Quotes in Tamil

சிருஷ்டிகளை எவ்வளவுக்கு அதிகமாய் நேசிப்போமோ அவ்வளவுக்கும் சர்வேஸ்வரனை அற்பமாய் நேசிப்போம்

- அர்ச். பிலிப்புநேரி

"சிருஷ்டிகளில் நின்று உங்களிருதயத்தை யகற்றி, கடவுளைத் தேடுங்கள். அப்போது அவரைக் காண்பீர்கள்

- அர்ச். தெரேசம்மாள் -

சர்வேஸ்வரனுக்குச் சொந்தமாயிராத அற்ப நரம்பிழை முதலாய் என்னிருதயத்தில் இருப்பதாகக் கண்டால் உடனே அதை அறுத்து எறிந்து போடுவேன்

- அர்ச். பிராஞ்சீஸ்கு சலேசியார்

வெள்ளி, 29 நவம்பர், 2024

November 27 - Our Lady of Miraculous Medal

 

நவம்பர் 2️7ம் தேதி

அற்புதப் பதக்கம் என்கிற புதுமை மாதா சுரூபத்தின் திருநாள்

 

1830ம் வருடம், நவம்பர் 27ம் தேதியன்று, பாரீஸ் நகரின் ரூ டூ பாக்கிலுள்ள பிறர்சிநேகக் கன்னியர் மடத்தில், மாலை ஜெபதியான நேரத்தில், அர்ச். கத்தரீன் லபூரேவிற்கு, மகா பரிசுத்த தேவமாதா காட்சியளித்தார்கள். மகா பரிசுத்த தேவமாதா, நீள வட்டமான ஒரு சட்டத்தினுள் தம்மையேக் காண்பித்தபடி, பூகோள உருண்டையின் மேல் நின்றவிதமாகக் காட்சி அளித்தார்கள்; தேவமாதா பல வித்தியாசமான வண்ண நிறங்களிலான மோதிரங்களை அணிந்திருந்தார்கள்; அந்த மோதிரங்களிலிருந்து பிரகாசமான ஒளிக் கதிர்கள், கீழே இருந்த பூமியின் பூகோள உருண்டையின் மீது பாய்ந்தன! தேவமாதா தோன்றிய நீள வட்டத்தின் சட்டத்தைச் சுற்றிலும், “! பாவ மில்லாமல் உற்பவித்த அர்ச். மரியாயே! அடைக்கலமாக உம்மை நாடி வரும் எங்களுக்காக வேண்டிக்கொள்ளும்!” என்கிற ஜெபத்தினுடைய வார்த்தைகள் தோன்றின!

கத்தரீன் லபூரே, இப்பரலோகக் காட்சியை கவனித்துக்கொண்டிருந்த போது, காட்சியில் தேவமாதாவைச் சுற்றிலுமிருந்த நீள வட்டத்தின் சட்டம் சுற்றத் துவக்கியது! அடுத்த பக்கத்தில், 12 நட்சத்திரங்களைக் கொண்ட ஒரு நீள வட்டம் தோன்றியது;அதனுள் சிலுவை நாட்டப்பட்டிருந்த “M” என்ற எழுத்தும் அந்த எழுத்தின் அடியில் முட்களால் முடி சூட்டப்பட்டிருந்த ஆண்டவரின் மகா பரிசுத்த திவ்ய திரு இருதயமும், வாளால் ஊடுருவப்பட்ட மகா பரிசுத்த தேவமாதாவின் மாசற்ற இருதயமும் தோன்றின! அப்போது, தேவமாதாவின் திருக்கர விரல்களிலிருந்த ஒருசில மோதிரங்களிலிருந்து, ஏன் ஒளிக்கற்றை வெளியேறாமல் இருக்கிறது? என்று, அர்ச்.கத்தரீனம்மாள் கேட்டார். அதற்கு, மகா பரிசுத்த தேவமாதா, வெளியே புறப்பட்டு வராத அந்த ஒளிக்கற்றைகள், மக்கள் கேட்பதற்கு மறந்த தேவ வரப்பிரசாதங்களைச் சுட்டிக் காண்பிக்கின்றன! என்று பதிலளித்தார்கள்.  பின்னர், மகா பரிசுத்த தேவமாதா, அர்ச். கத்தரீனம்மாளிடம், காட்சியில் கண்டபிரகாரம், ஒரு பதக்கம் செய்யப்பட வேண்டுமென்றும், அதை எல்லோரும் கழுத்தில் அணிந்து கொள்ளவேண்டுமென்றும், கத்தரீனம்மாளுடைய  ஆன்ம இயக்குனர் சுவாமியாரின் வழிகாட்டுதலின்படி, இந்த பதக்கம் செய்யப் படவேண்டுமென்றும், கூறினார்கள்.  உறுதியான நம்பிக்கையுடன் இந்த பதக்கத்தை அணிகிறவர்கள் எல்லோரும், மாபெரும் தேவ வரப்பிரசாதங்களைப் பெற்றுக்கொள்வார்கள், என்று மகா பரிசுத்த தேவமாதா கூறினார்கள்.  தேவமாதா கூறியபடி எல்லாவற்றையும், அர்ச். கத்தரீன் லபூரே செய்து முடித்தார்; கத்தரீனுடைய ஆன்ம இயக்குனர் சுவாமியார், இரண்டு வருடம் கழித்து, கத்தரீனுடைய அடையாளத்தை வெளிப்படுத்தாமல், மகா பரிசுத்த தேவ மாதாவின் காட்சியைப்பற்றிய விவரத்தை, பாரீஸ் அதிமேற்றிராணியாரிடம் தெரிவித்தார்.  தேவமாதாவின் அற்புதப்பதக்கத்தின் காட்சி, திருச்சபையால் அங்கீகரிக்கப்பட்டது; அற்புதப்பதக்கங்கள், ஏட்ரியன் வாச்செட் என்ற பொற்கொல்லரால் வடிவமைக்கப்பட்டு, தயாரிக்கப்பட்டன!  அர்ச். கத்தரீன், தேவமாதா காட்சிபெற்ற அந்த மடத்தின் சிற்றாலயம், பாரீஸிலிருக்கும் ரூ டூ பாக்கிலுள்ள பிறா்சிநேகக் கன்னியர் சபையின் தாய் மடத்தில் உள்ளது. இந்த சிற்றாலயத்தில் தான், அர்ச்.கத்தரீன் லபூரே மற்றும் பிறர்சிநேகக் கன்னியர் சபையின் இணை ஸ்தாபகரான அர்ச்.லூயிஸ் தே மரி லாக்கினுடைய அழியாத பரிசுத்த சரீரங்கள் பூஜிதமாக அடக்கம் செய்யப்பட்டு, பொது வணக்கத்திற்காக வைக்கபட்டிருக்கின்றன. உலகெங்கிலுமிருந்து, மக்கள் இந்நாள் வரை, திருயாத்திரையாக, இங்கு வந்து ஜெபித்துச் செல்கின்றனர்.

ஜென்மப் பாவமில்லாமல் உற்பவித்த அர்ச்.மரியாயே! பாவிகளுக்கு அடைக்கலமே! இதோ உமது அடைக்கலமாக ஓடி வந்தோம்! எங்கள் பேரில் இரக்கமாயிருந்து, எங்களுக்காக உமது திவ்ய திருக்குமாரனிடம் வேண்டிக்கொள்ளும்!”

November 26 - St. Sylvester

 

நவம்பர் 26ம் தேதி

ல்வெஸ்டிரின் துறவற சபையின் ஸ்தாபகரும், மடாதிபதியுமான

அர்ச்.சில்வெஸ்டர் கொஸ்ஸோலினி

 

இவர், இத்தாலியில் லொரேட்டோவிலிருந்து 14 மைல் தூரத்திலுள்ள ஓசிமோ என்ற இடத்தில் 1177ம் வருடம் ஒரு உயர் குடும்பத்தில் பிறந்தார். இவர் சட்டக்கல்வியையும், வேதஇயலையும், முறையே, பொலோஞாவிலும், பதுவாவிலும் உள்ள பல்கலைக்கழகங்களில் பயின்றார். பின்னர், ஓசிமோ கதீட்ரல் தேவாலய நிர்வாக அதிபர் குழுவின் உறுப்பினராக நியமிக்கப்பட்டார். இவர் தன் ஜீவிய காலத்தில் மிகவும் வியந்து பாராட்டிப்போற்றி வந்த ஒரு மனிதனுடைய  சிதைந்து போய்கொண்டிருந்த பிரேதத்தைக் கண்டு, மாபெரும் அதிர்ச்சியடைந்தார்; உடனே, ஒரு துறவியாக வேண்டும், என்று தீர்மானித்தார். அந்த மனிதனுடைய மாபெரும் அழகிற்காகவும், அவன் நிறைவேற்றியிருந்த அரிய காரியங்களுக்காகவும், அவனை மிகப்பெரிய மனிதனாகக் கருதி பாராட்டி வந்திருந்தார். விரைவிலேயே, சில்வெஸ்டர், வஞ்சகமான இவ்வுலகத்தின் மாயையான மகிமையைப் பற்றி புரிந்து கொண்டார்; உலக மகிமை, வீணான மகிமையாக, விரைவிலேயே மறைந்து போகக் கூடிய மகிமை! என்பதைப் புரிந்துகொண்டார். எனவே, தனது 40வது வயதில், அந்நகரை விட்டு இரகசியமாக வெளியேறினார்;ஓசிமோ நகரிலிருந்து 30 மைல் தூரத்திலிருந்த  ஒரு பாலைவனத்தில் ஏகாந்தமாகத் தங்கி இளைப்பாறினார்.

