அர்ச்.சாமிநாதர் ஜீவிய சரித்திரம் அத்தியாயம் 3

   ஓஸ்மா மேற்றிராசனத்தில் சாமிநாதர்

மற்றொரு சமயம், குருமடத்தில் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது, அர்ச். சாமிநாதர் ஒரு ஏழைப் பெண்ணை சந்தித்தார். அவள் மீளாத் துயருடன் இருந்தாள். அவளுடைய மகன் மகமதியரான மூர் இனத்தாரால் அடிமையாக பிடிபட்டு கொண்டு செல்லப்பட்டதால், அவள் அளவில்லாத வேதனை அடைந்தாள். இதை அறிந்தவுடன் அர்ச்.சாமிநாதர் அவள் மேல் மிகுந்த இரக்கம் கொண்டார். அவளுடைய மகனை மீட்பதற்கு தன்னிடம் போதிய பணம் இல்லாததை உணர்ந்தவராக, அர்ச்.சாமிநாதர் அவளிடம் தன்னை அவளுடைய மகனுக்கு பதிலாக அந்த மகமதியர்களிடம் விற்றுக் கொள்ளும்படி வேண்டினார். ஆனால் அந்தப் பெண் அதற்கு உடன்படிவில்லை. இந்நிகழ்ச்சி அர்ச்.சாமிநாதரின் அளவற்ற இரக்க சிந்தையை நமக்கு எடுத்துரைக்கின்றது. அவருடைய இளமையில் ஏற்பட்ட கிறிஸ்துவ அடிமைகளை மீட்கும் ஆவல், பின்னாளில் அவர் கிறிஸ்துவ அடிமைகளை
மகமதியர்களிடமிருந்து மீட்பதற்காகவே ஒரு துறவற சபையை ஏற்படுத்துவதற்கான திட்டங்களில் ஈடுபடலானார். ஆனால் அத்தகைய துறவற சபை அர்ச்.மாத்தா அருளப்பரால் ஏற்படுத்தப்பட்டது.

அர்ச்.சாமிநாதர் தமது 25வது வயதில் 1195ம் ஆண்டில் குருப்பட்டம் பெற்றார். அப்போது வந்.மார்டின் டி பாசான் ஆண்டகை ஓஸ்மா நகரத்து மேற்றிராணியாராக இருந்தார். அவருடைய விருப்பத்தின்படியும், மேற்றிராசனத்தின் சு+ழல்கள் மற்றும் தேவைகளின் பேரில் சாமிநாதர் மேற்றிராணியாருடைய இல்லத்திற்கு வரவழைக்கப்பட்டார். மேற்றிராசனத்தின் துறவற மடங்களுக்கு மேற்றிராணியாரே மடாதிபதியாக பொறுப்பேற்றிருந்தார். அதற்கு உதவும் பொருட்டு அனேக குருக்கள் மேற்றிராணியாருடைய இல்லத்தில் தங்கியிருந்தனர். திருச்சபையின் சட்ட திட்டங்களையும் ஒழுங்குகளையும் தனது மேற்றிராசனத்தில் நிலைநிறுத்தி அதனை சீர்திருத்துவதில் இந்த மேற்றிராணியார் பெரிதும் அயராமல் உழைத்தார். இவ்வலுவலில் மேற்றி;ராணியாருக்கு சங். டான் டீகோ டி

அஸ்வெடோ சுவாமியார் உறுதுணையாக இருந்தார். இக்குருவானவரும் மேற்றராணியாரும் அர்ச்.சாமிநாதரைப் பற்றிக் கேள்விபட்டு அவரை தங்களுடைய இல்லத்திற்கு வரவழைத்தனர். இங்குதான் சாமிநாதர் ஜெபத்திலும் வேதசாஸ்திரநுரல்களைப் படிப்பதிலும் ஆழ்ந்து ஈடுபடலானார்.

கிராமபுற பங்குகளை சந்தித்து வந்தார். அவருடைய அர்ச்சிஷ்டதனமும் அவரிடம் மறைந்திருந்த அற்புதமான திறமைகளும் ஞானமும் உலகத்திற்குப் புலப்படும்படி வெளிப்படலாயின. இரண்டு வருடங்களுக்குள் அங்கிருந்த உதவி செய்யும் குருக்களின் மடத்தின் துணை அதிபராக நியமிக்கப்பட்டார். மற்ற எல்லாரையும் விட இவரே வயதில் இளையவராக இருந்தார். 2 வருடங்களுக்குப் பிறகு, வந்.மார்டின் ஆண்டகை இறந்தார். சங்.டான் டீகோ சுவாமியார் ஓஸ்மா நகர மேற்றிராணியாரானார். இவர் ஆன்ம இரட்சணிய ஆவல் மிக்கவர். அர்ச்சிஷ்ட ஜீவியம் ஜீவித்து வந்தார். 9 வருடங்கள் ஓஸ்மா மேற்றிராசனத்தை சீர்திருத்தும் அலுவலில் அர்ச்.சாமிநாதர் மேற்றிராணியாருக்கு உதவிபுரிந்து வந்தார். சாக்சனி ஜோர்டான் என்ற சாமிநாதசபைத் துறவி இக்காலத்தில் அர்ச்.சாமிநாதர் வாழ்ந்த ஜீவியத்தைப் பற்றி பின்வருமாறு விவரிக்கின்றார்:

“அர்ச்.சாமிநாதர், சகோதர குருக்களிடையே எல்லாருக்கும் முன்பாக செல்லும் ஒரு பற்றி எரிந்து சுடர்விடும் தீப்பந்தம் போல பரிசுத்த தனத்தில் முதன்மையாக விளங்கினார். தாழ்ச்சிமிகுந்த அர்ச்.சாமிநாதர் மற்ற எல்லாரைவிட தன்னை கடையராக நிறுத்திக் கொள்வார்.

