பற்றுதலுடன் அடக்கம் செய்தனர். 600 வருடங்களுக்குப் பின், இதே இடத்தில் அர்ச்.அகுஸ்தீனார் துறவற சபை மடம் கட்டப்பட்டது. போலந்து நாட்டின் அரசரான கசிமிர் மற்றும் கிராக்கோ நகர மேற்றிராணியாருடைய விண்ணப்பத்திற்கு இசைந்து, 3ம் லூசியுஸ் பாப்பரசர் போலந்து நாட்டின் பாதுகாவலராக, அர்ச்.ஃபுளோரியனை ஏற்படுத்தினார்.அர்ச்சிஷ்டவருடைய பரிசுத்த அருளிக்கங்களை போலந்து நாட்டிற்கு 1184ம் வருடம் அனுப்பி வைத்தார். சிறிது காலத்திற்குப் பிறகு, நெருப்பில் விழுந்த ஒருவர், அர்ச்.ஃபுளோரியனை நோக்கிக் கூப்பிட்டு உதவி கேட்டபோது, புதுமையாகக் காப்பாற்றப்பட்டார். அந்நாள் முதல், அர்ச்.ஃபுளோரியனிடம், நெருப்பினால் ஏற்படும் ஆபத்துக்காலங்களில், மக்கள் வேண்டிக்கொள்ளத் துவக்கினர். தீயினாலும், வெள்ளத்தினாலும், தண்ணீரில் மூழ்குவதினாலும் ஏற்படும் ஆபத்துக்களில் நம்மைக் காப்பாற்றுவதற்கு வல்லமையுள்ள பாதுகாவலராக அர்ச்.ஃபுளோரியன் திகழ்கிறார். அநேக நாடுகளில் தீயணைப்பு வீரர்களுடைய பாதுகாவலராக அர்ச்.ஃபுளோரியன் ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கிறார்.
ஆஸ்திரியா , ஜெர்மனி நாடுகளில் தீயணைப்பு வீரர்கள், “ஃபுளோரியன்” என்கிற வார்த்தையை, தீயணைப்பு நிலையங்கள் மற்றும் தீயணைப்புக்கான கனரக வாகனங்களை அழைப்பதற்கான, அவர்களுடைய வானொலி தொடர்பின் ஒரு பொதுவான அழைப்பின் அடையாள வார்த்தையாகப் பயன்படுத்துகின்றனர். தீயணைப்பு படைவீரர்கள் பயன்படுத்தும், ஃபுளோரன்டைன் என்று அழைக்கப்படுவதும், ரேடியோ கைபேசி சாதனமும் கூட அர்ச். ஃபுளோரியனுடைய பெயரினாலேயே (சிறிது மருவி அழைக்கப் படுகிறது) அழைக்கப்படுகிறது! அர்ச் .ஃபுளோரியனுடைய சிலுவையையே அமெரிக்கா, கனடா நாடுகள் உட்பட , அநேக நாடுகளில், தீயணைப்பு வீரர்கள் தங்களுடைய சீருடையில் அடையாளச் சின்னமாக (பேட்ஜ்) அணிந்து கொண்டிருக்கின்றனர்.🌹✝
இவர் வடக்கு இத்தாலியிலுள்ள லிகூரியா மாகாணத்திலுள்ள ஓவடா என்ற ஊரில் 1694ம் வருடம் ஜனவரி 3ம் தேதியன்று பிறந்தார்; பியட்மோன்ட்டின் அலெஸ்ஸான்டிரியாவிற்கு அருகிலுள்ள காஸ்டலா ஸோவைச் சேர்ந்த உயர்ந்த குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர். இவருடைய தாயாருக்கு, இவர் பிறப்பதற்கு முன் ஏற்பட்ட பிரசவவேதனையின் சமயத்தில், ஒரு அதிசய பரலோக ஒளி இவருடைய தாயார் படுத்திருந்த அறையை ஒளிர்வித்தது! இப்பரலோக ஒளி, இவருடைய வருங்கால பரிசுத்தத்தனத்தினுடைய ஒளியின் பிரகாசத்தை முன்னறிவித்தது! மேலும், இவர் குழந்தையாயிருந்தபோது, ஆற்றில் விழுந்து விட்டார்; அச்சமயம், பரலோக இராக்கினியான மகா பரிசுத்த தேவமாதா, புதுமையாக, இவரை எந்தக் கேடும் இல்லாமல் காப்பாற்றினார்கள்! புத்தி விவரம் வந்த நாள் முதற்கொண்டு, இவர், சிலுவையில் அறையுண்டிருக்கும் நேச ஆண்டவர் மீதான அத்தியந்த சிநேகத்தினால் நிறைந்திருந்தார்! மேலும், சிலுவையில் அறையுண்டிருக்கும் திவ்ய இரட்சகர் மீதான தியானத்தில், அதிக நேரத்தை செலவிடத் துவக்கினார்.