                1231ம் வருடம், சில்வெஸ்டிரின் துறவற சபையை ஸ்தாபித்தார். அன்கோனா பிரபுவிற்கு சொந்தமான பிரதேசத்திலுள்ள ஃபேப்ரியானோ விலிருந்து இரண்டு மைல் தொலைவிலுள்ள ஃபானோ என்ற மலையின் மேல் ஒரு துறவற மடத்தை தன் சபையினருக்காகக் கட்டினார்.

                இந்த மடத்தில், அர்ச்.ஆசீர்வாதப்பர் துறவற சபையின் விதிமுறைகளை முழுமையாக அனுசரிக்கும்படி, ஏற்பாடு செய்தார். 1248ம் வருடம், இவர் தனது துறவற சபைக்கான பாப்பரசரின் அங்கீகாரத்துடனான அனுமதியை, அச்சமயம் லியோன்ஸ் நகரில் தங்கியிருந்த 4ம் இன்னசென்ட் பாப்பரசரிடமிருந்து பெற்றுக்கொண்டார். இவர், இத்தாலியில், 25 துறவற மடங்களைக் கட்டினார்; தபசு , ஜெபம், என்கிற இவர் அனுசரித்த இரு பக்திமுயற்சிகளுடைய இரட்டை உணர்வினுடைய சந்ததியாக தனது சீடர்களை விட்டுச் சென்றார்; 1267ம் வருடம், இவர் தனது 90வது வயதில், 1267ம் வருடம், நவம்பர் 26ம் தேதியன்று பாக்கியமாய் மரித்தார். இவருடைய கல்லறையில் ஏராளமான புதுமைகள் நிகழ்வதற்கு சர்வேசுரன் திருவுளமானார்; இவர் அனுசரித்து வந்த இடைவிடாத கடின தபசின் காரணமாக, இவருடைய பெயர், உரோமை வேதசாட்சிகளுடைய பெயர் பட்டியலில் சேர்க்கப்பட்டது.

அர்ச்.சில்வெஸ்டரே! எங்களுக்காக வேண்டிக்கொள்ளும்!

திங்கள், 25 நவம்பர், 2024

November 22 - St. Cecilia

 

நவம்பர்‌ 2️2️

வேதசாட்சியும் கன்னிகையுமான

(அழியாத சரீரமுடைய முதல்‌ அர்ச்சிஷ்டவள்‌)

கி.பி.177ம்‌ வருடம்‌ கத்தோலிக்க வேத விசுவாசத்திற்காக கொடூர உபத்திரவங்கள்‌ பட்டு, வேதசாட்சியாக மரித்த இந்த இளம்‌ அர்ச்சிஷ்ட வள்‌, பரிசுத்த கற்பு என்கிற மகா அழகிய நறுமண மலர்களான கிறீஸ்துவ கன்னிகையர்களும்‌ வேதசாட்சிகளுமானவர்களில்‌ மிக முக்கியமான வேதசாட்சியாக திகழ்கின்றார்‌.

அர்ச்‌ செசிலியம்மாள்‌, உரோமை நகரின்‌ மிகவும்‌ பிரசத்திபெற்ற பத்ரீசியாரின்‌ மகளாகப்‌ பிறந்தார்‌.இவர்‌ மட்டுமே, இவருடைய குடும்பத்தில்‌ கிறீஸ்துவளாக இருந்தார்‌. சுரங்கக் கல்லறைக் கோவிலில்‌ நிகழ்ந்த கத்தோலிக்க ஜெபவழிபாடுகளில்‌ செசிலியம்மாள்‌ கலந்துகொண்டார்‌. செசிலியம்மாளுடைய பெற்றோர்கள்‌, ஒன்றில்‌, மகள்‌ மேல்‌ இரக்கப்பட்டு, அதற்கு அனுமதித்திருக்க வேண்டும்‌; அல்லது, மகள்‌ மேல்‌ அக்கறையில்லாதவர்களாக இருந்திருக்க வேண்டும்‌.

இளமையிலேயே அர்ச்‌. செசிலியம்மாள், தன்‌ கன்னிமையை ஆண்டவருக்கு அர்ப்பணித்து ஒப்புக்கொடுத்திருந்தார்‌; பரிசுத்த கற்பின்‌ வார்த்தைப்பாட்டை எடுத்திருந்தார்‌. இருப்பினும்‌, செசிலியின்‌ பெற்றோர்கள்‌, அஞ்ஞானியான ஒரு இளம்‌ உயர்குடிமகனான வலேரியனுக்கு திருமணம்‌ செய்து வைத்தனர்‌. திருமண நாளன்று மாலையில்‌, திருமண விருந்திற்கான இசை இன்னும்‌ காற்றில்‌ மிதந்து கொண்டிருந்த நேரத்தில்‌, உரோமாபுரியின்‌ உயர்குடி மகளும்‌ அறிவிலும்‌ அழகிலும்‌ சிறந்து விளங்கிய இளம்‌ கன்னிகையுமான செசிலியம்மாள்‌, தனது கன்னிமை விரதத்துவத்தைப்‌ புதுப்பித்தார்‌.

அதே திருமண நாளின்‌ மாலை நேரத்தில்‌, வலேரியனிடம்‌, செசிலி, தான்‌ கன்னிமை விரதத்துவத்தின்‌ வார்த்தைப்பாட்டை சர்வேசுரனுக்கு அளித்திருப்பதாகவும்‌, அதற்காக ,தன்னை தனது காவல்‌ சம்மனசானவர்‌ பாதுகாப்பதாகவும்‌ கூறினார்‌. மேலும்‌, வலேரியனிடம்‌, செசிலியம்மாள்‌, “நீங்கள்‌ என்னிடம்‌ அணுகி வந்தால்‌, அது, என்‌ காவல்‌ சம்மனசானவருக்குக்‌ கோபத்தைத்‌ தூண்டக்கூடும்‌; அதன்‌ காரணமாக, உம்மை பழிவாங்கும் படியாக அவரின்‌ தாக்குதல்களுடைய அடிகளுக்கு நீர்‌ ஆளாகக்‌ கூடும்‌!” என்று கூறினார்‌.

அதற்கு வலேரியன்‌, “நான்‌ உன்னுடைய காவல்‌ சம்மனசானவரைக்‌ காண்பேனாகில்‌, உன்னுடைய விருப்பத்தின்படி நான்‌ நடந்துகொள்வேன்!”‌ என்று கூறினார்‌. அதற்கு செசிலியம்மாள்‌, “நீர்‌, கத்தோலிக்கனாக மாறுவீர்‌ என்றால்‌, நிச்சயமாக என்‌ காவல்‌ சம்மனசானவரைக்‌ காண்பீர்!”, என்று வாக்குறுதி அளித்தார்‌;

அதன்‌ பின்‌,வலேரியனை, உர்பன்‌ பாப்பரசரிடம்‌ செசிலியம்மாள்‌ கூட்டிச்‌ சென்றார்‌; ஞானஸ்நானம்‌ பெறும்படியாக, அன்றிரவே, தன்னிடம்‌ வந்த வலேரியன்‌ மட்டில்‌, பரிசுத்த பாப்பரசர்‌ வெகுவாக சந்தோஷமடைந்தார்‌; ஞான உபதேசத்தைக்‌ கற்பித்தார்‌; ஞானஸ்நானத்தையும்‌ அன்றிரவே பாப்பரசர்‌, வலேரியனுக்கு அளித்தார்‌; கிறீஸ்துவராக வலேரியன்‌ தனது மாளிகைக்குத்‌ திரும்பி வந்தார்‌; தன்‌ இல்லத்தை அடைந்ததும்‌, வலேரியன்‌, செசிலியம்மாளுடைய காவல்சம்மனசானவரை மெய்யாகவே கண்டார்‌; காவல்‌ சம்மனசானவர்‌ தன்‌ இருகரங்களிலும்‌ இரண்டு ரோஜா மலர்‌ கிரீடத்தை வைத்திருப்பதைக்‌ கண்டார்‌; வலேரியனுக்கும்‌, செசிலியம்மாளுக்கும்‌, அவர்களுடைய தலைகளில்‌, காவல்‌ சம்மனசானவரே, அந்த ரோஜா மலர்கிரீடங்களைச்சூடினார்‌.