கோடைகால குளிர்தரும் இனிய நறுமணத்தை வீசுபவராக எல்லாருக்கும் ஞான ஜீவியம் தரும் ஜீவிய மணத்தை தன்னைச் சுற்றி ஒளிரச் செய்பவராக திகழ்ந்தார். பகல் நேரத்திலும் இரவு நேரத்திலும் எப்பொழுதும் இடைவிடாமல் தேவாலயத்தில் ஜெபத்தில் ஈடுபட்டிருப்பார். பாவிகளுக்காகவும்  துன்பப்படுகிறவர்களுக்காகவும் அழுது மன்றாடுவதற்கான தேவவரப்ரசாதத்தை

சர்வேசுரன் சாமிநாதருக்குக் கொடுத்திருந்தார். வேதனைபடுபவர்களின் துயரங்களை, அர்ச்.சாமிநாதர் தனது பரிசுத்த இரக்கத்தினுடைய அந்தரங்க சன்னிதானத்திற்குள் வைத்துத் தாங்கிக் கொண்டிருந்தார்.

எனவே இந்த உன்னதமான இரக்க சுபாவ மிகுதியினால் அவருடைய இருதயம் அழுத்தப்பட்டபோதெல்லாம் கண்ணீராக அவ்விரக்கம் அவருடைய கண்களிலிருந்து வழிந்தோடியது. அவர் தன் அறையில் கதவை மூடிக் கொண்டு ஜெபம் செய்வதிலும், சர்வேசுரனிடம் உரையாடுவதிலும் இரவு நேரத்தை செலவிடுவது அவருடைய அன்றாட வழக்கமாகும். ஆனால் அவருடைய விருப்பத்திற்கு மாறாக அவருடைய முனகல்களும் பெருமூச்சுகளும் வெளியே கேட்கும். மெய்யான தேவசிநேகமே அவர் சர்வேசுரனிடம் மன்றாடிக் கேட்ட நிலையான வரமாகும். நமது இரட்சணியத்துக்காக தமக்காக ஒன்றையும் ஒதுக்காமல் தம்மை முழுவதுமாக பலியிட்ட நமது திவ்ய இரட்சகரின் முன்மாதிரிகையைப் பின்பற்றி கிறிஸ்துவின் உண்மையான அங்கத்தினராகும் வண்ணம் அர்ச். சாமிநாதர் ஆத்தும இரட்சணிய அலுவலுக்காக தன்னை அர்ப்பணிப்பதில் எப்பொழுதும் பிரமாணிக்கமுடன் ஈடுபட்டிருந்தார்” (தொடரும்)

 

†

அர்ச்.கன்னிமாமரியே வாழ்க!

அர்ச்.சாமிநாதர் ஜீவிய சரித்திரம் அத்தியாயம் 2:

அர்ச்.சாமிநாதர் ஜீவிய சரித்திரம் அத்தியாயம் 2

 அர்ச்.சாமிநாதர் ஜீவிய சரித்திரம் அத்தியாயம் 2: 
இளமையில் ஞானம்

அர்ச்.சாமிநாதருக்கு 14 வயதானதும் அக்காலத்தில் ஸ்பெயினில் பிரசித்தி பெற்ற பலென்சியா பல்கலைகழகத்திற்கு அனுப்பப்பட்டார். அங்கு 10 வருடமாக உயர்கல்வி பயின்றார். அங்கு நிலவிய யாதொரு சுழலும் அவருடைய தேவசிநேக ஜீவியத்தை பாதிக்கவில்லை. அங்கு படிப்பில் அவருடைய அபரமானஅறிவு திறமையும் பழகுவதில் அவர் கொண்டிருந்த சம்மனசைப்போன்ற பரிசுத்ததனமும் பார்ப்பவர் அனைவரையும் அவர்பால் வெகுவாய் கவர்ந்தது. அவர் பிறந்ததிலிருந்தே சர்வேசுரனுடைய காரியங்கள் மட்டுமே அவரைக் கவர்ந்திருந்ததால், தற்பொழுது அவர் இருந்த பல்கலைக் கழகத்தில் நிலவிய உலகக் கவர்ச்சிகள் அவரை சிறிதளவும் பாதிக்கவில்லை. 

அங்கு இவர் பயின்ற உலக அறிவியல் இவருடைய உன்னத ஆவல்களை திருப்திபடுத்தவில்லை. வேதஇயலைப் படிப்பதில் தன்னையே விரைந்து ஈடுபடுத்திக் கொண்டார். அதிலுள்ள உன்னத பரலோக ஜீவசுனையின் நீரானது மேலான பரலோக சத்தியத்தைக் கண்டடையும்படி தன் ஆத்துமத்தில் ஏற்பட்டிருந்த தாகத்தைத் தணிக்கக்கூடியது என்பதை உணர்ந்திருந்தார். பரிசுத்த வேதாகமத்தின் நிரூபங்களையும் தத்துவ இயலையும் ஆழ்ந்து பயில்வதில் 4 வருடங்கள் ஈடுபடலானார். வேதகல்வியை தகுதியுடன் கற்பதற்கு ஒருவனுடைய இருதயமானது தன் ஊனியல்பை மேற்கொள்ள கற்றறிந்திருக்க வேண்டும் என்று அறிந்தார். எனவே அவர் அங்கு கல்வி கற்ற 10 வருடங்களும் திராட்சை இரசம் அருந்தாமல் தபசுடன் ஜீவித்திருந்தார்.