இவர் தனது மாசற்ற சரீரத்தை கண்விழிப்புகளாலும், உபவாசங்களாலும், சாட்டை கசை அடிகளாலும், ஒறுத்துத் தண்டித்து வந்தார்; வெள்ளிக்கிழமைகளில், பிச்சுக் கலந்த காடியைக் குடித்து வந்தார்; மற்ற எல்லா விதமான கடின தபசுகளையும் ஒறுத்தல் முயற்சிகளையும் அனுசரித்து வந்தார். ஒரு வேதசாட்சியாக, சத்திய வேதத்திற்காக தன் உயிரை விடுவதற்கு ஆசித்தவராக, துருக்கியருக்கு எதிரான போரில் சண்டையிடுவதற்காக, வெனிஸில் திரட்டப்பட்ட படைவீரர்களின் பட்டியலில் தன்னையும் சேர்க்கும்படிச் செய்தார்; ஆனால், சர்வேசுரனுடைய திருச்சித்தம், இதற்கு மாறாக இருப்பதை, ஜெபிக்கும்போது உணர்ந்தார்; படைக் கருவிகளுடன் சண்டையிடும் இராணுவத்தில் சேர்வதைக் கைவிட்டார்; ஆனால், தன் சகல வல்லமையுடனும் எல்லா மனிதர்களுடைய நித்திய இரட்சணியத்திற்காகப் பாடுபடுகிற திருச்சபையைப் பாதுகாக்கிற உன்னதமான இராணுவத்தில் சேரத் தீர்மானித்தார்; இவர் வீடு திரும்பியதும், மிக செல்வாக்கும் புகழும் சம்பாதிக்கக் கூடிய திருமணத்தையும், தன் மாமா விட்டுச் சென்ற ஆஸ்தியையும் மறுத்து விட்டார்; குறுகலான சிலுவைப் பாதையினுள் நுழையவும்,மேற்றிராணியாரிடமிருந்து கரடுமுரடான துறவற உடுப்பைப் பெற்றுக்கொள்ளவும் இவர் ஆசித்தார்; பின் இவர் மேற்றிராணியாருடைய கட்டளையினால், இவர் குருவானவராக இல்லாதபோதே, இவருடைய ஜீவியத்தின் மேம்பட்ட பரிசுத்தத்தனத்தினிமித்தமாகவும், தேவ காரியங்கள் பற்றி இவர் பெற்றிருந்த அறிவின் காரணமாகவும், சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கித்ததினால், ஆண்டவருடைய வயலில் உழுது , மாபெரும் பலனை அறுவடை செய்தார்; அநேக ஆத்துமங்களை ஆண்டவரிடம் கொண்டு வந்து சேர்த்தார்;
இவர் உரோமாபுரிக்குச் சென்றார்; வேத இயல் கற்ற பிறகு, 13ம் ஆசீர்வாதப்பர் பாப்பரசரின் கட்டளையால், குருப்பட்டம் பெற்றார்; இவர் தன்னுடன் கூட சகக் குருக்களைச் சேர்த்துக் கொள்வதற்கு, பாப்பரசர் அனுமதியளித்தார்; அதன்படி, ஏற்கனவே தன்னை அர்ஜென்டாரோ மலைக்கு வரும்படி மகா பரிசுத்த தேவமாதா அழைத்திருந்த அதே மலைக்குச் சென்று, ஏகாந்த ஜீவியம் ஜீவிக்கச் சென்றார்; மேலும் மகா பரிசுத்த தேவமாதா காண்பித்திருந்த அவர்களுடைய திவ்ய குமாரனுடைய பரிசுத்தப் பாடுகளைக் குறிக்கும் அடையாள சின்னத்தைப் பொறித்த கறுப்பு உடுப்பை உடுத்திக்கொண்டார்; அங்கே அவர் ஒரு புதிய துறவற சபையை ஸ்தாபித்தார்; அது தான் “ஆண்டவருடைய பரிசுத்தப் பாடுகளின் துறவற சபை”. குறுகிய காலத்தில், சர்வேசுரனுடைய ஆசீர்வாதத்தினால், இத்துறவறசபை மிக துரிதமாக அதிகரித்து வளர்ச்சியடைந்தது! இவருடைய கடினமான அயரா உழைப்பினால் இத்துறவற சபை வளர்ந்து வந்தது; அநேக உயர்குடும்பங்களைச் சேர்ந்த மனிதர்களும் இச்சபையில் உறுப்பினர்களாக சேர்ந்தனர்; இத்துறவற சபைக்கான உறுதிப்பாட்டை ஒரு முறைக்கு மேலாக திருச்சபையின் தலைமையகத்திலிருந்து பெற்றுக் கொண்டது! அர்ச்.சிலுவை சின்னப்பர் ஜெபத்தில் பெற்றுக் கொண்ட இச்சபைக்கான விதிமுறைகளையும் திருச்சபை அங்கீகரித்து ஏற்றுக் கொண்டது; “நமதாண்டவரின் பரிசுத்தப் பாடுகள் பற்றிய ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட ஞாபகத்தை ஊக்குவித்துப் பரப்புவது” என்கிற நான்காவது வார்த்தைப்பாடும் இத்துறவற சபையின் வார்த்தைப் பாடுகளுடன் சேர்க்கப்பட்டது!
