அர்ச்சிஷ்டவர்களின் சரித்திரம் - அர்ச். அல்ஃபோன்ஸ் மரிய லிகோரியார் Life History of St. Alphonsus Liguori in Tamil

 திவ்ய இரட்சகர் சபையின் ஸ்தாபகர், அர்ச். அல்ஃபோன்ஸ் மரிய லிகோரியார்:

திருநாள் ஆகஸ்டு 2ம் தேதி 1696ம் வருடம் அர்ச். அல்போன்ஸ் மரிய லிகோரியார், நேப்பிள்ஸ் நகரத்தில், அக் காலத்தில் புகழ் பெற்றிலங்கிய, தொன் சூசை லிகோரி, தோனா அன்னாள் என்னும் பக்திக் குரிய தாய் தந்தையரிடத்தில் பிறந்தார். மரிய நேலா என்னும் பெயருடைய மாளிகையில் பிறந்த குழந்தைக்கு, கன்னியருக்கு இராக்கினியான தேவமாதா கோவிலில் ஞானஸ்நானம் கொடுக்கப்பட்டது. அங்கிருந்த சேசுசபைகுருவானவர் பிராஞ்சீஸ்க்கு ஜெரோம் என்பவர், குழந்தையைக் கையிலேந்தி ஆசீர்வதித்து," இக்குழந்தை மிகவும் விருத்தாப்பிய வயது வரை க்கும் ஜீவிக்கும், மேற்றிராணியாராகவும் ஆகும், தேவதோத்திரத்துக்காகவும் அநேக ஆத்து மங்களின் இரட்சணியத்துக்காகவும், மிக அரியகாரியங்களை செய்து முடிக்கும்” என்று தீர்க்க தரிசனமாய் உரைத்தார்.

ஆனால், அரசனின் இராணுவத்தில் தளபதியாக உயர்ந்த பதவியிலி ருந்த தகப்பனார், தொன் சூசைலிகோரிக்கு, தமது சிரேஷ்ட புதல்வனைப் பற்றி கூறப்பட்ட தீர்க்கதரிசனம் ஒருவிதத்திலும் திருப்தியாயில்லை. அதற்கு மாறாக, தேவமாதா மீது மகா பக்தி யாயிருந்த தாய் அன்னாளுக்கு, அது மட்டற்ற அக்களிப்பையும், ஆறுதலையும் தந்தது. தேவ தாய் தனக்களித்த ஏழு குமாரர்களுக்கும், அனுதினம் மரியாயின் பக்தியை மறவாமல் ஊட்டி வளர்த்தாள். அர்ச். லிகோரியார் பின்னாளில் எழுதிய மரியாயின் மகிமைகள், என்னும் புத்த கம் இதற்கு சாட்சி. காலையும் மாலையும் தாய் மக்களை தன்னுடன் கூட்டிச் சேர்த்து, குடும்ப ஜெபம் ஜெபிப்பாள். தினமும் குடும்பத்தோடு சேர்ந்து ஜெபமாலை சொல்லுவாள். நல்ல புஸ்தகங்களை எடுத்து தினமும் ஞான வாசகம் வாசிக்கச் செய்வாள். பாவத்துக்கு விலகி அஞ்சி நடக்கவும், எப்பொழுதும் உண்மையே பேசவும் கற்பித்து வந்தாள். பரிசுத்த கற்பு என் னும் விலையேறப்பெற்ற பொக்கிஷத்தை அற்பப் பழுதும்படாமல் காப்பாற்ற வேண்டும்

என்று புத்தி புகட்டுவாள். அத்தோடு தாய், தன் மக்களின் கல்வி விஷயத்திலும் கவனமாயிருந்தாள்.

மூத்த மகனாகியலிகோரியார் கல்வியில் வெகுதேர்ச்சியடைந்து, தனது 17-வது வயதில் சட்ட சாஸ்திரத்தில் (L.L.D) பட்டம் பெற்று, பாரிஸ்ட்ட ர் என்னும் பதவியடைந்து, மகா கீர்த்தியும் மகிமையுமடைந்தார். இப்படி, 8 வருட காலமாக, தாம் ஒப்புக்கொண்ட ஒவ் வொரு வழக்கிலும் வெற்றியடைந்தார். ஓர்நாள், திரண்ட சொத்தைப் பற்றிய ஒரு வழக்கில், நெடு நேரம் மிகபலமாய் இவர் வாதாடி அமர்ந்த பின், எதிர் வக்கீல் எழும்பி, தம் கையிலி ருந்த ஓர் பத்திரத்தில் சில வரிகளை வாசித்து, லிகோரியாரைப் பார்த்து, நீர் ஏன் இவ்வளவு நேரம் வீணாய்ப் போக்கினீர்?நான் வாசித்த இதற்கென்ன பதில் சொல்கிறீர் என்று வினவி னவுடனே, லிகோரியார் ஸ்தம்பித்து, தலை கவிழ்ந்து, தாம் அதேபத்திரத்தை வழக்கு சம்பந்த மாய் அநேகமுறை வாசித்திருந்த போதிலும், அவ்வார்த்தைகளையும், சட்டமாற்றத்தையும் கவனிக்காது போனதைப் பற்றி அதிசயப்பட்டு, தாம் ஒருபோதும் அபத்தமென்றறிந்த வழக் குகளை ஏற்றுக் கொள்ளாதிருந்தும், சத்தியத்துக்கு விரோதமாய், தான் இப்போது வாதாடிய தால் சகலருக்கும் துர்மாதிரிகையானதே என்று சஞ்சலப்பட்டு, மனம் சோர்ந்து, இவ்வளவு ஆபத்துள்ள இவ்வுத்தியோகத்தை இனிமேல் ஒரு போதும் செய்வதில்லையென்று கூறிவிட்டு வீடு போய் சேர்ந்தார். இது தேவசெயலாய் நேரிட்ட சம்பவமே. இச்சம்பவத்துக்குப் பின், இவர் தம்மை தேவஊழியத்துக்கு ஒப்புக் கொடுத்து, தமது 30-வது வயதில் 1726-ம்ஆண் டில் டிசம்பர் 21-ம் தேதி அர்ச். தோமையார் திருநாளன்று குருப்பட்டம் பெற்றார். பின்புதீர்க் கதரிசன வாக்குப்பிரகாரம் மேற்றிராணியாருமானார். ஆத்துமங்களை இரட்சிப்பதற்காக அல் லும் பகலும் அயராது உழைத்தார். ஒருபோதும் நேரத்தை வியர்த்தமாய் செலவிடுவதில்லை என்று ஆண்டவருக்கு உத்தம வார்த்தைப்பாடு கொடுத்து அதை பிரமாணிக்கமாய் அனு சரித்துவந்தார். அதன்காரணமாக இரவும் பகலும் தனக்குக் கிடைக்கும் ஓய்வு நேரத்திலெல் லாம் சன்னியாசிகள், கன்னியாஸ்திரிகள், விசுவாசிகள் சகலருக்கும் ஆத்தும் பிரயோசனம் உண்டாகும்படி, அநேக நூற்றுக்கணக்கான பக்திக்குரிய புத்தகங்களையும், வேத சாஸ்திர நூல்களையும் எழுதி பிரசுரித்தார். அப்புத்தகங்களில் சில புத்தகங்கள் மட்டுமே தமிழில் மொழி பெயர்க்கப்பட்டுள்ளது என்பது வருந்தத்தக்கது.

குருக்கள் பாவசங்கீர்த்தன மூலமாக ஆத்துமங்களை இரட்சிப்பதற்கு உதவியாக, இவர் எழுதிய இரு வேதசாஸ்திர நூல்கள் உலகெங்கும் கீர்த்தி பெற்றவை. அவை ஒவ் வொன்றும் 1000ம் ஏட்டுக்கும் அதிகமாயுள்ளது. இதை முறையே எழுதி முடிக்க, இந்த அர்ச் சிஷ்டவர் எடுத்து வாசித்து ஆராய்ந்த புத்தகங்கள் அநந்தமென அதில் தெளிவாகிறது. இந் நூலை, 312 அடி அளவுள்ள ஒரு சிறிய மேசையிலேயே, அவர் எழுதினார். இதுவும், ஒரு அர்ச் சிஷ்டப் பண்டமாக, நேப்பிள்ஸ் நகருக்கு அருகே, அர்ச். லிகோரியார் வாழ்ந்து மரித்த நொ சேரா ஊர் மடத்தில், காப்பாற்றப்பட்டிருக்கின்றது. தம்மாலியன்ற மட்டும் அநேக ஆத்து மங்களை இரட்சிக்க வேண்டுமென அத்தியந்த ஆவலுடன் நேப்பிள்ஸின் மேற்றிராசனங்கள் எங்கும் போய் பிரசங்கம் செய்வார். இப்பணியை தம்மோடு சேர்ந்து செய்யும்படியாக, திவ்ய இரட்சகர் சன்னியாச சபை, என்னும் ஓர்சபையையும் ஸதாபித்தார். அதில் உட்பட்ட குருக் கள் பல இடங்களுக்கும் போய், ஞான ஒடுக்கம் கொடுத்ததினால் அநேக ஆத்துமங்களுக்கு மோட்ச பாக்கியம் நிச்சயமானது. அர்ச். லிகோரியார், அனைவரும் நித்தியமான சத்தியங்க ளின் பேரில் எளிதில் தியானம் செய்து பலனடையத்தக்கதாக, நன்மரண ஆயத்தம், என்னும் தியானப் புத்தகத்தை தமது 62-ம் வயதில் 1758-ம் ஆண்டில் எழுதி வெளியிட்டார். நாள் தோறும் சிறியோர் பெரியோர் சரீரகாரியங்களைப்பற்றி சிந்தித்து யோசிக்கிறார்கள். இப்படி யே ஆத்துமகாரியத்திலும் செய்யவேண்டும் என்று எழுதியிருக்கிறார்.

அர்ச்சிஷ்டவர் மரணப்படுக்கையிலிருக்கும் போது, தாமே எழுதிய மரியாயின்மகி மைகள் என்னும் புத்தகத்தை, தமது சபை சன்னியாசிகள் வாசிப்பதைக் கேட்டு, அந்த ஆண் டவள் தமது ஊழியருக்கு, மரண சமயத்தில் செய்யும் பலத்த சகாயங்களைப் பற்றி மலர்ந்த முகத்துடன் கேட்டு, மிகவும் ஆறுதலடைந்த போதிலும், ஆ! வெளியிலிருந்து வரும் சத்துருக் கள், எவ்வளவோ திரளான பேர், என்று கூறினார். அதைக் கேட்ட ஒரு சன்னியாசியார் நன் மரணத்துக்கு அடைக்கலமான அர்ச். சூசையப்பருடைய படத்தை எடுத்து, அவர் கையில்

கொடுக்க, அதை பக்தியோடு முத்திசெய்து கொண்டபின், தேவமாதா படத்தையும் கேட்டு வாங்கி முத்தி செய்து, பிரியதத்த மந்திரத்தையும் ஜெபித்தார். அவருக்கு நேரே, அவரே வரைந்த தேவமாதாவின் படம் தொங்கிற்று. அடிக்கடி அதை உற்றுப்பார்த்தார். மரண அவஸ்தையாயிருந்த நேரத்தில், கண்களை திடீரெனத் திறந்து, அந்தப்படத்தை உற்றுப்பார்த் துக் கொண்டிருக்கையில், அவர் முகம், ஜோதி மயமாய் பிரகாசித்து ஜொலிப்பதையும், மலர்ந்த முகத்தோடும் ஆனந்த மகிழ்ச்சியோடும் பரவசமாயும் காணப்பட்டார். இவ்வாறு ஏறக்குறைய கால்மணி நேரம் கழிந்தது. அவரை சூழ்ந்து நின்ற அநேகரும் இந்த அதிசயத் தைக் கண்டார்கள். இவ்வாறு மூன்று முறை நடந்தது. அவரது சபை சகோதரர், குருக்கள் மாறிமாறி, அவர் மரணப் படுக்கையை சூழ்ந்து நின்று ஜெபித்துக் கொண்டிருந்ததால், அனைவரும் இக்காட்சியைக் கண்டனர்.

அர்ச்சிஷ்டவர் தமது வாழ்நாளில் தேவமாதாவுக்கு பிரமாணிக்கமாய் ஊழியம் செய்தது மல்லாமல், என் ஆண்டவளே என் தாயாரே! உமது தாசரில் எத்தனையோ பேருக்கு அவர்கள் மரணதருணத்தில், நீரே உமது தரிசனையளித்து இரட்சித்தபடியே, அடியேனுக்கும் கிருபை செய்தருளும், என்று கெஞ்சி மன்றாடி வந்தபடியால், பரலோக இராக்கினி , இவ ருக்கு ஒருதரம் மாத்திரமல்ல, மூன்று தரம் காணப்பட்டு பிசாசுக்களை ஓட்டி இரட்சித்தார் கள். உயிர் பிரியும் நேரம் வந்துவிட்டதை அவர் அறிந்து, எல்லாம் முடிந்துவிட்டது; இனி வைத்தியரால் யாதொன்றும் செய்யமுடியாது என்றார். பாடுபட்ட சுரூபத்தையும், தேவ மாதா சுரூபத்தையும் அடிக்கடி ஆவலோடு முத்தி செய்தார். அப்போது சிறு சிறு நேசப்பற் றுதல்களைக் கூறி ஜெபித்தார். அவ்விரு சுரூபங்களையும் மார்போடு சேர்த்து, அரவணைத்து வைத்துக் கொண்டார். கடைசியாய் 1797-ம் ஆண்டு ஆகஸ்டு மாதம் 1-ம் தேதி அதிகாலை யில் திரிகாலஜெபத்திற்கான மணியடித்தவுடனே, அவர் படுக்கையை சூழ்ந்து நின்ற குருக் கள் சகோதரர் முழங்காலில் இருந்து, திரிகால ஜெபத்தையும், அதில் சேர்ந்த பிரியதத்த மந் திரத்தையும், பக்தியோடும், கண்ணீரோடும் ஜெபித்தனர். "இப்பொழுதும் எங்கள் மரண நேரத்திலும் வேண்டிக்கொள்ளும்” என்று அவர்கள் ஜெபித்த போது, அவருடைய ஆத்து மம் அவருடைய 91ம் வயதில், முன்சொல்லப்பட்ட தீர்க்கதரிசனத்தின்படி, அவரைவிட்டுப் பிரிந்தது. அவர், தாம் ஸ்தாபித்த திவ்ய இரட்சகர் சபையின், தாய் மடமாகிய நொசே ராவிலேயே மரித்தார். அங்கேயே பூஜிதமாய் அடக்கம் செய்யப்பட்டார். 1830ம் ஆண்டில் அவருக்கு அர்ச்சிஷ்ட பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது. அர்ச். மரிய லிகோரியாருக்கும், அவர், குழந்தையாயிருக்கும்போதே, அவரைக் குறித்துத் தீர்க்கதரிசனத்தை, உரைத்தசங். ஜெரோம் சுவாமியாருக்கும், ஒரே நாளில் அர்ச்சிஷ்டப்பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது. (சங்.லாரன்ஸ் சேவியர் பெர்னான்டஸ் சுவாமியார் அர்ச். மரிய லிகோரியாரின் நன்மரண ஆயத்தத்தை தமி ழில் 1934ல் வெளியிட்டார். அதன் முன்னுரையிலிருந்து இப்பகுதி எடுக்கப்பட்டது)

தேவசிநேகத்தில் நாங்கள் உயர்வதற்கு உறுதுணையான ஞானநூல்கள் தந்த

அர்ச். அல்ஃபோன்ஸ் மரியலிகோரியாரே எங்களுக்காக வேண்டிக் கொள்ளும்!

அர்ச். மரிய லிகோரியர் நமக்கு அருளிச்செய்த சாங்கோபாங்கத்தின் சுருக்கம்:

1. சேசுநாதர் சுவாமியின் திவ்ய பாடுகளை நன்றாக தியானித்து, ஆண்டவரின் சிநேகத்திலே உயர்வதற்கு தினமும் பிரயாசைப்படு!

2. அடிக்கடி பக்தியுடனும் தகுந்த ஆயத்தத்துடனும் திவ்ய நன்மை உட்கொள்!

3. ஒருநாளைக்கு ஒருமுறையாவது தேவ நற்கருணை சந்திக்கச் செல்.

4.காலையில் எழுந்திருக்கையில், அன்று வரும் சகல தின்மைகளை எல்லாம், நேசஆண்டவருக் காக பொறுத்துக்கொள்வதாகத் தீர்மானித்து, உன்னை முழுவதும் ஆண்டவருக்காக ஒப்புக் கொடு!

5.ஆண்டவர் தம்மில் தாமே அளவில்லாதவிதமாய், மிகுந்த பாக்கியமுள்ளவராய் இருக்கி றார் என்பதை தியானித்து களிகூர்வாயாக!

6. மோட்சத்தை ஆவலுடன் ஆசித்து, அதற்குத் தடையானவைகளை விலக்கி, சாவை எப்பொழுதும் விரும்பி இரு

7. உன்னைச் சேர்ந்தவர்கள் திவ்ய சேசுநாதர்சுவாமியை சிநேகிக்கும்படி செய்.

8.நேச ஆண்டவருக்குப் பிரியமானதை எப்பொழுதும் நாடி, பொருந்தாததை வெறுத்து, உன்னை முழுவதும் குறைவின்றி, சர்வேசுரனுக்கு ஒப்புக்கொடு.

9. தினந்தோறும், உத்தரிக்கிறஸ்தலத்தின் ஆத்துமங்களுக்காக வேண்டிக்கொள்.

10. நீ எந்த காரியத்தைச் செய்தாலும், அதை சேசுநாதர்சுவாமிக்குப் பிரியப்படுவதற்காகச் செய். .

11. உன்னை முழுவதும், ஒருநாளில், ஒருமுறையாகிலும், திவ்ய சேசுநாதர் சுவாமிக்கு ஒ ப்புக்கொடுத்து, அவர் சித்தத்திற்காகக் காத்துக்கொண்டிரு.

12. உன்னை நேசிப்பதுபோல, பிறரையும் நேசி..

அர்ச். இலொயோலா இஞ்ஞாசியாரும் அர்ச்.சவேரியாரும் (St. Ignatius and St. Francis Xavier) Tamil

 அர்ச். இலொயோலா இஞ்ஞாசியாரும் அர்ச்.சவேரியாரும்

அர்ச் இலொயோலா இஞ்ஞாசியார் திருநாள்: ஜூலை 31

அர்ச். இஞ்ஞாசியார் தத்துவ சாஸ்திரம் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது, சவேரியார் அதை படித்து முடித்து, வெகு திறமையோடு பிறருக்கு கற்பிக்கும் ஆசிரியராயிருந்தார். இவ் வளவு சிறந்த இலட்சணங்கள் அமைந்த இவர், இகலோக மகிமையை வெறுத்து, சர்வேசுரன் பாரிசமானால், தேவ மகத்துவத்துக்கு எவ்வளவோ அதிமிக தோத்திரமுண்டாகுமென நன் குணர்ந்த இஞ்ஞாசியார், அவர் நட்பை அடைய பிரயத்தனம் பண்ணிவந்தார். ஆனால் இஞ் ஞாசியாருடைய மேன் பிறப்பையும், சுபாவ பெருந்தகைமையையும், சகலத்திலும் அவர் இருதயத்தை ஆட்கொண்டு நடத்திவந்த தேவ வரப்பிரசாத ஞானத்தையும், சவேரியார் இன்னும் அறியாமலிருந்தார். அவர் அணிந்திருந்த எளிய உடையின் கேவலமான வெளித் தோற்றத்தையும், மகிமையை அலட்சியம் செய்து, நிந்தை அவமானங்களையே, அவர் பிரிய மாய்த் தேடி வந்ததையும், கண்ட சவேரியார், அவர் மீது வெறுப்புற்று, அவரோடு சகவாச மாய் இருப்பது தனக்கு அவமானமென்பதுபோல் ஒதுங்கி நடந்து வந்தார். தன் சுபாவ மேட்டிமையை முற்றும் வென்று , சகலத்திலும் சர்வேசுரனுடைய அதிமிக தோத்திரம் ஒன் றையே கருத்தில் கொண்டு ஜீவித்த இஞ்ஞாசியார், இதனால் மனத்தாங்கல் கொண்டு பின் வாங்கவில்லை. சவேரியாரிடத்தில் என்றும் மாறாத அன்புடையவராய், அவருடைய சாஸ் திரத் திறமையைப் புகழ்ந்து பேசி, அவர் பெயர் மேன்மேலும் பிரசித்தி அடையும்படி, தாமே முயற்சி செய்து வந்தார்.