தியோடொரிக் அப்போல்டா என்பவர் அர்ச்.சாமிநாதரைப்பற்றி,;இவர் ஒரு சிறுவனாக இருந்தபோதிலும் ஞானத்தில் ஒரு அறிவு முதிர்ந்த துறவியாக காணப்பட்டார். அவருடைய வயதிற்குரிய இன்பங்களுக்கு மேம்பட்ட வயதினராக ஜீவித்தார். நீதியின் மேல் தாகமுள்ளவராக இருந்தார். அவர் தன்னைச் சுற்றியிருந்த இலக்கு ஏதுமில்லாத மூடத்தனமான உலகத்தை விட திருச்சபையையே பெரிதும் தன் கண்ணென போற்றி மகிழ்வார்.

திருச்சபையின் பரிசுத்த உறைவிடமான மகாபரிசுத்த தேவநற்கருணை பேழையே அவருக்கும் தங்கி மகிழும் ஓய்விடமாக இருந்தது. அவருடைய அன்றாட நேரமெல்லாம் ஜெபத்திற்கும் படிப்பிற்கும் சமமாக ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது. சாமிநாதர் கொண்டிருந்த உன்னதமான பக்தி பற்றுதலுக்கும் அவர் பக்திபற்றுதலுடன் வேதகற்பனைகளை அனுசரித்து வந்த ஜீவியத்துக்கும் சம்பாவனையாக சர்வேசுரன் உன்னத ஞானத்தை அவருக்கு அளித்தார். சாமிநாதர் அந்த ஞானத்தைக் கொண்டு மகா கடினமான கேள்விகளுக்கும் மிக எளிதாக விடைஅளிப்பவராக திகழ்ந்தார்; என்று குறிப்பிடுகின்றார்.

1190ம் ஆண்டு இலையுதிர்காலம். ஸ்பெயின் நாடெங்கும் பெரும் பஞ்சம் உண்டாயிற்று. பலேன்சியா நகரெங்கும் வறுமை0 அதனால் மக்கள் பசி பட்டினியால் மடிந்தனர். இதைக் கண்ட 20 வயது இளைஞரான சாமிநாதர் தனனிடமிருந்த பணத்தைக் கொடுத்தும் தன் உடைமைகளை விற்றும் அநேக ஏழைகளுடைய வறுமையை நீக்கினார். மேலும் தன்னிடமிருந்த விலையுயர்ந்த புத்தகங்களையும் விற்பதற்கு தீர்மானித்தார்.

அப்போது அவருடைய சக மாணவ நண்பர்கள் அவரிடம், “ இந்த புத்தகங்கள் இல்லாமல் எவ்வாறு உன் கல்வியை தொடரமுடியும்?”; என்று வினவினர். அதற்கு சாமிநாதர், “இவ்வுலகில் வாழ லேண்டிய மனிதரின் சாரங்கள் இறக்கும் தருவாயில் உள்ளபோது, இந்த இறந்த ஆட்டுத்தோலில் எழுதப்பட்ட இப்புத்தகங்கள் நமக்கு முக்கியமானவையாகுமோ? நான் இப்புத்தகங்கள் இல்லாமலேயே நான் சமாளித்துக் கொள்வேன்” என்றார். அவருடைய இந்த பிறர்சிநேக சேவை அவருக்கு பரலோகத்திலிருந்து இன்னும் மேலான வெகுமதிகளைப் பெற்றுத் தந்தது. சாமிநாதர் எல்லா பாடங்களிலும் முன்னைவிட இன்னும் அதிக மதிப்பெண்களைப் பெற்று, தன் வகுப்பிலேயே முதல் தலைசிறந்த மாணவனாக திகழந்தார். 

இவ்வாறு ஏழைகளின் வறுமையை போக்குவதற்காக சாமிநாதர் தன் விலையுயர்ந்த புத்தகங்களையெல்லாம் விற்றதைப்பற்றி ஓஸ்மா நகர மேற்றிராணியார் கேள்விபட்டதும் தீரமிக்க இந்த மாணவர் பிற்காலத்தில் ஒரு நல்ல குருவாக தனக்கு நல்ல உதவியாளராக பணிபுரியக்கூடும் என்று எண்ணி சாமிநாதர் தன்னிடம் வரும்படி ஆசித்தார். 

(தொடரும்) 

அர்ச்.சாமிநாதர் ஜீவிய சரித்திரம் அத்தியாயம் 1

அர்ச்.சாமிநாதர் ஜீவிய சரித்திரம் - அத்தியாயம் 1

 அர்ச்.சாமிநாதர் ஜீவிய சரித்திரம் அத்தியாயம் 1: 