பரிசுத்த கன்னியர்களின் ஒரு துறுவற சபையையும் இவர் ஸ்தாபித்தார்; இப்பரிசுத்தக் கன்னியர், இடைவிடாமல், தேவ பத்தாவானவருடைய சகலத்தையும் மிஞ்சும் உன்னதமான சிநேகத்தைப் பற்றி தியானித்துக் கொண்டிருப்பார்கள்!
இந்த எல்லா ஞான அலுவல்களிலும், இவர் ஆன்மாக்கள் மேல் கொண்டிருந்த அயரா சிநேகமானது, ஒருபோதும், இவர் சுவிசேஷத்தைப் போதிப்பதில் சோர்வடையாமலிருக்கும்படிச் செய்தது! இவர் எண்ணிக்கையில்லாத திரளான மனிதர்களை, மிகவும் கைவிடப்பட்ட நிலையிலிருந்த மனிதர்களையும், பதிதத் தப்பறையில் விழுந்த மனிதர்களையும் கூட மனந்திருப்பி, இரட்சணியத்தின் பாதைக்குக் கூட்டிவந்து சேர்த்தார்! இவருடைய நேர்த்தியான பேச்சுத்திறனுடைய வல்லமை, விசேஷமாக ஆண்டவருடைய பரிசுத்தப பாடுகள் பற்றி இவர் பேசியபோது, எவ்வளவு ஆச்சரியத்திற்குரிதாயிருந்ததென்றால், இப்பிரசங்கத்தின் போது, இவரும், ஆண்டவருடைய பரிசுத்தப் பாடுகள் மட்டிலான இவருடைய பிரசங்கத்தைக் கேட்கிறவர்களும் கண்ணீர் சிந்தி அழுவார்கள்! மகாக் கடினப்பட்ட இருதயங்களும் இதைக் கேட்டு, மனஸ்தாபப் பட்டு மனந்திரும்பினார்கள்!
அர்ச்.சிலுவை சின்னப்பருடைய இருதயத்தில் தேவசிநேக அக்கினி சுவாலை எவ்வளவாக பற்றியெரிந்ததென்றால், இவருடைய இருதயத்திற்கு அருகிலிருந்த துறவற அங்கிப்பகுதி, நெருப்பினால் எரிந்ததைப் போல் தீய்ந்து போயிருக்கும்!இவருடைய விலா எலும்புகள் இரண்டு, தேவசிநேக மிகுதியால் இருதயம் விரிவடைந்ததினிமித்தமாக துருத்திக் கொண்டிருந்ததைப் போல் தோன்றின!
இவர் திவ்யபலிபூசையை நிறைவேற்றும்போது, இவரால் கண்ணீரைக் கட்டுப்படுத்தக் கூடாமல் போகும்! இவர் அடிக்கடி பக்திபரவசத்தில் ஆழ்ந்திருப்பார்! இச்சமயங்களில், இவருடைய சரீரம் குறிப்பிடத்தக்க அளவில் நிலத்தை விட்டு மேலே உயரும்! இவருடைய முகம் பரலோக ஒளியால் பிரகாசிக்கும்! சில சமயங்களில் இவர், பிரசங்கம் நிகழ்த்தும்போது,இவரை ஊக்குவிக்கும் விதமாக பரலோகக் குரலொலி கேட்கப்படும்! மற்ற சமயங்களில், இவருடைய பிரசங்கம் பல மைல்கள் தொலைவிலுள்ள ஊர்களுக்கும் கேட்கும்!
