இவள் இத்தாலியிலுள்ள சியன்னா நகரில் 1347ம் வருடம் மார்ச் 25ம் தேதியன்று 24 பிள்ளைகள் கொண்ட மிகப்பெரிய குடும்பத்தில் கடைசிப் பிள்ளையாகப் பிறந்தாள். இவளுடைய தந்தை ஜியாகோமோ டி பெனின்காசா என்பவர் கம்பளியில் சாயம் பூசும் வேலை செய்தார். இவளுக்கு ஆறு வயதானபோது, நமதாண்டவர் தாமே, பாப்பரசருடைய உடையையும் தொப்பியையும் அணிந்தவராகக் காட்சியளித்தார். ஆண்டவருடைய இரண்டு பக்கங்களிலும், அர்ச். இராயப்பரும் அர்ச். சின்னப்பரும் இருந்தனர். ஆண்டவர், தமது திவ்ய பார்வையை கத்தரீன் மீது பதித்திருந்தார்.
ஆண்டவர் கத்தரீனுக்கு, தமது சிலுவை அடையாளத்தினால் விசேஷ ஆசீர்வாதத்தை அளித்தார். பிற்காலத்தில் அர்ச். கத்தரீனம்மாள், பாப்பரசரை, பிரான்சிலுள்ள அவிஞோனிலிருந்து, உரோமைக்கு மறுபடியும் கொண்டு வந்து சேர்ப்பதில், முக்கிய பங்கு வகிக்கப் போவதைப் பற்றிய முன்னறிவிப்பாக இக்காட்சி திகழ்ந்தது!
இவளுக்கு ஏழு வயதானபோது, தன் கன்னிமையை ஆண்டவருக்கு அர்ப்பணம் செய்தாள்; 16வது வயதில், அர்ச். சாமிநாதர் துறவற சபையின் மூன்றாம் சபையில் சேர்ந்தாள்.
1370ம் வருடம், கோடை காலத்தில், இவளுடைய 23ம் வயதில், தேவ இரகசியங்களின் விசேஷ வெளிப்படுத்தல்களுக்கான பரலோகக் காட்சிகளை தொடர்ச்சியாகக் காணும் பாக்கியம் பெற்றாள்; இக்காட்சிகளில், நரகம், உத்தரிக்கிற ஸ்தலம், மோட்சம் ஆகியவற்றைக் கண்டாள்.
பீசா நகரத்திலிருந்தபோது, 1375ம் வருடம் தபசுகாலத்தின் நான்காம் ஞாயிற்றுக் கிழமையன்று, இவள் ஐந்து காய வரத்தைப் பெற்றாள்; இவள் உருக்கமாக ஜெபித்து வேண்டிக்கொண்டதினிமித்தமாக, இவள் தனது சரீரத்தில் பெற்ற ஐந்து காயங்கள், இவள் உயிருடன் வாழும் வரை வெளியரங்கமாகக் காணப்படவில்லை! இவள் இறந்தபிறகே வெளியரங்கமாக இவளுடைய சரீரத்தில் காணப்பட்டன! இவள் ஆண்டவருடன் எப்போதும் உள்ளரங்கமாக ஞான விதத்தில் உரையாடிக் கொண்டிருப்பாள்; இவள் பக்தியிலும் கிறீஸ்துவ உத்தமதனத்திலும் நாளுக்கு நாள் உயர உயர, வீட்டில் இவளுக்குத் துன்பங்களும், தொல்லைகளும் அதிகரித்தன; வீட்டு வேலைகள் மிகக் கடினமாக நாள் முழுவதும் இருந்தன; அவற்றையெல்லாம் சளைக்காமல் முடித்து விட்டு, எஞ்சிய நேரத்தில், தன் தோட்டத்தில் அமைக்கப்பட்டிருந்த சிறு குடிசையில் ஆண்டவருடன் தனிமையாக, ஏகாந்தத்தில் தேவசிநேக முயற்சி களில் ஈடுபட்டிருப்பாள்; மற்ற சமயங்களில், இவள் எப்போதும், புற அலுவல்கள் எவ்வளவு இருந்தாலும், அவற்றை ஆண்டவருக்காக மிகுந்த பிரமாணிக்கத்துடனும், ஆர்வத்துடனும், மிக நேர்ததியாகவும் நிறைவேற்றிய படியே, தன் இருதயத்தில் ஞான விதமாக அமைத்திருந்த சிற்றறையில் தன் நேச சேசுவுடன் தேவ சிநேக உரையாடல்களில் ஈடுபட்டிருப்பாள்;
இவளிடம் பாப்பரசர்களும், கர்தினால்மார்களும், மேற்றிராணிமார்களும் ஞான காரியங்களில் ஆலோசனைகளைப் பெற்று வந்தனர்; இவள், 1377ம் வருடம், 11ம் கிரகோரியார் பாப்பரசரை, வற்புறுத்தி, அவிஞோனிலிருந்து, உரோமைக்குத் திரும்பும்படிச் செய்தாள். இவள் இறந்தபிறகு, திருச்சபையை பெரிதும் பாதித்திருந்த மேற்கத்திய பிரிவினையை நிவர்த்திசெய்து அதை முற்றிலும் அகற்றுவதற்காக இவள் மோட்சத்திலிருந்தபடி மாபெரும் முயற்சி செய்ததை எல்லோராலும் உணர முடிந்தது!
1380ம் வருடம், ஏப்ரல் 29ம் தேதி, இவள் தனது 33ம் வயதில் பாக்கியமாய் மரித்தாள்; இவளுடைய பரிசுத்த சரீரம் புதுமையாக அழியாத சரீரமாக இருப்பதை 1430ம் வருடம் கண்டறிந்தனர்! “அர்ச்.சியன்னா கத்தரீனம்மாளின் உரையாடல்கள்” என்ற பெயரில் அவள் எழுதிய கடிதங்கள் எல்லாம் ஒரு கிரந்த நூலாக அச்சிடப்பட்டது! கத்தோலிக்க திருச்சபை சரித்திரத்தில், இது, மகா திறமையுடன் எழுதப்பட்ட ஞான நூல்களில் ஒன்றாகத் திகழ்கிறது!🌹✝
அவிஞோன் பாப்புத்துவம் அல்லது மேற்கத்திய பிரிவினை என்றால் என்ன?