பிறப்பும் குழந்தைபருவமும்

மத்திய நூற்றாண்டுகளின் ஆரம்பத்தில் திருச்சபை அதிகாரிகள், குருக்கள் மற்றும் துறவியரிடையே நிலவிய மிதமிஞ்சிய உலகப் பற்றுதலினால் தேவசிநேகம் குளிர்ந்து திருச்சபையில் இருள்சுழ்ந்த காலத்தில் தான் சத்தியவேதத்தின் ஒளியையும் தேவசிநேக நெருப்பையும் கொண்டு வரும்படியாக சர்வேசுரன் இவ்வுலகிற்கு அனுப்ப திருவுளமான அர்ச்சிஷ்டவர்களில் முக்கியமானவரும் போதக குருக்களுக்கான சந்நியாச சபையை ஏற்படுத்தியவருமான அர்ச்.சாமிநாதர் 1170ம் ஆண்டு ஸ்பெயின் நாட்டில் காலராகோ கோட்டையில் அந்நாட்டின் அரசருடைய நண்பரும் உத்தம கத்தோலிக்க வீரப் பாரம்பரியத்தையுடையவருமான தொன் ஃபெலிக்ஸ் கஸ்மனுக்கும் ஆசாவின் ஜேனுக்கும் 3வது மகனாகப் பிறந்தார். இவருடைய ஞானஸ்நானப் பெயர் தோமினிக் கஸ்மன். இவருடைய தந்தை பக்திமிகு கத்தோலிகராக ஜீவித்ததால் தன் கோட்டையை ஒரு சந்நியாச மடத்தைப்போல வைத்திருந்தார். அவருடைய தாயார் ஜேன் ஒரு அர்ச்சிஷ்டவள். இவளுக்கு 1828ம் ஆண்டு 12ம் சிங்கராயர் முத்திபேறு பட்டம் அளித்தார். 

இவர் பிறக்கும்போது இவருடைய மூத்த சகோதரர்கள் இருவரும் குருமடத்தில் படித்துக்கொண்டிருந்தனர். முதல் சகோதரர் அந்தோணியோ மேற்றிராசன குருவானார். ஏழைகளுக்கு தன் உடைமைகளையெல்லாம் விற்றுவிட்டு மருத்துவமனை ஒன்றில் நோயாளிகளுக்கும் ஏழைகளுக்கும் பணிவிடை புரிவதில் தன் இறுதிகாலத்தைப் பரிசுத்தமாகக் கழித்தார். இரண்டாவது மூத்த சகோதரர், மானெஸ், ஒரு குருவானவராக அர்ச்சிஷ்ட ஜீவியம் ஜீவித்தார். இவருக்கும் பின்னாளில் முத்திபேறு பட்டம் அளிக்கப்பட்டது. ஜேன் தன் உதரத்தில் சாமிநாதரை குழந்தையாய் தரித்திருக்கிறபோது, எரிகிற ஒரு தீப்பந்தத்தை தன் வாயிலே கவ்வியபடி ஒரு நாய்குட்டி தன் வயிற்றுக்குள்ளே இருப்பது போலவும், அங்கிருந்து அது புறப்பட்டு வெளியே வந்து அத்தீப்பந்தத்தினாலே உலகை நெருப்பினால் பற்றவைத்து ஒளிர்விப்பதுபோலவும் ஒரு கனவு கண்டாள். அர்ச்.சாமிநாதர் தம்முடைய அர்ச்சிஷ்டதனத்தின் ஒளியினாலேயும் வேதசாஸ்திர பிரசங்கத்தின் பிரகாசத்தினாலும் பாவஇருளில் அகப்பட்டவர்களை ஒளிர்விப்பார் என்றும் மனிதருடைய இருதயத்தில் தேவசிநேக அக்கினியை அவர் பற்றவைக்கப்போகிறார் என்றும் அந்தக் கனவு ஒரு தீர்க்கதரிசன அடையாளமாயிருந்தது.

அவர் ஞானஸ்நானம் பெற்றபோது, அவருடைய ஞானத்தாய் குழந்தை தோமினிக்கின் நெற்றியில் ஒரு பிரகாசமாக ஒளிரும் நட்சத்திரம் பதிந்திருப்பதையும் அதினின்று புறப்பட்ட ஒளி உலகம் முழுவதையும் ஒளிர்வித்ததையும் காட்சியாகக் கண்டாள். இதை நிச்சயப்படுத்தும் வகையில் பின்னாளில் சாமிநாதருடைய ஞானமகளான முத்.செசிலியா என்பவள், “அர்ச்.சாமிநாதருடைய நெற்றியில் இருபுருவங்களுக்கும் நடுவிலிருந்து ஒரு ஒளியானது பிரகாசிக்கும். அதனால், அவரைச் சந்திக்கும் மனிதர்கள் அனைவரும் அவர்மேல் சங்கை கொள்ளும்படியும் அவரை நேசிக்கும்படியுமான மேலான இனிய உணர்வுகளால் நிரப்பப்படுவர்” என்று அவருடைய முகத்தோற்றத்தைப்பற்றி விவரிக்கின்றாள். அவருக்கு ஞானஸ்நானம் கொடுத்த ஞானஸ்நானத் தொட்டி பின்னாளில் மாட்ரிட் நகருக்கு எடுத்துச்செல்லப்பட்டு அதில் இதுநாள் வரைக்கும் ஸ்பெயின் நாட்டு அரசகுடும்பத்தின் பிள்ளைகளுக்கு ஞானஸ்நானம் கொடுக்கப்பட்டு வருகிறது. சாமிநாதருக்கு 7 வயதானபோது காலராகோவிற்கு சமீபத்திலிருந்த குமியல் டி இசான் என்ற நகருக்கு அனுப்பப்பட்டார். அந்நகரத்தின் தலைமை குருவாக இருந்த அவருடைய மாமாவின் பாதுகாப்பில் வேதகல்வி பயின்றார். அங்கு தேவாலயத்தில் பரிசாரக பணியில் பயிற்றுவிக்கப்பட்டார். அடிக்கடி தேவநற்கருணையை சந்திப்பதற்காக தேவாலயங்களுக்குச் சென்று மகிழ்வார். 