தீர்க்கதரிசன வரமும், பலமொழிபேசும் வரமும், பிறருடைய இருதய இரகசியங்களை அறியும் வரமும், தீய ஆவிகள், நோய்கள் மட்டில் இவர் கொண்டிருந்த வல்லமை ஆகியவை இவர் கொண்டிருந்த விசேஷ தேவ கொடைகளாகும்! பாப்பரசர்களால் இவர் மிகுந்த மேரை வணக்கத்துடன் நடத்தப்பட்ட போதிலும், இவர் தன்னை பயனற்ற ஊழியன் என்றும் தகுதியற்ற பாவி என்றும் கருதினார்; இறுதியாக, இவர் தனது கடின தபசின் மிகுதியால், தனது 81வது வயதில், 1775ம் வருடம் அக்டோபர் 18ம் தேதியன்று உரோமாபுரியில் பாக்கியமாக மரித்தார்; இவர் ஏற்கனவே தீர்க்கதரிசனமாக அறிவித்தபடி, அதே நாளன்று மரித்தார்;அதற்கு முன்பாக மகா அழகிய அறிவுரையை தன் துறவியருக்குக் கூறினார்; அதுவே இத்துறவியருக்கு இவர் அளித்தத் தன் மரண சாசனமாகவும், உயிலாகவும் இருந்தது! திருச்சபையின் இறுதி தேவதிரவிய அனுமானங்களாலும், பெற்று, பரலோகக் காட்சியினாலும் திடம் பெற்றவராக பாக்கியமாய் மரித்தார். 9ம் பத்திநாதர் இவருக்கு முத்திப் பேறு பட்டமும், அர்ச்சிஷ்டப்பட்டமும் அளித்தார்.
அர்ச்.சிலுவை சின்னப்பரே! எங்களுக்காக வேண்டிக் கொள்ளும்
Missionary and Founder of Orders (1673–1716) Tireless preacher of the Mother of God in the midst of many contradictions.
Feast day is April 28th.
Louis-Marie Grignion de La Bacheleraie was born in Montfort-la-Cane, then in the diocese of Saint-Malo, now in the diocese of Rennes, on January 31, 1673. In the spirit of religion and humility, he later abandoned the name of his family, taking the name of the place of his birth and baptism. His early education was pious and strong; he completed it with the Jesuits of Rennes, where he acquired the reputation of a Saint Louis de Gonzague.
Providence then led him to Paris, to study in various houses run by the Sulpicians, and at Saint-Sulpice itself. In this seminary, where he shone by his intelligence and deep piety, God's views of him were not sufficiently understood. God allowed him to do so in order to form him in the love of the Cross, of which he was to be a passionate apostle. It was at the school of Saint-Sulpice, however, that he drew his marvellous love of Mary and prepared himself to become Her Apostle and Teacher.
As a young priest, he was first chaplain at the hospital in Poitiers, where he carried out a reform that was as prompt as it was astonishing. Then tossed about for some time by the persecutions caused by the Jansenists, he went to Rome in order to offer himself to the Pope for foreign missions, and he received from the Supreme Pontiff the order to work for the evangelization of France.
From then on, for ten years, he went from mission to mission, in several dioceses of the West, which he stirred and transformed by his powerful word, by the flame of his zeal and by his miracles. He nourished his spiritual life in continual prayer and in prolonged retreats, and was the object of frequent visits by the Blessed Virgin. His popular hymns complete the astonishing fruits of his preaching; he plants the Cross everywhere; he sowed devotion to the Rosary everywhere: he providentially prepared the peoples of the West for their heroic resistance to the destructive tide of the Revolution, which was to arise in less than a century.
After sixteen years of apostolate, he died in the middle of preaching, at Saint-Laurent-sur-Sèvre (Vendée), at the age of forty-three, leaving, to continue his work, a Society of missionaries, the Sisters of Wisdom, and some Brothers for the Schools, known everywhere today as the Brothers of Saint-Gabriel. He is one of the greatest saints of modern times, and the promoter of the prodigious development of devotion to the Blessed Virgin in our time.