விரைவிலேயே அவர்கள்‌ இருவரும்‌ வேதசாட்சிய முடியைப்‌ பெறப்‌ போகிறார்கள்‌ என்பதை, அர்ச்‌.செசிலியம்மாள்‌ உடனே புரிந்துகொண்டார்‌. அச்சமயம்‌, சர்வேசுரனிடமிருந்து எந்த தேவ வரப்பிரசாதத்தையும்‌ வலேரியன்‌ பெற்றுக்கொள்ளலாம்‌. சர்வேசுரன்‌ வலேரியன்‌ மட்டில்‌ மிகவும்‌ மகிழ்வடைந்திருக்கிறார்‌, என்று, அறிவிக்கப்பட்டது. உடனே, வலேரியன்‌, தான்‌ பெற்ற இந்த தேவ வரப்பிரசாதத்தை, தன்‌ சகோதரனான திபூர்ஷியுசும்‌ பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும்‌ என்று விரும்பி, அந்த விருப்பத்தை விண்ப்பித்தார்‌. உடனே வலேரியனுடைய விருப்பத்தின்படி, அவருடைய சகோதரனான திபூர்ஷியுசும்‌ கத்தோலிக்கனாக மனந்திரும்பினார்‌. இரு சகோதரர்களும்‌, பெரிய செல்வந்தர்களாக இருந்ததால்‌, வேத சாட்சிய மரணத்தினால்‌, தந்தையை, தாயை, பெற்றோர்களை, மகன்களை இழந்துபோன கிறீஸ்துவக் குடும்பங்களுக்கு பொருள்‌ உதவி செய்வதிலும்‌, அவர்களை ஆதரிப்பதிலும்‌, வேதசாட்சிகளாக உயிரிழந்த கிறீஸ்துவர்களை அடக்கம்‌ செய்வதிலும்‌ ஈடுபட்டு, இறுதியில்‌ அதே வேதசாட்சிகளாக மரிப்பதற்கும்‌ துணிந்தனர்‌.

அதன்‌ விளைவாக, விரைவிலேயே அவர்கள்‌ இருவரும்‌ சிறை பிடிக்கப்பட்டனர்‌; இவ்விரு சகோதரர்களும்‌ வேதசாட்சிகளாகக்‌ கொல்லப்பட வேண்டிய இடத்திற்குக்‌ கூட்டிச்‌ சென்ற இராணுவ அதிகாரியான மாக்சிமுசையும்‌ மனந்திருப்பினர்‌; வழியில்‌ இவர்கள்‌ மெய்யான சர்வேசுரனைப்‌ பற்றிய ஞான உபதேசத்தைக்‌ கேட்ட மாக்சிமுஸ்‌ மனந்திரும்பி கிறீஸ்துவ விசுவாசத்தை ஏற்றுக்கொண்டார்‌. இவர்கள்‌ இருவரையும்‌ கொல்வதற்கான அதிகாரியான மாக்‌சிமுஸ்‌, மரண தண்டனையை ஒரு நாளைக்குத்‌ தள்ளிப்போட்டு விட்டு, இவர்கள்‌ இருவரையும்‌ தன்‌ வீட்டிற்குக் கூட்டிச் சென்றார்‌; தன் குடும்பத்தாருடனும்‌ வீட்டாருடனும்‌, சேர்ந்து ஞானஸ்நானம்‌ பெற்று, கிறீஸ்துவன்‌ ஆனார்‌. வலேரியன்‌, திபூர்ஷியுஸ்‌ மற்றும்‌ அவர்களால்‌ கிறீஸ்துநாதரிடம்‌ கூட்டிவரப்பட்ட மாக்சிமுஸ்‌ ஆகிய மூவரும்‌ தலைவெட்டி வேதசாட்சிகளாகக் கொல்லப்பட்டனர்‌.

அச்சமயம்‌, செசிலியம்மாள்‌, கைதுசெய்யப்பட்டு, உயிருடன்‌ எரித்து கொல்லப்படும்படியான தண்டனைத்‌ தீர்ப்பை அடைந்தார்‌. ஆனால்‌, நெருப்பு செசிலியம்மாளைத்‌ தீண்டவில்லை! ஆதலால்‌, தலைவெட்டிக்‌ கொல்லப்பட்டார்‌. ஆனால்‌, கொலைக்காரன்‌, செசிலியம்மாளின்‌ கழுத்தை நடுங்கியபடி வெட்டியதால்‌, கழுத்து முழுமையாக வெட்டுப்படாமல்‌ அரைகுறையாக வெட்டப்பட்டு, செசிலியம்மாள்‌; கீழே கிடந்தார்‌; இரண்டு நாட்கள்‌ உயிருடன்‌ இருந்து, கொடிய அவஸ்தைப்‌ பட்டார்‌.

அர்ச்‌. செசிலியம்மாளுடைய பரிசுத்த அழியாத சரீரம்‌, பிரடக்ஸ்டாடுஸ்‌ என்‌ற சுரங்கக்‌ கல்லறையில்‌, 600 வருடங்கள்‌ கழித்து, கி.பி.822ம்‌ வருடம்‌, முதலாம்‌ பாஸ்கல்‌ பாப்பரசரால்‌ கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. 1599ம்‌ வருடம்‌ மறுபடியும்‌, அர்ச்‌.செசிலியம்மாளின்‌ பரிசுத்த சரீரம்‌ அழியாமல் இருப்பது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது!

அர்ச்‌.செசிலியம்மாளே! அர்ச்‌.வலேரியனே! அர்ச்‌.திபூர்ஷியஸே! எங்களுக்காக வேண்டிக்கொள்ளுங்கள்‌!

November 23 - St. Clement I

 

நவம்பர்‌ 23ம் தேதி

வேதசாட்சியான

 

          🌹கிளமென்ட்‌ யூதமதத்திலிருந்து கிறிஸ்துவராக மனந்திரும்பியவர்‌; அர்ச்‌. இராயப்பருக்கும்‌ அர்ச்‌. சின்னப்பருக்கும்‌ சீடராயிருந்தார்‌; அர்ச்‌. சின்னப்பர்‌ பிலிப்பியருக்கு எழுதிய நிரூபத்தில்‌, இவரைப்‌ பற்றி எழுதியிருக்கிறார்‌: “அவர்கள்‌ கிளமெந்த்‌ என்பவரோடும்‌, எனக்கு உதவிசெய்த மற்றவர்களோடும்‌,சுவிசேஷத்தைப்பற்றி என்னோடு கூட உழைத்தவர்கள்”‌ (பிலிப்‌ 4:3).

அனிக்ளிதுஸ்‌ பாப்பரசருக்குப்‌ பிறகு அர்ச்‌. கிளமென்ட்‌ கி.பி. 88ம்‌ வருடத்தில்‌, பாப்பரசரானார்‌. கொடுங்கோலனான டிராஜன்‌ என்கிற உரோமைச்‌ சக்கரவர்த்தியினால்‌, இவர்‌, தண்டிக்கப்பட்டு, கிரீமியா நாட்டிற்கு நாடு கடத்தப்பட்டார்‌. அங்கு ஏற்கனவே தண்டனையை அனுபவித்து வந்த 2000 கத்தோலிக்கர்களுக்கு, அர்ச்‌. கிளமென்ட்‌ பாப்பரசர்‌ ஆறுதலாயிருந்தார்‌;

அவர்களுக்கு இவர்‌ அளித்த அறுதல்‌ வார்த்தைகள்‌: “சர்வேசுரன்‌, உங்களுடன்‌ கூட இருக்கும்படியாக, இந்த இடத்திற்கு என்னை அனுப்பியதன்‌ மூலம்‌ , வேதசாட்சிய முடியின்‌ மகிமையில்‌ உங்களுடன்‌ கூட பங்கேற்‌கும் படியான தேவ வரப்பிரசாதத்தை எனக்கு அருளியிருக்கின்றார்‌; ஆனால்‌ அதற்கு நான்‌ தகுதியற்றவனாயிருக்கிறேன்.”‌

அர்ச்‌.கிளமென்ட்‌, கி.பி.100ம்‌ வருடம்‌, கழுத்தில்‌ நங்கூரம்‌ கட்டப்பட்டவராக கடலில்‌ மூழ்கடிக்கப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டார்‌. கப்பல்‌ படையினருக்கும்‌ கல்லை வெட்டுபவர்களுக்கும்‌ அர்ச்‌. கிளமென்ட்‌ பாதுகாவலராயிருக்கிறார்‌.