குருக்கள் துறவியருடைய கட்டளைஜெபத்தை சொல்லப் பழகினார். தேவாராதனைக் கீர்த்தனைப் பாடல்களை பாடவும் திவ்யபலி பூசைக்கும் பொதுதிருவழிபாட்டு சடங்குகளிலும் பரிசாரக சிறுவனாக உதவிடக்கற்றுக்கொண்டார். இவையெல்லாம் பரலோகத்தில் சம்மனசுக்களால் நிறைவேற்றப்படும் தேவசிநேகத்தின் குற்றேவல்களாக சாமிநாதர் உணர்ந்து அவற்றில் தன் முழுஇருதய நேசத்துடன்ஈடுபடுவார். இவ்வாறு இயற்கையிலே குழந்தைபருவமுதல், சாமிநாதர் உத்தம கத்தோலிக்க பக்தி காரியங்களில் மிகவும் தீவரித்தநாட்டமுடையவராக வளர்ந்து வந்தார். சாமிநாதர் ஒரு சம்மனசைப்போல மிகுந்த ஆச்சார வணக்கத்துடனும் ஸ்திரத்துடனும் மகாபரிசுத்த தேவநற்கருணையின் பிரசன்னத்தில் ஆராதித்துக் கொண்டிருப்பதையும் தேவாலயத்தின் பீடங்களை சுத்தப்படுத்தியும் அழகுபடுத்தியும் சுறுசுறுப்பாக வேலை செய்துகொண்டிருப்பதையும் பார்ப்பவருடைய இருதய்ஙகளில் தேவசிநேகத்தைத் தூண்டுவார். †

(தொடரும்)

அர்ச்.அமலோற்பவ மாமரியே!வாழ்க! 

தேவ பாலனின் பிறப்பு மற்றும் புத்தாண்டு ஆசீர்வாதங்கள்

 ""ஓ  ஜெருசலேமே,  மிகவும்  அக்களிப்புடன்  களிகூர்வாயாக!  ஏனெனில்  உன்னுடைய  இரட்சகர்  உன்னிடம் வருவார். அல்லேலூயா!''

இந்த வார்த்தைகள் ஆகமன காலத்தின் சிறப்புச் செய்தியைச் சுருக்கமாக நமக்குத் தெரிவிக்கின்றன. ஆகமன  காலத்தின்  நான்கு  வாரங்களும்  நம்  ஆத்துமங்களைத்  தேவ  நம்பிக்கையால்  நிரப்புவது மட்டுமல்லாமல், சேசு பாலனின் வருகையால் நமக்குக் கிடைக்கப் போகும் சிறப்பான பரலோகபாக்கியங்களை  நாம்  நினைவுகூர்ந்து  அக்களிப்பால்  அகமகிழ  வேண்டும்  என்று  நம்  தாயாகிய  பரிசுத்த திருச்சபை இந்தக் காலத்தை நமக்குத் தந்துள்ளது. பழைய ஏற்பாட்டின் நீதிமான்கள் பாவத் தளைகளினால்  அவதியுற்றபோது  வாக்களிக்கப்பட்ட  இரட்சகரைக்  கடவுள்  விரைவில்  அனுப்ப  வேண்டும்  என  ஆசித்து  உருக்கமாக ஜெபித்தார்கள். அவர்களின் ஜெபங்கள் கேட்கப்பட்டன.  இரட்சகர் உலகிற்கு அனுப்பப்பட்டார்.  ஒவ்வொரு  வருடமும்  இந்த  இரட்சிப்பின்  நிகழ்வானது  நம்  வாழ்விலும்  நடக்க  வேண்டும்  என்பதை  நம்  பரிசுத்த  திருச்சபை  நினைவூட்டுகிறது.  நமது  ஆன்மாக்களும்  தேவ  நம்பிக்கையால்  நிரப்பப்பட்டு,  சுத்தம் செய்யப்பட்ட  நம்  ஆத்துமங்களில்  தேவ  பாலன்  மீண்டும்  ஒரு  முறை  பிறக்க  வேண்டும்  என்பதே திருச்சபையின் தலையான விருப்பமாகவும் உள்ளது.

இந்த  பாக்கியத்தை  நாம்  பெற  வேண்டுமென்றால், தேவதாயையும்,  அர்ச்.  சூசையப்பரையும்  நாம்  கண்டுபாவிக்க வேண்டும். அவர்கள் அன்று மாட்டுத் தொழுவத்தை எவ்வாறு பரிசுத்த தமத்திரித் துவத்தின்  இரண்டாம் ஆளாகிய சுதனாகிய சர்வேசுரன் பிறப்பதற்கு ஏற்ற இடமாக மாற்றினார்களோ, அதே போன்று  நம் ஆத்துமங்களைக் கறைப்படுத்தும் பாவங்கள் மற்றும் பாவ நாட்டங்களிலிருந்து நம் ஆத்துமங்களைச் சுத்தப்படுத்தி,  சகல  புண்ணியங்களாலும்  நிரப்பி,  அவற்றைப்  பரலோக  நறுமணம்  மிகுந்த  குடில்களாக  மாற்ற  வேண்டும்.  இந்த  அவசியமான  அலுவலைத்  தேவ  பாலனுக்குப்  பிடித்த  விதத்தில்  செய்ய  தேவதாயினுடையவும்,  அர்ச். சூசையப்பருடையவும்  உதவி  நமக்கு  மிகவும்  அவசியமாக  உள்ளது.  இது  மட்டுமே பரலோகம் விரும்புகிற உத்தம கிறீஸ்தவர்களுடைய கிறீஸ்து பிறப்பு நிகழ்வாகும். 