Abbé L. Jaud, Vie des Saints pour tous les jours de l'année, Tours, Mame, 1950
Long version (La Bonne Presse)
Blessed Louis-Marie Grignion de Montfort was one of those stars whom God sends from time to time on the stage of the world; he had thrown light on the decline, all darkened by Jansenism, of what is called the age of Louis XIV; then its brilliance seemed to fade. To XXTh century, his fame only increased, his doctrine spread more and more, either by his works, or by those which he inspired; at the same time his life and examples, which are becoming more and more well known, continue his lessons of contempt for the world and love for Jesus on the cross.
Early education. – Saint-Sulpice.
Louis Grignion was born on January 31, 1673, at Montfort-la-Cane, now Montfort-sur-Meu, a small town in the diocese of Rennes, and formerly in the diocese of Saint-Malo, to Jean-Baptiste Grignion, sieur de La Bacheleraie, Breton gentleman, lawyer, and Jeanne Robert de La Vizeule. To the name of Louis, which he received at baptism, the servant of God added that of Mary at her confirmation. On entering, destitute of everything, into the ecclesiastical state, he willingly hid his name under that of Montfort, the place of his baptism, and it was under this latter name that he became famous, with a celebrity made up of contradictions on the one hand, and the reputation of holiness on the other.
He was one of the eldest of nine and perhaps eleven children; among them he counted three religious sisters and a Dominican friar; he himself was a member of the Third Order of St. Dominic. M. Grignion, in spite of his modest fortune, sent him, in 1685, to study at Rennes in a flourishing college, run by the Jesuits. Louis was noted for his devotion to the Blessed Virgin, his great purity and his love for the poor.
He was eighteen years old and had just finished his philosophy, when God made him hear a mysterious call to the priesthood. He was attracted to Paris by the generosity of a benefactress who wanted him to attend the Séminaire de Saint-Sulpice; In a spirit of poverty he made the journey on foot, and arrived in rags; he was placed, not at Saint-Sulpice, but in a neighbouring house for poor ecclesiastics.
He was able to continue his studies at the Sorbonne only at the cost of hard sacrifices, agreeing to watch over the dead in the parish of Saint-Sulpice. Of the hours of night which he thus spent three or four times a week, he employed the first four in prayer on his knees, two others in spiritual reading, two in sleep, and the rest in the study of theology. He then entered another house of poor clerics, called the Robertins. Louis Grignion exercised fearful mortifications upon him: bloody disciplines, iron chains, cilices, everything was done to appease his thirst for sacrifice.
These exaggerated austerities soon exhausted his robust, but as yet incompletely formed, nature. At the age of twenty he fell ill and had to be taken to the Hôtel-Dieu, where he edified everyone.
About the same time he found himself free from immediate need thanks to the benefit of two foundations; he was then admitted to the Séminaire de Saint-Sulpice, but his superiors decided, in view of his limited resources, to no longer send him to the Sorbonne. Appointed librarian of the Seminary, he spent his holidays acquiring a profound knowledge of Sacred Scripture, the Fathers and the Doctors, which would later nourish his missionary sermons. At this time, too, he began to compose hymns; He later owes them part of his success as a reaper of souls.
However, the peculiarities of his life and his mortifications more than once kept the minds of his superiors in suspense; but the severest trials, the public humiliations which they inflicted upon him, never found fault with his humility, nor with his obedience. Living by faith, Montfort judged all things by this measure. Hence his ways of speaking or acting, which are humanly inexplicable; hence innumerable persecutions and reproaches.
Yet the hostility to which he was the object all his life is explained much less by his singularities than by his ardent struggle against the Jansenist doctrines, which then poisoned a large part of the Church of France, against the scandals of morals, as frequent at that time as at ours, and against all abuses.
The former favourite of Louis XIV., Madame de Montespan, who had been excluded from Versailles since 1691 and who expiated her former scandalous life by charity, had a great esteem for the servant of God; she took charge of three of her sisters, placing one in a convent in Paris, the house of St. Joseph, and the other two in the abbey of Fontevrault, in the diocese of Angers, which was headed by Gabrielle de Rochechouart, Madame de Montespan's own sister.
He was sent to Nantes, then to Poitiers.
Montfort was raised to the priesthood on 5 June 1700 and celebrated his first mass eight days later in the chapel of the Blessed Virgin in the church of Saint-Sulpice. He was then twenty-seven years old. Even before he became a priest, the holy young man had repeatedly expressed his desire to go to distant missions. God had other plans for him. His superiors advised him to go to Nantes, where a society of priests was dedicated to the missions, in the parishes of Brittany. M. Lévêque, the superior of this house, was one of the first disciples of M. Olier.