அவிஞோன் பாப்புத்துவம் என்பது, கத்தோலிக்க திருச்சபையின் சரித்திரத்தில் 1309ம் வருடம் துவக்கி 1378ம் வருடம் வரையிலான காலத்தைக் குறிக்கிறது; இக்காலத்தில் பாப்பரசருடைய பத்திராசனம் உரோமையிலிருந்து, பிரான்சி லுள்ள அவிஞோன் நகருக்கு இடமாற்றம் செய்யப்பட்டிருந்தது! இத்தாலியில் நிலவிய அரசியல் குழப்பத்தின் நெருக்கடி காரணமாக, பிரான்சில் ஆட்சி செய்த 4ம் பிலிப் அரசரால் வலுவந்தமாக, உரோமையிலிருந்து, 5ம் கிளமென்ட் பாப்பரசர் பிரான்சிலுள்ள அவிஞோன் நகரத்திற்கு வரவழைக்கப்பட்டார்; அங்கேயே பாப்பரசருடைய பத்திராசனத்தை ஸ்தாபித்தார்.
அவிஞோனில் தங்கியிருந்த ஏழு பாப்பரசர்கள்
5ம் கிளமென்ட் 1305-1314
22ம் அருளப்பர் 1316-1334
12ம் ஆசீர்வாதப்பர் 1334-1342
4ம் கிளமென்ட் 1342-1352
4ம் இன்னசென்ட் 1352-1362
5ம் உர்பன் 1362-1370
11ம் கிரகோரி 1370-1378 இப்பாப்பரசர் உரோமாபுரிக்கு பாப்பரசருடைய பத்திராசனத்தை மறுபடியும் கொண்டு வந்தார்.
இந்த ஏழு பாப்பரசர்களும் பிரெஞ்சு பாப்பரசர்களாயிருந்தனர்; இச்சமயம், இருந்த 134 கர்தினால்மார்களில் 111 பேர் பிரான்ஸ் நாட்டைச் சேர்ந்தவர்களாயிருந்தனர். இவ்விதமாக 11ம் கிரகோரி பாப்பரசர் பாப்புத்துவத்தை உரோமாபுரியில் ஸ்தாபித்தபிறகும் கூட, பிரான்ஸ் நாட்டைச் சேர்ந்த கர்தினால்கள், ஒரு எதிர்போப்புவைத் தேர்ந்தெடுத்து, அவிஞோன் நகரில் காலியாயிருந்த பாப்பரசரின் பத்திராசனத்தில் இந்த எதிர்போப்புவை அமர்ததினர். இதன் பின்னர், ஒருவருக்குப் பின் ஒருவராக எதிர்போப்புகள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு, திருச்சபையின் ஒரு பகுதி ஆளப்பட்டது! இவ்விதமாக மேற்கத்திய பிரிவினை திருச்சபையில் ஏற்பட்டது. 1414ம் வருடம் கான்ஸ்டன்ஸ் நகரில் கூட்டப்பட்ட திருச்சபை சங்கத்தின்போது, திருச்சபையில் நிலவிய இம்மாபெரும் முரண்பாடு முற்றிலுமாக தீர்க்கப்பட்டு நீக்கப்பட்டது; இக்காரியம் சமாதானமாக நிறைவேறுவதற்கு, அர்ச்.சியன்னா கத்தரீனம்மமாள் மோட்சத்திலிருந்து உதவினாள். அவிஞோனிலிருந்து, பாப்புத்துவத்தினுடைய இறுதி அடையாளச் சின்னங்கள் எல்லாம் முழுமையாக அகற்றப்பட்டன! இவ்விதமாக 1417ம் வருடம் மேற்கத்திய பிரிவினை முற்றிலுமாக முடிவடைந்தது! 🌹✝
இவர் வடக்கு இத்தாலியிலுள்ள லிகூரியா மாகாணத்திலுள்ள ஓவடா என்ற ஊரில் 1694ம் வருடம் ஜனவரி 3ம் தேதியன்று பிறந்தார்; பியட்மோன்ட்டின் அலெஸ்ஸான்டிரியாவிற்கு அருகிலுள்ள காஸ்டலா ஸோவைச் சேர்ந்த உயர்ந்த குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர். இவருடைய தாயாருக்கு, இவர் பிறப்பதற்கு முன் ஏற்பட்ட பிரசவவேதனையின் சமயத்தில், ஒரு அதிசய பரலோக ஒளி இவருடைய தாயார் படுத்திருந்த அறையை ஒளிர்வித்தது! இப்பரலோக ஒளி, இவருடைய வருங்கால பரிசுத்தத்தனத்தினுடைய ஒளியின் பிரகாசத்தை முன்னறிவித்தது! மேலும், இவர் குழந்தையாயிருந்தபோது, ஆற்றில் விழுந்து விட்டார்; அச்சமயம், பரலோக இராக்கினியான மகா பரிசுத்த தேவமாதா, புதுமையாக, இவரை எந்தக் கேடும் இல்லாமல் காப்பாற்றினார்கள்! புத்தி விவரம் வந்த நாள் முதற்கொண்டு, இவர், சிலுவையில் அறையுண்டிருக்கும் நேச ஆண்டவர் மீதான அத்தியந்த சிநேகத்தினால் நிறைந்திருந்தார்! மேலும், சிலுவையில் அறையுண்டிருக்கும் திவ்ய இரட்சகர் மீதான தியானத்தில், அதிக நேரத்தை செலவிடத் துவக்கினார்.