கடந்த  வருடம்  நம்மைப்  பலவிதமான  ஆபத்துக்கள்  மற்றும்  சோதனைகளிலிருந்து  காப்பாற்றிய  சர்வேசுரனுக்கும்,  நம்  பரிசுத்த  தேவதாய்க்கும்  நன்றி  கூறுவோம்.  சேசுவுக்கு  மிகவும்  பிடித்தமான  இந்த  நன்றியறிதல் என்ற புண்ணியம் பரலோகக் கொடைகளை மீண்டும் மீண்டும் அபரிவிதமாக நாம் பெறத் தகுதியுள்ளவர்களாக நம்மை மாற்றுகிறது. தேவபாலனின் உதவிகள் இன்றி நம்மால் உத்தமதனத்தில் ஒரு படி கூட முன்னேற்றம் அடைய இயலாது. தேவ வழிபாட்டின் புதிய வருடமும், அதனைத் தொடர்ந்து வரும்  புத்தாண்டும் கடவுளின் இரக்கத்தையும், ஆசீர்வாதங்களையும் நம் தேவதாய் வழியாக நமக்குப் பெற்றுத் தரட்டும்! சேசுவுக்குப் பிடித்தமான பரிசுத்த வாழ்வை வாழத் தீர்மானிப்போம்! இந்த இதழானது இப்படிப்பட்ட பரலோகச் சிந்தனைகளால் உங்கள் ஆத்துமங்களை நிரப்புவதாக!

நேசமிகு தேவ பாலனோடு கன்னிமாமரி நம்மை ஆசீர்வதிப்பார்களாக! வாசகர்கள் அனைவருக்கும் தேவ  பாலனின்  பிறப்பு  மற்றும்  புத்தாண்டு  ஆசீர்வாதங்களும்,  வரப்பிரசாதங்களும்  அபரிவிதமாய்க் கிடைப்பதாக!

St. Michael, Duper of Devils

St. Michael,

Duper of Devils

He is the idol of every Catholic lad—that muscle-clad crusader girted in God’s mithril, St. More- Manly-Than-Man Michael. As skull-cracker of demons, he hurled Satan into Hell; as Heaven’s herald, he forbade Abraham to sacrifice Isaac; as arbiter of God’s wrath, he riddled Egypt with plagues; as guardian of the chosen people, he piloted the Israelites to the Promised Land; as captain of the Heavenly Hosts, he will slay the Antichrist at the End Times. Outside the Bible, however, folk legends commonly assign the Archangel a less familiar and less militant role: the Swindler of Satan. Peasant tales frequently pit St. Michael against the Devil—not sword to sword, but wit to wit. With an acumen that could outriddle any Bilbo or Puss in Boots, the angelic Captain proves he has brain enough to match his brawn.

Such is the case in “Why the Sole of Man’s Foot is not Even.” As the story goes, the Devil, after his rebellion, stole the sun and fled to Earth. So God sent St. Michael to retrieve it. After much deliberation, the Archangel challenged the Devil to a diving competition. The Saint, plunging first, plummeted all the way to the ocean floor before returning with sand between his teeth. Suspecting a ploy afoot, the Devil spat on the ground and transformed the wad into a magpie, instructing it to guard the sun. Finally the Devil submerged himself, whereupon St. Michael made the sign of the cross: in an instant the ocean’s surface transformed into a thick slab of ice. Seizing the sun, the Archangel hastened to Heaven, leaving the magpie to shriek and bawl. The Devil, hearing the din, rushed back to the surface only to find himself imprisoned under a frozen wall. Plunging back down, he fetched a boulder from the ocean floor, shattered the ice, and continued the chase. St. Michael already had one foot in Heaven when the Devil, clawing at his other foot, tore off a lump of flesh. After the misdeed, God honored St. Michael by deeming that all men shall live with uneven soles under their feet.2

Another legend tells of French peasants who used scissors to harvest their meadows. Only Satan had a magical tool that could cut the grass in short order, but out of selfishness he would lend it to no one and used it only in the stealth of the night. One day Satan agreed to mow for a slothful friend. Overhearing the offer, St. Michael devised a plan: he planted iron stakes in the meadow then hid in the hollow of an oak. When midnight came, the Devil arrived with his won drous tool and began to crop the grass in long swaths. Without warning, he struck the first iron stake; the tool cracked. Before long he struck the second stake—and when his tool broke at last, he cursed his fortune and sought a smith in the village. The next morning, St. Michael came to the smith and bid him to recreate the Devil’s tool. After hammering it into shape, the man handed over the scythe to St. Michael, who shared the tool with peasants until it was famously known. Thirsting for revenge, Satan challenged the Archangel to a duel in an oven. For a weapon, St. Michael chose a little wooden peg, so that when the Devil could not fit his shovel in the little cell, the Saint knocked him about his head until he was thoroughly bruised. After knocking the Demon over the head, the Saint won the day.3