அர்ச்‌.கிளமென்ட்டே! எங்களுக்காக வேண்டிக்கொள்ளும்‌!

November 24. - St. John of the Cross

நவம்பர்‌ 24ம் தேதி

காட்சி தியானியும், ஸ்துதியரும், வேதபாரகருமன

அர்ச்‌. சிலுவை அருளப்பர்‌ 

ஜூவான்‌ தே யெப்பெஸ்‌ ஆல்வாரெஸ்‌,1542ம்‌ வருடம்‌,ஜூன்‌ 24ம்‌ தேதி,ஸ்பெயின்‌ நாட்டிலுள்ள ஃபோன்டிவெரோஸ்‌ என்ற இடத்தில்‌ பிறந்தார்‌. பிரான்சிஸ்‌ தே யெப்பெஸ்‌ என்ற ஸ்பெயின்‌ நாட்டின்‌ உயர்குடியைச்‌ சேர்ந்த பிரபுவின்‌ மகனாக அருளப்பர்‌ பிறந்தார்‌. ஸ்பெயினிலுள்ள மெதீனா தே காம்போஸ்‌ என்ற நகரிலுள்ள கார்மெல்‌ மடத்தில்‌,1563ம்‌ வருடம்‌,அருளப்பர்‌,தன்‌ 23வது வயதில்‌,இளந்துறவியாகச்‌ சேர்ந்தார்‌,1567ம்‌ வருடம்‌,25வது வயதில்‌ குருப்பட்டம்‌ பெற்றார்‌. 1568ம்‌ வருடம்‌,கார்மெல்‌ சபையின்‌ புகழ்பெற்ற காட்சி தியானியான அர்ச்‌.அவிலா தெரசம்மாள்‌,கார்மெல்‌ சபையின்‌ ஆரம்பகால கண்டிப்பான தபசுகளின்‌ விதிமுறைகளை மறுபடியும்‌ அனுசரிக்கும்படியாக,கார்மெல்‌ சபையினுள்‌ கொண்டு வரும்படியாக,கார்மெல்‌ சபையை சீர்திருத்தும்‌ அலுவலில்‌ அர்ச்‌. சிலுவை அருளப்பருடைய உதவியுடன்‌ ஈடுபட்டார்கள்‌. 

1569ம்‌ வருடம்‌,டூரூவெலோ என்ற இடத்தில்‌,அர்ச்‌.சிலுவை அருளப்பர்‌,முதல்‌ சீர்திருத்தப்பட்ட கார்மெல்‌ சபை மடத்தைத்‌ துவக்கினார்‌. ஆனால்‌ இவர்‌,அர்ச்‌.அவிலா தெரசம்மாளுடன்‌ சேர்ந்து கொண்டு வந்த சீர்திருத்தத்தினால்‌,கார்மெல்‌ துறவற சபையினுள்‌ துறவியரிடையே உட்பூசல்‌ ஏற்பட்டது. அதன் காரணமாக 1576ம்‌ வருடம்‌,இவரை சிறை வைத்தனர்‌. 1577ம்‌ வருடம்‌,அர்ச்‌. சிலுவை அருளப்பரை,டொலடோவில்‌ மறுபடியும்‌ ஒரு இருண்ட அறையில்‌ அடைத்து வைத்தனர்‌. அங்கு தான்‌,அர்ச்‌.சிலுவை அருளப்பர்‌,உலகப்புகழ் பெற்றதும்‌,இவருடைய மிகச்சிறந்‌தவையுமான காட்சிதியானக்‌ கட்டுரைகள்‌ அல்லது ஞானப்‌ பாடல்களை,எழுதினார்‌: “ஆத்துமத்தின்‌ உன்னத சங்கீதம்”‌ஆத்துமத்தின்‌ இருண்ட இரவு”சிநேகத்தினுடைய உயிருள்ள சுவாலை” ஆகிய ஞான சங்கீதங்களை எழுதினார்‌.

“ஆத்துமத்தின்‌ இருண்ட இரவு” என்கிற தனது காட்சிதியானக்‌ கட்டுரையில்,ஆத்துமமானது,சகலத்தின்‌ மீதும்‌ கொண்டிருக்கும்‌ சகல பற்றுதல்களையும் ஒவ்வொன்றாகத்‌ துறந்துவிட்டு சகலத்தையும்‌ கடந்து,இறுதியாக எவ்வாறு,நமதாண்டவர்‌ சிலுவையில்‌ அறையப்பட்டதையே அதனுடைய இறுதி மகிமையாக,அனுபவிக்கிறது,என்பதைப்‌ பற்றி விவரிக்கின்றார்‌. எட்டு சரணங்களுடைய பாடலாக இதை இயற்றியிருக்கிறார்‌.தன்‌ மகா நேசமானவருடன்‌ ஒன்றிணைந்து ஐக்கியமாவதற்கு முன்பாக, விசுவாசத்தினுடைய இருண்ட இரவைக்‌ கடந்து செல்லும்போது தான்‌, கொண்டிருந்த பாக்கியமானதும்‌ துணிகரமானதுமான வீரத்துவத்தைப்‌ பற்றி,ஆத்துமம்‌ பாடுகிற பாடலாக இதை எழுதியுள்ளார்‌. 1568ம் ‌வருடம்‌,ஆகஸ்டு மாதம்‌ அருளப்பர்‌ சிறையிலிருந்து புதுமையாக வெளியேறி தப்பிச்‌ சென்றார்‌. பின்னாளில்‌ 1585ம்‌ வருடத்திலிருந்து 1587ம்‌ வருடம்‌ வரை, இவருக்கு ஆண்டலூசியா பிராந்தியத்தின்‌ கார்மெல்‌ துறவற சபையில்‌ உதவி பொதுதலைமை அதிபர்‌ பதவி அளிக்கப்‌ பட்டது. இவருடைய இறுதி காலத்தில்‌,மறுபடியும்‌,சீர்திருத்தப்பட்ட கார்மெல்‌ சபைத் துறவியரிடையே கருத்து வேறுபாடும்‌ பிரிவினையும்‌ ஏற்பட்டது,அர்ச்‌.சிலுவை அருளப்பர்‌ தனிமையில்‌ ஜெப தபத்தில்‌ ஈடுபட்டு முழுமையான ஏகாந்த ஜீவியம்‌ ஜீவித்தார்‌. உபேடா என்ற இடத்தில்‌ 1591ம்‌ வருடம், டிசம்பர்‌ 14ம்‌ தேதியன்று,தன்‌ 49வது வயதில்‌,அர்ச்‌. சிலுவை அருளப்பர்‌ பாக்கியமாக மரித்தார்‌. செகொவியா நகரில்‌ அடக்கம்‌ செய்யப்பட்டார்‌.1726ம்‌ வருடம்‌ இவருக்கு அர்ச்சிஷ்டப்‌ பட்டம்‌ அளிக்கப்பட்டது.இவருடைய பரிசுத்த சரீரம்‌ அழியாத சரீரமாக இந்நாள்‌ வரை வணங்கப்பட்டு வருகிறது. 11ம்‌ பத்திநாதர்‌ பாப்பரசர்‌,1926ம்‌ வருடம்‌,இவரை திருச்சபையின்‌ வேதபாரகராகப்‌ பிரகடனம்‌ செய்தார்‌. மாபெரும்‌ கத்தோலிக்கக்‌ காட்சி தியானிகளில்‌ மிகச்சிறந்த காட்சி தியானியாகவும்‌, ஞான சங்கீதங்கள்‌ எழுதும்‌ இஸ்பானிய கவிஞர்களில்‌ மிகச்சிறந்த கவிஞராகவும்‌,அர்ச்‌.சிலுவை அருளப்பர்‌ திகழ்கின்றார்‌. திருச்சபையின்‌ மிகச்‌ சிறந்த வேதபாரகராகவும்‌,இஸ்பானிய தேசத்தின்‌ துறவற மடங்களின்‌ சீர்திருத்தவாதியாகவும்‌,சீர்திருத்தப்பட்ட கார்மெல்‌ சபையின்‌ தியான துறவற சபையின் ‌இணை ஸ்தாபகராகவும்‌ திகழ்கின்றார்‌.