இவர் தனது மாசற்ற சரீரத்தை கண்விழிப்புகளாலும், உபவாசங்களாலும், சாட்டை கசை அடிகளாலும், ஒறுத்துத் தண்டித்து வந்தார்; வெள்ளிக்கிழமைகளில், பிச்சுக் கலந்த காடியைக் குடித்து வந்தார்; மற்ற எல்லா விதமான கடின தபசுகளையும் ஒறுத்தல் முயற்சிகளையும் அனுசரித்து வந்தார். ஒரு வேதசாட்சியாக, சத்திய வேதத்திற்காக தன் உயிரை விடுவதற்கு ஆசித்தவராக, துருக்கியருக்கு எதிரான போரில் சண்டையிடுவதற்காக, வெனிஸில் திரட்டப்பட்ட படைவீரர்களின் பட்டியலில் தன்னையும் சேர்க்கும்படிச் செய்தார்; ஆனால், சர்வேசுரனுடைய திருச்சித்தம், இதற்கு மாறாக இருப்பதை, ஜெபிக்கும்போது உணர்ந்தார்; படைக் கருவிகளுடன் சண்டையிடும் இராணுவத்தில் சேர்வதைக் கைவிட்டார்; ஆனால், தன் சகல வல்லமையுடனும் எல்லா மனிதர்களுடைய நித்திய இரட்சணியத்திற்காகப் பாடுபடுகிற திருச்சபையைப் பாதுகாக்கிற உன்னதமான இராணுவத்தில் சேரத் தீர்மானித்தார்; இவர் வீடு திரும்பியதும், மிக செல்வாக்கும் புகழும் சம்பாதிக்கக் கூடிய திருமணத்தையும், தன் மாமா விட்டுச் சென்ற ஆஸ்தியையும் மறுத்து விட்டார்; குறுகலான சிலுவைப் பாதையினுள் நுழையவும்,மேற்றிராணியாரிடமிருந்து கரடுமுரடான துறவற உடுப்பைப் பெற்றுக்கொள்ளவும் இவர் ஆசித்தார்; பின் இவர் மேற்றிராணியாருடைய கட்டளையினால், இவர் குருவானவராக இல்லாதபோதே, இவருடைய ஜீவியத்தின் மேம்பட்ட பரிசுத்தத்தனத்தினிமித்தமாகவும், தேவ காரியங்கள் பற்றி இவர் பெற்றிருந்த அறிவின் காரணமாகவும், சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கித்ததினால், ஆண்டவருடைய வயலில் உழுது , மாபெரும் பலனை அறுவடை செய்தார்; அநேக ஆத்துமங்களை ஆண்டவரிடம் கொண்டு வந்து சேர்த்தார்;
இவர் உரோமாபுரிக்குச் சென்றார்; வேத இயல் கற்ற பிறகு, 13ம் ஆசீர்வாதப்பர் பாப்பரசரின் கட்டளையால், குருப்பட்டம் பெற்றார்; இவர் தன்னுடன் கூட சகக் குருக்களைச் சேர்த்துக் கொள்வதற்கு, பாப்பரசர் அனுமதியளித்தார்; அதன்படி, ஏற்கனவே தன்னை அர்ஜென்டாரோ மலைக்கு வரும்படி மகா பரிசுத்த தேவமாதா அழைத்திருந்த அதே மலைக்குச் சென்று, ஏகாந்த ஜீவியம் ஜீவிக்கச் சென்றார்; மேலும் மகா பரிசுத்த தேவமாதா காண்பித்திருந்த அவர்களுடைய திவ்ய குமாரனுடைய பரிசுத்தப் பாடுகளைக் குறிக்கும் அடையாள சின்னத்தைப் பொறித்த கறுப்பு உடுப்பை உடுத்திக்கொண்டார்; அங்கே அவர் ஒரு புதிய துறவற சபையை ஸ்தாபித்தார்; அது தான் “ஆண்டவருடைய பரிசுத்தப் பாடுகளின் துறவற சபை”. குறுகிய காலத்தில், சர்வேசுரனுடைய ஆசீர்வாதத்தினால், இத்துறவறசபை மிக துரிதமாக அதிகரித்து வளர்ச்சியடைந்தது! இவருடைய கடினமான அயரா உழைப்பினால் இத்துறவற சபை வளர்ந்து வந்தது; அநேக உயர்குடும்பங்களைச் சேர்ந்த மனிதர்களும் இச்சபையில் உறுப்பினர்களாக சேர்ந்தனர்; இத்துறவற சபைக்கான உறுதிப்பாட்டை ஒரு முறைக்கு மேலாக திருச்சபையின் தலைமையகத்திலிருந்து பெற்றுக் கொண்டது! அர்ச்.சிலுவை சின்னப்பர் ஜெபத்தில் பெற்றுக் கொண்ட இச்சபைக்கான விதிமுறைகளையும் திருச்சபை அங்கீகரித்து ஏற்றுக் கொண்டது; “நமதாண்டவரின் பரிசுத்தப் பாடுகள் பற்றிய ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட ஞாபகத்தை ஊக்குவித்துப் பரப்புவது” என்கிற நான்காவது வார்த்தைப்பாடும் இத்துறவற சபையின் வார்த்தைப் பாடுகளுடன் சேர்க்கப்பட்டது!
பரிசுத்த கன்னியர்களின் ஒரு துறுவற சபையையும் இவர் ஸ்தாபித்தார்; இப்பரிசுத்தக் கன்னியர், இடைவிடாமல், தேவ பத்தாவானவருடைய சகலத்தையும் மிஞ்சும் உன்னதமான சிநேகத்தைப் பற்றி தியானித்துக் கொண்டிருப்பார்கள்!
இந்த எல்லா ஞான அலுவல்களிலும், இவர் ஆன்மாக்கள் மேல் கொண்டிருந்த அயரா சிநேகமானது, ஒருபோதும், இவர் சுவிசேஷத்தைப் போதிப்பதில் சோர்வடையாமலிருக்கும்படிச் செய்தது! இவர் எண்ணிக்கையில்லாத திரளான மனிதர்களை, மிகவும் கைவிடப்பட்ட நிலையிலிருந்த மனிதர்களையும், பதிதத் தப்பறையில் விழுந்த மனிதர்களையும் கூட மனந்திருப்பி, இரட்சணியத்தின் பாதைக்குக் கூட்டிவந்து சேர்த்தார்! இவருடைய நேர்த்தியான பேச்சுத்திறனுடைய வல்லமை, விசேஷமாக ஆண்டவருடைய பரிசுத்தப பாடுகள் பற்றி இவர் பேசியபோது, எவ்வளவு ஆச்சரியத்திற்குரிதாயிருந்ததென்றால், இப்பிரசங்கத்தின் போது, இவரும், ஆண்டவருடைய பரிசுத்தப் பாடுகள் மட்டிலான இவருடைய பிரசங்கத்தைக் கேட்கிறவர்களும் கண்ணீர் சிந்தி அழுவார்கள்! மகாக் கடினப்பட்ட இருதயங்களும் இதைக் கேட்டு, மனஸ்தாபப் பட்டு மனந்திரும்பினார்கள்!
அர்ச்.சிலுவை சின்னப்பருடைய இருதயத்தில் தேவசிநேக அக்கினி சுவாலை எவ்வளவாக பற்றியெரிந்ததென்றால், இவருடைய இருதயத்திற்கு அருகிலிருந்த துறவற அங்கிப்பகுதி, நெருப்பினால் எரிந்ததைப் போல் தீய்ந்து போயிருக்கும்!இவருடைய விலா எலும்புகள் இரண்டு, தேவசிநேக மிகுதியால் இருதயம் விரிவடைந்ததினிமித்தமாக துருத்திக் கொண்டிருந்ததைப் போல் தோன்றின!
இவர் திவ்யபலிபூசையை நிறைவேற்றும்போது, இவரால் கண்ணீரைக் கட்டுப்படுத்தக் கூடாமல் போகும்! இவர் அடிக்கடி பக்திபரவசத்தில் ஆழ்ந்திருப்பார்! இச்சமயங்களில், இவருடைய சரீரம் குறிப்பிடத்தக்க அளவில் நிலத்தை விட்டு மேலே உயரும்! இவருடைய முகம் பரலோக ஒளியால் பிரகாசிக்கும்! சில சமயங்களில் இவர், பிரசங்கம் நிகழ்த்தும்போது,இவரை ஊக்குவிக்கும் விதமாக பரலோகக் குரலொலி கேட்கப்படும்! மற்ற சமயங்களில், இவருடைய பிரசங்கம் பல மைல்கள் தொலைவிலுள்ள ஊர்களுக்கும் கேட்கும்!