சவேரியாருடைய சாதுரிய சாமர்த்தியமான, சாஸ்திர விளக்கவுரைகளைவியந்து கேட் பதற்கு, தாமே மாணவர்களை சேகரித்துக் கொண்டு விடுவார். இதற்குப் பின் அதிவிரைவில், இஞ்ஞாசியாருடன் மனங்கலந்த நண்பரானார் சவேரியார். சவேரியார் இருதயத்தை, முற்றும் சர்வேசுரன் வசமாக்கும்படியாக, ஒருவன் உலகமெல்லாம் தனதாக்கிக் கொண்டாலும், தன்

ஆத்துமத்தை இழந்து போனால், வரும் பிரயோசனம் என்ன! என்கிற வேதவாக்கியத்தை அடிக்கடி எடுத்துரைத்து, அதன் சாரம் அவர் இருதயத்தில் நன்றாய் உறைக்கும்படியான வித மாய் பேசிவருவார். சவேரியார் இவ்வார்த்தைகளை ஆழ்ந்து சிந்திக்கலானார். சிந்திக்க சிந்திக்க, தம்மை ஜெயித்து, தேவஊழியத்துக்கு தம்மை முழுதும் கையளித்து, இஞ்ஞாசியாரை பின் செல்வதாக வாக்குக்கொடுத்தார். ஞான முயற்சிகளை அனுசரித்து, தேவசிநேகத்தில் வளர்ந்து வந்தார்.

சேசு சபை ஸ்தாபிக்கப்பட்டபின், இந்தியாவுக்குச் செல்லும்படி, முதலில் குறிக்கப் பட்டவர்கள், சீமோன் ரொத்ரிகஸ், நிக்கொலாஸ் பொபதில்லா என்ற இருவர் தான். ரொத் ரிகஸ் சுவாமியார் 1540-ல் உரோமையை விட்டுப் புறப்பட்டார். பொபதில்லா சுவாமியார் வெகு வியாதியாயிருந்தார். ஆதலால் அவருக்கு பதிலாய் வேறொருவரைத் தெரிந்து கொள் வது அவசியமாயிற்று. யாரை அனுப்புவதென்று, இஞ்ஞாசியார் ஜெபத்தில் சர்வேசுரனை மன்றாடினார்.

பிரான்ஸிஸ் சவேரியார் இந்து தேசத்துக்குப் போவது, தேவசித்தம் என்றுணர்ந்தார்; அவரிடம், " சகோதரர் பிரான்சிஸ், அர்ச். பாப்பானவர் கட்டளைப்படி நம்முள் இருவர் இந்தி யாவுக்குப் புறப்பட்டுப் போவது அவசியம். அதற்கென்றுக் குறிக்கப்பட்ட பொபதில்லா சுவாமியார் வியாதியாயிருக்கிறார் என்பது உமக்குத் தெரியுமே. ஸ்தானாதிபதியோ பிரயா ணம் துவக்க அவசரப்படுகிறார். அதிகநாள் தாமதிக்க முடியாது. சர்வேசுரன், உம்மை இந்து தேசத்தில் வேதம் போதிக்க அழைக்கிறார்” என்று கூறினார். அஞ்ஞானதேசங்களுக்குச் சென்று, சேசுகிறீஸ்து நாதருடைய பரிசுத்த வேதத்தை போதித்து, வேதசாட்சியாக தமது இரத்தத் தைச் சிந்தி மரிக்கும் பாக்கியம் எப்போது கிடைக்குமென்று, வெகுகாலம் பரிதவித்திருந்த சவேரியார், இவ்வார்த்தைகளைக் கேட்டதும் சொல்லிலடங்காத ஆனந்தமடைந்து ," தந்தையே! இதோ புறப்பட்டுப் போக ஆயத்தமாயிருக்கிறேன்" என்று கூறிவிட்டு, உடனே பய ணத்துக்கு ஆயத்தம் செய்தார்.

இலொயோலா இஞ்ஞாசியாரும், பிரான்சீஸ்க்கு சவேரியாரும் தங்கள் உள்ளரங்க இலட்சணங்களில் ஒரே அச்சில் உருவாக்கப்பட்டவர்கள் போல், ஒரே தன்மை ஒரே சாய லுள்ளவர்களாய், ஒருவர் மீது ஒருவர் மேலான எண்ணமும், ஓர் அருமைத் தந்தையும், அரு மை மைந்தனும் போல் ஒருவருக்கொருவர் அன்னியோன்னிய நேசமுடையவர்களாயிருந் தார்கள். மேலும் சவேரியாருடைய புண்ணியங்களையும் திறமையையும் நன்றாக அறிந்த இஞ்ஞாசியார், அவர், தமதருகிலிருப்பது, புதிதாய் ஸ்தாபிக்கப்பட்ட சேசுசபைக்கு வெகு உதவியாயிருக்குமென்று எண்ணியிருந்தார். ஆதலால், அவரை, இந்து தேசத்துக்கு, அனுப் பத் தீர்மானித்தபோது, அவர் அதிக வருத்தத்துக்குள்ளானார். ஆனால், அவர் போவது தேவ சித்தம் என்றுணர்ந்த அக்ஷணமே, இந்து தேசத்தாரின் ஆத்தும் இரட்சணியத்துக்காக, அவ ரை சந்தோஷமாய் சர்வேசுரனுக்கு ஒப்புக்கொடுத்துவிட்டார். அது போலவே, சவேரியாரும் தம் ஞான பிதாவையும், ஞான சகோதரர்களையும் விட்டுப் பிரிவதால் உண்டான வியாகு லத்தை சர்வேசுரனுக்கு ஒப்புக் கொடுத்தார்.

இஞ்ஞாசியார் சவேரியாரை இந்தியாவுக்குப் போகும்படி சொன்னது 1540- ம் வரு டம் மார்ச் மாதம் 15-ம் தேதி. மறுநாள், அதிகாலையிலே, திவ்ய பலிபூசை செய்து, தமது கரத் தில் பலியான திவ்ய சுதனோடு தம்மையும் பிதாவுக்கு ஒப்புக்கொடுத்த பின், தமது அருமைத் தந்தையின் ஆசீர்வாதம் பெறும்படி அவர் முன் சென்றார். ஜெப் புஸ்தகமும், பாடுபட்ட சுரூபமும், அணிந்திருந்த பழையவஸ்திரமும் தவிர, பயணத்துக் கென்று வேறு எதுவும் அவர் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. ஆல்ப்ஸ் மலையைக் கடக்கும் போது குளிர் அதிகமிருக்குமே யென்று கவலையுற்ற இஞ்ஞாசியார், வியாதியினிமித்தம் , தான் அப்போது அணிந்திருந்த கம்பளிப் போர்வையை எடுத்து சவேரியார் மேல் போட்டு, அதை, அவர் அணிந்து கொள் ளும்படி செய்தார். பின், தம் அருமைப்புதல்வனை நோக்கி:"போய், உலகமெல்லாம் தேவசிநேக அக்கினியால் பற்றியெரியச் செய்யும்” என்று உருக்கமாய்க்கூறித் தம் கடைசி ஆசீர்வாதத்தை அவருக்களித்தார்.

சங்.சவேரியார், சங்.ரொத்ரிகஸ் என்ற இருகுருக்களையும் போர்த்துக்கல் அரசன் கண் டதும், அவர்களை, இந்தியாவுக்கு அனுப்ப, அவருக்கும் மனம் வரவில்லை. கல்வியிலும், அர்ச் சிஷ்டதனத்திலும் மிகத் தேர்ந்தவர்களான இவர்களை, தன் நாட்டிலே நிறுத்திக் கொள்ளப் பிரியப்பட்டு, அதற்காக பாப்பானவருக்கும், இஞ்ஞாசியாருக்கும் கடிதத்துக்கு மேல் கடி தம் எழுதினார். பாப்பானவரோவென்றால், அரசனும், இஞ்ஞாசியாரும், தங்களுக்குள் காரி யத்தை தீர்மானித்துக் கொள்ளும்படி விட்டு விட்டார். இஞ்ஞாசியார், சங். ரொத்ரிகஸ் சுவாமியார் போர்த்துக்கள் தேசத்திலிருக்கட்டும், சவேரியார் சுவாமியார் இந்தியாவுக்குப்

புறப்பட்டுப் போகட்டும், என்று அரசனுக்கு எழுதினார். அரசன் அதற்கு சம்மதிக்கவே, சவேரியார் 1541-ம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் 7-ம் தேதி கப்பலேறி, 1542-ம் வருடம் மே மாதம் 6-ம்தேதி நம் நாட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தார்.

உரோமையிலிருந்து வரும் இஞ்ஞாசியாருடைய குரலொலி போலும் அவருடைய உயிருள்ள உருவம் போலும், அர்ச்.சவேரியார் இந்து தேசத்தில் துலங்கினார். அர்ச். இஞ்ஞாசி யார் மேல், நமது அப்போஸ்தலர் இருதயத்தில் எவ்வளவு சங்கை, நேச வணக்கம் குடி கொண்டிருந்ததென்றால், அவருக்குக் கடிதம் எழுதும்போது முழந்தாளிட்டு எழுதி வந்த தாகத் தெரிகிறது. அவர் கடிதத்திலிருந்து சில பகுதிகள்:" கடைசியாய், நான் என் முழு இரு தயத்துடன் சங்கித்து வரும் எனதாத்துமத்தின் பிதாவே! நான் என் உடலில் உயிருள்ள வரை யும், சர்வேசுரனுடைய மகா பரிசுத்த திருவுளத்தை அறிந்து, அதை சம்பூரணமாய் நிறைவேற்றி வர, அவர் எனக்கு அனுக்கிரகம் தந்தருளும்படி, தேவரீர் உமது திவ்ய பலி பூசைகளிலும் ஜெபங்களிலும், எனக்காக சர்வேசுரனைப் பிரார்த்திக்க ஒருபோதும் மறந்து போகக் கூடாதென்று, முழந்தாளிலிருந்து தாழ்மையாய்த் தங்களை மன்றாடுகிறேன். ஏனெ னில், தேவரீரை நான் இப்பொழுது, என் கண்முன் இங்கு தரிசிப்பது போல், முழந்தாளி ருந்தே இக்கடிதத்தை எழுதுகிறேன். சேசுகிறீஸ்து நாதருடைய இருதயத்தில், எனக்கு சொந் தமான ஏகதந்தையே, மறுமையில் மாத்திரமல்ல, இம்மையிலும் தேவரீரைக்கண்டு தங்கள் உதவியும் ஒத்தாசையும், அவசியமாய் வேண்டிய அநேக விஷயங்களை பற்றி, தங்களிடத்தில் பேச நான் எவ்வளவோ ஆவலாயிருக்கிறேன் என்று சர்வேசுரன் அறிவார். எவ்வளவு தொலை வானாலும் கீழ்ப்படிதல் முன், அது ஓர் தடையாயிராது. உமது கடிதத்தில்: எவ்வளவு காலம் சென்றாலும், அதுவெல்லாம், நான் உம்மை மறந்து போகும்படி செய்யக்கூடுமானதல்ல; ஆகையால் முற்றும் உமக்கு சொந்தமான இஞ்ஞாசியுஸ், என்ற அன்பின் முத்திரை போன்ற கடைசி வார்த்தைகளைத் திரும்பத் திரும்ப நினைவில் சிந்தித்து வருகிறேன். ஒருவகையில், அவைகள் என் ஆத்துமத்துக்கு போசனம் போலிருக்கின்றன. கடந்து போன பாக்கியமான நாட்களையும், எக்காலமும், என்னை அரவணைத்து இன்னும் அரவணைத்து வரும், தேவரீரு டைய உண்மையும் பரிசுத்தமுமான சிநேகத்தையும் சிந்தித்து கண்கலங்கி பிரலாபிக்கிறேன்.

ஆவிபிரியுமுன் திரும்ப ஒருதரம் என்னைக் காண தேவரீர், வெகு ஆவலாயிருப்பதாக அன்புற்று சொல்லுகிறீர்கள். இவ்வார்த்தைகளை நான் சிந்திக்கும் போதெல்லாம் என்னை அறியாமல் என் கண்களில் நீர் ததும்புகின்றது. திரும்ப நான் தங்களைக் காண்பதென்பது அரிதான காரியம் தான். ஆயினும் பரிசுத்த கீழ்ப்படிதலினால் ஆகாததொன்றுமில்லை. உமது மக்களிலெல்லாம் மிகச்சிறியவனும், யாவரிலும் அதிக தொலைவில் பரதேசியாயிருப்பவனு மாகிய பிரான்சீஸ்” என்று கடிதத்தை முடிக்கிறார். உரோமையிலிருந்த அர்ச். இஞ்ஞாசியார், தமது அருமைப்புதல்வனைத் திரும்ப வரவழைத்து, பத்து வருஷத்துக்கு மேலாக தாம் வகித்து வந்த அதிபதி சிரேஷ்டர் பதவியை, அவர் கையில் ஒப்புவிக்க ஆவலுற்றிருந்தார். உடனே உராமைக்குப் புறப்பட்டுவரும்படி சவேரியாருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதியிருந்தார். அக்கடிதம் அவர் கைக்கு கிடைக்குமுன், ஆண்டவர், சவேரியாரை நித்திய பேரின்பத்துக்கு அழைத்துக் கொண்டார்.

(அர்ச். லொயோலா இஞ்ஞாசியார் சரித்திரம் - சங்.மரிய இஞ்ஞாசியாரால் எழுதப்பட்டு, 1906ல் திருச்சி தொழிற்பள்ளியில் அச்சிடப்பட்டது)

அர்ச். பிரான்சிஸ் சவேரியாரை எங்களுக்கு அளித்த நல்ல ஞானத்தந்தையே!

அர்ச். இஞ்ஞாசியாரே! எங்களுக்காக வேண்டிக்கொள்ளும்!

சேசு சபை நிறுவனர்- அர்ச். இலொயோலா இஞ்ஞாசியாரின் உத்தமதனம்.

 சேசு சபை நிறுவனர்- அர்ச். இலொயோலா இஞ்ஞாசியாரின் உத்தமதனம்.

அர்ச். இலொயோலா இஞ்ஞாசியார் போர் வீரராயிருந்தவர். உலகத்தை வெறுத்து, தேவ ஊழியத்தில் பிரவேசித்ததால், தன் மாளிகையைவிட்டு வெளியேறினார். அவர் சகோ தரர்களில் ஒருவரும், இரு ஊழியரும் அவருடன் சென்றனர். வழியில் இருந்த தேவமாதா வின் தேவாலயத்தில், ஓர் இரவு முழுதும் தங்கி, ஜெபத்திலாழந்திருந்தார். அதன்பின் கூட வந்தவர்களை மாளிகைக்குத் திரும்பிப் போகச் சொல்லிவிட்டு, தனியே, மோன்செராத் எ ன்னும் மலையை நோக்கிப் பயணம் செய்தார். அம்மலையிலிருக்கும் தேவமாதாவிற்கு தோத் திரமாகக் கட்டப்பட்டிருந்த தேவாலயத்தைச் சந்தித்து, அங்கிருந்து ஜெருசலேமுக்கு திரு யாத்திரை புறப்பட்டுப் போகலாமென்று எண்ணியிருந்தார்.

அவர் வழியே செல்கையில், மகமதியன் ஒருவன் குதிரைமேல் சவாரியாய் அவரோடு வந்து சேர்ந்தான். செல்லுமிடத்தைப் பற்றி, ஒருவரொருவரை வினாவி, சம்பாஷித்துக் கொண்டு போகையில், தான், மோன்செராத் மலைமேலிருக்கும் பரிசுத்தக் கன்னிகையின் தேவாலயத்திற்குப் போவதாக, இஞ்ஞாசியார் கூறினார். மகமதியன், தேவதாயாரின் பரிசுத்தக் கன்னிமைக்கெதிராய் அவதூறு பேசத் துவக்கினான். இஞ்ஞாசியார், உடனே கோபங் கொண்டு, அவிசுவாசி சொன்னதை மறுத்து, பல நியாயங்களை எடுத்துரைத்து, வாக்குவாதம் செய்தார். அவற்றுக்கெல்லாம் மகமதியன் சற்றும் இணங்காமல், தப்பறையில் மூர்க்கமாய் நின்றான். ஆனால், கோபத்தால் சிவந்திருந்த, இஞ்ஞாசியாரின் முகத்திலும் பேச்சிலும் விளங் கிய வேற்றுமையைக் கண்டு அஞ்சி, திடீரென குதிரையை முன்னுக்கு தட்டி, அப்பாற் சென்றுவிட்டான். அவிசுவாசி அப்பாற் சென்றதும், இஞ்ஞாசியார் இருதயத்தில் ஓர் கடும் போர் நிகழ்ந்தது. என்ன! மகாபரிசுத்த திவ்ய கன்னிகையை நிந்திக்கத் துணிந்த பாதகனை, அப்பொழுதே சிட்சியாமல் விட்டுவிட்டது யோக்கியமா? பரலோக இராக்கினிக்கு அவன் செய்த நிந்தையைத் தீர்க்க, அவனை வாளுக்கு இரையாக்கியிருக்க வேண்டாமா? என அவர் மனம் சந்தேகமுற்று வருந்தலாயிற்று. மகமதியன் மேல், அவர் இருதயத்தில் பொங்கிய கோபம் கட்டுப்படுத்த முடியாததாயிருந்தது. தாமதமின்றி குதிரையைத் தட்டிவிட்டு, அவனை வாளால் தண்டிக்க மனம் ஆத்திரப்பட்டது. ஆனால் அப்படிச் செய்வது சர்வேசுர னுக்கு ஏற்குமோவென்னும் சந்தேகமும், அவர் இருதயத்தை வருந்தச் செய்தது. தம்மால் கண்டுபிடிக்கக் கூடாததை, சர்வேசுரன் கையில் விட்டுவிடுவதென்று தீர்மானித்து, ஒரு நல்ல முடிவுக்குவந்தார். வழி இரு மார்க்கமாய் பிரியும் ஓரிடத்துக்கு வந்ததும், கடிவாளத் தைத் தளரவிட்டு, குதிரையைத் தன் போக்கிலே போக விட்டுவிட்டார். மகமதியன் சென்ற மார்க்கத்தில் குதிரை செல்லுமேயாகில், அவிசுவாசியைத் தேடிப் பிடித்து அவன் உயிரை மாய்க்கிறது. அதைவிட்டு வேறுமார்க்கத்தில் சென்றால், அவனை, சர்வேசுரன் கையில் விட்டு விடுகிறது என்று, தனக்குள் தீர்மானித்துக் கொண்டார். மகமதியன் சென்ற பாதை அகலமா யும், செவ்வையாகவுமிருந்தது. இன்னொருபாதையோ, ஏற்றமான மலைப்பாதையாயிருந்தது. என்றாலும் குதிரைசெவ்வையான பாதையை விட்டுவிட்டு மலைப்பாதையில் ஏறிச் சென்றது. மகமதியனும் தப்பிப் பிழைத்தான். இப்படியாகத் தன் தாசனுடைய இருதய நேர்மையை அறிந்த சர்வேசுரன், அவருடைய அறியாமைக்கு இரங்கி, பெரும் ஆபத்தினின்று அவரைத் தற்காக்கத் திருவுளமானார்.