ஸ்துதியரும்,காட்சிதியானியும்,வேதபாரகருமானஅர்ச்‌.சிலுவை அருளப்பரே! எங்களுக்காக வேண்டிக்கொள்ளும்‌


Nov. 25 - St. Catherine of Alexandria

நவம்பர்‌ 25ம் தேதி

வேதசாட்சியான

அர்ச்‌.அலெக்சான்டிரியா கத்தரீனம்மாள்


அலெக்சான்டிரியா நகரத்தில்‌,ஒரு உயர்குடி பதித குடும்பத்தில்‌,கி.பி.287ம்‌ வருடம்‌,கத்தரீனம்மாள்‌ பிறந்தார்‌. இவருக்கு 18 வயதான போது,இவரும்‌,இவருடைய தாயாரும்‌,கத்தோலிக்க வேதத்தைத்‌ தழுவினர்‌: கத்தரீனம்மாள்‌,கிறீஸ்துவர்களைக்‌ கொல்வதைக்‌ குறித்து,உரோமாபுரியின்‌ சக்கரவர்த்தியான மாக்சென்ஷியுஸை,வெளிப்படையாகக்‌ கண்டித்தார்‌. சக்கரவர்த்தியும்‌,அவனுடைய அஞ்ஞான கடவுள்களும்‌ போலியான கடவுள்கள்‌,என்று பகிரங்கமாகக்‌ கூறினார்‌. 

இதைக்‌ கேட்டதும்‌,சக்கரவர்த்தி,கத்தரீனம்மாள்‌ மேல்‌ கடுங்கோபம்‌ கொண்டான்‌.உடனே, 50 அஞ்ஞான தத்துவ இயல்‌ ஆசிரியர்களை வரவழைத்து,கத்தரீனம்மாளுடன்‌ வேதத்தைப்‌ பற்றி தர்க்கவாதம்‌ செய்ய ஏற்பாடு செய்தான்‌. அதைக்‌ கேட்பதற்காக மாபெரும்‌ பார்வையாளர்‌ கூட்டம்‌ சேர்ந்தது. சக்கரவர்த்தி,மாபெரும்‌ கோபவெறியுடன்‌,தன்‌ பத்திராசனத்தில்‌ அமர்ந்தான்‌. அவனைச்‌ சுற்றிலும்‌,அரண்மனையைச்‌ சேர்ந்த சகலரும்‌ அமர்ந்தனர்‌. தர்க்க வாதத்தில்‌ அஞ்ஞான தத்துவ இயல்‌ ஆசிரியர்கள்‌ படுதோல்வியை அடைந்தனர்‌. அதே சமயம்‌,சிறுபெண்ணான கத்தரீனுடைய ஞானத்தைக்‌ கண்டு அதிசயப்பட்டனர்‌கத்தரீனம்மாள்‌ கூறிய சத்திய வேதத்தினுடைய ஞான உபதேசத்தினால்‌ கவர்ந்திழுக்கப்பட்டவர்களாக 50 அஞ்ஞான தத்துவ இயல்‌ ஆசிரியர்களும்‌,மனந்திரும்பி,கத்தோலிக்க வேதத்தில்‌ சேர்ந்தனர்‌. அதனால்‌ அவர்கள்‌ மேல்‌ ஆத்திரமடைந்த மாக்சென்ஷியுஸ்‌அவர்களை உயிருடன்‌ எரித்துக்கொல்லும்படிச்‌ செய்தான்‌.அவர்கள்‌ அனைவரும்‌ வேதசாட்சிகளாக மரித்தனர்‌! 

இதைக்‌ கண்ட மாக்சென்ஷியுஸ்‌,கத்தரீனம்மாள்‌,கத்தோலிக்க வேதத்‌தை மறுதலித்தால்‌,அரசியின்‌ பதவியை அளிப்பதாகவும்‌,தானே திருமணம்‌ செய்து கொள்வதாகவும்‌,கூறினான்‌.ஆனால்‌,அதை கத்தரீனம்மாள்‌ உடனே மறுத்து விட்டார்‌. தன்னை திருமணம்‌ செய்துகொள்ள மறுத்துவிட்ட கத்தரீனை,சக்கரவர்த்தி,சாட்டையால்‌ அடித்து,சிறையில்‌ அடைக்கச்‌ செய்தான்‌.

சிறையிலிருந்தபோது,அர்ச்‌.கத்தரீனம்மாள்‌,சக்கரவர்த்தி்யுடைய மனைவியையும்‌,உரோமப்‌ படைவீரர்கள்‌ 200 பேரையும்‌,அவர்களின்‌ தலைவனையும்‌ மனந்திருப்பி கத்தோலிக்க வேதத்தில்‌ சேரும்படிச்‌ செய்தார்‌.இதைக்‌ கேள்விப்பட்ட சக்கரவர்த்தி,அவர்கள்‌ எல்லோரையும்‌ கொன்றுபோடச்‌ செய்தான்‌.இவர்கள்‌ அனைவரும்‌ வேதசாட்சிகளாக மரித்தனர்‌! பின்னர்‌,கத்தரீனம்மாளை சித்ரவதைச்‌ செய்வதற்காகவே,கொடியவனான சக்கரவர்த்தி,கூரான கத்திகளும்‌,கூர்மையான இரும்புக்‌ கம்பிகளும்‌ பொருத்தப்பட்ட ஒரு சக்கரத்தைக்‌ கண்டுபிடித்திருந்தான்‌. அந்த சக்கரத்துடன்‌ சேர்த்து கத்தரீனம்மாளை பிணைத்துக்‌ கட்டினான்‌.அதைக்‌ கண்ட சகல மக்களும்‌ அஞ்சி நடுங்கினர்‌.ஆனால்‌,அந்த சக்கரம்‌ ஓடத் துவக்கியபோது,புதுமையாக அதன்‌ இணைப்புகள்‌ எல்லாம்‌ பிரிந்து,உடைந்து சிதறியது!அச்சமயம்‌ அதிலி ருந்த 3000 கூர்மையான கம்பிகள்‌ நான்கு பக்கமும்‌ சிதறி,சுற்றி நின்று வேடிக்கை பார்த்துக்‌ கொண்டிருந்த 3000 அஞ்ஞானிகள்‌ மேல்‌ பாய்ந்து,ஊடுருவிக்‌ குத்திக்‌ கொன்றது! இதைக்கண்டு கோபவெறியுடன்‌ மூர்க்கனான சக்கரவர்த்தி கி.பி.310ம்‌ வருடம்‌,கத்தரீனம்மாளை தலையை வெட்டிக்கொல்லும்படி கட்‌டளையிட்டான்‌. கத்தரீனம்மாளுடைய சரீரத்தை,பிறகு,சம்மனசுகள்‌,சீனாய்‌ மலை அடிவாரத்திலிருந்த ஒரு சந்நியாசிகள்‌ மடத்திற்குக்‌ கொண்டு வந்தனர்‌. 

சிலுவைப்போர்களின்‌ சமயத்தில்‌,அர்ச்‌.அலெக்சான்டிரியா கத்தரீனம்மாள்‌ மீதான பக்தியை அனுசரிப்பது எல்லா கிறீஸ்துவர்களிடமும்‌ இன்றியமையாத ஒரு பக்தி முயற்சியாக பிரபலமடைந்திருந்தது! மாணவர்களுடையவும்‌, ஆசிரியர்களுடையவும்‌ ,நூலக ஆசிரியர்களுடையவும்‌,வக்கீல்களுடையவும்‌ பாதுகாவலராக அர்ச்‌. அலெக்சான்டிரியா கத்தரீனம்மாள்‌ திகழ்கிறார்‌. 

திருச்சபையின்‌ 14 பரிசுத்த உதவியாளர்களான அர்ச்சிஷ்டவர்களுள்‌ அர்ச்‌. அலெக்சான்டிரியா கத்தரீனம்மாளும்‌ ஒருவர்‌.அதிலும்‌ குறிப்பாக ஜெர்மனியிலும்‌,ஹங்கேரியிலும்‌,இவர்‌ விசேஷ பாதுகாவலராக வணங்கப்படுகிறார்‌! அர்ச்‌.ஜோன்‌ ஆஃப்‌ ஆர்க்கிற்கு,அதிதூதரான அர்ச்‌.மிக்கேல்‌ சம்மனசானவரும்‌,அர்ச்‌.அலெக்சான்டிரியா கத்தரீனும்‌ பரலோக ஆலோசகர்களாகத் திகழ்ந்தனர்‌,என்பது குறிப்பிடத்தக்கது!