தீர்க்கதரிசன வரமும், பலமொழிபேசும் வரமும், பிறருடைய இருதய இரகசியங்களை அறியும் வரமும், தீய ஆவிகள், நோய்கள் மட்டில் இவர் கொண்டிருந்த வல்லமை ஆகியவை இவர் கொண்டிருந்த விசேஷ தேவ கொடைகளாகும்! பாப்பரசர்களால் இவர் மிகுந்த மேரை வணக்கத்துடன் நடத்தப்பட்ட போதிலும், இவர் தன்னை பயனற்ற ஊழியன் என்றும் தகுதியற்ற பாவி என்றும் கருதினார்; இறுதியாக, இவர் தனது கடின தபசின் மிகுதியால், தனது 81வது வயதில், 1775ம் வருடம் அக்டோபர் 18ம் தேதியன்று உரோமாபுரியில் பாக்கியமாக மரித்தார்; இவர் ஏற்கனவே தீர்க்கதரிசனமாக அறிவித்தபடி, அதே நாளன்று மரித்தார்;அதற்கு முன்பாக மகா அழகிய அறிவுரையை தன் துறவியருக்குக் கூறினார்; அதுவே இத்துறவியருக்கு இவர் அளித்தத் தன் மரண சாசனமாகவும், உயிலாகவும் இருந்தது! திருச்சபையின் இறுதி தேவதிரவிய அனுமானங்களாலும், பெற்று, பரலோகக் காட்சியினாலும் திடம் பெற்றவராக பாக்கியமாய் மரித்தார். 9ம் பத்திநாதர் இவருக்கு முத்திப் பேறு பட்டமும், அர்ச்சிஷ்டப்பட்டமும் அளித்தார்.
அர்ச்.சிலுவை சின்னப்பரே! எங்களுக்காக வேண்டிக் கொள்ளும்
இவர் 1206ம் வருடம் வட இத்தாலியிலுள்ள வெரோனா நகரில் பிறந்தார்; இச்சமயம் இப்பகுதியில் கத்தாரியப் பதிதத் தப்பறை வெகுவாக பாதிப்பை ஏற்படுத்தியிருந்தது; இவர் கத்தோலிக்கப் பள்ளிக் கூடத்தில் கல்வி பயின்றார்; பின்னர், பொலோஞா பல்கலைக் கழகத்தில் உயர்கல்வி கற்றார்.
1221ம் வருடம், இவர் தனது 15வது வயதில், அர்ச்.சாமிநாதரை சந்தித்தார்; அர்ச்.சாமிநாதரின் துறவற சபையில் சேர்ந்தார்; வட இத்தாலியிலும் மத்திய இத்தாலியிலும் இவர் புகழ்பெற்ற பிரசங்கி யாராகத் திகழ்ந்தார். பதிதத் தப்பறைகளுக்கு எதிராக, விசேஷமாக வட இத்தாலியில் அநேக மனிதர்களை தன் வசப்படுத்தியிருந்த கத்தாரியப் பததித்தப்பறையை எதிர்த்து கத்தோலிக்க ஞானப் பிரசங்கத்தை நிகழ்த்தினார்; 9ம் கிரகோரி பாப்பரசர்,1234ம் வருடம், இவரை வட இத்தாலியின் பொது தலைமை நீதி விசாரணையாளராக நியமித்தார். இவர், உரோமாபுரி, ஃபுளாரன்ஸ், பொலோஞா, ஜெனோவா, கோமோ என்ற நகரங்களுக்கும் , இத்தாலி முழுவதும் சுற்றித் திரிந்து, சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கித்தார். 1243ம் வருடம் புதிதாக , துவங்கிய மகா பரிசுத்த தேவமாதாவின் ஊழியர்கள் துறவற சபையை ஏற்படுத்துவதற்கான பாப்பரசரின் அனுமதியைப் பெறுவதற்காக, இவர் பரிந்துரை செய்தார்.
1251ம் வருடம், 4ம் இன்னசென்ட் பாப்பரசர் , இவருடைய புண்ணியங் களுடையவும், கடின தபசினுடையவும் ஜீவியத்தைப்பற்றியும், இவர் கற்றறிந்த வேத இயலின் அறிவைப் பற்றியும், இவருடைய பிரசங்கம் செய்யும் திறனைப் பற்றியும், கத்தோலிக்க வேத விசுவாசத்தின் மீது இவருடைய இருதயத்தில் பற்றியெரிந்த ஆர்வத்தைப் பற்றியும், அறிந்தவராக, இவரை லொம்பார்டியில் நீதி விசாரணையாளராக ஏற்படுத்தினார். இந்த அலுவலில், இவர் ஆறு மாத காலம், அயராமல் ஈடுபட்டிருந்தார்.
இவர் தனது பிரசங்கங்களில், பதிதத் தப்பறைகளையும், வார்த்தையால் கத்தோலிக்க விசுவாசத்தை ஏற்றுக் கொண்டவர் களாக, ஆனால், அதே சமயம்,அதற்கு எதிராக பதிதத்தப்பறையில் ஜீவிக்கிற கத்தோலிக்கர்களையும் இவர் மிகக் கடுமையாகக் கண்டித்தார். மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாக இவரைச் சந்தித்தனர்; இவரைப் பின்பற்றினர்; ஏராளமான மனந்திரும்புதல்கள் நிகழ்ந்தன! அநேகக் கத்தாரிய பதிதர்களும் மனந்திரும்பி, கத்தோலிக்க வேதத்திற்குத் திரும்பி வந்தனர்.
இவர் அடிக்கடி அர்ச்சிஷ்டவர்களுடன் உரையாடும் பாக்கியத்தைப் பெற்றிருந்தார்; ஒருநாள், வேதசாட்சிகளாக மரித்த பரிசுத்த கன்னியர் களான அர்ச். கத்தரீனம்மாள், அர்ச். ஆக்னசம்மாள், அர்ச். செசிலியம்மாள் ஆகியோருடன் உரையாடிக் கொண்டிருந்தார். இச் சமயம், இவருடைய அறையைக் கடந்து சென்ற ஒரு துறவி, மடத்தின் அதிபரிடம், பெண்கள் சிலருடன் இவர் அறையில் பேசிக் கொண்டிருப்பதாக, இவரைப் பற்றி புகார் செய்தார். உடனே, அதிபர் இதைப் பற்றி, இவரிடம் எதுவும் கேட்காமல், எந்த தயக்கமும் இல்லாமல், இவரை ஒரு மடத்திற்கு அனுப்பி, அங்கு எந்த பிரசங்கமும் செய்யக்கூடாது என்று தண்டித்தார்.