மோன்செராத் மலையடிவாரத்திலிருந்த ஊரில் போய்ச் சேர்ந்ததும், ஜெருசலேமுக்கு யாத்திரை போகும்போது அணிந்து கொள்வதற்கென்று சாக்குத் துணியால் செய்யப்பட்ட ஒரு அங்கியும், இடைக்கச்சையாக ஒரு பெருங்கயிறும், தும்பினால் செய்யப்பட்ட ஒரு பாத ரட்சையும், ஓர் ஊன்று கோலும், ஓர் சுரைக் குடுக்கையும் சேகரித்துக் கொண்டார். இக லோக காரியங்களை முற்றும் மறந்தவராய், சர்வேசுரனுடைய அதிமிகத் தோத்திரத்துக்காக தாம் செய்ய ஆசித்திருக்கும் உன்னத காரியங்களின் மேலேயே ஆழ்ந்த சிந்தனையாய், மலை மேலிருக்கும் தேவமாதாவின் கோவிலை நோக்கி குதிரையை நடத்திச் சென்றார்.

மோன்செராத்தில் பிரசித்தி பெற்ற திருயாத்திரை ஸ்தலமாகிய தேவமாதா தேவால யம் கட்டப்பட்டிருந்தது. அதற்கருகாமையில் பறவைக்கூடுபோல் ஆசீர்வாதப்பர் சபை மடம் ஒன்று அமைக்கப்பட்டிருந்தது. சுமார் 150 சன்னியாசிகள் இம்மடத்தில் வசித்து வந்த னர். இதற்கும் உயரத்திலிருக்கும் செங்குத்தான கொடுமுடிகளில், ஆங்காங்கு துண்டு துண் டாய் தபோதனர்கள் வசிக்கும் 13 குடிசைகளும், அவைகள் ஒவ்வொன்றை அடுத்து ஒவ் வொரு அர்ச்சிஷ்டவர்கள் பெயர்கொண்ட சிறு கோவில்களும் இருந்தன. இவைகளுள் வெகு உச்சத்தில் கட்டப்பட்டிருக்கும் ஒரு குடிசையும், அதைச் சேர்ந்த சிறு கோவிலும், பச்சாதாபக் கள்ளனாகிய அர்ச். தீஸ்மாஸ் என்பவருக்கு ஒப்புக் கொடுக்கப்பட்டு, அர்ச் தீஸ்மாஸ் குடிசையென்று அதற்குப் பெயர் வழங்கி வந்தது. மடத்து சன்னியாசிகளுக்குள் அதிக ஏகாந்தத்தையும் அருந்தவத்தையும் விரும்பியவர்கள், அங்கு சென்று, தனிவாசம் செய்தார்கள்.

இஞ்ஞாசியார் வந்த சமயம், தீஸ்மாஸ் குடிசையில் அர்ச்சிஷ்டதனத்தில் உயர்ந்த ஷானோன் அருளப்பர் அங்கே வாசமாயிருந்தார். இவர் பிறந்து வளர்ந்து குருப்பட்டம் பெற்றது, பிரான்சு நாடு. 32- ம் வயதில் இத்திருஸ்தலத்தை தரிசிக்க வந்தவர், அங்கிருந்த சன்னியாசிகளின் சுகிர்த ஒழுக்கத்தைக் கண்டு, மனம் உவந்து அவர்கள் சபையில் பிரவே சித்தார்; தனது 88-ம் வயது வரை, புண்ணிய சாங்கோபாங்கத்தில் உயர்ந்து, மற்ற சன்னியா சிகளுக்கு மேல் வரிச்சட்டமாய்த் துலங்கிவந்தார். இவரிடத்தில், இஞ்ஞாசியார் அதிக மனஸ் தாபத்துடன், பொது பாவசங்கீர்த்தனம் செய்தார். செய்து முடிக்க மூன்று நாள் ஆனது. தன் எண்ணங்கள், கருத்துக்கள் யாவற்றையும் இக்குருவானவரிடத்தில் வெளிப்படுத்தினார். அவரு டைய ஞான அறிவுரையைத் தாழ்ச்சியுடன் கேட்டுக்கொண்டார். பிறகு, தன் குதிரையை மடத்துக்கு தானமாகவும், வாளையும், சுரிகையையும் தேவமாதாவின் பீடத்திற்கு முன் காணிக் கையாக விட்டுச் செல்வதற்கும், அவருடைய சம்மதம் பெற்றுக் கொண்டார்.

1522-ம் வருடம் மங்கள வார்த்தை திருநாளன்று, தாம் அணிந்திருந்த விலையுயர்ந்த வஸ்திரங்களையெல்லாம், ஒரு பிச்சைக்காரனிடம் விட்டுவிட்டு, தான் சேகரித்து வைத்திருந்த சாக்கு அங்கியைத் தரித்துக்கொண்டு, கையில் ஊன்று கோலும் பிடித்துக்கொண்டார். இந்தக் கோலமாய் அகமகிழ்ந்தவராய் தேவதாயார் பீடத்தின் முன் சென்றார். முற்காலத்தில் சுத்த வீரன் பட்டத்துக்கு தெரிந்து கொள்ளப்பட்ட கிறீஸ்துவப் போர்வீரன், அப்பட்டத்தைப் பெறுவதற்கு முந்தின நாள், உபவாசமாயிருந்து, இரவுமுழுதும் நித்திரையின்றி, தேவாலயப் பீடத்துக்கு முன் போர்க்கவசமணிந்து நின்று, தான் கைகொள்ளப் போகும் மேன்மையான அந்தஸ்தின் கடமைகளை நிறைவேற்றுவதற்கு, தேவ ஆசீர்வாதத்தை மன்றாடி, யுத்தாயுத நோன்பு அனுசரிப்பான். அதை நினைவு கூர்ந்த இஞ்ஞாசியார், சேசுகிறீஸ்துநாதருடைய பரிசுத்த வீரனாக, திவ்ய கன்னித்தாயார் கரத்தில் தன்னை ஒப்புக்கொடுத்து, அன்றிரவு முழு வதும் ஒரு சமயம் முழங்காலிலிருந்தும், ஒரு சமயம் நின்று கொண்டும், காலைவரை ஜெபத் தில் செலவழித்தார். காலையில் திவ்வியசற்பிரசாதம் உட்கொண்டு, தேவ ஆசீர்வாதத்துடன் தீவிரமாய், பார்சலோனா வழியாக ஜெருசலேமுக்குப் புறப்பட்டார்.

ஆத்தும் இரட்சணியத்தின் மேல் ஆவல் கொண்ட அர்ச். இஞ்ஞாசியார், ஒரு சமயம், நன்னெறி தவறி துர்மாதிரிகையாய் நடந்த ஒரு குருவானவரை, மனந்திருப்ப விரும்பினார். அவருக்காக, சர்வேசுரனை உருக்கமாக மன்றாடிய பின், அவரைத் தேடிப்போய், அவர் பாதத் தில் முழந்தாளிட்டு, தன் ஜீவியக் காலமெல்லாம், தான் செய்த பாவங்களையெல்லாம், அள வற்ற துக்க மனஸ்தாபத்துடன், அவரிடத்தில் பாவசங்கீர்த்தனம் செய்தார். கடந்து போனக் குற்றங்கள் மீது, இவர் கொண்டிருந்த துவேஷத்தையும், மனஸ்தாபப் பெருக்கத்தையும் கண்ட அந்த குருவானவர், தன்பாவங்களை நினைத்து, பச்சாதாபம் கொண்டார். தன் ஆத்து மம், தேவசமூகத்தில் இருக்கும் நிர்ப்பாக்கிய அந்தஸ்தை, அர்ச். இஞ்ஞாசியாருக்கு அறி வித்து, அவருடைய ஆலோசனையைக் கேட்டார். இஞ்ஞாசியார், அவரை சில நாள், ஒடுக்கத் தில அமர்ந்திருக்கச் செய்து, தமது ஞான முயற்சிகளை அவருக்குப் போதித்தார். அதன் பிறகு, துர்மாதிரிகையாய் நடந்து வந்தவர், யாவருக்கும் நன்மாதிரிகையான நல்ல குருவானவரா னார்.

மற்றொரு சமயம், தன் ஆத்துமத்துக்கடுத்த காரியங்களில், அஜாக்கிரதையாக நடந்து வந்த ஓர் சாஸ்திரியார் வீட்டிற்கு இஞ்ஞாசியார், செல்லும்படி நேரிட்டது. அச்சமயம் அவர், மேஜைப் பந்து (பில்லியார்ட்ஸ்) விளையாடிக் கொண்டிருந்தார். இஞ்ஞாசியாரைக் கண்ட தும், தன்னுடன் விளையாடும்படி அழைத்தார். இஞ்ஞாசியார், அதற்கு துவக்கத்தில் சம்மதிக் கவில்லை. பின் ஒருநிபந்தனையின் பேரில், விளையாடச் சம்மதித்தார். நான் தோல்வி அடைந் தால், ஒரு மாதக் காலம் உமக்கு ஊழியனாக இருந்து, நீர் இடும் வேலைகள் யாவும் செய்து வருவேன். நான் வெற்றியடைந்தாலோ, நான் சொல்லும் ஒரே ஒரு காரியம் மாத்திரம், நீர் செய்தால் போதும் என்று, அர்ச். இஞ்ஞாசியார் சாஸ்திரியாரிடம் கூறினார். அதற்கு சாஸ்திரி யார் சம்மதித்தார். இருவரும் விளையாடினர். இஞ்ஞாசியார் வெற்றியடைந்தார். தோல்வி அடைந்த சாஸ்திரி, இஞ்ஞாசியார் என்ன கேட்கப்போகிறார் என்று பயந்தார். இஞ்ஞாசியார், தமது ஞான முயற்சிகளை செய்யும்படி மாத்திரம், அவரிடம் கேட்டார். அது முதல், சாஸ்திரியார் ஜீவியம், முற்றிலும் மாறியது; உத்தம் கிறீஸ்துவ ஜீவியம் ஜீவித்தார்.

அர்ச்சிஷ்டவர்கள் சரித்திரம் 14 - அர்ச் களாட் தெலா கொலம்பியர் (Claude La Colombière) Part - I

 சேசுவின் திரு இருதயத்தின் பக்தியை பரப்பிய அர்ச். க்ளாட் தெலா கொலம்பியரின் ஜீவிய சரிதை

திவ்ய சேசுநாதர் சுவாமி தமது மகா பரிசுத்த திரு இருதயத்தின் அளவற்ற சிநேகத் தை நமக்கு வெளிப்படுத்த, இரண்டு அர்ச்சிஷ்டவர்களைத் தெரிந்தெடுத்தார். அர்ச். மர்கரீத் மரியம்மாளுக்குத் தமது திவ்ய இருதயத்தை காண்பித்த ஆண்டவர், அவளுக்கு ஆத்தும் குருவானவராக, அர்ச். க்ளாட் தெலா கொலம்பியரை அனுப்பினார். இந்த அர்ச்சிஷ்டவர், 1641-ம் ஆண்டு, திவ்ய சேசு பாலன் கோயிலில் காணிக்கையாக ஒப்புக் கொடுக்கப்பட்ட திருநாளன்று (பிப் 2-ம் தேதி) பிறந்தார். பெர்ட்ராண்டு , மார்கரீத் , இவர்களுக்குப் பிறந்த எழுவருள் 3-வதாக பிறந்தவர் தான், நமது அர்ச்சிஷ்டவர். இந்த 7 பேரில் இருவர் குழந்தைப் பருவத்திலேயே இறந்து போயினர். மூவர் குருக்களாகவும், ஒருவர் கன்னியாஸ்திரியாகவும், மூத்த மகன் இல்லரவாசியாகவும் தங்கள் வாழ்க்கையை பின்னாளில் அமைத்துக் கொண்டனர்.

நமது அர்ச்சிஷ்டவரின் பெற்றோர் தங்களது நற்குணங்களால் பிள்ளைகளுக்கு முன் மாதிரிகையாக விளங்கினர். தந்தை பெர்ட்ராண்டு சத்திய வேதத்தினுடைய முன்னேற்றத் துக்காக ஊக்கமாய் உழைப்பதிலும், பல கோவில்கள் கட்டுவிக்க தாராளமாய் பண உதவி புரிவதிலும், ஆர்வத்தோடு இருந்தார். தாய், தனது பிள்ளைகளுக்கு இளவயதிலேயே ஞானோ பதேசம் கற்பித்து, தேவஞானத்திலும், தேவசிநேகத்திலும் வளர்த்து வந்தாள். க்ளாட், 9-வது வயதில் பெற்றோரின் வழிநடத்துதலில், தகுதியான முறையில் புதுநன்மை, உறுதி பூசுதல் ஆகிய தேவ திரவிய அனுமானங்களைப் பெற்றுக் கொண்டார். பின்னர் ஆரம்பக் கல்வி பயி லும் பொருட்டு, லயன்ஸ் நகரிலுள்ள சகாயமாதா ஆரம்பப் பள்ளிக்கு அனுப்பி வைக்கப் பட்டார். அங்கே அவர் தேவதாயாரின் பாதுகாவலின் கீழ், தேவ ஞானத்திலும், கல்வியிலும் வளர்ந்து வந்தார். 12-வது வயதில்லயன்ஸ் மாநகரில் சேசு சபை நடத்தி வந்த பிரபலமான கல்லூரியில் சேர்ந்து தன் படிப்பைத் தொடர்ந்தார். அப்போது, இளைஞர்களை தேவசிநேகத் தில் வளர்ப்பதில் பேர் பெற்ற சங்.ஜான் சே.ச சுவாமி தான், கல்லூரியின் முதல் வராக இருந்தவர். நமது அர்ச்சிஷ்டவர், இவருடன் நெருங்கிப் பழகும் வாய்ப்பைப் பெற்றார். அதன் பயனாக 1658-ம் ஆண்டு தனது 18-வது வயதில் அவிஞ்ஞோன் என்ற நகரிலிருந்த சேசு சபையில் நவசந்நியாசியாக சேர ஆசித்தார்.

மகனின் விருப்பத்தை அறிந்த பெற்றோர், சர்வேசுரனுக்கு நன்றி கூறி அவரை ஆண் டவருக்கு ஒப்புக் கொடுத்தனர். மடத்தில் அவர் சேரும்போது, சங்.ஜான் நவசந்நியாசிகளைக் கண்காணிக்கும் பொறுப்பேற்று அங்கு வந்து சேர்ந்தார். க்ளாட் தெலா கொலம்பியர் அர்ச் சிஷ்டவராவதற்கு, இவர் ஒரு பெரிய தூண்டு கோலாயிருந்தார். “எனது உண்மையுள்ள ஊழியன், என் சிறந்த நண்பன்" என்று சேசுவின் திரு இருதயத்தால் புகழப்படும் அளவிற்கு, பின்னாளில் கொலம்பியர் பெரிய அர்ச்சிஷ்டவரானார்.

அம்மடத்தில் ஒரு வயோதிகக் குருவானவர் தன் வாழ்வின் இறுதிக் கட்டத்தில் இருந்தார். கொலம்பியார், இவருக்கு உதவி செய்யும் பொருட்டு அடிக்கடி அவரை சந்திக்க செல்வார். அவர் தான் முதன் முதல், சேசுவின் திரு இருதய நேசத்தைப்பற்றி இவருக்கு விவரித்துக்கூறி, அம்மகாப் பரிசுத்த திவ்யதிரு இருதயத்தின் மீதான பக்தியைத் தூண்டியவர். அவர், தன் மரண வேளையில் எல்லோரையும் தே தேயும் பாடச் சொன்னார். பின், "இரக்கம் நிறைந்த ஆண்டவர் எனக்கருளிய எல்லா வரங்களிலும் மேலானது, சேசு சபையில் நான் இறப்பதே” என்று பேரானந்தத்தோடு சொல்லி, உயிர் நீத்தார். இதைப் பார்த்த நம் அர்ச்சிஷ் டவர், சேசு சபையில் ஆண்டவருக்குகந்த துறவியாய் ஜீவிப்பதே, பாக்கியமான மரணமும், இருதய சமாதானமும் அடைவதற்கு வழிவகுக்கும் என்று உறுதியாக உணர்ந்தார்.

அப்போது மடத்தின் அதிபர் சுவாமியார் அவரை அழைத்து, அவர் தாய் கடின வியாதியில் அவஸ்தைப்படுவதாகவும், அவரைக் காண விரும்புவதாகவும், கடிதம் வந்திருப் பதைக் கூறினார். இருதய வேதனையோடு, மரணப் படுக்கையிலிருந்த தாயை சந்திக்கச் சென்றார். தாய் மகனைக் கண்டதும் எல்லையில்லா ஆறுதலும் மகிழ்ச்சியும் அடைந்தாள். "மகனே! நீ ஒரு நாள் பெரிய அர்ச்சிஷ்டவராவாய்!” என்று கூறினாள். சில நாட்களில் அவ ளுடைய இவ்வுலக வாழ்வு முடிந்தது. அருகிலிருந்து தன் தாயின் மரணத்தைக் கண்ணுற்ற அவர், இவ்வுலக வாழ்வின் அநித்தியத்தை ஆழமாய் உணர்ந்தார். ஆண்டவருக்காக வாழ்வ தொன்றையே தன் வாழ்வின் நோக்கமாகக் கொண்டார்.

சேசு சபை குருத்துவப் பயிற்சி காலத்தில், குருமாணவர்களை பள்ளிகளுக்கும், கல்லூரி களுக்கும் அனுப்பி, மாணவர்களுக்கு கல்வி கற்பிக்கவும், மேற்பார்வையிடவும் செய்வது வழக்கம். நம் அர்ச்சிஷ்டவரும் அவிஞ்ஞோன் நகரில் கல்லூரி ஆசிரியராகப் பொறுப்பேற் றார். அப்போது அக்கல்லூரியின் தலைமைப் பொறுப்பு சங்கில்பர்ட் என்ற திறமை வாய்ந்த குருவானவரிடம் இருந்தது. அவரிடமிருந்து பதிதர்களுக்கு தகுந்த பதிலடி கொடுக்கவும், மாணவர்களை தேவ சிநேகத்தில் நடப்பிக்கவும் கற்றுக் கொண்டார். அச்சமயம் மினவுதல் சபை தொடங்கக் காரணமாயிருந்த வந். பிரான்ஸிஸ் சலேசியார் மேற்றிராணியாருக்கு அர்ச்சிஷ்டப் பட்டம் கொடுக்கப்பட்டது. அவருடைய புண்ணிய வாழ்க்கையைப் பற்றிப் பிரசங்கிக்கும் பேறு. நம் அர்ச்சிஷ்டவருக்குக் கிடைத்தது. இதனால் அர்ச். பிரான்ஸிஸ் சலே சியார் மீது, இவருக்கு விசேஷ பக்தி ஏற்பட்டது. பின்னர், வேத இயலில் பயிற்சி பெறுவ தற்காக, பாரீஸ் நகருக்குச் சென்றார். அங்கே அரச குடும்பங்களுடன் பழகும் சூழல் ஏற்பட் டது. அமைச்சரின் இருபுதல்வர்களுக்குக் கல்விகற்பிக்கும் ஆசிரியரானார். அப்பொழுது தான் திருச்சபைக்கெதிரான ஜான்சனிசப் பதிதம் தோன்றியது. குருமாணவர்களையும், கன்னியாஸ் திரிகளையும், மேற்றிராணிமார்களையும் கூட, தங்கள் வலையில் சிக்க வைக்க வஞ்சகமாக ஜான்சனிசப் பதிதர்கள் முயன்றனர். திருச்சபைக்கு விரோதமான இப்பதிதத்தை முற்றிலும் முறியடித்தது, சேசுவின் திரு இருதயபக்தியே ஆகும். இதற்காகவே, நம் அர்ச்சிஷ்டவர் சேசுவின் திரு இருதயத்தால் தெரிந்துகொள்ளப்பட்டார்.