அர்ச்‌.அலெக்சான்டிரியா கத்தரீனம்மாளே! எங்களுக்காக வேண்டிக்கொள்ளும்‌


செவ்வாய், 22 அக்டோபர், 2024

Why I Love Fraternity - Bishop Bernard Tissier de Mallerais

 

Why I Love Fraternity

The "testament" of His Excellency Bishop Bernard Tissier de Mallerais (homily in Ecône, December 9, 2012).

Dear faithful and friends,

The death of His Excellency Monsignor Bernard Tissier de Mallerais has unquestionably left a void in the seminary of Ecône, his last residence, but also, obviously, in the hearts of each of the members or faithful of the Priestly Society of St. Pius X, of which he was one of the initiators by being one of the first seminarians to address Archbishop Lefebvre in order to ask him insistently, at the end of the 1960s, to form them for a truly Catholic priesthood.

Often at the side of our venerable founder during his priestly life and in the beginning of his episcopate, he followed in his footsteps with filial devotion to the point of writing, as we all know, a complete biography that will undoubtedly remain the reference work for knowing Archbishop Marcel Lefebvre and his work.

We would like to give him the floor directly, through an excerpt from a homily he gave in Ecône, when, after several years of residence at the Seminary of St. Pius X, he moved to the priory of Chicago.

In it, he delivers a kind of spiritual testament in which he summarizes the work of the Society of St. Pius X and the reasons to remain faithful to its doctrinal position and its spiritual heritage, and through it, the means to remain faithful to the Church, to the faith that she has always transmitted and to the means of holiness that she never ceases to offer.


Dear faithful, why do I love the Priestly Society of St. Pius X? I love it first of all because it was approved by the Church on the 1ster November 1970 by Bishop Charrière, Bishop of Fribourg, as a society of common life without vows; approved by the Church and unjustly suppressed, invalidly suppressed. It still exists canonically, this Society of St. Pius X, whatever others say. So I love it because it has been approved by the Church.

Archbishop Lefebvre, its founder, told us: "I would never have done anything without the permission of a local bishop." He received permission from the Bishop of Fribourg in Switzerland. Why Switzerland? As a reward for the generosity of Swiss Catholics for the missions in Dakar because the generosity of Swiss Catholics had made it possible to pay for the mission and the Church of Fatick in Senegal. And to thank their bishop, especially Bishop Charrière of Fribourg, Archbishop Lefebvre invited him to come and solemnly consecrate the Church of Fatick. And since that time, they had remained friends, Archbishop Charrière and Archbishop Lefebvre. So much so that in 1969, when Archbishop Lefebvre presented himself to the bishopric of Fribourg, he was welcomed with open arms by the bishop of Fribourg, who allowed him to plant his vineyard, his seminary in Fribourg, and to plant his Fraternity in Switzerland. There you go. The reward for the generosity of Swiss Catholics. This is Providence. That's why I love the Fraternity. It is a reward from God.

Secondly, because this Fraternity develops the common life of the clergy; priests living in common. This was not ordinary in the Church, and yet it was the best tradition of the Church. Priests must live in common, as we do, that is to say, a common life of table, certainly, of dormitory, if we may say so, but above all of prayer and apostolate. Three hours of the Breviary and the daily rosary are prayed in common, and the apostolate is exercised in common, organized together. For more holiness and more efficiency; Archbishop Lefebvre's brilliant idea: a society of common life without vows.

I also love the Society because it has attracted religious life to those around it: our Oblates, the Sisters of the Society, our Brothers and a number of other communities, religious societies that have developed in the shadow, so to speak, of the Priestly Society of St. Pius X. This is why I love the Society, because it loves religious life.

I love the Priestly Fraternity because it is priestly. This is the essential, this is its definition, because the crisis of the Church – let us say the crisis in the Church – is quite simply the crisis of priestly identity. When the priests lost sight of what they are made for, then they threw the cassock first to the nettles, and then they threw away the Latin, they threw it all away, and finally they threw away their hearts, they threw away their faith. So Archbishop Lefebvre said no, the priesthood must be maintained in its doctrinal purity and missionary charity. The Society of St. Pius X is priestly, dedicated to the celebration of the Sacrifice of the Mass, to the social Kingship of Our Lord Jesus Christ, because Jesus reigned and reigns by the wood of his cross, and consequently by the Mass, which is the sacramental continuation of the sacrifice of Calvary. This is why I love the Priestly Society of St. Pius X, because it is truly priestly.

I love the Society of St. Pius X, because its patron is St. Pius X, the last canonized pope, who gave himself all his care to his priests, to the priests of the Catholic Church, with his exhortation Haerent animo, which is a magnificent summary of the priestly spirit; because St. Pius X condemned modernism by announcing that it was not over, since this heresy was within and in the veins of the Catholic Church. It would not be possible to uproot modernism in a day. And also because St. Pius X has restored order to the Church, and this is what we lack today. This is why I love the Fraternity.

I love the Society of St. Pius X because its founder, Archbishop Lefebvre, gave us a regulation, gave us statutes, constitutions, very wise rules, which Rome approved, even praised, the sapientes normae, by a letter from Cardinal Wright, Prefect of the Congregation of the Clergy, in 1971. A praise of the Constitutions of the Society that fit in twenty pages, in twenty pages like a tablet of priestly spirituality, where everything is said. And we are still living from it now, without having changed anything. It's working. Who wrote that? Archbishop Lefebvre, with a stroke of the pen in Rome. Isn't that wonderful?

I love the Priestly Fraternity because it has found the ideal of priestly formation in these traditional seminaries, as it has always been done in seminaries, that is, combining doctrine and piety. Piety solidly founded on doctrine and leading a liturgical life, very fond of beautiful and solemn liturgical ceremonies. This is why I love the Society of St. Pius X.

I also love the Society, dear faithful, because Archbishop Lefebvre, with a genius idea, has established a year of spirituality at the seminary as a novitiate to give these young people a spiritual life, to explain to them the principles and to make them live by these principles of the Catholic spiritual life, the principles of the Church and not the principles of Archbishop Lefebvre. No; the principles of the Church and of Our Lord Jesus Christ.

I also love the Society of St. Pius X because Archbishop Lefebvre, by another brilliant idea, wanted a special course to be given – in addition to St. Thomas Aquinas in his Summa, of course – a special course in the Acts of the Magisterium of the Church, teaching the encyclicals of all those great popes who, from the nineteenth century until the eve of the Council, had transmitted the Church's doctrine on modern errors, liberalism, modernism, and socialism. And from then on, every year, seminarians receive this teaching from the encyclicals of the popes, the true successors of Peter.

I also love the Society because Divine Providence brought the Reverend Father Barrielle to Econe, with the Exercises of Saint Ignatius. Since then, we love St. Ignatius and we are able to do what in the past only Jesuits, specialists, were capable of doing. We are able to preach the Exercises of St. Ignatius. Isn't that extraordinary, dear faithful? And you are all invited to go often to the retirement homes where these Exercises of Saint Ignatius are preached, which are a marvel, not only for converting sinners, but for making saints. Go to the exercises of Saint Ignatius, register in Enney or in France.

Finally, I love the Fraternity, dear faithful, because it was launched into the battle of faith. She has not biased, she has not feared to throw herself boldly into the danger of unjust, null condemnation in the combat of faith to which the apostle Saint Paul exhorts us. And we are still now in the battle of faith. Thank God. Thus, in spite of herself, because she was not founded to fight, she was founded to transmit the priesthood, in spite of herself, but willingly, she became a warrior. I love the Fraternity because it is warlike, because it is waging a war for Christ the King, and that is no small thing. I love the Society, so to speak, to sum it up, because it is the last bastion left to resist, to stand firm, to say no to conciliar and post-conciliar apostasy. Last precious bastion, and our first duty, therefore, is to protect it against all modernist infections. Our first duty is to keep this bastion for the future, for the Church.


Bishop Bernard Tissier de Mallerais

SSPX Auxiliary Bishop

Bishop Bernard Tissier de Mallerais (1945 – 2024). He was one of the first seminarians that Archbishop Marcel Lefebvre welcomed in Fribourg in October 1969 and participated in the foundation of the Society of St. Pius X. He has assumed important responsibilities, notably as director of the seminary of Ecône. Consecrated on June 30, 1988, he devoted himself during his 36 years of episcopate to his duties as auxiliary bishop of the SSPX. He was commissioned to write the book Marcel Lefebvre, une vie, a reference biography of the founder of the Fraternity.