அதிபர் இட்ட இக்கட்டளைக்கு, இவர் தாழ்ச்சியுடன் உடனே கீழ்ப்படிந்தார்; ஆனால், பாடுபட்ட சுரூபத்தில், சிலுவையில் அறையுண்டிருக்கும் நேச ஆண்டவரை நோக்கி ஜெபித்தபோது , தன்னுடைய அவப்பெயரினால், அவரைக் கை நெகிழ்ந்ததாகக் கூறி தன்னைப் பற்றியே, முறையீடு செய்தார். உடனே, பாடுபட்ட சுரூபத்திலிருந்த ஆண்டவர், இவரை நோக்கி, “பீட்டர்! நான் கூட மாசற்றவராக இல்லையா? மாபெரும் துயரங்களை சந்தோஷத்துடன் துன்புற என்னிடமிருந்து கற்றுக் கொள்!” என்று கூறினார். இறுதியாக இவருடைய மாசற்றதனம் அதிபரால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது! இவருடைய பங்கிற்கு, இந்த ஏகாந்தத்தின் காலத்தில், இவர் நிந்தனையையும், தாழ்வாக நடத்தப்படுதலையும், நேசிக்கக் கற்றுக் கொண்டார். மறுபடியும், இவர் பிரசங்கிப்பதில் ஈடுபட்டார்; இவர் அறிவுறுத்திக்கூறிய பிரசங்கங்களுடன் புதுமைகளும் நிகழ்ந்தன! இத்தாலி முழுவதும் பயணத்தை மேற்கொண்ட இவர் நாடெங்கிலும் புகழ்பெற்றார்.
ஒருசமயம் இவர் மிகப் பெரிய கூட்டத்தில் பிரசங்கம் நிகழ்த்தியபோது, வெயில் மிக உக்கிரமமாக இருந்தது; பதிதர்கள் இவரைநோக்கி நிழலைக் கொண்டு வரும்படி கூக்குரலிட்டனர்; இவர் அதற்காக ஜெபித்தார்; உடனே, இவர் பிரசங்கத்தைக் கேட்ட மக்கள் கூட்டத்தின் மீது ஒரு மேகம் புதுமையாக நிழலிட்டது!
ஒவ்வொரு நாளும் நடுப்பூசையின் போது, “ஆண்டவரே! தேவரீர் எனக்காக மரித்ததால், நானும் தேவரீருக்காக இறந்துபோவதற்கான வரத்தை எனக்கு அருளும்” என்று உருக்கமாக ஜெபித்து வேண்டிக்கொண்டு வந்தார். இவருடைய ஜெபம் கேட்கப்பட்டது.
1522ம் வருடம் மிலான் நகரைச் சேர்ந்த கத்தாரிய பதிதத்தைச்சேர்ந்த ஒரு கூட்டத்தினர், அர்ச்.பீட்டரைக் கொல்ல சதித்திட்டமிட்டனர். ஒருசமயம், கோமோவிலிருந்து மிலானுக்குத் திரும்புகிற சமயத்தில், கொலைகாரர்கள் இவரைப் பின்தொடர்ந்து வந்தனர். பார்லாசினா என்ற இடத்தில் அர்ச்.பீட்டர், சக துறவியான டோமெனிகோவுடன் தனியாக வந்தபோது, ஒரு கோடரியால் இவருடைய தலையில் ஒரு வெட்டு வெட்டினர்! இவருடைய சக துறவியை அடித்து சாவுக்குரிய காயத்தை ஏற்படுத்தினர். கீழே விழுந்த அர்ச்.பீட்டர், எழுந்து முழங்காலிலிருந்தபடி, அப்போஸ்தலர் களின் விசுவாசப் பிரமாணத்தை ஜெபித்தபடி, தனது இரத்தத்தை சர்வேசுரனுக்குக் காணிக்கையாக பலி செலுத்தும்விதமாக, தனது விரல்களை தன் இரத்தத்தில் நனைக்கும்படியாக, மூழ்கச் செய்து எடுத்து, அதனால் தரையில் நிசே விசுவாசப்பிரமாணத்தின் “ஒரே சர்வேசுரனை விசுவசிக்கிறேன்,” என்கிற முதல் வாக்கியத்தை "Credo in Unum Deum", என்று இலத்தீனில் எழுதியபடியே மரித்தார். அந்தகோடரியின் வெட்டு, அர்ச். வெரோனா நகர் இராயப்பரின் தலை உச்சியைத் துண்டித்திருந்தது. இரத்தம் அதிலிருந்து பிரளயமாக தரையில் வழிந்தோடியது.இவருடைய சக துறவி டோமெனிகோ, மேதா என்ற இடத்திலுள்ள மருத்துவமனைக்கு எடுத்துச் செல்லப் பட்டார்; அங்கு இவர் 5 நாட்களுக்குப் பின் மரித்தார்.
கத்தாரியப் பதிதம் என்றால் என்ன?
இத்தப்பறையானது, கெட்ட கடவுளால் உலகம் படைக்கப்பட்டது என்றும்,உலகத்தில் காணப்படுகிற யாவற்றையும், கெட்ட கடவுள் நல்ல கடவுளிடமிருந்து அபகரித்துக் கொண்டு அவற்றை உலகத்தில் விட்டிருக்கிறதாகவும், மனிதர்களுடைய சரீரங்களுக்குள் இருக்கிற ஆவி, நல்ல கடவுளிடம் திரும்பிச் செல்ல வேண்டியிருக்கிறது என்றும், யாராவது மரித்தால், அவர்களுடைய ஆவியை ஒரு புதிய உடம்பினுள் கெட்ட கடவுள் செலுத்திவிடும் என்றும்,இது அந்த ஆவியின் மறு ஜென்மப் பிறப்பு என்றும் இத்தொடர் பிறப்புகளிலிருந்து தப்பிக்க துப்புரவுப்படுத்துகிற ஒரு சடங்கு செய்ய வேண்டும் என்றும் அபத்தமான போதனைகளைக் கொண்டிருக்கிறது. மேலும் பாவம் உண்டு! என்கிற நம் வேத சத்தியத்தை இப்பதிதர்கள் ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டார்கள்.
அர்ச்.வெரோனா நகர் இராயப்பரே! எங்களுக்காக வேண்டிக் கொள்ளும்
Missionary and Founder of Orders (1673–1716) Tireless preacher of the Mother of God in the midst of many contradictions.
Feast day is April 28th.