அர்ச்சிஷ்டவர்கள் சரித்திரம் 14 - அர்ச் களாட் தெலா கொலம்பியர் (Claude La Colombière) Part - II

 சேசுவின் திரு இருதய பக்தியைப் பரப்பிய அர்ச் களாட் தெலா கொலம்பியரின் ஜீவிய சரிதை

அர்ச்.க்ளாட் தெலா கொலம்பியார், சேசு சபையின் ஒழுங்குகளை கவனமாகவும் நுட்ப மாகவும் கடைபிடித்து வந்தார். இறுதியில் அவர் ஆவலுடன் எதிர்பார்த்திருந்த திருநாளும் வந்தது. 1669-ம் ஆண்டு ஏப்ரல் 6-ம் தேதி குருப் பட்டம் பெற்றார். மறுநாள் தன் முதல் திவ்ய பலி பூசையை நிறைவேற்றினார். ஆண்டவருடைய திருச்சரீரத்தையும், திருஇரத்தத்தையும் ஏந்தும் ஒரு குருவானவரின் கரங்கள் எவ்வளவு பாக்கியம் பெற்றவை, என்பதை நன்கு உணர்ந்திருந்த அர்ச்சிஷ்டவர், ஆத்தும் இரட்சணியத்திற்காக, தன்னை முழுதும் ஒப்புக் கொடுத்தார். அருகிலிருந்த மருத்துவமனையில், தன் அலுவலைத் தொடங்கினார். வியாதியஸ்தர் கள், தேவசிநேகத்தில் வாழ்வதற்கு, அவர்களுக்கு உதவி செய்தார். அங்கே ஆத்தும் குருவாயி ருந்தவர், கொலம்பியரின் அர்ச்சிஷ்ட ஜீவியத்தைக் கண்டு, பல மாணவர்களை, அவர் பொறுப்பில் ஒப்படைத்தார்.

மேலும் அமைச்சரின் பிள்ளைகளுக்கு, பாடம் கற்பிக்கும் பொறுப்பும் அவரிடம் ஒப் படைக்கப்பட்டிருந்தது. அக்காலத்தில் அமைச்சர் செய்யும் சீர்திருத்தங்களை, புகழ்ந்து கவி யாகப் பாடுவது வழக்கம். ஆனால் அமைச்சர் புது வரிகள் விதிப்பது, தங்களுக்குப் பிடிக்க வில்லை என்று காட்டுவதற்காக, சிலர், விகடகவியாக வார்த்தைகள் புனைந்து பாடினர். அதில் ஒன்று, நம் அர்ச்சிஷ்டவர் எழுதியது. அது அமைச்சரின் கைக்குக் கிடைத்தது. அதைப்

படித்து முடித்ததும் வெகுண்டெழுந்து, பழைய நட்பினை மறந்து, கொலம்பியரை, பாரீஸ் நகரைவிட்டு வெளியேறும்படி விரட்டினார். இந்த அவமானத்தை, ஆண்டவர் தனக்குத் தந்த சிலுவையாக ஏற்றுக் கொண்டார். 1670-ஆம் வருடம், மேலதிகாரிகளால் லயன்ஸ் நகருக்கு அனுப்பப் பட்டார். அங்கு அர்ச்.தமத் திரித்துவக் கல்லூரியில் பிள்ளைகளுக்குக் கல்வி கற்றுக் கொடுத்து வந்தார். இச்சமயத்தில் தான், மினவுதல் சபையைச் சேர்ந்த அர்ச். மர்கரீத் மரியம்மாளுக்கு, ஆண்டவர் தம் திரு இருதயத்தைக் காட்ட சித்தமானார். 1673-ம் ஆண்டு டிசம்பர், 27-ம் தேதி, சற்று ஓய்வு கிடைத்தபோது, அவள் திவ்ய நற்கருணைக்கு முன் பாக, ஜெபித்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது ஆண்டவர் அவளுக்கு தம் இருதயத்தைத் காண்பித்து," என் தெய்வீக இருதயம், மனிதர்கள் மேல், தான் கொண்டுள்ள நேசத்தாலும், விசேஷமாக உன் பேரில் கொண்டுள்ள நேசத்தாலும் எவ்வளவு அதிகமாக பற்றி எரிகிற தென்றால், தனது பற்றியெரியும் நேசத்தின் சுவாலைகளை தனக்குள் இனியும் அடக்கிக் கொள்ள முடியாமல், அது, உன் வழியாக அவற்றை வெளியே பரப்பவும், மனுக்குலத்துக்கு தன்னை வெளிப்படுத்தவும் வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறது. இது, நான் உனக்குத் தந் துள்ளவையும், அழிவின் பாதாளத்திலிருந்து, அவர்களைக் காப்பாற்ற அவசியமான அர்ச்சிப் பினுடையவும், இரட்சிப்பினுடையவும் வரப்பிரசாதங்களை தன்னுள் கொண்டுள்ளது மாகிய விலையேறப்பெற்ற பொக்கிஷங்களைக் கொண்டு, அவர்களை வளப்படுத்தும்படியாக வே.சகலமும் என்னால் செய்யப்படும்படியாக, இம்மாபெரும் திட்டத்தை நிறைவேற்றுவ தற்காக, நான் உன்னைத் தெரிந்து கொண்டிருக்கிறேன்" என்று கூறினார்.

ஒவ்வொரு மாதத்தின் தலைவெள்ளிக்கிழமையிலும், ஆண்டவருடையதிரு இருதயம், ஒரு மகா பிரகாசமுள்ள சூரியனாக, மர்கரீத் மரியம்மாளுக்குக் காண்பிக்கப்பட்டது. அதன் பற்றியெரிகிற ஒளிக்கதிர்கள் செங்குத்தாக, அவள் இருதயத்தின் மேல் விழுந்தன. ஆண்டவர் தமது நேச இருதயத்தின் இரகசியங்களை, அவளுக்கு வெளிப்படுத்தினார்:" என் திருப்பாடுக ளின் போது, நான் பட்ட எல்லா துன்பங்களையும் விட, அதிகமாக இதை உணர்கிறேன். என் நேசத்திற்கு கொஞ்சமாகிலும், அவர்கள் பிரதிநேசம் காட்டுவார்களேயானால், அவர்க ளுக்காக நான் செய்ததெல்லாம், எனக்கு சொற்பமாகத் தோன்றும். கூடுமானால், மனுக்கு லத்திற்காக, இன்னும் அதிகமாக பாடுபட நான் ஆசிக்கிறேன். ஆனால் அவர்கள் செய்வ தெல்லாம், என்னை மறுதலித்தலும், குளிர்ந்ததனத்தோடு என்னிடம் நடந்து கொள்வதும் தான். அவர்களுடைய நன்றி கெட்டத்தனத்திற்கு பரிகாரம் செய்வதன் வழியாக, நீயாவது எனக்கு ஆறுதல் செய்”. மேலும், ஆண்டவர், இதோ! இது, உன்னில் குறைவுபடுகிற எல்லா வற்றையும் நிறைவாக்கும்” என்று கூறினார்.

அப்போது, அவருடைய திவ்ய திரு இருதயம் திறக்கப்பட்டது. மர்கரீத்மரியம்மாளை சுட்டெரித்து விடுவது போல, அதிலிருந்து ஒரு தீச் சுவாலைவெளிப்பட்டது. "நானே உன் என் பலமாக இருப்பேன். எதற்கும் அஞ்சாதே! என் குரலைக் கேட்பதற்கு, எப்பொழுதும் விழிப்பாயிரு! என் திட்டங்களை நிறைவேற்றுவதற்கு உன்னிடம் அவசியமாயிருக்கும் மனப்பாங்கைக் கொண்டிருக்கும்படி, நான் கேட்கிறவை களை ஆழ்ந்து கவனி! திவ்ய நன்மை உட்கொள்வதற்குக் கீழ்ப்படிதல் உன்னை அனுமதிக்கும் போதெல்லாம், என்னை நீ பெற்றுக் கொள்வாய். அதற்காக நீ எத்தகைய பரித்தியாகங்களைச் செய்ய வேண்டியிருந்தாலும், எத்தகைய அவமானங்களை, நீ சந்தித்தாலும், அவற்றை, என் நேசத்தின் வாக்குத்தத்தங்களாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். ஒவ்வொரு மாதத்தின் தலை வெள்ளிக் கிழமையிலும், நன்மை வாங்கு. வியாழனுக்கும் வெள்ளிக்கும் இடையிலுமுள்ள ஒவ்வொரு இரவிலும், ஒலிவத்தோப்பில், நான் அனுபவித்தசரீரப்பூர்வமான துயரத்தை, நீ என்னோடு பகிர்ந்து கொள்ளும்படி செய்வேன். கொடிய என் வியாகுலத்தினூடே, என் பிதாவுக்கு நான் ஒப்புக் கொடுத்த தாழ்ச்சியுள்ள ஜெபத்தை, என்னோடு சேர்ந்து ஜெபிக்கு மாறு, இரவு 11மணியிலிருந்து 12 மணிவரையிலும், 1 மணி நேரத்திற்கு, என் முன்பாக சாஷ் டாங்கமாகவிழுந்து கிடப்பாயாக. பாவிகளுக்காக மன்றாடி, தேவ கோபத்தை சாந்தப்படுத்து வதோடு, அப்போஸ்தலர்களால் கைவிடப்பட்ட நிலையில், நான் அனுபவித்த பெரும் கசப் பைக் குறைக்கும்படியாக இப்படிச் செய்வாய்” என்று கூறினார்.

இக்காட்சிகளையெல்லாம், மடத்துத் தாயாரும், குருக்களும் நம்பவில்லை. எனவே, அவள் மனமுடைந்து தைரியமிழந்து இருந்தாள். அப்போது ஆண்டவர், "மகளே, அஞ்சாதே, எனது சிறந்த ஊழியர்களில் ஒருவரை, உனக்கு வழிகாட்டியாக அனுப்புவேன், அவரிடம் என் தெய்வீக இருதயத்தின் சகல பொக்கிஷங்களையும், இரகசியங்களையும், நீ தெரியப் படுத்த வேண்டும்" என்று கூறி, அவளைத் தேற்றினார். 1675-ம் ஆண்டு அர்ச்.க்ளாட் தெலா கொலம்பியார், பார்-லே-மோனியாலிலுள்ள சேசு சபை மடத்திற்கு தலைவராகச் சென்றார். தபசுக் காலத்தில் மர்கரீத் மரியம்மாள் இருந்த மினவுதல் சபை மடத்திற்கு, தியானம் கொடுக்கச் சென்றார். அவர் பிரசங்கித்தபோது, " நான் உனக்கு அனுப்புவதாகக் கூறிய என் உண்மையுள்ள ஊழியர் இவரே" என்ற குரலொலி, அவளுடைய இருதயத்தில் கேட்டது. அவரிடம் பாவசங்கீர்த்தனம் செய்தபோது, இதுவரை, அவர், அவளை ஒருபோதும் நேரில் சந் தித்தோ, பேசியோ இராவிடினும், அவளுக்குள் நடந்து கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தவர் போல், அவளோடு பேசினார். ஒருநாள், அர்ச். கொலம்பியார், திவ்ய பலிபூசை நிறைவேற்றிய போது, அவருக்கும், அர்ச். மர்கரீத் மரியம்மாளுக்கும் தனிப்பட்ட வரப்பிரசாதங்களை ஆண்ட வர் அருளினார். சுவாலித்தெரிகிற தீச்சூளையாக, திவ்ய சேசுவின் மகா பரிசுத்த திரு இருதயம், அவர்கள் இருவருக்கும் காண்பிக்கப்பட்டது.

வேறு இரு இருதயங்கள், அத்திரு இருதயத்தோடு தங்களை ஒன்றித்து, அந்த பரிசுத்த இருதயத்தினுள் கிரகிக்கப்பட்டு விடும் நிலையில் இருப்பதை, மர்கரீத் கண்டாள். அப்போது ஆண்டவர், அவளிடம்:" இவ்வாறு தான், என் மாசற்ற சிநேகமானது, இந்த மூன்று இருதயங் களையும் நித்தியத்திற்கும் ஒன்றாக இணைக்கிறது” என்று கூறினார். இந்த ஐக்கியம் முழுவதும், தமது தெய்வீக இருதயத்தின் மகிமைக்காகவே என்று, அவள் புரிந்து கொள்ளும்படி செய் தார். அதன் பொக்கிஷங்களை, இந்நல்ல குரு வெளியே பரவச் செய்யுமாறும், அவற்றின் மதிப்பையும் பயனையும் மற்றவர்களுக்கு அறிவிக்குமாறும், அவற்றை அவருக்கு மர்கரீத் மரி யம்மாள் வெளிப்படுத்த வேண்டுமென்று ஆண்டவர் விரும்பினார். மேலும் அவர், “நான் செய்த நன்மைகளுக்குக் கைம்மாறாக, நான் பெறுவது நிந்தை அவமானமே.எனக்கு ஊழியம் புரிய, தங்களை கையளித்தவர்கள் கூட, என் நேசத்தைப் புறக்கணிக்கின்றனர். அது தான், எனக்கு மிகுந்த வேதனையைத் தருகின்றது.

ஆகையால், தேவநற்கருணைத் திருநாளுக்குப் பின் வரும் வெள்ளிக்கிழமையன்று, என் மகா பரிசுத்த திரு இருதயத்திற்கு ஏற்பட்ட நிந்தை அவமானங்களுக்குப் பரிகாரமாக, திவ்ய நற்கருணை உட்கொள்ள வேண்டும். அன்று பகி ரங்கப் பரிகார முயற்சிகள் நடைபெற வேண்டும். இவ்வாறு என் தெய்வீக இருதயத்தை மகிமைப்படுத்துகிறவர்கள் மீதும், அவ்வாறு செய்வதற்கு மற்றவர்களைத் தூண்டுகிறவர்கள் மீதும், விசேஷ வரப்பிரசாதங்களைப் பொழிவேன்" என்று கூறினார். மர்கரீத் மரியம்மாள், மடத்துத்தாயாரிடம் அனுமதி பெற்று, அர்ச்க்ளாட் தெலா கொலம்பியரிடம் நடந்ததை யெல்லாம் கூறினாள். பின்பு ஜீன் மாதம் 21-ம் தேதி, திவ்ய நற்கருணைத்திருநாளுக்கு 8 நாட் களுக்குப் பின் வரும் வெள்ளிக் கிழமையை, இவ்விரு அர்ச்சிஷ்டவர்களும், முதன் முறை யாக, சேசுவின் திரு இருதயத்திற்கு ஏற்பட்ட சகல நிந்தைகளுக்கும் பரிகாரம் செய்து, அதைப் பரிகார நாளாக அனுசரித்தனர். நேச ஆண்டவரின் விருப்பத்தை நிறைவேற்று வதற்கு சகல வேதனைகளையும் தாராள மனதுடன் ஏற்பதாக உறுதிபூண்டனர். .

மகிமை மிகு பிதாப்பிதாவாகிய அர்ச். சூசையப்பர்

 பிதாப்பிதாவான அர்ச். சூசையப்பருடைய மகிமைகள்

சங்.பினே சுவாமி

“சேசுநாதர்சுவாமியின் தந்தை” என்ற உன்னதமான பட்டமே, அர்ச். சூசையப்பருடைய பரிசுத்ததனத்தினுடையவும், தேவவரப்பிரசாதங் களினுடையவும் முதல்அளவுகோலாக திகழ்கின்றது. மனிதவதாரம் எடுத்த தேவ வார்த்தையானவருடைய தேவ ஆளுக்கு, ஊழியம் செய்யும் அலுவலைப் பெற்ற மனிதர், மாபெரும் பாக்கியம் பெற்றவர். அவர், அவ்வுன்னதமான அலுவலைத் தகுதியுடன் பெற்று, மாபெரும் கீர்த்தியுடன் விளங்குவார் என்று, புகழ்பெற்ற வேதஇயல் ஆசிரியர்கள் கற்பிக்கின்றனர். தேவமாதாவுக்கு அடுத்தபடியாக, அர்ச். சூசையப்பரைத் தவிர வேறு எந்த மனிதனும் இவ்வளவு நெருக்கமாக, நமது ஆண்டவரின் அருகில், அவருக்கு ஊழியம் செய்யும்படியாக, அனுமதிக்கப்படவில்லை. அதேபோல், அர்ச். சூசையப்பர், நித்திய பிதாவினுடைய தேவ வரப்பிரசாதங்களில் அடையப்பெற்ற பெரும்பான்மையான பங்கை, வேறு எவரும், அடைந்து கொள்ளமுடியவில்லை. நம் திவ்ய இரட்சகருடைய தேவத்துவத்துடன், தேவ மனித ஐக்கியத்தின் மூலம், ஒன்றிணைந்த ஆண்டவருடைய பரிசுத்தமனிதத்துவம், அளவில்லாத தேவ வரப்பிரசாதங்களைக் கொண்ட ஒரு முழு உலகத்தையேப் பெற்றுக்கொண்டது.

ஆண்டவரைத் தமது திருக்கன்னிவுதரத்தில் ஒன்பது மாதமளவாக சுமந்தவர்களும், அவரை ஆயிரம் தடவையாவது, தமது கரங்களில் ஏந்தினவர்களுமான, அவருடைய மிகவும் பரிசுத்த தாயாரான, தேவமாதா, நம் நேச ஆண்டவருக்கு மிக நெருங்கிய விதத்தில் ஊழியம் செய்யத் தகுதி பெற்றிருந்தார்கள். அவர்களுக்குப் பிறகு, ஆண்டவருடைய ஆராதனைக்குரிய ஆளுமைக்குப் பாதுகாவலரும், வளர்ப்புத் தந்தையுமான அர்ச். சூசையப்பர், நம் திவ்ய இரட்சகருக்கு நெருங்கிய விதமாக ஊழியம் செய்யும்படி, அவரிடம் வருகின்றார். மாமிசமான தேவ வார்த்தையானவருக்கு,இவ்வளவு நெருங்கிய முறையில்,ஊழியம் செய்வதற்கு,வேறு எந்த அர்ச்சிஷ்டவரும் அழைக்கப்படவில்லை.இந்த அலுவலின் உன்னதமான மாண்பிற்கு ஏற்றாற்போல், அபரிமிதமான தேவவரப்பிரசாதங்களை, வேறு யாரும் பெற்றுக்கொள்ளவில்லை. அப்போஸ்தலர்களுடைய அலுவலே, திருச்சபையில் அதிமிக உயர்வானது என்று அர்ச். அன்செல்ம் குறிப்பிடுகின்றார். ஆனால், அர்ச். சுவாரெஸூடன் சேர்ந்து, “அர்ச். சூசையப்பருடைய அலுவல், அதை விட அதிக மாட்சிமையும் உத்தமமுமானது. தேவமாதாவினுடையவும் அர்ச். சூசையப்பருடையவும் அலுவல், சர்வேசுரனுடைய திருச்சபையின் சகல அர்ச்சிஷ்டவர்களுடைய அந்தஸ்தையும் விட பல மடங்கு உயரியநிலைமையைப் பெற்றது” என்று நாமும் கூறலாம்.