 

வெள்ளி, 18 அக்டோபர், 2024

CREDERE DEO, CREDERE DEUM, CREDERE IN DEUM POUR L'HISTOIRE D'UNE FORMULE TRADITIONNELLE

 CREDERE DEO, CREDERE DEUM, CREDERE IN DEUM

POUR L'HISTOIRE D'UNE FORMULE TRADITIONNELLE

À la question 2 de la II' II", saint Thomas, pour élaborer une analyse de la psychologie de l'acte de foi, utilise une distinction, qu'il fait remonter à saint Augustin (sed contra), entre credere Deo, credere Deum, et credere in Deum. Cette formule triple est devenue classique. Nous voudrions ici présenter à son sujet quelques remarques d'ordre grammatical ou textuel, par lesquelles nous essaierions d'en déterminer l'origine et de préciser en même temps la portée de l'usage qu'en fait la théologie. Nous l'étudierons successivement dans le Nouveau Testament et dans saint Augustin.

I. La formule scripturaire.
C'est à partir des textes du Nouveau Testament — ou plus exactement de la traduction latine dont il se servait — que saint Augustin en est venu à formuler la distinction qui nous occupe. Il est donc bon de se demander quelles conclusions les textes nous permettent de tirer.

  1. L'état des faits.
    a) Construction.
    Dans le grec classique, πείθω (au sens de croire) se construit régulièrement avec πρὸς ou la proposition infinitive. Il n'est jamais suivi d'une préposition ni de l'accusatif, en dehors de l'accusatif neutre adverbial (ἔτι...). Il est suivi au datif du nom de la personne, ou du signe auquel on croit :

    • Euripide, Électre 710 : Ἀρτίων οἶνος τὴν τῇ κεφαλῇ.
    • Cf. Actes, 8, 12 : Ἀντιλεγὼν τὸν Χριστόν.

    MOULTON-MILLIGAN, The Vocabulary of the Greek Testament, pp. 514-515, ne donnent dans les papyri pas d'autre exemple que πιστεύω.

    Dans le Nouveau Testament, on trouve les constructions suivantes :

    • sans complément,
    • avec accusatif neutre (Luc 11, 26 : πιστεύετε τούτου),
    • ou la proposition infinitive.
    • datif (39 fois).
    • EIS TINCI (45 fois, surtout dans saint Jean).
    • ἐν τῷ (7), ἔξω (6), ἐν τῷ (1 fois, Marc 1, 15 ; ἔξω 3, 15 est discutable, v. ci-dessous, p. 151 n. 2).

    b) Construire.
    Πιστεύω, dans le grec classique, se construit avec un complément d'objet au génitif, ou avec ἐν et le génitif.

    Dans le Nouveau Testament (rappelons que πιστεύω ne se trouve pas dans saint Jean) :

    • Génitif d'objet : Rom. 3, 22, πίστις Χριστοῦ.
    • ἐν et accusatif : Actes 24, 24, πιστεύων τῷ Χριστῷ.
    • ἐν et datif : I Timothée, 3, 13, ἐν Χριστῷ.
    • ὑπὸ et accusatif : Hébreux 6, 1, τῆς ἀρχῆς τῆς πίστεως.
    • πρός et accusatif : I Thessaloniciens, 1, 8 : ὑμῶν ἡ πίστις ἐν τῷ θεῷ.
      On a aussi le génitif subjectif : Col. 2, 15, ἐν Χριστῷ.
  2. Qu'inférer de cet ensemble de faits ?
    La grammaire peut donner deux raisons de cette différence d'emploi entre le grec classique (πιστεύω) et le grec du Nouveau Testament (ἐν et ἔξω).

  • L'influence de la construction hébraïque,
  • et la tendance de la Koinè à substituer ἐν et accusatif à ἔξω et datif, au sens local aussi bien qu'au sens métaphorique (voir par exemple :
    • Luc 9, 61, ὁ ὄχλος.
    • Luc 11, 7, καὶ Κύριε.
    • Pap. Tebt. 1, 38, 14 (113 a), ἐν Ὀρθοδόξων.
    • KA I BEI, Epigr. 134, ἐν Τυρρίων.

Cette tendance a d'ailleurs ses origines dans le grec classique et a continué en grec moderne jusqu'à l'élimination complète de ἐν, auquel s'est substitué ἐν.

On retrouve là les deux séries de faits et d'influences qui donnent au grec du Nouveau Testament sa physionomie particulière, et qu'il ne faut négliger ni l'une ni l'autre.

Dans ces conditions, il semble difficile de chercher à faire fond sur le texte de saint Jean pour établir la distinction que fera saint Augustin entre credere Christo et credere in Christum. Jean écrit tantôt πιστεύειν τῷ Χριστῷ et tantôt ἐν τῷ Χριστῷ, sans qu'il y ait à ces variantes une raison toujours bien apparente, et les développements d’Ed. K. ABBOTT, Johannine Vocabulary, pp. 19-80, surtout 31-32, ne sont pas toujours pleinement convaincants.

Peut-être, dans un texte comme Jean 6, 29-30, pourrait-on, avec J. H. MOULTON (A Grammar, I, p. 67) et J. HUBY (De la connaissance de foi dans saint Jean, R. S. R., XX (1931), pp. 407-408), voir dans πιστεύετε εἰς τὸν ἐμε (29), une demande de Jésus à une foi inconditionnée en sa personne, et dans le πιστεύειν des Juifs (30), la simple foi aux signes de la révélation. En tout cas, il semblerait que ce soit dépasser les faits que de voir dans ces alternances une affirmation de l'identité en Jésus de l'objet et du témoin. Cette assertion théologique a d'autres fondements que ces menus faits grammaticaux.

De même, dans saint Paul, Rom. 4, 3 et 5, il n'y a pas à chercher une nuance de sens entre πιστεύειν et ἐν Χριστῷ (cf. saint Thomas, in 4. ad Rom. IV, lec. 1). Voir encore Rom. 10, 14.


II. Le texte de Saint Augustin. Il vaudrait peut-être la peine de suivre l'histoire de cette formule scripturaire à travers toute l'exégèse patristique. Nous nous bornerons à quelques notes sur Saint Augustin, puisqu’il est celui qui domine toute la théologie occidentale, y compris Saint Thomas lui-même.

De Saint Augustin, nous avons sur ce thème de nombreux textes. Citons les suivants :

  • Enarr. in Ps. LXXVII, 8; P. L. 36, 988 : "...Hoc est etiam credere in Deum; quod utique plus est quam credere Deo. Nam et homini cuilibet plerumque credendum est, quamvis in eum non sit credendum. Hoc est ergo credere in Deum, credendo adhaerere ad bene cooperandum bona operanti Deo."

  • Tr. in Joann. XXIX, 6; P. L. 35, 1631 : "...Ut credatis in eum, non ut credatis ei; non autem continuo qui credit ei, credit in eum... Rursus etiam de apostolis ipsius possumus dicere: Credimus Paulo sed non credimus in Paulum; credimus Petro, sed non credimus in Petrum... Quid est ergo credere in eum? Credendo amare, credendo diligere, credendo in eum ire, et eius membris incorporari. Hoc est ergo fides quam de nobis exigit Deus."

  • Tr. in Ioann. LIII, 10; P. L. 35, 1778 : "Fides autem Christi est credere in eum, qui iustificat impium; credere in mediatorem."

  • Enarr. in Ps. CXXX, 1; P. L. 37, 1704 : "...Omnes qui credunt in Christum, et sic credunt ut diligant. Hoc est enim credere in Christum, diligere Christum; non quomodo daemones credebant, sed non diligebant... Nos autem sic credamus, ut in ipsum credamus, diligentes eum."

  • Serm. CXLIV, De Verbis Evang. Ioannis, 16, 2; P. L. 38, 788 : "Multum interest, utrum quisque credat ipsum esse Christum, et utrum credat in Christum. Nam ipsum esse Christum et daemones crediderunt, nec tamen in Christum daemones crediderunt. Ille enim credit in Christum, qui sperat in Christum et diligit Christum. Nam si fidem habet sine spe et sine dilectione, Christum esse credit, non in Christum credit. Qui ergo in Christum credit, credendo in Christum, venit in eum Christus, et quodam modo unitur ei et membrum in corpore eius efficitur. Quod fieri non potest, nisi et spes accedat et caritas."

Sur le mouvement vers le Christ inclus dans la foi "in Christum", voir encore :

  • Tr. in Joann. XLVIII, 3; P. L. 35, 1741 : "Accedere est credere, qui credit accedit."
  • Serm. CXXXI, De Verbis Evang. Ioannis, 6, 2; P. L. 38, 730 : "Ubi credis, ibi venis; ad illum enim qui ubique est, credendo venitur, non navigando."
  • Contra duas epist. Pelag. I, 37; P. L. 44, 567-568.