Louis-Marie Grignion de La Bacheleraie was born in Montfort-la-Cane, then in the diocese of Saint-Malo, now in the diocese of Rennes, on January 31, 1673. In the spirit of religion and humility, he later abandoned the name of his family, taking the name of the place of his birth and baptism. His early education was pious and strong; he completed it with the Jesuits of Rennes, where he acquired the reputation of a Saint Louis de Gonzague.
Providence then led him to Paris, to study in various houses run by the Sulpicians, and at Saint-Sulpice itself. In this seminary, where he shone by his intelligence and deep piety, God's views of him were not sufficiently understood. God allowed him to do so in order to form him in the love of the Cross, of which he was to be a passionate apostle. It was at the school of Saint-Sulpice, however, that he drew his marvellous love of Mary and prepared himself to become Her Apostle and Teacher.
As a young priest, he was first chaplain at the hospital in Poitiers, where he carried out a reform that was as prompt as it was astonishing. Then tossed about for some time by the persecutions caused by the Jansenists, he went to Rome in order to offer himself to the Pope for foreign missions, and he received from the Supreme Pontiff the order to work for the evangelization of France.
From then on, for ten years, he went from mission to mission, in several dioceses of the West, which he stirred and transformed by his powerful word, by the flame of his zeal and by his miracles. He nourished his spiritual life in continual prayer and in prolonged retreats, and was the object of frequent visits by the Blessed Virgin. His popular hymns complete the astonishing fruits of his preaching; he plants the Cross everywhere; he sowed devotion to the Rosary everywhere: he providentially prepared the peoples of the West for their heroic resistance to the destructive tide of the Revolution, which was to arise in less than a century.
After sixteen years of apostolate, he died in the middle of preaching, at Saint-Laurent-sur-Sèvre (Vendée), at the age of forty-three, leaving, to continue his work, a Society of missionaries, the Sisters of Wisdom, and some Brothers for the Schools, known everywhere today as the Brothers of Saint-Gabriel. He is one of the greatest saints of modern times, and the promoter of the prodigious development of devotion to the Blessed Virgin in our time.
Abbé L. Jaud, Vie des Saints pour tous les jours de l'année, Tours, Mame, 1950
Long version (La Bonne Presse)
Blessed Louis-Marie Grignion de Montfort was one of those stars whom God sends from time to time on the stage of the world; he had thrown light on the decline, all darkened by Jansenism, of what is called the age of Louis XIV; then its brilliance seemed to fade. To XXTh century, his fame only increased, his doctrine spread more and more, either by his works, or by those which he inspired; at the same time his life and examples, which are becoming more and more well known, continue his lessons of contempt for the world and love for Jesus on the cross.
Early education. – Saint-Sulpice.
Louis Grignion was born on January 31, 1673, at Montfort-la-Cane, now Montfort-sur-Meu, a small town in the diocese of Rennes, and formerly in the diocese of Saint-Malo, to Jean-Baptiste Grignion, sieur de La Bacheleraie, Breton gentleman, lawyer, and Jeanne Robert de La Vizeule. To the name of Louis, which he received at baptism, the servant of God added that of Mary at her confirmation. On entering, destitute of everything, into the ecclesiastical state, he willingly hid his name under that of Montfort, the place of his baptism, and it was under this latter name that he became famous, with a celebrity made up of contradictions on the one hand, and the reputation of holiness on the other.
He was one of the eldest of nine and perhaps eleven children; among them he counted three religious sisters and a Dominican friar; he himself was a member of the Third Order of St. Dominic. M. Grignion, in spite of his modest fortune, sent him, in 1685, to study at Rennes in a flourishing college, run by the Jesuits. Louis was noted for his devotion to the Blessed Virgin, his great purity and his love for the poor.
He was eighteen years old and had just finished his philosophy, when God made him hear a mysterious call to the priesthood. He was attracted to Paris by the generosity of a benefactress who wanted him to attend the Séminaire de Saint-Sulpice; In a spirit of poverty he made the journey on foot, and arrived in rags; he was placed, not at Saint-Sulpice, but in a neighbouring house for poor ecclesiastics.
He was able to continue his studies at the Sorbonne only at the cost of hard sacrifices, agreeing to watch over the dead in the parish of Saint-Sulpice. Of the hours of night which he thus spent three or four times a week, he employed the first four in prayer on his knees, two others in spiritual reading, two in sleep, and the rest in the study of theology. He then entered another house of poor clerics, called the Robertins. Louis Grignion exercised fearful mortifications upon him: bloody disciplines, iron chains, cilices, everything was done to appease his thirst for sacrifice.
These exaggerated austerities soon exhausted his robust, but as yet incompletely formed, nature. At the age of twenty he fell ill and had to be taken to the Hôtel-Dieu, where he edified everyone.
About the same time he found himself free from immediate need thanks to the benefit of two foundations; he was then admitted to the Séminaire de Saint-Sulpice, but his superiors decided, in view of his limited resources, to no longer send him to the Sorbonne. Appointed librarian of the Seminary, he spent his holidays acquiring a profound knowledge of Sacred Scripture, the Fathers and the Doctors, which would later nourish his missionary sermons. At this time, too, he began to compose hymns; He later owes them part of his success as a reaper of souls.
However, the peculiarities of his life and his mortifications more than once kept the minds of his superiors in suspense; but the severest trials, the public humiliations which they inflicted upon him, never found fault with his humility, nor with his obedience. Living by faith, Montfort judged all things by this measure. Hence his ways of speaking or acting, which are humanly inexplicable; hence innumerable persecutions and reproaches.
Yet the hostility to which he was the object all his life is explained much less by his singularities than by his ardent struggle against the Jansenist doctrines, which then poisoned a large part of the Church of France, against the scandals of morals, as frequent at that time as at ours, and against all abuses.
The former favourite of Louis XIV., Madame de Montespan, who had been excluded from Versailles since 1691 and who expiated her former scandalous life by charity, had a great esteem for the servant of God; she took charge of three of her sisters, placing one in a convent in Paris, the house of St. Joseph, and the other two in the abbey of Fontevrault, in the diocese of Angers, which was headed by Gabrielle de Rochechouart, Madame de Montespan's own sister.
He was sent to Nantes, then to Poitiers.
Montfort was raised to the priesthood on 5 June 1700 and celebrated his first mass eight days later in the chapel of the Blessed Virgin in the church of Saint-Sulpice. He was then twenty-seven years old. Even before he became a priest, the holy young man had repeatedly expressed his desire to go to distant missions. God had other plans for him. His superiors advised him to go to Nantes, where a society of priests was dedicated to the missions, in the parishes of Brittany. M. Lévêque, the superior of this house, was one of the first disciples of M. Olier.