Even better known is Guy de Maupassant’s Legend of Mont-Saint-Michel, named after the famed abbey in Normandy. To guard himself from Satan’s malevolence, St. Michael built a resplendent castle on an islet and surrounded it with perilous quicksand. Across the way, the devil dwelt in a humble cottage on the hill, though he owned all the salt marshes and fertile lands which abounded in the finest crops. Satan reveled in his wealth while St. Michael lived as a pauper. One fine morning, St. Michael crossed the water and found the Devil dining on soup in his garden. Seeing the Saint, the demon offered him a drink. A glass of milk later, St. Michael put forward a proposition. He asked the Devil for his land; in exchange, he would cultivate it and share the produce equally with the Demon. The Devil, lazy as he was, agreed. They decided that the Saint would receive all the crops that grew below ground, and the Sinner would receive those above. Six months later, the lands yielded nothing but roots: carrots, turnips, onions, and parsnips. Satan, outraged, accused the Saint of swindling. So St. Michael offered to pay him everything that g rew underground the following year. Only when the next year came, the lands were teeming with gold-haired wheat, plenteous oats, peas galore, and all things that thrive above the ground. Tearing his hair in anger, Satan took back his fields and vowed to take no heed of his crafty neighbor. A year rolled by before St. Michael invited the Devil to dinner. The Demon greedily accepted, but after gorging himself on the feast he became nauseous to the point of vomiting. Seeing his chance, St. Michael drove Satan out of his castle: giving the Malevolent Soul an almighty kick in the rear, he threw him across the bay like a cannonball. With a thud the Demon landed outside the town of Mortain, sinking his claws deep into the rock. Even today you can see the vestiges of the Devil etched there in the earth.5

A variation on this Norman legend recounts how St. Michael, to prove God’s might, challenged the Devil to a castle building contest. With the aid of demonic minions, Satan built a mountainous citadel of granite. St. Michael responded by erecting a monumental fortress out of ice crystals: it was clear that its luster and brilliance far outshined the Devil’s somber stones. Envious, the Devil begged the Saint to swap castles. Michael agreed. Only when summer came, the ice melted in the heat while Michael’s fortress remained intact. It still stands as Mont-Saint-Michel, the castle-like abbey.6

Unique as these tales are, they follow the same general formula. St. Michael either outwits the Devil by a deal (e.g. to cultivate crops, to come to dinner, to swap castles) or by a competition (e.g. diving, a duel in an oven, castle building). More often than not, brute force is unnecessary because the Devil ironically defeats himself: by his greed, his sun and scythe are stolen; by his slothfulness, his farming profits come to naught; by his gluttony, the strength food should supply is diminished; by his envy, his enviable castle melts. Cleverly exploiting sin’s self-destructive nature, St. Michael’s best weapon ironically ends up being the Devil himself. Another similarity these folk tales share is their genre: they are origin stories. The genesis each tale depicts may not be historically accurate, but that hardly matters. Their value lies in their ability to reconstruct our memory so that more trips down that lane lead to St. Michael. Just as a kaleidoscope transmutes a room into a stained-glass window, these legends transfigure ordinary images into divine symbols. Man’s foot is not only misshapen so that he can maintain balance—it is a memento of angelic honor; a scythe is not simply a tool—it is a celestial gift to mankind; a scarred rock is not merely a natural phenomenon—it signifies a demon’s defeat; an abbey is not just a building—it is a trophy of heavenly wit. Such associations may not be Biblical, but one can do worse than turn the material world into a reminder of immaterial realities. It is more than a pretty thought that fiction reveals non-fictional truths that fly before our winking eyes: after all, the fertile crescent of the ordinary is where our veneration of the divine may find arable ground. So, at the risk of replaying that eon-old battle between angel and demon once more, I would like to end, not with the quip of a literary critic, but with the harp of a storyteller:

St. Michael the Starbuilder

Man was wandering in the wilderness of this world when God saw he had lost his way. So the Almighty sent St. Michael to build a guiding star. Faster than a hawk, the Archangel threshed his wings across the sky, when along came the Devil on the Cosmic Road.

“Whither dost thou wend?” the Great Deceiver inquired.

St. Michael’s eyes gleamed: “To build a star as bright as Heaven’s doorstep.”

The Devil cackled: for the very name of Lucifer means “Light Bearer,” and he regarded himself the sole master of light. Before no time at all, the two agreed to see which of them could build the brightest star.

The Devil opened his mouth, and out poured a rancid stench which attracted a mighty fleet of bat-riding demons. “Hurry to earth,” he scowled, “and gather all burning things that cause harm to men.” So they went to the Sahara and chopped down six million trees until the land was barren; and they drilled deeper than the ocean until they extracted six million pounds of coal; and they piled these into a large heap and threw upon it six million barrels of gunpowder, so that when the Devil lit the match, the explosion rivaled the sun.

Then St. Michael strummed his harp. He sang to the bees, who gathered for him seven million honeycombs; he sang to the worms, who dug up for him seven million gems; he sang to the rivers, who brought him seven million golden nuggets. Then he boiled and sifted the honeycombs until they became a fragrant wax, and he sanded and polished the gems until they outshone the rarest diamond, and he melted and refined the golden nuggets until they were the purest mirrors. Into one great ball he rolled the wax, embedding ropes in it until it became a candle of cosmic proportions. On its surface he lodged the gems and gold. When the Archangel held his flaming sword to the wick, the brightest star was born. Words cannot wield how radiant it appeared. In comparison, the Devil’s sphere seemed a mere firefly.

So furious was Satan that smoke steamed out of his nose. But St. Michael was not one to gloat. Rather, he proposed that the dim star may wax brighter if it were stoked. At this, the Prince of Demons took up his pitchfork. He poked and prodded and goaded his star until its embers were red with anger. Then he conjured with his breath a mighty hurricane of fire, only instead of beaming brighter, the star suddenly exploded and collapsed into a cold, hard wad. Ashamed of his defeat, the Devil kicked the dead star. To this day, it sails across the sky every 75 years: some call it Halley’s comet. But St. Michael’s masterpiece, the North Star, you may see every day. Endnotes

1 Martin Schongauer, St. Michael Slaying the Dragon (1480-90). https://library-artstor-org.proxycu.wrlc.org/asset /ARTSTOR_103_41822001143492.