Les Sentences de Pierre Lombard (III, D. 23), suivies par tous les théologiens postérieurs (voir par exemple Saint Thomas, III Sent. D. 23, q. 2, art. 2, qle 2, et lieux parallèles), citent un texte très complet qu'elles attribuent à Saint Augustin. Les éditeurs nous renvoient au Sermo de Symbolo 1, alias 181 de tempore; P. L. 40, 1190-1191 :

"Non dicit, Credo Deum, vel credo Deo, quamvis et haec saluti necessaria sint. Aliud enim est credere illi, aliud credere illum, aliud credere in illum. Credere illi est credere vera esse quae loquitur; credere illum, credere quia ille est Deus; credere in illum, diligere illum. Credere vera esse quae loquitur, multi et mali possunt; ...credere autem ipsum esse Deum, et daemones possunt. Credere vero in Deum, soli noverunt qui diligunt illum, qui non solum nomine Christiani sunt, sed et factis et vita, quia sine dilectione fides mortua est... Nos ergo qui per adoptionem gratiae filii Dei sumus, dicendo, Credo in Deum Patrem omnipotentem; hoc est, sic ei credamus, ut ei per dilectionem adhaereamus."

Le Sermo de Symbolo, manifestement composé de réminiscences des textes authentiquement augustiniens cités ci-dessus, n'est pas de Saint Augustin. C'est une compilation faite de fragments d'Augustin, qui encombrent les appendices de ses œuvres authentiques. D'après la note des Bénédictins (1), on y trouve des fragments de Rufin, de Saint Césaire, de Saint Grégoire, ainsi que d'un autre texte pseudo-augustinien, le sermon 242, de Symbolo VI, ad competentes (P. L. 39, 2191; de Fauste de Riez?).

On remarquera une chose intéressante pour le théologien : dans les textes cités d'Augustin qui forment le fond de cette compilation, il s'agit (sauf dans le premier) de la foi au Christ : credere in Christum, diligere Christum, etc. Le compilateur parle de la foi en Dieu : « credere in illum (Deum), diligere eum, etc. ». Et c'est sous cette forme que le texte passe dans la tradition théologique.

Citons, par exemple, Bède, In Iac. 2, 23; P. L. 93, 22 (dans la glose de Walafrid Strabon, Éd. de Douai, 1617, t. V, 1281). Yves de Chartres, Serm. 23, de Symb. Apost.; P. L. 162, 604. Abélard, in Ep. ad Rom. I. II; P. L. 178, 840. (Il est inutile de transcrire les textes, ils se reproduisent avec des variantes insignifiantes).

Pourquoi et comment s’est opéré ce léger décalage du texte augustinien ? La question mérite d’être posée aux historiens de la théologie, qui verront peut-être une tendance à donner à la formule d'Augustin une portée plus absolue, pour l’introduire dans une théologie de la foi théologale. Progrès dans la systématisation et la construction théologique, qui n'empêche pas qu'il puisse être utile de revenir à la pensée originale d'Augustin et d’étudier avec lui la foi chrétienne.

En tout cas, cette remarque critique montre l’utilité de se reporter aux textes authentiques et de ne pas se contenter de références de seconde main : des deux textes de Saint Augustin indiqués par les éditions de la Somme à l’art. 2 de la qu. 2, aucun ne parle de credere in Deum, mais bien de credere in Christum.

Voici pourtant un autre glissement dans l’orientation du texte augustinien. Dans le credere in Christum, Augustin voit le mouvement de la charité qui nous incorpore au Christ et nous unit à lui. Ainsi encore la tradition postérieure, et Saint Thomas lui-même, dans le Commentaire de l’Épître aux Romains (ch. IV, let. 1) : "Credere in Deum demonstrat ordinem fidei in finem, qui est per caritatem : nam credere in Deum est credendo in Deum ire, quod caritas facit."

Déjà pourtant Saint Albert, in III Sent. D. 23, art. 7, avait parlé non pas du mouvement de la charité, mais de la simple tendance vers Dieu, incluse dans la foi, tensio fidei : "Fides enim innititur primae veritati; haec autem accipitur in signo, vel in seipsa... Si in signo innititur, tunc est credere Deo, hoc est, credere veracem qui dicit,... Si autem innititur in seipsa, aut sic quod tendat in ipsam, sic est credere in Deum; aut ut assentiat sine tensione, et tunc est credere Deum."

Et de même S. Thomas aux Sentences, avec plus de précision déjà (in III Sent. D. 23, qu. 2, art. 2, qle 2) : "Ex hoc vero quod intellectus determinatur a voluntate, secundum hoc actus fidei est credere in Deum, id est amando in eum tendere. Est enim voluntatis amare." Et c'est enfin dans le De Veritate qu'il distingue définitivement le mouvement de volonté, désir du bien, essentiel à la foi, qui détermine la volonté à croire, — et le mouvement de charité surnaturelle qui ne fait que porter la foi, déjà constituée en tant que foi, acte de l'intelligence, à sa perfection de vertu : "Qu. XIV, art. 3, ad 10a : Fides non est in intellectu nisi secundum quod imperatur a voluntate. Unde, quamvis illud quod est ex parte voluntatis possit dici accidentale intellectui, est tamen essentiale fidei." "lb., art. 5, ad 4m : Ipse habitus caritatis, cum non sit intrinsecus, non potest dici forma substantialis neque accidentalis fidei." "lb., art. 6, ad 11° : Id quod fides ex caritate recipit, est sibi accidentale secundum genus naturale, sed essentiale prout quod refertur ad genus moris." La Somme enfin (2a 2ae, 2, 2) ne parle plus du tout que du mouvement de la volonté : « Si consideretur obiectum fidei secundum quod intellectus est motus a voluntate, sic ponitur actus fidei credere in Deum. Veritas enim prima ad voluntatem refertur, secundum quod habet rationem finis. »

Ainsi, à partir d'un texte traditionnel qui a servi de point de départ, mais dont on a en cours de route abandonné l'intention originale, se manifeste le progrès dans la précision et l'analyse de la doctrine.


On l'aura remarqué, ni l'Écriture, ni les textes authentiques de S. Augustin ne fournissent au théologien un point de départ ferme pour l'élaboration de son analyse du triple credere, Deo, Deum, in Deum. Faut-il en conclure que toute cette construction est fragile, et s'écroule dès lors qu'on a montré que les fondements scripturaires et patristiques sur lesquels elle s'appuie ne sont pas absolument sûrs ?

Non pas. Cette construction, avec les précisions définitives qu'elle apporte sur le rôle de l'appétit du bien dans la croyance, garde toute sa richesse, sa pénétration, et sa valeur d'analyse psychologique de l'acte de foi, quelles que soient l'origine et l'authenticité des formules par lesquelles elle s'exprime, pour se soumettre à une tradition scolaire qui lui fournissait un cadre commode.

Assurément, cette construction n'est pas fondée directement sur l'Écriture, ni même, on l'a vu, sur la tradition patristique. On ne saurait donc lui reconnaître une valeur proprement dogmatique : elle ne repose pas sur le donné révélé. Mais c'est une construction rationnelle légitime, par où l'intelligence s'essaie à mieux exprimer le contenu de sa foi ; elle garde toute sa valeur, valeur de théologie.



-

FootNote

(i) BLASS-DEBRUNNER, Grammatik des N. T. Griechisch, 6th Ed., pp. 98, 110-111, 121-122; ABEL, Grammaire du Grec Biblique, p. 133; MOULTON, A Grammar of New Testament Greek, 5th Ed., p. 68. 

(ii) See the numerous examples given by BLASS-DEBRUNNER, pp. 121-122. 

(iii) Sts, 3, 15, if we read (B, WESCOTT, NESTLE, LAGRANGE), we must join ἵνα πᾶς who believes may have eternal life in him (LAGRANGE). If, on the other hand, we read εἰς αὐτόν (N, BERNARD), or ἐπ’ αὐτόν (A), it must be referred to μαρτυρεῖν. 

(iv) For example, CHRYSOSTOM, Hom. LXIX in Joann., PG 59, 377, distinguishes πίστις εἰς ὅν (Jn 12, 44) and πίστις ἐμοὶ, explaining οὓς ἐμπιστεύων ἐμοί τούς.

(v) A.-M. MACCAPERRI, Le Dynamisme de la foi selon Albert le Grand, dans.

(vi) Rev. des Sc. Phil. et Th., 29 (1940), pp. 278-303, surtout 297-299 : la tension de la foi. Et cf. M.-D. Chartrti, La psychologie de la foi dans la théologie du XIIe siècle (Études d'hist. lit. et doctr. du XIIe siècle, série), 1932, pp. 163-191.