However, the little society of Nantes was not nearly as holy as its superior. Moreover, at that time, all the high clergy and all the Orders of the city, with the exception of the Jesuits, who, there as elsewhere, never abandoned it, and also of the Capuchins, were inclined to Jansenism. This remark determined him to follow another course; he left Nantes in April 1701 and left for Fontevrault, where one of his sisters was to take the habit. But, travelling on foot, he arrived... the day after the ceremony. Madame de Montespan urged him to go to Monsignor Girard, Bishop of Poitiers, who had been tutor to her children; the latter was at Niort, and the holy priest had to wait four days for him. He employed this time in a retreat and in caring for the sick at the general hospital. They were so touched by his piety and the poverty of his clothes, that they subscribed to give him alms, and begged the bishop to give him to them as chaplains.
From Poitiers he returned to Nantes and had the consolation of giving a mission alone at Grandchamp, where he successfully applied his method of preaching and hymns; Father de Montfort also preached at Pellerin and in various parishes in the vicinity.
At the hospital in Poitiers. – Foundation test.
On 25 Aug. 1701 a letter from Bishop Girard appointed him chaplain of the hospital at Poitiers. He accepted, in spite of the little attraction he felt for a life that was too quiet, feeling called to the missions of the countryside; He insisted on carrying out his duties free of charge and receiving only food from the poor.
The hospices were then, in Poitiers as almost everywhere, governed by widows or pious young girls who considered these functions rather as a position than as a post of devotion. It was by seeing at close quarters the vice of this secular administration of charity, that the holy chaplain conceived the design of founding an association based on the spirit of sacrifice and composed of members bound by the vows of religion.
He began by trying to group the nurses together; On this side he had successes, then setbacks. Then he undertook to recruit from among the sick and the boarders themselves the elements of a pious association, a sort of outline of a true Congregation, and which he would call "Wisdom" out of devotion to the Holy Spirit; The superior of this association was the most pious of its members, a blind woman. But already the holy founder had his sights set on a valuable recruit, Marie-Louise Trichet.
The Saint Assisting the Sick
In Paris and Mont Valérien.
The holy man remained ten months in the general hospital of Poitiers, where he restored good order, which had long been disturbed. But his anxieties about the vocation of his sister in Paris, who had left the house of Saint-Joseph, determined him to go to the capital in 1702. On the way, he was expelled from the Seminary of Angers by one of his former directors, who had been warned against him; in Paris, clever calumnies had alienated his protectors at Saint-Sulpice. He did, however, providentially succeed in having his sister admitted to the Benedictine Sisters of the Blessed Sacrament.
In spite of these contempts, if it was a question of undertaking some design reputed to be difficult or impossible, it was to his virtue that recourse was had had place. Thus it was that discord had arisen in a convent of hermits, who lived in a very austere manner on Mont-Valérien, the abbot, M. Madot, afterwards bishop of Belley, and afterwards of Chalón, begged Montfort to go thither. He did so humbly, and the religious, touched by his virtue, made mutual concessions to each other which brought peace.
Return to Poitiers. – Beginning of the Congregation of Wisdom
He returned to Poitiers and resumed his project of a Congregation of Religious Hospitallers. The first novice from outside whom he received and who, indeed, was the foundress under his direction, was the daughter of a procurator at the presidial of Poitiers, Marie-Louise Trichet. She was only seventeen years old when she had recourse to his direction in 1701. Father Grignion admitted him to daily communion, according to the ancient custom of the Church, which unfortunately had long since fallen into disuse and which Jansenism had completed. Then, on February 2, 1708, when she was nineteen years old, he had her put on a special habit, such as the Daughters of Wisdom still wear. It was a coarse grey woollen dress; A headdress and sandals without heels completed this costume, over which he threw a black cloak resembling a mourning cloak. \
"Sister Marie-Louise of Jesus" was to wait seven years with a companion, Catherine Brunet, for the hour marked by Providence for the realization of the founder's projects.
Fresh difficulties having arisen, the poor chaplain resolved to leave the hospital; abandoning himself to divine action, he again took the road to Paris, about Easter 1708, and obtained admission to the hospital of the Salpêtrière, which had 5,000 boarders; He devoted himself to it in such a brilliant manner that he was discharged.
The poor of the hospital at Poitiers were not consoled by the departure of their chaplain. On March 9, 1704, they wrote a letter in which they demanded the return of the man whom they had so well appreciated. Montfort obeyed at once. We give it 3o frank for his way; He distributes this money to the poor, and goes on a beggar's journey.
Beginning of missions.
The trials increased to such an extent that Father de Montfort resolved to abandon into the hands of God the cradle which contained his dearest hopes. He presented himself to the bishop of Poitiers, Bishop de La Poype de Vertrieu, begging him to allow him to follow his attraction to the missions. The bishop, who appreciated the apostle, readily consented.
Montfort was then thirty-one years old. Endowed with a health which his fearful austerities had not yet weakened too much, he set to work and began his preaching at Montbernage, a suburb of Poitiers, dependent on the parish of Sainte-Radegonde.
His ardent, striking, and popular words in the manner of Bridaine, the impulses of his faith, the enthusiasms of his love, the mere sight of that strange face in which the austerities of his penance were read, all in him preached God. The people flocked to hear him, and almost at every sermon the sobs of the audience answered his convinced accents. Conversions took place en masse.
But the devil was not long in hindering the work of the Apostle as best he could. A thousand trials were brought upon him. The most painful was that which came to him from the Bishop of Poitiers. This prelate, having allowed himself to be circumvented, had him notified of the prohibition to preach and the order to leave the diocese. This severe measure, of which the bishop afterwards repented, was very sensible to our apostle, but not a word of murmuring touched his lips. He was then preaching a retreat; he interrupted it and took advantage of this enforced rest to go to Rome.
Pilgrimage to Rome.
Montfort undertook this pilgrimage on foot and without money. Then, after running many dangers, he arrived at Loreto, and rested there for a fortnight, went to Rome, and obtained an audience with Clement XI, on the 6th of June, 1706. The Pope dismissed him, giving him with his blessing the title of apostolic missionary.
This paternal welcome was a great encouragement to him; he returned from Rome by way of Saumur and Mont-Saint-Michel.
New ban on preaching. – Apostolic Life.
Some time afterwards M. Grignion came to Rennes, where his father and mother lived. He preached his first mission there and then went to Montfort, his homeland, and to Dinan, where his Dominican brother lived. There he gave a mission to the soldiers of the garrison. From there he spread to the dioceses of Saint-Malo and Saint-Brieuc.
Soon suspected in his own diocese of origin, Father de Montfort returned to Nantes where he carried out several missions.