However, the little society of Nantes was not nearly as holy as its superior. Moreover, at that time, all the high clergy and all the Orders of the city, with the exception of the Jesuits, who, there as elsewhere, never abandoned it, and also of the Capuchins, were inclined to Jansenism. This remark determined him to follow another course; he left Nantes in April 1701 and left for Fontevrault, where one of his sisters was to take the habit. But, travelling on foot, he arrived... the day after the ceremony. Madame de Montespan urged him to go to Monsignor Girard, Bishop of Poitiers, who had been tutor to her children; the latter was at Niort, and the holy priest had to wait four days for him. He employed this time in a retreat and in caring for the sick at the general hospital. They were so touched by his piety and the poverty of his clothes, that they subscribed to give him alms, and begged the bishop to give him to them as chaplains.
From Poitiers he returned to Nantes and had the consolation of giving a mission alone at Grandchamp, where he successfully applied his method of preaching and hymns; Father de Montfort also preached at Pellerin and in various parishes in the vicinity.
At the hospital in Poitiers. – Foundation test.
On 25 Aug. 1701 a letter from Bishop Girard appointed him chaplain of the hospital at Poitiers. He accepted, in spite of the little attraction he felt for a life that was too quiet, feeling called to the missions of the countryside; He insisted on carrying out his duties free of charge and receiving only food from the poor.
The hospices were then, in Poitiers as almost everywhere, governed by widows or pious young girls who considered these functions rather as a position than as a post of devotion. It was by seeing at close quarters the vice of this secular administration of charity, that the holy chaplain conceived the design of founding an association based on the spirit of sacrifice and composed of members bound by the vows of religion.
He began by trying to group the nurses together; On this side he had successes, then setbacks. Then he undertook to recruit from among the sick and the boarders themselves the elements of a pious association, a sort of outline of a true Congregation, and which he would call "Wisdom" out of devotion to the Holy Spirit; The superior of this association was the most pious of its members, a blind woman. But already the holy founder had his sights set on a valuable recruit, Marie-Louise Trichet.
The Saint Assisting the Sick
In Paris and Mont Valérien.
The holy man remained ten months in the general hospital of Poitiers, where he restored good order, which had long been disturbed. But his anxieties about the vocation of his sister in Paris, who had left the house of Saint-Joseph, determined him to go to the capital in 1702. On the way, he was expelled from the Seminary of Angers by one of his former directors, who had been warned against him; in Paris, clever calumnies had alienated his protectors at Saint-Sulpice. He did, however, providentially succeed in having his sister admitted to the Benedictine Sisters of the Blessed Sacrament.
In spite of these contempts, if it was a question of undertaking some design reputed to be difficult or impossible, it was to his virtue that recourse was had had place. Thus it was that discord had arisen in a convent of hermits, who lived in a very austere manner on Mont-Valérien, the abbot, M. Madot, afterwards bishop of Belley, and afterwards of Chalón, begged Montfort to go thither. He did so humbly, and the religious, touched by his virtue, made mutual concessions to each other which brought peace.
Return to Poitiers. – Beginning of the Congregation of Wisdom
He returned to Poitiers and resumed his project of a Congregation of Religious Hospitallers. The first novice from outside whom he received and who, indeed, was the foundress under his direction, was the daughter of a procurator at the presidial of Poitiers, Marie-Louise Trichet. She was only seventeen years old when she had recourse to his direction in 1701. Father Grignion admitted him to daily communion, according to the ancient custom of the Church, which unfortunately had long since fallen into disuse and which Jansenism had completed. Then, on February 2, 1708, when she was nineteen years old, he had her put on a special habit, such as the Daughters of Wisdom still wear. It was a coarse grey woollen dress; A headdress and sandals without heels completed this costume, over which he threw a black cloak resembling a mourning cloak. \
"Sister Marie-Louise of Jesus" was to wait seven years with a companion, Catherine Brunet, for the hour marked by Providence for the realization of the founder's projects.
Fresh difficulties having arisen, the poor chaplain resolved to leave the hospital; abandoning himself to divine action, he again took the road to Paris, about Easter 1708, and obtained admission to the hospital of the Salpêtrière, which had 5,000 boarders; He devoted himself to it in such a brilliant manner that he was discharged.
The poor of the hospital at Poitiers were not consoled by the departure of their chaplain. On March 9, 1704, they wrote a letter in which they demanded the return of the man whom they had so well appreciated. Montfort obeyed at once. We give it 3o frank for his way; He distributes this money to the poor, and goes on a beggar's journey.
Beginning of missions.