மகிமை மிகு பிதாப்பிதாவாகிய அர்ச். சூசையப்பர்

மகிமை மிகு பிதாப்பிதாவாகிய அர்ச்.  சூசையப்பருடைய தேவவரப்பிரசாதங்களின் மேன்மை

சங்.பினே சுவாமியார்

கற்றறிந்தவனிடத்தில் வாசிக்கும்படி புத்தகத்தைக் கொடுத்தால், அவன் அதை வாசிக்க முடியாது என்று சொல்லும் காலம் வரும் என்று, இசையாஸ் திர்க்கதரிசி கூறுகின்றார். “புத்தகத்தை எழுத்து வாசனைஅறிந்தவனிடத்தில் கொடுத்து, இதை வாசியென்றால், அஃது முத்திரையிடப்பட்டிருப்பதால், என்னால்முடியாது என்பான்” (இசை.29:11). உன்னதமான தேவ இரகசியங்களடங்கிய இந்த முத்திரையிடப்பட்ட புத்தகத்தின் அர்த்தம் எதுவாக இருந்தாலும், அது, அர்ச். சூசையப்பரின் மகிமையான தோற்றத்தை நம்கண்முன் வைக்கின்றது! பிதாவாகிய சர்வேசுரன், புத்தகத்தில் எழுதுவதுபோல், அர்ச். சூசையப்பருடைய மாசற்ற இருதயத்தில், ஆண்டவருடைய திருமனிதவதாரத்தினுடையவும், மனுவுருவான தேவவார்த்தையானவருடைய மறைந்த ஜிவியத்தினுடையவும், தேவஇரகசியங்களை, முழுவதுமாக எழுதி வைத்தார்.

சர்வேசுரனால், இவ்வாறு அர்ச். சூசையப்பரின் இருதயத்தில் ஞானபுத்தகமாக எழுதப்பட்ட தேவ இரகசியங்களுடைய பிரபந்த காண்டங்கள் எல்லாம் எவ்வளவுக்கு நன்றாக முத்திரையிடப்பட்டிருந்தன என்றால், அனேக நூற்றாண்டுகள் வரைக்கும், அந்த ஞானபுத்தகம் கொண்டிருந்த தேவ வரப்பிரசாதங்களுடையவும் உன்னதமான அதிசயங்களுடையவும் மாபெரும் பரந்த உலகத்தைப் பற்றி, அதிமிக ஞானமுடைய திருச்சபையின் வேதசாஸ்திரிகளால் கூட, ஒன்றும் அறிந்துகொள்ள முடியாமல் இருந்தது. நமதாண்டவளின் பரிசுத்த பத்தாவான அர்ச். சூசையப்பருடைய இருதயத்தில் இருந்த ஞானபுத்தகத்தின் சில தேவசலுகைகளைப் பற்றி, முதன் முதலாக வாசித்த அர்ச்சிஷ்டவர்களில் ஒருவர் தான், சேசுவின் அர்ச்.தெரசம்மாள்.

இதனால், இம்மாபெரும் பிதாப்பிதாவான அர்ச். சூசையப்பரிடம் கொண்டிருக்க வேண்டிய உத்தமமான பக்தியை சகல விசுவாசிகளிடமும் பரப்புவதற்கான ஊக்கமுள்ள ஆவல், அர்ச். அவிலா தெரசம்மாளுடைய இருதயத்தில் ஏற்பட்டது. பக்தி சுவாலகருடைய தேவசிநேகத்தைக் கொண்டிருந்த அர்ச்சிஷ்டவரும் கார்மல் சபையை சீர்திருத்தியவருமான அர்ச்.அவிலா தெரசம்மாளுடைய திவிரமான முயற்சியாலும், உழைப்பாலும், அர்ச். சூசையப்பர் மிதான பக்தி, திருச்சபையில் ஓரளவிற்கு வளர்ந்திருக்கின்றது. அதுவரைக்கும், விசேஷ தேவ சலுகை பெற்றிருந்த சில அர்ச்சிஷ்டவர்கள் மட்டுமே அர்ச். சூசையப்பரை மகிமை செய்து வந்தனர்.

அர்ச். சூசையப்பர் தாமே, அவருடைய புண்ணியங்களடங்கிய அந்த ஞானபுத்தகத்தை முத்திரையிட்டிருந்தார். அவர் எவ்வளவுக்கு அடக்க ஒடுக்கமும் தாழ்ச்சியும் நிறைந்தவராக இருந்தாரென்றால், அவருடைய ஆத்துமத்தில் இருந்த ஞானபொக்கிஷங்களையும், அவருடைய செயல்களின் நேர்த்தியானதும் ஆச்சரியமிக்கதுமான உத்தமமான பூரணத்துவத்தையும், மனிதருடைய பார்வையிலிருந்து மறைத்துக் கொண்டார்.சாதாரண மனிதராக ஜிவிக்கும் தோற்றத்தையே சகலருக்கும் காண்பித்தார். அவர் வெகு குறைவாகவே பேசினார். நான்கு சுவிசேஷங்களிலும், வேதாகமம் முழுவதிலும், அவர், ஒரு வார்த்தையாவது, தம்முடைய திவ்ய குமாரனிடமோ, அல்லது தேவமாதாவிடமோ, அல்லது அர்ச்.கபிரியேல் சம்மனசு விடமோ அல்லது உலகிலுள்ள வேறு எந்த மனிதனிடமோ, கூறுவதாக நாம் காணவில்லை. சர்வேசுரனுடைய மகா உன்னதமான தெய்வீக பிரசன்னத்தின் மகத்துவமிக்க மகிமைகளை மனிதருடைய பார்வையிலிருந்து மறைக்கும்படியாக திரைச்சிலையால் மூடப்பட்டிருக்கும் ஜெருசலேம் தேவாலயத்தின் பரிசுத்தத்தின் பரிசுத்த இடமான(“Holy  of  Holies”) தேவ சந்நிதானத்தைப் போல், மனிதர் பார்வையிலிருந்து மறைக்கப்பட்ட பரலோக மகிமைகளையுடைய பிதாப்பிதாவாக அர்ச். சூசையப்பர் திகழ்கின்றார். இந்தப் புத்தகத்தில், தெய்விகமான பரலோகக் காரியங்கள் முழுவதும் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. அர்ச். அருளப்பர் காட்சியாகமத்தின் 5ம் அதிகாரத்தில் குறிப்பிடுவதைப் போன்றதொரு புத்தகம் அர்ச். சூசையப்பருக்கு அளிக்கப்பட்டது. அவரால் அதைப் படிக்கக் கூடாமலிருந்ததால், அவர் அழுதார். அதனால், செம்மறியானவரும் சம்மனசுகளும் அவர் மேல் இரக்கம் கொண்டனர். உடனே செம்மறியானவர், அந்த பரம இரகசிய புத்தகத்தைத் திறந்து படித்தார். அதிலிருந்த தேவ இரகசியங்கள் அனைத்தையும் அர்ச். சூசையப்பருக்கு வெளிப்படுத்தினார். தம்முடைய இருதயத்தில் மறைவாகப் புதைந்து கிடக்கும் தேவ இரகசியங்கள் அனைத்தையும், நம்மேல் கொண்ட இரக்கத்தினிமித்தம், அர்ச். சூசையப்பரே நமக்கு வெளிப்படுத்தும்படியாக, நாம் எப்பொழுது அவர் மேல் போதிய அளவு பக்திபற்றுதல் கொள்ளப் போகிறோம், என்பதை சற்று சிந்திப்போம்!

"இடைவிடா சகாய மாதா” அற்புதப்படத்தின் சரித்திரம்

 "இடைவிடா சகாய மாதா” 
அற்புதப்படத்தின் சரித்திரம்

By. Rev.Fr.W.Raemers, C.SS.R

(Courtesy "Catholic” April 2001)

"என்னுடைய அனுக்கிரகம் இப்படத்தில் எப்பொழுதும் தங்கியிருக்கும்" என்று மிகவும் பரிசுத்த தேவமாதா அர்ச்.லூக்காஸிடம் கூறினார்கள்.

Click Here to Download as PDF  

1. Booklet
2. A5 Book
3. With Page number

பரிசுத்த மரியாயே! பரிதவிப்போருக்கு சகாயமாக வாரும்! பலவீனமான இருதயமுடையோருக்கு உதவியருளும் ! அழுபவரைத் தேற்றி மகிழப் பண்ணியருளும். மக்களுக்காக வேண்டிக்கொள்ளும். குருக்களுக்காக பரிந்து பேசியருளும்: Magnificat Antiphon B.V.M

மனித மனமானது, உன்னதமானதும் அழகானதுமான சிந்தனைகளை உருவாக்கக் கூடியதிறமை வாய்ந்தது. கவிதை, இசை, ஓவியம் போன்றவற்றின் மூலம் இவ்வுயரிய சிந்தனைகளை வெளிப்படுத்துவது கலைத்துறையாகும். நமதாண்டவர் மோட்சத்திற்கு எழுந்தருளிப்போன பிறகு, இப்பூமியில் அந்நாள்வரை ஆண்டவரைக் கண்டும் அறிந்தும், நேசித்தும் பக்திபற்றுதலுடன் அவரைப் பின்தொடர்ந்தும் வந்த அவருடைய சீடர்கள், ஆண்டவரைப் பற்றிய அனைத்தையும், தங்களுடைய இருதயங்களில் தெளிவாக வைத்திருக்க ஆசித்தனர். நம் நேச ஆண்டவருடைய போதகத்தை மட்டுமல்லாமல், அவருடைய சயிக்கினைகள், ஆண்டவருடைய குரலொலியின் தொனி , உணர்வுகளை வெளிப்படுத்திய ஆண்டவருடைய திருக்கண்களின் தோற்றம், ஆண்டவருடைய ஆளுமையின் தோற்றம், அனைத்தையும் மீண்டும் நேசமுடன் ஞாபகப்படுத்திக்கொண்டனர். சேசுநாதர் சுவாமியுடைய தோற்றத்தைப் பற்றி சீடர்கள் கொண்டிருந்த ஞாபகமே, பலவிதமாக ஆண்டவரைப் பற்றிய வாய்வழி வர்ணனை வார்த்தைப் படங்கள் ஏற்படுவதற்கு வழிவகுத்தது. எனவே தான், ஆதித்திருச்சபைக் காலத்தில் ஆண்டவருடைய திருவுருவத்திற்கேற்ப அமையப்பெற்ற பல ஓவியங்கள் சித்தரிக்கப்பட்டிருப்பதைக் காண்கிறோம். சுரங்கக்கல்லறைகளிலும், ஆதித்திருச்சபைக்காலத்தில் கட்டப்பட்ட தேவாலயங்களின் சுவர்களிலும் ஆண்டவருடைய உருவம் வரையப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம்.

ஆண்டவர் பரலோகத்திற்கு எழுந்தருளிப் போனபிறகு , தேவமாதா இவ்வுலகில் 12 வருடங்கள் ஜீவித்தார்கள். அப்பொழுது பன்னிரண்டு அப்போஸ்தலர்களும் தேவமாதாவுடன் தங்கியிருந்தனர். அர்ச். அருளப்பருடைய சீடர்களான அர்ச். மாற்குவும் அர்ச். லூக்காஸும் அவர்களுடன் தங்கியிருந்தனர். அர்ச். அருளப்பருடன் அர்ச்.லூக்காஸும் தேவமாதாவைப் பற்றிய விசேஷ குணாதிசயங்களைப் பற்றி அறிந்து மகிழும் பாக்கியம் பெற்றவர். கிழக்கத்திய பாரம்பரியத்தின்படி, ஓவியரும் சுவிசேஷகருமான அர்ச். லூக்காஸ், தேவமாதாவையும் குழந்தை சேசுவையும் ஓவியமாக வரைந்தார். இதைக் கண்ட தேவமாதா மிகவும் சந்தோஷப்பட்டார்கள். எவ்வளவுக்கு மகிழ்ச்சியடைந்தார்கள் என்றால், இந்தப் படம் எங்கெல்லாம் செல்கின்றதோ அங்கெல்லாம் அவர்களுடைய ஆசீர்வாதமும் செல்லும்படியாக ஆசித்து, அதற்கான விசேஷ ஆசீர்வாதத்தையும் அப்படத்திற்கு அளித்தார்கள். தியோ பிலுஸ் என்ற தம் நண்பருக்கு அர்ச்.லுக்காஸ் இந்த ஓவியத்தை அனுப்பிவைத்தார். 

பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, இரண்டாம் தியோடிசியுஸ் என்பவனுடைய மனைவியான யுடோசியாவின் கைவசத்தில் இப்படம் இருந்தது. அவள் இப்படத்தை, கி.பி.453ம் வருடம் வரை வாழ்ந்து வந்த தியோடிசியுஸின் சகோதிரியான அர்ச். புல்கேரியாவிற்கு அன்பளிப்பாக அளித்தாள். பரிசுத்த கன்னிகையான இந்த அர்ச்சிஷ்டவள் கான்ஸ்டான்டினோபிள் நகரில், தேவமாதாவுக்குத் தோத்திரமாக மூன்று தேவாலயங்களைக் கட்டுவித்தாள். அதில் ஒரு தேவாலயத்தில் அர்ச். லூக்காஸ் வரைந்த தேவமாதாவின் படத்தை ஆடம்பரமாக பொதுமக்களுடைய வணக்கத்திற்காக ஸ்தாபிப்பதற்கு ஏற்பாடு செய்தாள். "வழிகாட்டிகளின் வாசஸ்தலம்" என்ற அர்த்தம் கொடுக்கும் "Hodegium'' என்ற கிரேக்க பெயருடன் திகழ்ந்த தேவாலயத்தில், இந்தப்படம் ஸ்தாபிக்கப்பட்டது. எனவே தான், அர்ச். லுக்காஸ் வரைந்த பிரசித்திபெற்ற தேவமாதாவின் படம் , ஹோடே கெத்ரியா (Hodegetria) என்று நாளடைவில் அழைக்கப்பட்டது. அந்நகரமெங்கும் மக்கள் மாபெரும் சங்கை மேரையுடன் தேவமாதாவின் படத்தை வணங்கி வந்தனர். இவ்வற்புத படத்தினால் அநேக புதுமைகள் நிகழ்ந்தன. அநேக பிரச்னைகள், பஞ்சம், கொள்ளை நோய்களின்றும், எதிரிகளின் படைத்தாக்குதல்களிலிருந்தும் அந்நகர மக்களை தேவமாதாவின் இந்த அற்புதப்படம் புதுமையாக பாதுகாத்துவந்தது. தேவமாதாவின் மேல் அத்தியந்த பக்திபற்றுதல் கொண்டிருந்த அந்நகர மக்களை தேவமாதாவும் விசேஷ பாதுகாவலினால் காத்து வந்தார்கள். 1000 ஆண்டுகள் தேவமாதாவின் படத்தை அந்நகர மக்கள் பக்தி பற்றுதலுடன் வணங்கி கொண்டாடி வந்தனர். 

1453ம் வருடம் கான்ஸ்டான்டிநோபிள் நகரை துருக்கியர் கைப்பற்றினர். மகம்மதியரான இக்காட்டுமிராண்டிகள், பரிசுத்தமான இவ்வற்புதப்படத்தை அழித்தனர். இவ்வாறு கீழைத்திருச்சபை, அது வரைக்கும் பாதுகாத்துவந்த அதிமிகு விலை மதியாத பொக்கிஷத்தை இழந்தது. ஆனால், தேவபராமரிப்பினால், ஹோடே கெத்ரியா படத்திலிருந்து எடுக்கப்பட்ட பல நகல்கள், இந்நாள்வரை காப்பாற்றப்பட்டுள்ளன. அதில் 11ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த ஒரு படம், ஸ்மோலென்ஸ்க் என்ற ரஷ்ய நகரில் உள்ளது. இது, அர்ச்.லூக்காஸ் வரைந்த படத்தின் நகலாகும். இப்படத்தில், தேவமாதாவின் வலது தோளின் மேல், ஹோடே கெத்ரியா என்ற பெயர் எழுதப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம். கிழக்கத்திய நாடுகளில் உள்ள பல தேவாலயங்களில், தேவமாதாவின் இந்த அற்புதப்படத்தைக் காண்கிறோம். அர்ச்.லூக்காஸ் வரைந்த மூலப்படத்திலிருந்து, அவை வெகு சொற்ப வித்தியாசத்தினால் மட்டுமே வேறுபட்டிருப்பதையும் பார்க்கின்றோம். இந்தப் படத்தில் சில சிறு மாற்றங்களைச் சேர்த்து, கைதேர்ந்த பக்தியுள்ள ஓவியர்கள், வியாகுல மாதாவின் படங்களை வரைந்தனர். 

அப்படங்களில் ஒன்று தான்  இடைவிடா சகாய மாதாவின் படம். ரோமாபுரியிலும் அகில உலகம் முழுவதும் பிரசித்தி பெற்ற இவ்வற்புதப் படத்தை விசுவாசிகள் வணங்கி, மகிமை செலுத்தி வருகின்றனர். கிழக்கு நாடுகளில், சுரூபவணக்க விரோதிகள், சுரூபங்களை உடைத்து, கிறிஸ்துவ மக்களை கொடுமைப்படுத்தி வந்த காலத்தில், தலைசிறந்த ஓவியரும் வேதசாட்சியுமான அர்ச். லாசர் என்பவர் வாழ்ந்து வந்தார். அவர் தேவமாதாவின் மேல் ஆழ்ந்த பக்தி பூண்டவர். அர்ச். லூக்காஸின் தேவமாதா படத்தைப் பார்த்து, நமதாண்டவளின் படத்தைப் பக்திபற்றுதலுடன் வரைந்தார். அதற்குக் கைம்மாறாக, கொடூர அரசாங்கத்தினால், அவருடைய இரு கைகளும் சுடப்பட்டன. ஆனால், தேவமாதா , அற்புதமாக தம்முடைய தாசனாகிய லாசருடைய கரங்களைக் குணப்படுத்தினார்கள். அர்ச்.லூக்காசின் படத்தில் இல்லாத இரண்டு சம்மனசுகளை இவர் தமது படத்தில் சேர்த்து சித்தரித்திருந்தார். பாப்பரசர் இப்படத்தைக் கேட்டதன் பேரில், அர்ச். லாசர், தான் வரைந்த தேவமாதாவின் அற்புதப்படத்தை எடுத்துக்கொண்டு, உரோமாபுரிக்கு பயணம் செய்யும் போது, வழயில் கிரீட் தீவில் இறந்துவிட்டார். 

அதன்பிறகு, தேவமாதாவின் இவ்வற்புதப்படம் கிரீட் தீவில் வசித்து வந்த கிறிஸ்துவர்களால் 3 நூற்றாண்டு காலமாக மிகுந்த பக்தியுடன் ஸ்துதிக்கப்பட்டு வந்தது. துருக்கியர்கள், 1669ம் வருடம், மத்திய தரைக்கடலிலுள்ள கிரீட் தீவைக் கைப்பற்றியபோது, அங்கிருந்த அர்ச். தீத்துவின் தேவாலயத்தில் இருந்த தேவமாதாவின் அற்புதப்படத்தை வெனிஸ் நகரவாசிகள் பாதுகாப்பாக தங்களுடன் எடுத்துச் சென்றனர். அடுத்த வருடம் , வெனிஸ் நாட்டின் குடியரசின் ஆணையின்படி, அந்நகரிலுள்ள டெல்லா சாலுதே என்ற தேவாலயத்தில் அற்புதப்படத்தை ஸ்தாபித்தனர். 1922ம் ஆண்டில், அதாவது, கிரீட்டிலிருந்து தேவமாதாவின் படம், வெனிஸ் நகரத்திற்குக் கொண்டுவரப்பட்டு, ஏறக்குறைய 3நூற்றாண்டுகள் நிறைவுபெற்றதன் ஞாபகார்த்தமாக, தேவமாதாவுக்குத் மகிமை செலுத்தும்படியாக, அவர்களுடைய இந்த அற்புதப்படத்திற்கு ஆடம்பரமாக திருச்சபை உயர் அதிகாரிகள் முடிசூட்டினர். 

13ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த, இப்படத்தின் நகல் ஒன்று ஜெர்மனியிலுள்ள ட்ரையர் என்ற இடத்திலுள்ள அருங்காட்சியகத்தில் உள்ளது. ஹோடே கெத்ரியா மூலப்படத்தை மிகவும் ஒத்திருக்கும் தேவமாதாவின் அற்புதப்படத்தின் நகல், வத்திக்கானிலும் போலந்திலும் உள்ளது. அதனால், இவ்வற்புதப் படத்தின் பல பிரதிகள் இன்றுவரை உலகெங்கும் இருப்பதற்கு வழிவகுத்துள்ளது.

திருச்சபையின் வேதவல்லுநர்களின் கணிப்பின்படி, 14ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த, இடைவிடா சகாய மாதாவின் படத்தைப் பற்றிய மற்றொரு சரித்திரத்தின்படி, மத்தியதரைக்கடலிலுள்ள கிரீட் தீவில் பல நூற்றாண்டுகள் தேவமாதாவின் இவ்வற்புதப்படத்தை மக்கள் வெகுவிமரிசையாக வணங்கி வந்தனர். அச்சமயத்தில், ஒரு வியாபாரி இடைவிடா சகாய மாதாவின் அற்புதப்படத்தைத் திருடிக்கொண்டு, உரோமாபுரிக்கு எடுத்துச் சென்றான். ஆனால், உரோமையை அடைந்ததும் கடும் வியாதியானான். அவன் சாகும் தருவாயிலிருந்தபோது, தான் கட்டிக்கொண்ட தேவதுரோகத்திற்குப் பரிகாரம் செய்யும் பொருட்டு, அற்புதப்படத்தை, திருச்சபையின் அதிகாரிகளிடம் ஒப்படைக்க வேண்டுமென்று, தன்னைப் பாதுகாத்திருந்த சிநேகிதனிடம் உறுதிமொழி வாங்கிக்கொண்டு அவனிடத்திலேயே கொடுத்து விட்டான். இச்சமயத்தில் தான், சாகக்கிடந்தவனின் வேண்டுகோள் நிறைவேறும்படி, தேவமாதா பல தடவை, ஓர் சிறுமிக்கு உரோமை நகரில் காட்சி கொடுத்தார்கள். தம்முடைய அற்புத ஓவியத்தை தேவமாதாவின் (னிழிrதீ னிழிளூலிr) பேராலயத்திற்கும், அர்ச். லாத்தரன் அருளப்பர் தேவாலயத்திற்கும் இடையே ஸ்தாபிக்க வேண்டும் என்று அறிவித்தார்கள். 

அதன்படியே, 1499ம் வருடம், மார்ச் 27ம் தேதியன்று, இவ்விரு தேவாலயங்களுக்கும் இடையே , எஸ்கிலேனில் உள்ள அர்ச். மத்தேயு தேவாலயத்தின் நடுப்பீடத்தில், அதிசயத்துக்குரிய இப்படம் வெகு ஆடம்பரமாக ஸ்தாபிக்கப்பட்டது. அர்ச் அகுஸ்தீனார் சபைக் குருக்களால் கண்காணிக்கப்பட்டு வந்தது. மூன்று நூற்றாண்டுகளாக (கி.பி. 1499 -1798) இவ்வற்புதப்படம் "இடைவிடா சகாய மாதா" என்ற பெயரில், உரோமையில் உள்ள அர்ச். மத்தேயு தேவாலயத்தில் வணங்கப்பட்டு வந்தது. ஏனெனில், தேவமாதா , அந்த சிறுமிக்கு அளித்த காட்சியில், தம்முடைய படம் மக்களுடைய வணக்கத்துக்கும் ஸ்துதிக்கும் உரியதாக்கப்பட வேண்டும் என்று அறிவித்தபோது, "நாமே இடைவிடா சகாய மாதா" என்று தெரிவித்தார்கள். அன்றிலிருந்து "இடைவிடா சகாய மாதா' என்ற பெயரும் உலகெங்கிலும் பிரசித்தமானது . 

1798ம் ஆண்டு, அர்ச். மத்தேயுவின் தேவாலயம் பிரெஞ்சுக்காரரின் படையெடுப்பால் அழிக்கப்பட்டது. அப்பொழுது, அர்ச். அகுஸ்தீன் சபைக்குருக்கள் இடைவிடா சகாய மாதாவின் படத்தை மற்றொரு துறவற மடத்திற்கு பாதுகாப்பாக மாற்றினார்கள். பின்னர், போஸ்தெருலா என்னும் நகரில் உள்ள தேவமாதாவின் ஜெபக்கூடத்தில் அற்புதப்படத்தை ஸ்தாபித்தனர். அங்கு, இடைவிடா சகாய மாதாவின் படம் 1866ம் வருடம் வரைக்கும் மறைந்திருந்தது. 1866ம் ஆண்டில், தேவபராமரிப்பின் உதவியினால், அது மீண்டும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. இப்படம், சகல மனிதர்களின் ஸ்துதிக்கும் வணக்கத்திற்குமாக, தேவமாதா தாமே குறிப்பிட்ட இடத்தில், ஒன்பதாம் பத்திநாதர் பாப்பரசரின் கட்டளையின்படி வெகு ஆடம்பரத்துடன் ஸ்தாபிக்கப்பட்டது. அர்ச். அல்போன்சின் குமாரர்களினால், அதாவது, இரட்சகர் சபை குருக்களால், 12 வருடங்களுக்கு முன் கட்டப்பட்ட தேவாலயத்தில் ஸ்தாபிக்கப்பட்டது.

இடைவிடா சகாய மாதாவின் படம், 2" அங்குல நீளமும் 16 அங்குல அகலமும் கொண்ட ஒரு மரப்பலகையில் வரையப்பட்ட படம். அதில் தேவமாதா செந்நிற ஆடையணிந்து, தமது இடது கரத்தில் குழந்தை சேசுவை ஏந்தினவர்களாய் தங்க மயமான வானத்தில் தோன்றுகிறார்கள். ஓர் நட்சத்திரத்தினால் பிரகாசிக்கப்பட்ட கருநீல முக்காட்டுச் சீலையொன்று அவர்களுடைய சிரசை மூடியிருக்கின்றது. இந்த சீலையின் வசீகரமானதும் விறைப்பானதுமான மடிப்புகள் தங்கத்தினாலானவையாக பொன்னிறத்தில் திகழ்கின்றன. மாதா அணிந்திருக்கிற ஆடை செந்நிறத்தில் உள்ளது. மாதா அணிந்திருக்கின்ற கருநீல முக்காட்டுச் சீலைக்குக் கீழே அவர்களுடைய முடியையும் நெற்றியையும் மறைத்துச் சுற்றும் கச்சை வெளிறிய பச்சை நிறத்தில் உள்ளது. மாதாவின் கழுத்திலும் கரங்களின் மணிக்கட்டுகளிலும் எளிய ஆபரணங்கள் காணப்படுகின்றன. திவ்ய குழந்தை சேசு பச்சை நிற ஆடை அணிந்திருக்கின்றார். அவருடைய இடைக்கச்சை செந்நிறத்தில் உள்ளது. அவருடைய மேலங்கி பழுப்பு நிறத்தில் இருக்கிறது. ஆண்டவருடைய பாடுகளுக்கான கருவிகளை தங்களுடைய கரங்களில் ஏந்தியபடி, சம்மனசுகள் தோன்றுகின்றனர். மனுக்குல இரட்சணியத்திற்கான கருவிகளுடன் தோன்றும் சம்மனசுகள், ஒரே மூலப்படத்திலிருந்து தான், இப்படங்கள் எல்லாம் நகல்களாக , உருவாக்கப்பட்டிருக்கின்றன என்பதற்கு அத்தாட்சியாக விளங்குகின்றன. தேவநற்கருணை ஆசீர்வாதத்தின் போது, குருவானவர் கதிர்பாத்திரத்தை உயர்த்திக் காண்பிக்கும்போது, அவருடைய கரங்கள் துணியால் மூடப்பட்டிருப்பதுபோல, இவ்விரு சம்மனசுகளும் ஆண்டவருடைய திவ்யபாடுகளின் கருவிகளைத் தங்களுடைய கரங்களில் ஏந்தியிருக்கும்போது, அவர்களுடைய கரங்களும் திரைச் சீலையால் மூடப்பட்டிருக்கின்றன. இதிலிருந்து, திருச்சபையின் துவக்கக் காலங்களிலிருந்தே, பரிசுத்த பொருட்கள் கையாளப்படும் போது, அவற்றிற்குரிய சங்கை மரியாதையை இவ்வாறு காண்பிப்பது வழக்கத்தில் இருந்து வந்திருக்கிறது என்பதை அறிகின்றோம். மத்திய நுற்றாண்டுகளின் முடிவில், விசுவாசிகள் ஆண்டவருடைய பாடுகளின் மேலும், தேவமாதாவின் வியாகுலங்களின் மீதும் மிகுந்த பக்தி கொண்டிருந்தனர். சிலுவைப்போர்கள் (கி.பி. 1095-1291) இக்காலத்தில் தான் நடைபெற்றன. அர்ச். பிரான்சிஸ் அசிசியாருடைய சபைத் துறவிகளும் இக்காலத்தில் தான் ஆண்டவருடைய பாடுகள் மற்றும் தேவமாதாவின் வியாகுலங்கள் மீது உத்தமமான பக்திமுயற்சியை திருச்சபையெங்கும் பரப்பி வந்தனர். இதன் அடிப்படையிலேயே, இந்த அற்புத படத்தை வரைந்த ஓவியரும், தேவமாதாவின் வியாகுலத்தை விவரிக்கும் இக்காட்சியே "என் துயரம் எந்நேரமும் என் முன்பாக நிற்கின்றது" என்ற தாவீதரசரின் தீர்க்கதரிசனத்தின் நிறைவாக இருக்கின்றது என்பதை தம்முடைய படத்தின் மூலம் வெளிப்படுத்தினார். மேலும், வியாகுலமாதாவின் மேல் உத்தமமான பக்தியை மக்களுடைய இருதயங்களில் துண்டி பரப்பும் விதமாகவும், இவ்வுன்னத அலுவலில் அவர் ஆவலுடன் ஈடுபட்டிருந்தார். துக்கத்திலிருந்து எழுப்பப்பட்ட திவ்யபாலனான குழந்தை சேசு, அவருடைய பரிசுத்த தாயாருடைய கரங்களில் ஏந்தப்பட்டிருப்பதுபோல சித்தரித்து, இந்த ஓவியர் வியாகுலமாதாமேலுள்ள பக்தியை, இப்படத்தைக் காணும் மனிதருடைய இருதயங்களில் தூண்டும்படி செய்திருக்கின்றார். திவ்ய சேசுபாலன், தம் முன்பாக இருக்கும் அர்ச். மிக்கேல் சம்மனசானவரைக் காண்கின்றார். மிக்கேல் சம்மனசானவர், ஓர் ஈட்டியையும், நுனியில் கடற்காளான் கட்டியிருக்கிற ஒரு நாணலையும் கையில் பிடித்துக்கொண்டிருக்கிறார். அக்காட்சியினால் திவ்ய குழந்தை பயப்பட்டவராக , அடுத்தப் பக்கம் விரைவாக திரும்புகின்றார். அவ்வாறு திரும்பும்போது, திடீரென்று ஏற்பட்ட அசைவினால், அவருடைய மிதியடிகளில் ஒன்றின் வார் கழன்று அவருடைய வலது பாதத்தில் தொங்குவது போல் காணப்படுகின்றது. ஆனால், இந்தப்பக்கத்தில், அவர் மற்றொரு காட்சியைக் காண்கின்றார். அர்ச். கபிரியேல் சம்மனசானவர், சிலுவையுடனும் ஆணிகளுடனும் தோன்றுகின்றார். திவ்ய குழந்தை சேசு எப்பக்கம் திரும்பினாலும், அவருடைய துயரம் எந்நேரமும் அவர் கண் முன்பாக இருக்கின்றது. எல்லா குழந்தைகளைப் போலவே, திவ்ய குழந்தை சேசுவும், பயப்படும்போது, அவருடைய தாயாரிடம் திரும்புகின்றார். மாதாவின் வலது கரத்தை தம்முடைய இருசிறு கரங்களினால் இறுக்கமாகப் பிடித்துக்கொள்கின்றார். அவருக்கு ஆதரவாக மாதா தம்முடைய இடது கரத்தினால் அவரை தாங்கி, அவருக்குப் பாதுகாப்பை நிச்சயிக்கும்படியாக, தமது பக்கமாக திவ்ய குழந்தையை அரவணைத்துக் கொள்கின்றார்கள்...

திவ்ய குழந்தை சேசுவை அவருடைய பரிசுத்த தாயார் தம்முடைய கரங்களில் ஏந்தியபடியும், இருபுறமும் ஆண்டவருடைய திருப்பாடுகளின் கருவிகளை ஏந்தியபடி தோன்றும் இரு சம்மனசுகளுடனும் சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கும் இத்தகைய படங்கள், சம்மனசுகளின் கன்னிகை அல்லது பாடுகளின் திவ்ய கன்னிகை என்ற பெயரால் அழைக்கப்படுகின்றன. பைசன்டின் முறைப்படி, படங்கள் வரையப்படும்போது, அவற்றில் உள்ள உருவங்களுக்குரிய பெயர்களையும் சுருக்கமாக அருகில் எழுதுவது வழக்கமாக இருந்தது. இடைவிடா சகாய மாதாவின் படத்தில் "சர்வேசுரனுடைய" என்று பொருள்படும் கிரேக்க வார்த்தையின் முதல் இறுதி எழுத்துக்களைச் சேர்த்து, "OV'' என்றும், "மாதா" என்று பொருள்படும் கிரேக்க வார்த்தையின் முதல் மற்றும் இறுதி எழுத்துக்களைச் சேர்த்து "M'' என்றும் தேவமாதாவைக் குறிக்கும் வகையில் தேவமாதாவின் படத்தில் மேற்புறத்தில் இருபக்கத்திலும் குறிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. திவ்ய குழந்தை சேசுவின் அருகில், சேசு கிறிஸ்து என்று பொருள்படும் இரு கிரேக்க வார்த்தைகளின் முதல் இறுதி எழுத்துக்களைச் சேர்த்து ICXC என்று எழுதப்பட்டிருக்கின்றது. அதேபோல், "0 AP M", "O AP ('' என்ற எழுத்துக்கள், முறையே, அர்ச். மிக்கேல் அதிதூதரையும் அர்ச். கபிரியேல் அதி தூதரையும் குறிக்கும் விதமாக இருசம்மனசுகளின் அருகில் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன .

சகாயமாதாவின் படம் வரையப்பட்டதற்கான உட்கருத்து, உன்னதமானது. அது சர்வேசுரனுடைய எதிர்கால நிகழ்வுகளைப்பற்றிய அறிவையும், அவருடைய பரிசுத்த தாயாருடைய வல்லமையையும் வெளிப்படுத்துவதாக விளங்குகின்றது. இவ்வுன்னத படத்திற்கான அர்த்தம் பின்வருமாறு விவரிக்கப்படுகின்றது. 

1. சேசுகிறிஸ்துநாதர் சுவாமி, இவ்வுலக ஜீவியம் துவங்கிய முதல் மணித்துளி நேரம் முதற்கொண்டு, இவ்வுலகின் பாவங்கள் அனைத்தையும் அறிந்திருந்தார். அப்பாவங்களுக்காக அவர் அனுபவிக்க வேண்டிய பாடுகளைப் பற்றியும் அறிந்திருந்தார். இதைப்பற்றி, "என் துயரம் எந்நேரமும் என் முன்பாக நிற்கின்றது" என்று தீர்க்கதரிசனமாக, தாவீதரசர் கூறுகின்றார். "அவர் மனிதரில் அருவருக்கப்பட்டவராகவும், கடைத்தரமானவராகவும், துன்புற்ற மனிதனாகவும், பலவீனம் உடையவராகவும் காணப்பட்டார்" (இசை 53:3) என்று இசையாஸ் தீர்க்கதரிசி ஆகமத்தில் நாம் வாசிக்கின்றோம். தம்முடைய பாடுகளின் கருவிகளைக் கண்டதும், திகிலடைந்த திவ்ய குழந்தை சேசுவின் அச்சமுற்ற பாவனையை வரைந்ததன் மூலம், ஆண்டவர், குழந்தைப் பருவத்திலேயே தம்முடைய பாடுகளைப்பற்றிக் கொண்டிருந்த அறிவைப்பற்றி மிகத் தெளிவாக இப்படம் வெளிப்படுத்துகின்றது. 

2. இப்படமானது, அர்ச். கன்னிமரியம்மாள், தம்முடைய திவ்யகுமாரனுடைய பாடுகளில், தாய் என்ற முறையில் பங்கேற்றபடியால், வியாகுலங்களின் மாதாவாக இருக்கிறார்கள் என்பதை நமக்கு ஞாபகப்படுத்துகின்றது. அர்ச். பெர்னார்டு, மற்றும் அர்ச் அல்போன்ஸ் போன்ற வேதபாரகர்கள் கூறுவதுபோல, தேவமாதா , தாம் பெற்றிருந்த வேதாகம அறிவினால், தம்முடைய திருக்குமாரனுக்கு நேரிடப்போகும் சகல காரியங்களைப் பற்றியும் முன்னதாகவே அறிந்திருந்தார்கள். அதில் குறிப்பாக, "உம்முடைய ஆத்துமத்தையும் ஓர் வாள் ஊடுருவும் ' இதினாலே, அநேகருடைய இருதயசிந்தனைகள் வெளிப்படும்படியாகும்" (லூக். 2:35) என்ற சிமியோன் தீர்க்கதரிசியின் வார்த்தைகளின் அர்த்தத்தை , நிச்சயமாக, முழுமையாக அறிந்திருந்தார்கள். 

3. சிலுவை, ஆணிகள், ஈட்டி, கடற்காளானுடைய நாணல் என்ற தம்முடைய பாடுகளின் கருவிகளைப் பார்த்தபோது, திவ்ய குழந்தை சேசு அடைந்த பயத்திற்கு மற்றொரு ஆழ்ந்த அர்த்தம் ஒன்று உண்டு. அதாவது, மனுக்குலத்தின் பாவங்களைப் பரிகரிப்பதற்காக, தம்முடைய உயிரையேக் கையளித்தாலும், திவ்ய இரட்சணியப்பலனைப் பெறாமல், மனிதர்கள் தங்களுடைய பாவங்களிலே தொடர்ந்து நிலைத்திருப்பர் என்பதைப் பற்றிய அறிவினால் தான், திவ்ய குழந்தை சேசு அதிகமாக பயப்படுகின்றார். இதைப் பற்றி, " அவர்கள் சர்வேசுரனுடைய குமாரனை மறுபடியும் தங்களாலான மட்டும் சிலுவையில் அறைந்து அவமான கோலமாக்குகிறார்கள்" (எபி 6:6) என்று அர்ச். சின்னப்பர் குறிப்பிடுகின்றார். தம்முடைய திவ்யகுமாரன், அவருடைய பாடுகளைப்பற்றிப் பெற்றிருந்த இந்த முன்னறிவில், தேவமாதாவும் பங்கேற்றிருப்பதையும் இந்தப் படம் அருமையாக காண்பிக்கின்றது. தம்மை நோக்கித் தாவிவரும் தம்முடைய திவ்ய குழந்தையை நோக்கிப் பார்ப்பதற்கு பதிலாக, தேவமாதாவின் கண்கள், நம்மை நோக்கிப் பார்க்கின்றன. அதன் காரணம் என்னவெனில் : வியாகுலம் நிறைந்தவர்களாகக் காணப்படும் தேவமாதா, துயரம் முழுவதும் நிரம்பியுள்ள தம்முடைய கண்களால், "பாவிகளே! என்னுடைய திவ்ய குழந்தையும் உங்களுடைய இரட்சகருமானவரை விட்டு விடுங்கள். மறுபடியும் சிலுவையில் அறைவதற்காக அவரைத் தேடாமலிருங்கள்" என்று நம்மிடம் கூறுவதுபோல் நம்மை உற்று நோக்குகின்றார்கள். 