One day, on the Motte-Saint-Nicolas, he saw a considerable crowd, and, understanding that a public dance was the cause of this gathering, he unhesitatingly split the ranks of the curious and entered the midst of the dancers. They surround him and jeer at him, and one of them, in mockery, sings one of the hymns he sang in the mission. But he, taking up his rosary and raising his crucifix, said, "If there are any friends of God in this assembly, let them kneel with me." His inspired air, his acknowledged virtue, subjugated the most daring, and all, dancers and spectators, fell on their knees, recited the rosary and dispersed.
In 1709 he gave the mission at Pont-Château and in the neighbouring parishes. There he erected a famous Calvary, an artificial hill 50 feet high, at the erection of which 20,000 people laboured; this was the pretext for new accusations against him before the bishop of Nantes. On the very eve of the date fixed for the solemn inauguration—the 4th of September, 1709—he was forbidden to preach. The civil authority, for its part, was moved by the construction of a "fortress," and its demolition was ordered and partly executed. He had returned to Nantes, and, preaching being forbidden to him, occupied himself with the care of the incurable.
In the meantime, summoned by the bishops of La Rochelle and Luçon, he prepared for the struggle against the Protestant peril.
His preaching was very successful, both in the diocese of Luçon, where he first passed, and in that of La Rochelle. He preached for Easter at the Isle of Yeu, and in the spring made a journey to Nantes; He then composed a piece of writing, the. The Secret of Mary, which, further developed, would become the admirable Treatise on True Devotion to the Blessed Virgin; he condensed in it, making it accessible to all, the doctrine of Father de Condren, of Mr. Olier, and of Mr. Boudon.
Foundation of a Society of Missionaries.
Despite his robust constitution, the missionary felt that his youth would not long withstand the extreme fatigues of mission life. He saw the immense good that these exercises were producing everywhere. He thought of surviving himself in sons capable of continuing this work. The bishop of La Rochelle encouraged him. The holy priest left for Paris in June 1713, in order to affiliate the congregation of his dreams to the Seminary of the Holy Spirit, founded by M. Poullart des Places. He recruited from this seminary the first elements of his future family, which he called the Society of Mary. 'On his return to Poitiers, he had the joy of meeting the two recruits of his little community of Wisdom. But the bishop of Poitiers, ill-advised, ordered him to leave the city within twenty-four hours. The humble missionary obeyed at once without complaint and set out for La Rochelle where he had to be treated in hospital for a serious and painful illness. He resumed his missionary work, got into trouble in the diocese of Saintes and returned to La Rochelle where he installed three Brothers in the "Petites Ecoles"; These religious, brothers of those who helped him in the material organization of the missions, were, in a way, the first subjects of an institute that was later to be greatly efflored, that of Saint-Gabriel, reorganized at the beginning of the nineteenth century by Father Deshayes, Superior General of the Society of Mary.
After having sent to Aunis and Saintonge, the Blessed wished to consult one of his old friends, M. Blain, then Vicar General of Rouen; Here he was again on the road: he crossed the dioceses of Nantes, Rennes and Avranches where he again encountered setbacks; in that of Coutances, preaching and confession were forbidden to him, but the prohibition was reported; In Rouen, his friend lectures him amicably on his singularity and refuses to follow him. He returned to Nantes to his dear incurables; Finally, he accepted the hospitality of friends in Rennes, but he was soon served there and returned to La Rochelle in 1715. He withdrew the two Sisters from the hospital in Poitiers and brought them to La Rochelle to take care of a girls' school; he soon left them to preach in the diocese of Luzon.
During the mission of Villiers-en-Plaine, he was seen praying with his arms crossed, and raised more than two feet above the ground. He also came to Mervent, and as his strength began to betray him, he fixed his temporary retreat there in a wild cave, at the bottom of which winds the Vendée, and which is now the object of a pilgrimage. The Blessed then went to Saint-Pompain, where he attracted to his Congregation, then composed of a few Brothers, the vicar of the parish, M. Mulot, who with M. Vatel, a recruit from the Seminary of the Holy Spirit, was one of his first disciples and became his successor, hence the name of "Mulotines" given for some time to the Missionaries.
Fr. de Montfort also persuaded 33 men of the parish to make the pilgrimage of Our Lady of the Ardillers, in Saumur, to obtain heavenly blessings on the Society of Mary. The pilgrims walked barefoot part of the way. The holy missionary made the same journey a few days later, with several Brothers.
In Saint-Laurent-sur-Sèvre. "His death." – Its influence.
During this pilgrimage he felt the first announcements of his approaching end. On 21 Jan. 1716 he lost his aged father, who died at the Abbaye-en-Bréteil, near Montfort. Accompanied by M. Mulot, he came to begin the mission of Saint-Laurent-sur-Sèvre, a parish in the diocese of Poitiers, now Luçon. A few days later he was stricken with pleurisy, saw death coming with intrepidity, and on Tuesday, April 28, 1716, he gave up his beautiful soul to God.
According to his wishes, he was buried near the altar of the Blessed Virgin in the parish church. The confidence of the people has made his tomb the destination of a pilgrimage. Many miracles have been performed there.
It was here that his daughters, in 1720, and his sons, the following year, sheltered their cradle; All three congregations have grown, lived, and prospered in the shadow of this revered tomb.
The influence of the Servant of God in the dioceses and the 180 parishes he evangelized was profound and lasting. The historians of the wars of the Vendée, in going back to the causes of this gigantic struggle of the humble for the defence of religion, find the preaching of Father de Montfort: in fact, after eighty years, they had not been forgotten. If Jansenism has been defeated in these regions, if Protestantism has not made new conquests, if the populations have remained rooted in the faith, it is to the valiant missionary that they are indebted.
Louis-Marie Grignion de Montfort, declared Venerable on September 7, 1838, was beatified by Leo XIII on January 22, 1888.
J.-E. Drochon.
LPL Note: The article was written before the canonization of St. Louis-Marie Grignion de Monfort by Pope Pius XII on July 20, 1947. We've changed the title accordingly. See the homily and speech given by Pius XII on this occasion.
Sources consulted. – R. P. Fonteneau, Life of Blessed Louis-Marie Grignion de Montfort. – Ernest Jac, Blessed Grignion de Montfort (Les Saints Collection). – Archbishop Laveille, Blessed L.-M. Grignion de Montfort (1673–1716), from unpublished documents (1908); Blessed Louis-Marie Grignion de Montfort and his religious families (1916). – Abbé Pauvert, Life of the Venerable Louis-Marie Grignion de Montfort (1876). – J.-M. Quérard, Life of Blessed Louis-Marie Grignion de Montfort, Founder of the Missionaries of the Company of Mary, the Daughters of Wisdom and the Brothers of the Holy Spirit. – (V.S. B. P., No. 367.)