The trials increased to such an extent that Father de Montfort resolved to abandon into the hands of God the cradle which contained his dearest hopes. He presented himself to the bishop of Poitiers, Bishop de La Poype de Vertrieu, begging him to allow him to follow his attraction to the missions. The bishop, who appreciated the apostle, readily consented.
Montfort was then thirty-one years old. Endowed with a health which his fearful austerities had not yet weakened too much, he set to work and began his preaching at Montbernage, a suburb of Poitiers, dependent on the parish of Sainte-Radegonde.
His ardent, striking, and popular words in the manner of Bridaine, the impulses of his faith, the enthusiasms of his love, the mere sight of that strange face in which the austerities of his penance were read, all in him preached God. The people flocked to hear him, and almost at every sermon the sobs of the audience answered his convinced accents. Conversions took place en masse.
But the devil was not long in hindering the work of the Apostle as best he could. A thousand trials were brought upon him. The most painful was that which came to him from the Bishop of Poitiers. This prelate, having allowed himself to be circumvented, had him notified of the prohibition to preach and the order to leave the diocese. This severe measure, of which the bishop afterwards repented, was very sensible to our apostle, but not a word of murmuring touched his lips. He was then preaching a retreat; he interrupted it and took advantage of this enforced rest to go to Rome.
Pilgrimage to Rome.
Montfort undertook this pilgrimage on foot and without money. Then, after running many dangers, he arrived at Loreto, and rested there for a fortnight, went to Rome, and obtained an audience with Clement XI, on the 6th of June, 1706. The Pope dismissed him, giving him with his blessing the title of apostolic missionary.
This paternal welcome was a great encouragement to him; he returned from Rome by way of Saumur and Mont-Saint-Michel.
New ban on preaching. – Apostolic Life.
Some time afterwards M. Grignion came to Rennes, where his father and mother lived. He preached his first mission there and then went to Montfort, his homeland, and to Dinan, where his Dominican brother lived. There he gave a mission to the soldiers of the garrison. From there he spread to the dioceses of Saint-Malo and Saint-Brieuc.
Soon suspected in his own diocese of origin, Father de Montfort returned to Nantes where he carried out several missions.
One day, on the Motte-Saint-Nicolas, he saw a considerable crowd, and, understanding that a public dance was the cause of this gathering, he unhesitatingly split the ranks of the curious and entered the midst of the dancers. They surround him and jeer at him, and one of them, in mockery, sings one of the hymns he sang in the mission. But he, taking up his rosary and raising his crucifix, said, "If there are any friends of God in this assembly, let them kneel with me." His inspired air, his acknowledged virtue, subjugated the most daring, and all, dancers and spectators, fell on their knees, recited the rosary and dispersed.
In 1709 he gave the mission at Pont-Château and in the neighbouring parishes. There he erected a famous Calvary, an artificial hill 50 feet high, at the erection of which 20,000 people laboured; this was the pretext for new accusations against him before the bishop of Nantes. On the very eve of the date fixed for the solemn inauguration—the 4th of September, 1709—he was forbidden to preach. The civil authority, for its part, was moved by the construction of a "fortress," and its demolition was ordered and partly executed. He had returned to Nantes, and, preaching being forbidden to him, occupied himself with the care of the incurable.
In the meantime, summoned by the bishops of La Rochelle and Luçon, he prepared for the struggle against the Protestant peril.
His preaching was very successful, both in the diocese of Luçon, where he first passed, and in that of La Rochelle. He preached for Easter at the Isle of Yeu, and in the spring made a journey to Nantes; He then composed a piece of writing, the. The Secret of Mary, which, further developed, would become the admirable Treatise on True Devotion to the Blessed Virgin; he condensed in it, making it accessible to all, the doctrine of Father de Condren, of Mr. Olier, and of Mr. Boudon.
Foundation of a Society of Missionaries.
Despite his robust constitution, the missionary felt that his youth would not long withstand the extreme fatigues of mission life. He saw the immense good that these exercises were producing everywhere. He thought of surviving himself in sons capable of continuing this work. The bishop of La Rochelle encouraged him. The holy priest left for Paris in June 1713, in order to affiliate the congregation of his dreams to the Seminary of the Holy Spirit, founded by M. Poullart des Places. He recruited from this seminary the first elements of his future family, which he called the Society of Mary. 'On his return to Poitiers, he had the joy of meeting the two recruits of his little community of Wisdom. But the bishop of Poitiers, ill-advised, ordered him to leave the city within twenty-four hours. The humble missionary obeyed at once without complaint and set out for La Rochelle where he had to be treated in hospital for a serious and painful illness. He resumed his missionary work, got into trouble in the diocese of Saintes and returned to La Rochelle where he installed three Brothers in the "Petites Ecoles"; These religious, brothers of those who helped him in the material organization of the missions, were, in a way, the first subjects of an institute that was later to be greatly efflored, that of Saint-Gabriel, reorganized at the beginning of the nineteenth century by Father Deshayes, Superior General of the Society of Mary.