4. பரிசுத்தமான காரியங்கள் அனைத்திற்கும், நாம் சங்கைமேரை செய்ய வேண்டும் என்று நமக்குக் கற்பிக்கும்படியாக, தங்களுடைய கரங்களைத் துணியால் மூடியபடி, அதிதூதரான சம்மனசுகள், ஆண்டவருடைய திவ்யபாடுகளின் கருவிகளை ஏந்திக் காண்பிப்பதாக சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கின்றது. படத்தில், உருவங்களுக்குப் பின்னால் எங்கும் தங்கமயமாக வியாபித்திருப்பதுபோல் வரையப்பட்டிருக்கின்றது. இது, சுத்த தங்கத்தினாலான பரலோக ஜெருசலேமை அடையாளமாக சுட்டிக் காண்பிக்கின்றது. அர்ச். அருளப்பர், காட்சியாகமத்தில், பூமியில் சேசுவையும் மாதாவையும் காண்பதற்காக சம்மனசுகள் இறங்கி வந்தபோது, அது சுத்த தங்கத்தினாலான பரலோக ஜெருசலேமாக இருந்தது என்று விவரித்தார். இப்படத்தின் பின்னணி அந்த பரலோக ஜெருசலேமைக் காண்பிப்பதுபோல் வரையப்பட்டிருக்கின்றது.... இங்கு, பொன், என்பது நம்முடைய திவ்ய இரட்சகர் தமது விலையுயர்ந்த திவ்யதிரு இரத்தத்தினால் நமக்குப் பெற்றுத் தந்த மோட்சத்தைக் குறிக்கின்றது. 

மேலும், " பரலோகத்தின் வாசலான" தேவமாதாவின் வழியாகத் தான், நாம் மோட்சத்திற்குள் நுழைய முடியும் என்ற உண்மையையும் இப்படம் நமக்குக் கற்பிக்கின்றது. இரட்சகர் சபையின் முன்னாள் பொது அதிபரான சங். பேட்ரிக் முர்ரே சுவாமியார், சகாயமாதா படத்தில் காணப்படும் ஆண்டவருடைய பாடுகளின் கருவிகளான, கடற்காளான், ஈட்டி மற்றும் சிலுவை , துறவிகளுக்கு அவர்கள் கொடுத்த வார்த்தைப்பாட்டை அவர்களுக்கு நினைவுபடுத்துகின்றன என்று கூறுவார். "நான் தாகமாயிருக்கிறேன்" என்று சிலுவையில் தொங்கியபடி கூறியபோது, நம்முடைய திவ்ய இரட்சகருக்கு , கடற்காளானை நாணலின் நுனியில் கட்டியபடி, கொடுத்தார்கள். இது, துறவிகள் கொடுத்த தரித்திர வார்த்தைப் பாட்டின்படி, அவர்கள் அனுசரிக்கும் தரித்திரத்துடன் வறுமையும் சேர்ந்திருக்க வேண்டும் என்பதைக் கற்பிக்கின்றது. நம் நேச ஆண்டவருடைய மகா பரிசுத்த திரு இருதயத்தை ஊடுருவிய ஈட்டியானது, நிறைகற்பு என்னும் வார்த்தைப்பாட்டை உத்தமமாக அனுசரிப்பதற்காக, உணர்வுகளை ஒறுத்தல் மற்றும் பரித்தியாகங்களினால் ஒடுக்க வேண்டியதன் அவசியத்தைக் குறிக்கின்றது. சிலுவையானது, தமது மரணம் மட்டும், அதுவும், சிலுவை மரணம் மட்டும் கீழ்ப்படிந்திருந்த, தங்களுடைய தேவ அதிபரான, நேச ஆண்டவரைக் கண்டுபாவித்து, துறவிகள் தங்களையே தாழ்த்த வேண்டும் என்று அவர்களுக்குக் கற்பிக்கின்றது நம் அனைவருக்குமே சிலுவையானது, தாழ்ச்சி என்ற புண்ணியத்தைக் படிப்பிக்கின்றது. 

5. தேவமாதாவின் பாதுகாப்பையும், வல்லமையையும் வெளிப்படுத்தும்படியாக பார்ப்பவர் கவனத்தை ஈர்க்கும்படியாக உயர்வான இடத்தில் தேவமாதாவின் வலதுகரம் சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கின்றது. இதுவே படத்தின் வசீகரமான அம்சமாக இருக்கிறது. தேவமாதாவின் வலது கரத்தை, தேவகுழந்தையான திவ்யபாலன், தம்முடைய இரண்டு சிறுகரங்களினாலும் பற்றிக் கொண்டிருக்கின்றார். கிரேக்க விசுவாசிகள், இதில், சர்வேசுரனுடைய திருச்சித்தத்துடன், மாதாவின் சித்தம் உத்தமமாக ஒன்றிணைந்திருப்பதைக் கண்டனர். நமதாண்டவர் தேவவரப்பிரசாதங்களையெல்லாம், தம்முடைய பரிசுத்த தாயாரின் திருக்கரங்களின் வழியாகத் தான் நமக்கு அருளுகின்றார் என்று அர்ச்சிஷ்டவர்கள் நமக்கு போதிக்கின்றனர். தேவமாதா ஆண்டவரிடம் எதைக் கேட்டாலும், அதை அவர், அவர்களுக்கு அருளுகின்றார். ஏனெனில், மாதா, சர்வேசுரன் ஆசிப்பதையும், அவருடைய விலைமதியாத திவ்ய இரத்தத்தினால், வாங்கப்பட்ட ஆத்துமங்களின் இரட்சணியத்தையுமே கேட்பார்கள் என்று ஆண்டவர் அறிவார். தேவமாதாவின் வல்லமையைப் பற்றி, அர்ச். பெர்னார்டு, "மகா பரிசுத்த தேவமாதாவே! நீர் ஆசிக்கின்றீர். உடனே சகலமும் நிறைவேறுகின்றது'' என்று எழுதுகின்றார். அப்படியென்றால், நாம் எவ்வளவு உறுதியான நம்பிக்கையுடன், நாம் இடைவிடா சகாய மாதாவை நோக்கி ஜெபிக்க வேண்டும் என்று சிந்தியுங்கள் ! தேவமாதாவைப்பற்றிய சகலமும், நமக்கு அவர்கள் மேல் நாம் கொள்ள வேண்டிய திடமான நம்பிக்கையைப் பற்றிதான் நமக்கு அறிவுறுத்துகின்றது. "பொக்கிஷங்களுக்கெல்லாம் பொக்கிஷமான" கடவுள் - மனிதனையே, மாதா தம்முடைய கரங்களில் தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். தம்முடைய திவ்ய குமாரனுடைய மகா பரிசுத்த திரு இருதயத்தின் பரம இரகசியங்களையும் தேவமாதா அறிந்திருக்கின்றார்கள். மாதாவின் திருக்கண்களும் மன்றாட்டுகளினால் நிரம்பியிருக்கின்றன. "நிரந்தர சகாயத்தின் பரிசுத்த மாமரி" என்று மாதாவே நமக்கு வெளிப்படுத்திய அவர்களுடைய பரிசுத்த நாமமே, தேவமாதா நம்மை இடைவிடாமல் பாதுகாப்பவர்களாக இருக்கின்றார்கள் என்பதைப் பற்றிய வெளிப்படுத்துதல்கள் எல்லாவற்றிலும் அதிக நிச்சயமானதொன்றாக திகழ்கின்றது. அது தேவமாதா நமக்கு வெளிப்படுத்திய அவர்களுடைய பெயர் மட்டுமல்ல. நாம் தேவமாதாவை, நோக்கி அபயமிட்டு அழைக்கும் போது, உடனே நமக்கு உதவிடுவார்கள் என்பதற்கான வாக்குறுதியாகவும் விளங்குகின்றது. இக்காரியத்திலும், மற்றெல்லா விஷயங்களிலும், திவ்ய குழந்தை சேசு நமக்கு முன்மாதிரிகையாக விளங்குவாராக ! பயத்தினாலும், கஷ்டத்தினாலும் சஞ்சலப்படும்போது, உடனே தாமதியாமல் அவர் தம்முடைய பரிசுத்த தாயாரை நோக்கித் திரும்புகின்றார். மாதாவின் கரத்தை அவர் உறுதியாகப் பற்றிக்கொள்கின்றார். அதேபோல், சோதனை வரும் முதல் க்ஷணத்திலேயே, நாமும் தேவமாதாவை நோக்கித் திரும்ப வேண்டும். சிலுவை பாரம் நம்மை அதிக கனமாக அழுத்தும்போதும், நாம் தேவமாதாவை உறுதியுடன் பற்றிக்கொண்டால், யாதொரு சந்தேகமுமின்றி, தேவமாதாவின் பாதுகாப்பையும், வல்லமையையும் நாம் அனுபவிக்கலாம். 

6. தேவமாதாவின் திரைச் சீலை முக்காட்டில், ஓர் நட்சத்திரம் இருக்கின்றது' மரி என்னும் அவர்களுடைய பரிசுத்த நாமத்திற்கு, "விடியற்காலை நட்சத்திரம்" என்று அர்த்தம். திருச்சபை, தேவமாதாவை "சமுத்திரத்தின் நட்சத்திரம்" என்றும் அழைக்கின்றது. இதைப் பற்றிப் பிரசங்கிக்கும் போது, வேதசாஸ்திரியான அர்ச். தாமஸ் அக்வீனாஸ், "கப்பல் மாலுமிகள் நட்சத்திரத்தினால், துறைமுகத்திற்கு வழிநடத்தப்படுவதுபோல, கிறிஸ்துவர்களும், தேவமாதாவின் உதவியினால் வழிநடத்தப்பட்டு, பாதுகாப்பாக மோட்சகரையை அடைந்துகொள்கின்றனர்" என்று விவரிக்கின்றார். தேவமாதாவின் சக்தி வாய்ந்த பாதுகாப்பின் மேல் ஸ்திரமான நம்பிக்கையை, பாவிகளுடைய இருதயங்களில் ஏற்படுத்தும் விதமாக, மற்றொரு வேதசாஸ்திரியான அர்ச். பொனவெந்துர், அவர்கள் முன்பாக புயலினால் கொந்தளிக்கும் ஓர் சமுத்திரத்தின் காட்சியின் படத்தைக் காண்பித்தார். தேவவரப்பிரசாதம் என்னும் கப்பலிலிருந்து அந்த சமுத்திரத்தில் விழுந்துவிட்டிருந்த பாவிகளிடம், தம்முடைய பரிசுத்த தாயாரைக் காண்பித்து, நமதாண்டவர், "இதோ சமுத்திரத்தின் நட்சத்திரம்' என்று கூறுவதாகக் குறிப்பிடுகின்றார். பிறகு, அர்ச்சிஷ்டவர், சமுத்திரத்தில் மூழ்கிக்கொண்டிருக்கும் பாவிகளை நோக்கி, "ஓ காணமல் போன நிர்பாக்கிய ஏழைப் பாவியே! தேவவரப்பிரசாதத்தைத் தொலைத்தவனே ! அதைரியப்படாதே! உன்னுடைய கண்களை உயர்த்து. அதோ அந்த அழகிய நட்சத்திரத்தைப் பார். அது உன்னை, உன்னுடைய இரட்சணியத்தின் துறைமுகத்திற்கு வழிநடத்திச் செல்லும் " என்று கூறுவார். 

7. " மகனே ! இதோ உன் தாய்!'' என்று நம் நேச ஆண்டவர் நம்மிடம் கூறுகின்றார். ஆம். நாம், நம்முடைய தாயாராக ஏற்றுக்கொண்டு, தேவமாதாவை நோக்கினால், மாதா நம்முடைய பாதுகாப்பான அடைக்கல தஞ்சஸ்தலமாக இருப்பார்கள். நம்முடைய சகல துன்பங்களிலும், நமக்கு சகாயமாக வரும்படியாக உதவிக்கு அழைத்தபடி, நாம் மாதாவையே நாடிச் செல்லவேண்டும் என்று நம்மை மிகவும் கெஞ்சுவதுபோல் தேவமாதவின் கண்கள் நம்மை நோக்கிப் பார்ப்பதாகக் காணப்படுவதையும் இப்படத்தில் காண்கின்றோம். ஏனெனில், நாம் தேவமாதாவை நோக்கி அடிக்கடி, "ஆதலால், எங்களுக்காக வேண்டி மன்றாகின்ற தாயே , உம்முடைய தயாளமுள்ள திருக்கண்களை எங்கள் மேல் திருப்பியருளும் " என்று கிருபைதயாபத்து மந்திரத்தில் வேண்டிக்கொண்ட ஜெபத்திற்கு, தேவமாதாவின் திருக்கண்கள், இவ்வாறு நமக்கு பதில் அளிக்கின்றன. தேவமாதாவை, பெரிய திறந்த கண்களுடனும், சிறிய அழகிய வாயுடனும் சித்தரிக்கும் பைசான்டின் முறைப்படி அமையப்பெற்ற வரைபடங்கள், தேவமாதாவின் உன்னதமான குணநலனை நமக்குப் பறைசாற்றுகின்றன : அதாவது, தேவமாதா பார்த்தார்கள். பார்த்தவற்றையெல்லாம் தம்முடைய இருதயத்தில் ஆழ்ந்து சிந்தித்தார்கள். அதே சமயம் மிகச் சிறிதளவே பேசினார்கள். ஆனால் எப்பொழுதும் ஞானத்துடன் மட்டுமே பேசினார்கள் என்ற கருத்தை இப்படங்கள் வெளிப்படுத்துவதாக வேதவல்லுனர்கள் தெரிவிக்கின்றனர். இடைவிடா சகாய மாதாவின் படம், நடைமுறையில், நீதிமான்களுக்கும் பாவிகளுக்கும் பொதுவாக கற்பிக்கும் ஒரே பாடம் ஏதெனில் : உதவி தேவைப்படும் அவசர நேரத்தில், தேவமாதா எப்பொழுதும் நமக்கு உதவுவதற்கு தயாராக இருக்கிறார்கள் என்பதேயாம்..

அர்ச்.சாமிநாதரின் ஜீவிய சரித்திரம் : அத்தியாயம் 44

 

அர்ச். ஹையசிந்து, போலந்து நாட்டின் வடபகுதியில் உள்ள சிலேசியா என்ற பகுதியில் உயர்ந்த ஓட்ரோவாட்ஸ் குடும்பத்தில் 1185ம் வருடம் பிறந்தார். அவருடைய மாமாவான வந்.ஐவோ மேற்றிராணியாரால் தமது சகோதரரான முத். செஸ்லாஸ் சுவாமியாருடன், உத்தம குருவாக உருவாகப் பெற்றார். அர்ச். சாமிநாதரை மேற்கூறிய நிகழ்வின்போது சந்தித்து, அவருடைய சபையில் அவரால் பயிற்றுவிக்கப்பட்டபிறகு, ஹையசிந்து, வடக்கு ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கு வேதபோதக அலுவலில் ஈடுபடலானார். அவருடைய ஜீவியம் முழுவதும் தொடர்ந்து நிறைவேறிய அனேக புதுமைகளைக் கொண்டிருந்தது. டென்மார்க், ப்ரஷ்யா , முதல் கிரீஸ் வரையிலுள்ள நாடுகளுக்கு சென்று வேதத்தைப் போதித்தார். ரஷ்யா, டார்டரி முதல், சீனா, திபெத் வரைக்கும் கால்நடையாகவே சென்று சத்திய வேதத்தைப் பிரசங்கித்து வந்தார். இந்நாடுகளின் காட்டுமிராண்டித்தனமுள்ள மக்களிடமிருந்தும், அங்கு நிலவிய உயிரை மாய்க்கும் கொடிய சீதோஷ்ண நிலைக்கும் தப்பி, அங்கு உன்னத வேத உண்மைகளைப் போதித்துவிட்டு அவர் உயிருடன் திரும்பியதே மாபெரும் புதுமையாகும். அவர் வேதபோதக அலுவலில் ஈடுபட்ட ஆரம்பகாலத்தில், தேவமாதா அவருக்குத் தோன்றி, அவர் கேட்கும் எதையும் மறுக்காமல் அளிப்பதாக வாக்களித்தார்கள். அதே போல், அவருடைய ஆன்ம இரட்சணிய அலுவலானது மிகுந்த பலனுள்ளதாக திகழ்ந்தது. திரளான ஆத்துமங்களை நேச ஆண்டவரிடம் கொண்டு வந்து சேர்த்தார். அநேக நோயாளிகளை குணப்படுத்தினார். இரு பிறவிக் குருடர்களுக்குக் கண்பார்வை அளித்தார். பல சமயங்களில், இவர் இறந்தவர்களை உயிர்ப்பித்தார். ஒரு சமயம் கியோனியா நகரத்தில் இருந்தபோது, தார்தாரியப் படைவீரர்களால் பங்கம் வராதபடிக்கு, தம்முடைய கோயிலில் ஸ்தாபித்திருந்த தேவநற்கருணையையும் ஆளுயர தேவமாதா சுரூபத்தையும் மலரைப்போல எளிதாய் சுமந்து சென்றதே மிகப்பெரிய புதுமை. இதுவே அர்ச். ஹையசிந்து தேவநற்கருணையிடமும், தேவமாதாவிடமும் கொண்டிருந்த ஆழ்ந்த நெருக்கமான பக்தியின் எடுத்துக்காட்டாக திகழ்கிறது. தேவமாதா , தமது மோட்சாரோபனத்தின் திருநாளின்போது, அர்ச். ஹையசிந்து மரிப்பார் என்பதை அவருக்கு முன்னறிவித்தார்கள். அவர் வேதம் போதித்த நாடுகளிலெல்லாம், அர்ச்.ஹையசிந்து மேல் பக்தி இந்நாள் வரைக்கும் நிலைத்திருக்கிறது. அர்ச். சாமிநாதர் சபையின் ஆரம்பகாலத்திலிருந்தே, அர்ச். ஹையசிந்து, அச்சபையின் மகிமையாக விளங்குகிறார்.

ஒருசமயம், ஸ்பெயின் நாட்டில் குவாடல் .பேரா என்ற இடத்தில், அர்ச். சாமிநாதர் சபைத் துறவிகள் சிலர், அர்ச்சிஷ்டவரை விட்டுச் செல்லும்படியாக, பசாசு அவர்களை சோதித்தது. இதை, ஒரு பறவைநாகம் அந்த துறவிகளை விழுங்குவதுபோல, ஒரு பரலோகக் காட்சியினால், அர்ச். சாமிநாதர் முன்னறிந்திருந்தார். உடனே இக்காட்சியின் விளக்கத்தை தமது சீடர்களுக்கு விளக்கி, சகதுறவிகளை தமது வலையில் இழுக்கப்பார்க்கும், பசாசின் சூழ்ச்சி தந்திரத்தைப் பற்றி எச்சரித்து, அவர்களை தைரியத்துடன் பசாசை எதிர்த்து ஜெபதவபரித்தியாக ஜீவியத்தில் ஈடுபடும்படி அறிவுறுத்தினார். பசாசுடன் ஒத்துழையாதபோது, அதனால் யாரையும் தன் சோதனைக்கு உட்படுத்த முடியாது என்றும் உபதேசித்தார். இருப்பினும், சகோ.ஆதாம் மற்றும் இரு துறவற சகோதரர்களைத் தவிர மற்ற அநேக துறவிகள், பசாசின் சோதனைக்கு உட்பட்டவர்களாக அர்ச். சாமிநாதரை விட்டு விட்டுச்சென்றனர். இதைக்கண்டு மனந்தளராமல், அவர்கள் மேல் மிகுந்த இரக்கமுடையவராக , உடனே, துன்பநேரத்தில் தன் வழக்கப்படி, அர்ச். சாமிநாதர், தேவாலயத்தில் திவ்யாசற்பிரசாதநாதர் முன்பாக, பரலோக உதவி கேட்டு, நீண்ட ஜெபத்தில் ஈடுபட்டார். அவருடைய ஜெபத்திற்கு சர்வேசுரன் செவிசாய்த்தார். விரைவிலேயே, தேவவரப்ரசாத உதவியினால், பசாசின் தந்திரத்தில் விழுந்து அவரை விட்டுச் சென்ற அனைவரும் மீண்டும் சாமிநாதரிடம் திரும்ப வந்து சேர்ந்தனர். ஒருமுறை, துலோஸ் நகரிலிருந்து பாரீஸுக்கு செல்லும் வழியில், அர்ச். சாமிநாதர், ரோகாமடோரிலுள்ள தேவமாதாவின் தேவாலயத்தில் தங்கி இரவு முழுதும் ஜெபத்தில் ஈடுபட்டார். அவருடன் பக்திமிக்க சகதுறவி, சகோ. பெட்ரன்டு சென்றிருந்தார். இவரே பிற்காலத்தில் புராவன் நகரத்தின் மடத்திற்கு முதல் அதிபராக பொறுப்பேற்றவர். அடுத்தநாள் காலையில், அவர்கள் பயணத்தைத் தொடர்ந்தபோது, ஜெர்மனியிலிருந்து வந்த தவயாத்ரீகர் குழு ஒன்றை வழியில், சந்தித்தனர். அவர்கள் மிகுந்த பக்தி பற்றுதலுடன் சங்கீதங்களையும், பிரார்த்தனைகளையும் பாடிச் சென்றனர். ஒரு கிராமத்தை அடைந்ததும், ஜெர்மானியர்கள், அர்ச்.சாமிநாதரையும் சகோ. பெட்ரன்டையும் தங்களுடன் உணவு அருந்தும்படி அழைத்தனர். இவ்வாறாக அக்குழுவினருடன் தொடர்ந்து 4 நாட்கள் அர்ச். சாமிநாதர் தமது சக துறவியுடன் பாரீஸ் நகரை நோக்கி பயணம் செய்தனர். ஒருநாள் சாமிநாதர், "சகோ. பெட்ரன்டு, அவர்கள் அளித்த உணவை நாம் உண்டோம். ஆனால், அதற்குக் கைம்மாறாக அவர்களுக்கு ஒரு ஞான உணவையும் நாம் கொடுக்கவில்லை. உமக்கும் சம்மதம் என்றால், நாம் முழங்காலில் இருந்து, ஆண்டவரிடம் நமக்கு அவர்களுடைய ஜெர்மானிய மொழி புரிய வேண்டும் என்று வேண்டிக் கொள்வோம். அப்பொழுது நாம் நமது நேச ஆண்டவரைப் பற்றி அவர்களிடம் போதிக்கலாம்" என்று கூறி அதன்படியே அவர்கள் இருவரும் ஆண்டவரை நோக்கி மன்றாடினார்கள். உடனே, ஜெர்மானிய தயவயாத்ரீகர்களே ஆச்சரியப்படும்படியாக, சரளமாக இருவரும் ஜெர்மானிய மொழியில் உரையாடினர். தவயாத்ரீகர்களிடையே, ஆண்டவரைப்பற்றிய ஞானதியானப்பிரசங்கங்களை நிகழ்த்திக்கொண்டே அடுத்த நான்கு நாட்கள், ஆர்லியன்ஸ் நகரை அடையும் வரை தொடர்ந்து பயணம் செய்தனர். பிறகு, ஜெர்மானிய தவயாத்ரீகர்கள் அங்கிருந்து சார்ட்ரஸிலுள்ள தேவமாதாவின் திருயாத்திரைஸ்தலத்திற்கு செல்ல விரும்புவதாகக் கூறி அர்ச்.சாமிநாதரிடம் விடைபெற்றுச்சென்றனர். தங்களுக்காக ஜெபிக்கும்படி அர்ச்சிஷ்டவரிடம் விண்ணப்பித்துச் சென்றனர். சாமிநாதர் தமது சீடருடன் பாரீஸுக்குத் தொடர்ந்து பயணித்தார். அடுத்தநாள், சாமிநாதர், சகோ. பெட்ரன்டுவிடம், "சகோதரரே! நாம் இதோ , பாரீஸுக்குள் நுழையப்போகிறோம். இப்புதுமையைப் பற்றி நமது சகோதரர்கள் கேள்விப்பட்டால், பாவிகளாகிய நம்மை அர்ச்சிஷ்டவர்கள் என்று எண்ணுவார்கள். மற்ற மக்கள் இதை அறிய நேரிட்டால், நாமும் வீண்மகிமைக்கு உட்பட நேரிடும். எனவே, இதை நான் மரிக்கும் வரைக்கும் யாருக்கும் தெரிவிக்க வேண்டாம் என்று உமக்குக் கட்டளையிடுகிறேன்'' என்று கூறினார். அதன்படியே சகோ. பெட்ரன்டுவும், பரிசுத்த தந்தை சாமிநாதர் இறந்த பிறகே, இப்புதுமை சம்பவத்தைப் பற்றி மற்ற துறவிகளுக்கு வெளிப்படுத்தினார்

அர்ச். சாமிநாதரின் ஜீவிய சரித்திரம் : அத்தியாயம் 43

 

அர்ச். சாமிநாதர் நெப்போலியனை உயிர்ப்பித்த புதுமைபற்றிய செய்தி உரோமை நகரம் முழுவதும் விரைவாகப் பரவியது. உரோமை மற்றும் அண்டை நகரங்களிலிருந்தும் திரளான மக்கள் ஆயிரக்கணக்காக, சாமிநாதரை சந்திப்பதற்காக அர்ச். சிக்ஸ்துஸ் தேவாலயத்துக்கு வரலாயினர். அம்மடத்துக் கன்னியர்களும், ஒரு அர்ச்சிஷ்டவருடைய தலைமையின் கீழ், புதிய துறவற சபையில், தாங்கள் ஜீவிக்கப்போவதை எண்ணி , மிகவும் பூரிப்படைந்தனர். அதற்காக சர்வேசுரனை வாழ்த்திப் போற்றினர். ஆண்டவருக்கு நன்றி செலுத்தினர். அதன்பின் வந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை ஆடம்பர திவ்ய பலிபூசை நிறைவேற்றி அர்ச். சாமிநாதர் புதிய கன்னியர் சபைக்குள், கன்னியாஸ்திரிகளை உட்படுத்தினார். 44 கன்னியாஸ்திரிகள், கறுப்பு வெள்ளை உடுப்பைப் பெற்று துறவற வார்த்தைப்பாட்டைக் கொடுத்தனர். செயிண்ட் மேரி கன்னியர் மடத்துக் கன்னியர்களுடன், சில புதிய உறுப்பினர்களும், வேறு துறவற சபை மடங்களிலிருந்து சில கன்னியாஸ்திரிகளும், இதில் சேர்ந்தனர். 

அன்றிரவே , அர்ச். சாமிநாதர், தமது ஞான ஆலோசகர்களான கர்தினால்மார்கள் (வந் நிக்கோலாஸ், வந். ஸ்டீஃபன்), பிறநண்பர்களுடன் வெறுங்காலில் பாதயாத்திரையாக கைளில் தீப்பந்தங்களுடன் அர்ச். லூக்காஸ் வரைந்த தேவமாதாவின் படத்தை சுற்றுப்பிரகாரமாக, அர்ச். சிக்ஸ்துஸ் தேவாலயத்திற்கு எடுத்துச் சென்றனர். வந். நிக்கோலாஸ் கர்தினால், "இப்படம் இங்கு தங்கினால், சர்வேசுரன் இப்புதிய கன்னியர் மடத்தின் மட்டில் மகிழ்வடைந்துள்ளார் என்று, நாம் கண்டுணரலாம். ஒருவேளை இப்படம் தனது பழைய மடத்திற்கே திரும்பினால் என்ன செய்யலாம், Fr. தோமினிக்?" என்று கேட்டார். "இல்லை . நிச்சயமாக அது திரும்பிச் செல்லாது, ஆண்டவரே" என்று அர்ச். சாமிநாதர் பதிலளித்தார். அப்பொழுது, பொலோஞாவுக்கு சமீபத்தில் அனுப்பப்பட்டு, அங்கு மடத்தை நிர்வகித்தும், சபை வளர்ச்சிக்காக அரும்பாடுபட்டும் உழைத்திட்ட சகோ. ரெஜினால்டு , அர்ச். யாகப்பர் மடத்தில் இறந்த செய்தி எட்டியது. 

அவருக்கு வயது 35க்குள் தான். மிகவும் சிறிய வயதினர். இதைக் கேட்ட சபை அதிபரான அர்ச். சாமிநாதர் மிகுந்த துயரத்துக்குள்ளானார். சபை உத்தரியத்தை தேவமாதாவிடமிருந்தே பெறும் பாக்கியத்தைப்பெற்ற சகோ. ரெஜினால்டு, தற்சமயம் மோட்சமகிமையில் தமது சபைக்காக , அதிகம் உதவுவார் என்ற நினைவே அர்ச. சாமிநாதருக்கு பெரும் மகிழ்வாகவும் ஆறுதலாகவும் இருந்தது. மேலும், சகோ. ரெஜினால்டு இறப்பதற்கு இரு தினங்களுக்கு முன்பு, இரு ஜெர்மானிய இளைஞர்களை போதக துறவிகளின் சபைக்குள் உட்படுத்தியிருந்தார். ஜோர்டன், ஹென்றி என்ற அவ்விருவரும் பாரீஸ்நகரின் பல்கலைக்கழகத்தில் படித்துக்கொண்டிருந்தனர் என்ற செய்தியும் அர்ச். சாமிநாதரை மகிழ்வித்தது. இவ்விரு இளைஞர்களையும் அர்ச். சாமிநாதர், தமது பாரீஸ்நகர பயணத்தின்போது ஏற்கனவே சந்தித்துள்ளார். அதில், குறிப்பாக, சகோ. ஜோர்டனை நன்கறிவார். அப்போது, ஜோர்டனிடம் அர்ச். சாமிநாதர், சகோ. ரெஜினால்டுவை, தீராத நோயினின்று, எவ்வாறு தேவமாதா விசேஷமாக தமது பாதுகாப்பினால் பராமரித்து புதுமையாகக் காப்பாற்றினார்கள் என்பதை விவரித்து கூறினார். மேலும் தமது சபையைப் பற்றியும், அதன் வேதபோதக அலுவல்களைப் பற்றியும் கூறும்போது, ஜோர்டனின் முகம் மகிழ்வுற்று மலர்வதைக் கண்ட , அர்ச். சாமிநாதர், அவரையும் சர்வேசுரன், தமது சபைக்கு அழைப்பதைத் தாம் உணர்வதாகத் தெரிவித்திருந்தார். இவ்வாறு, இவ்விரு இளைஞர்களின் இருதயங்களில் ஏற்கனவே, அர்ச். சாமிநாதர் தேவ அழைத்தலுக்கான விதையை விதைத்திருந்தார். அதை சகோ. ரெஜினால்டு போஷித்து வளர்த்தார். விரைவிலேயே இவ்விருவரும் மாபெரும் வேதபோதக அலுவல்களை, போதகக் குருக்களாக செயல்படுத்தப்போவதையும், அதிலும் குறிப்பாக, தமக்குப் பிறகு சபையை சகோ. ஜோர்டனே நிர்வகிப்பார் என்பதை முன்கூட்டியே அறிந்தவராக, அர்ச்.சாமிநாதர் மனமகிழ்ந்தார்.

அப்போது, போலந்து நாட்டிலிருந்து தம்மைப் பார்க்க வந்த புதிதாக மேற்றிராணியாராக கிராக்கோ நகருக்குப் பொறுப்பேற்றிருந்த வந்.ஐவோ ஆண்டகையை, அர்ச். சாமிநாதர் வரவேற்றார். அவருடன் இளங்குருக்கள், சங்.செஸ்லாஸ், சங்.ஹையசிந்து என்ற அவருடைய சகோதரரின் மகன்களும், மற்றும் ஹென்றி , ஹெர்மன் என்ற இரு உதவியாளர்களும் வந்திருந்தனர். அர்ச்.சாமிநாதர் நெப்போலியனை உயிர்ப்பித்த நேரத்தில், இவர்கள் அனைவரும் வந். ஐவோ மேற்றிராணியாருடன் சிக்ஸ்துஸ் தேவாலயத்தில், அப்புதுமையைக் கண்டு களித்தவர்கள். பேசுவதில் எளிமையும், அடக்கவொடுக்கமும் தாழ்ச்சியுமுடையவரான வந்.ஐவோ ஆண்டகை, அர்ச். சாமிநாதரிடம், தமது மேற்றிராசனத்துக்கு, போதகசபைத் துறவிகளை, சுமார் 4 துறவிகளையாவது, ஞானப்பிரசங்கங்கள் நிகழ்த்த அனுப்புமாறு வேண்டினார். சங். செஸ்லாஸ்," எங்களுடைய வடக்குப் பகுதியைச் சேர்ந்த நாடுகளுக்கு குருக்கள் மிக அவசியமாகத் தேவைப்படுகிறார்கள் '' என்றார். உடனே சங்.ஹையசிந்து சுவாமியார், "நமது சத்திய வேதம் போலந்து நாட்டிற்கு, சுமார் 300 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, கி.பி.965ம் ஆண்டு கொண்டு வரப்பட்டது. ஆனால் அது, இன்னும் போதிய அளவில் அங்கு வளர்ச்சியுறவில்லை. அநேகர் இன்னும் ஞானஸ்நானம் பெறவில்லை. பரந்து விரிந்த நிலப்பிரதேசத்தையுடைய இந்நாட்டில் மெய்ஞானம் தழைத்தோங்கும்படியாக, அங்கு போதகத் துறவிகள் வேதம் போதிப்பதற்கு தேவைப்படுகிறார்கள்'' என்று கூறினார். "சுவிசேஷம் அங்கு போதிய அளவில் போதிக்கப்பட்டால் தான், அங்கு நிலவிவரும்போர்களும் குழப்பங்களும் நீங்கி, ஆண்டவருடைய சமாதானம் குடிகொள்ளும். அதற்கு நீங்கள் தான் உதவவேண்டும். உங்களுடைய துறவிகளை அனுப்ப வேண்டும் '' என்று வந்.ஐவோ ஆண்டகை சாமிநாதரிடம் விண்ணப்பித்தார். அப்போது, பொலோஞா , பாரீஸ், ரோம் போன்ற நகர்ப்பகுதிகளில், அங்கிருக்கும் பல்கலைக்கழக மாணவர்களை, பதிதர்கள் தங்களுடைய வசத்தில் உட்படுத்துவதால், அம்மாணவர்களுக்கு உத்தம ஞான உபதேசத்தைப் புகட்டி, அவர்களை மனந்திருத்துவதும், அவர்களைக் கொண்டே மற்ற பதிதர்களை மனந்திருப்புவதற்காகவுமே, இந்நகரங்களில் தமது சபை மடங்களை ஏற்படுத்தியிருப்பதைப் பற்றி அர்ச். சாமிநாதர் விவரித்தார். மேலும் அஞ்ஞான நாடுகளுக்கு தமது சபைத் துறவிகளை, வேதபோதக அலுவல்களுக்கு அனுப்புவதற்கு இன்னும் போதிய பயிற்சி அளிக்கப்படவில்லை என்றும், அவர்களுக்கு போலந்து நாட்டு மொழி தெரியாது என்றும் கூறினார். 

சற்று சிந்தித்தபிறகு, அர்ச். சாமிநாதர், ''ஆண்டவரே! நீங்கள் உங்களுடன் வந்த இந்த இளங்குருக்களை, உம்முடைய சகோதரருடைய மகன்களை, என்னிடம் விட்டுச் செல்லுங்கள். சிறிது காலம் போதும். அவர்கள் உங்களுடைய நாட்டிற்கு தேவையான சிறந்த போதக துறவிகளாக பயிற்றுவிக்கப்படுவார்கள் " என்றார்.

 இதை சற்றும் எதிர்பாராத வந்.ஐவோ ஆண்டகை, அதிர்ச்சியடைந்த அதே நேரத்தில், சங்.ஹைசியந்து, சங்.செஸ்லாஸ் என்ற இரு குருக்களும், அர்ச். சாமிநாதர் முன்பாக முழந்தாளிட்டு, "சுவாமி, யார்வேண்டுமானாலும் உங்களுடைய சபையில் சேரமுடியுமா? என்று வினவினர். 

"ஏன் முடியாது. ஹெர்மன், ஹென்றி நீங்களும் கூட வரலாம். வாருங்கள் என் பிள்ளைகளே! '' என்று கூறி, அந்த நால்வரையும், இருகரம் விரித்து தம்மிடம் வரவேற்றார். உடனே, ஹெர்மன், ஹென்றி இருவரும் மாசற்ற குழந்தைத்தனத்துடன் நேசத்தந்தையான அர்ச். சாமிநாதரை நோக்கி விரைந்தோடி வந்தனர். அப்போது, சாமிநாதரின் சீடர் ஒருவர் வெள்ளைக் கம்பளியிலான துறவற உடுப்புகளை எடுத்து வந்தார். மற்றொரு சீடர், தீர்த்தத்தையும் எரியும் மெழுகுதிரிகளையும் எடுத்துவந்தார். உடனே, வந்.ஐவோவின் பிள்ளைகளான இரு இளங்குருக்களும், இரு உதவியாளர்களும் நெடுஞ்சாண்கிடையாக பீடத்தின் முன்பாக கிடந்தார்கள். தகுதியற்ற தங்களை, சர்வேசுரனுடையவிசேஷ ஊழியத்திற்கென்று ஏற்கும்படியாக அவ்வாறு சாஷ்டாங்கமாக விழுந்து ஜெபித்தார்கள். சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு அந்நால்வரும் போதகத் துறவிகளுடைய உடுப்பை அணிந்து கொண்டனர். அர்ச்.சாமிநாதர் , உரத்த குரலில் உற்சாகத்துடனும் மகிழ்வுடனும், "ஓ ஆண்டவரே, உமது ஊழியர்களான இவர்கள், தங்களுடைய முழு இருதயத்துடன் உம்மையே நாடும்படியாகவும், அவர்கள் தகுதியுடன் கேட்கும் விண்ணப்பங்களுக்கு செவிசாய்க்கும்படியும் அவர்களுக்குத் தேவையான பரலோக உதவிக்கான உமது வலது கரத்தை அவர்கள்மேல் நீட்டுவீராக!...'' என்ற ஜெபத்தை ஜெபித்தார். சங். ஹையசிந்து தான், பிற்காலத்தில் 25000 மைல் தூரம் கால்நடையாகவே வேதம் போதித்த "போலந்து நாட்டின் சாமிநாதர்" என்று புகழ்பெற்றவரும், தேவமாதாவுடனும் ஆண்டவருடனும் அடிக்கடி சல்லாபித்து, உத்தம சாங்கோபாங்கத்தை அடைந்தவருமான அர்ச். ஹையசிந்து. இவருடைய திருநாள் ஆகஸ்டு 16ம்தேதி .