After having sent to Aunis and Saintonge, the Blessed wished to consult one of his old friends, M. Blain, then Vicar General of Rouen; Here he was again on the road: he crossed the dioceses of Nantes, Rennes and Avranches where he again encountered setbacks; in that of Coutances, preaching and confession were forbidden to him, but the prohibition was reported; In Rouen, his friend lectures him amicably on his singularity and refuses to follow him. He returned to Nantes to his dear incurables; Finally, he accepted the hospitality of friends in Rennes, but he was soon served there and returned to La Rochelle in 1715. He withdrew the two Sisters from the hospital in Poitiers and brought them to La Rochelle to take care of a girls' school; he soon left them to preach in the diocese of Luzon.
During the mission of Villiers-en-Plaine, he was seen praying with his arms crossed, and raised more than two feet above the ground. He also came to Mervent, and as his strength began to betray him, he fixed his temporary retreat there in a wild cave, at the bottom of which winds the Vendée, and which is now the object of a pilgrimage. The Blessed then went to Saint-Pompain, where he attracted to his Congregation, then composed of a few Brothers, the vicar of the parish, M. Mulot, who with M. Vatel, a recruit from the Seminary of the Holy Spirit, was one of his first disciples and became his successor, hence the name of "Mulotines" given for some time to the Missionaries.
Fr. de Montfort also persuaded 33 men of the parish to make the pilgrimage of Our Lady of the Ardillers, in Saumur, to obtain heavenly blessings on the Society of Mary. The pilgrims walked barefoot part of the way. The holy missionary made the same journey a few days later, with several Brothers.
In Saint-Laurent-sur-Sèvre. "His death." – Its influence.
During this pilgrimage he felt the first announcements of his approaching end. On 21 Jan. 1716 he lost his aged father, who died at the Abbaye-en-Bréteil, near Montfort. Accompanied by M. Mulot, he came to begin the mission of Saint-Laurent-sur-Sèvre, a parish in the diocese of Poitiers, now Luçon. A few days later he was stricken with pleurisy, saw death coming with intrepidity, and on Tuesday, April 28, 1716, he gave up his beautiful soul to God.
According to his wishes, he was buried near the altar of the Blessed Virgin in the parish church. The confidence of the people has made his tomb the destination of a pilgrimage. Many miracles have been performed there.
It was here that his daughters, in 1720, and his sons, the following year, sheltered their cradle; All three congregations have grown, lived, and prospered in the shadow of this revered tomb.
The influence of the Servant of God in the dioceses and the 180 parishes he evangelized was profound and lasting. The historians of the wars of the Vendée, in going back to the causes of this gigantic struggle of the humble for the defence of religion, find the preaching of Father de Montfort: in fact, after eighty years, they had not been forgotten. If Jansenism has been defeated in these regions, if Protestantism has not made new conquests, if the populations have remained rooted in the faith, it is to the valiant missionary that they are indebted.
Louis-Marie Grignion de Montfort, declared Venerable on September 7, 1838, was beatified by Leo XIII on January 22, 1888.
J.-E. Drochon.
LPL Note: The article was written before the canonization of St. Louis-Marie Grignion de Monfort by Pope Pius XII on July 20, 1947. We've changed the title accordingly. See the homily and speech given by Pius XII on this occasion.
Sources consulted. – R. P. Fonteneau, Life of Blessed Louis-Marie Grignion de Montfort. – Ernest Jac, Blessed Grignion de Montfort (Les Saints Collection). – Archbishop Laveille, Blessed L.-M. Grignion de Montfort (1673–1716), from unpublished documents (1908); Blessed Louis-Marie Grignion de Montfort and his religious families (1916). – Abbé Pauvert, Life of the Venerable Louis-Marie Grignion de Montfort (1876). – J.-M. Quérard, Life of Blessed Louis-Marie Grignion de Montfort, Founder of the Missionaries of the Company of Mary, the Daughters of Wisdom and the Brothers of the Holy Spirit. – (V.S. B. P., No. 367.)
.jpg)