2 “Why the Sole of Man’s Foot is Not Even,” in Michaelmas, ed. David Mitchell (Chatham: Waldorf Publications, 2015), 142- 143.

3 “The Devil’s Scythe,” in Michaelmas, ed. David Mitchell (Chatham: Waldorf Publications, 2015), 144-145.

4 Bruno Barbey, Mont-Saint-Michel (Normandy, France, 1988). https://library-artstor-org.proxycu.wrlc.org/asset/ AWSS35953_35953_37855095.

5 Guy de Maupassant, “La Légende du Mont-Saint-Michel,” Vol. 7 of Oeuvres Complètes de Guy de Maupassant (Paris: Louis Conard, 1908), 101-113.

6 “What the Peasants of Normandy Tell about Michael,” in Michaelmas, ed. David Mitchell (Chatham: Waldorf Publications, 2015), 146-147.

St. Luke by The Rev. J. C Ryles (John Charles)

 Click here to Download the book about St. Luke (the Evangelist). 

THESE verses contain the prayer commonly called the Lord’s Prayer. Few passages of Scripture perhaps are so well known as this. The most benighted Roman Catholic can tell us that there is a prayer called “ Pater Noster.” The most ignorant English child has heard something about ‘‘ Our Father. ’
The importance of the Lord’s Prayer appears in the simple fact, that our Lord Jesus Christ delivered it twice with very slight variations. He who never spake a word without good reason, has thought fit to teach us this prayer upon two distinct occasions. Twice the Lord God wrote the ten commandments on tables of stone. (Deut. ix. 10. x. 4.) Twice the Lord Jesus delivered the Lord’s Prayer.

The occasion of the Lord’s Prayer being deiivered « second time, in the verses before us, is full of interest. It appears that ‘one of the disciples” said, “ Lord, teach us to pray.” The answer to that request was the well-known prayer which we are now considering. Who this “disciple” was we do not know. What he did will be remembered as long as the world stands. Happy arethose who partake of his feelings, and often cry, ‘‘ Lord, teach me to pray.”

The substance of the Lord’s Prayer is a mine of spiritual treasure. To expound it fully in a work like this, is manifestly impossible. The prayer, on which volumes have been written, does not admit of being handled properly in a few pages. For the present it must suffice us to notice its leading divisions, and to mark the leading trains of thought which it should suggest to us for private meditation.

The first division of the Lord’s Prayer respects the God whom we worship. We are taught to approach Him as our Father in heaven,—our Father no doubt as our Creator, but specially as our Father reconciled to us in Christ Jesus,—our Father whose dwelling is “in heaven,” and whom no temple on earth can contain. We then make mention of three great things,—our Father’s name, our Father’s kingdom, and our Father’s will. We are taught to pray that the name of God may be sanctified : “‘ Hallowed be thy name.” In using these words, we do not mean that God’s name admits of degrees of holiness, or that any prayers of ours can make it more holy than it is. But we declare our hearty desire that God’s character, and attributes, and perfections, kingdom that shall stand forever,—and God’s law the rule to which all laws ought to be conformed! The more these things are understood and believed in a land, the happier that land will be. The days when all acknowledge these things will be the “days of heaven upon earth.”
The second division of the Lord’s Prayer respects our
own daily wants. We are taught to make mention of
two things which we need every day. These two things
are, one of them temporal, and the other spiritual. One
of them is “bread.” The other is ‘‘ forgiveness of sins,”
We are taught to ask for bread: ‘‘Give us this day
our daily bread.” Under this word ‘ bread,’ no doubt,
is included everything which our bodies can require. We
acknowledge our entire dependence upon God for life,
and breath, and all things. We ask Him to take charge
of us, and provide for us in all that concerns this world.
It is the prayer of Solomon under another form, ‘‘ Feed
me with food convenient for me.” (Prov. xxx. 8.)
We are taught to ask, in the next place, for forgiveness ; 

‘‘ Forgive us our sins, for we also forgive every one
that is indebted to us.” In so saying, we confess that we
are fallen, guilty, and corrupt creatures, and in many
things offend daily. We make no excuse for ourselves.
We plead nothing in our own behalf. We simply ask
for the free, full, gracious mercy of our Father in Christ
Jesus. And we accompany the petition by the only profession  which the whole Lord’s Prayer contains. We profess that we “ forgive every one that is indebted to us.”

The combined simplicityand richness of thesecond divi sion of the Lord’s Prayercan never be sufficiently admired.

How soon the words are spoken ! And yet how much the
words take in! Daily bread and daily mercy are by far
the first and principal things that mortal man wants. He
is the rich man who possesses them. He is the wise man
who is not ashamed to pray for them every day. The
child of God, no doubt, is fully justified before God, and
all things are working for his good. But it is the life of
true faith to apply daily for fresh supplies of all our wants.
Though the promises are all ours, our Father likes His
children to remind Him of them. Though washed, we
need daily to wash our feet. (John ‘xii. 10.)

The third division of the Lord’s Prayer respects our
daily dangers. We are taught to make mention of two
things which we ought to fear every day, and which we
must expect to meet with as long as we are in this world.
One of these things is “temptation.” The other is “evil.”

We are taught to pray against temptation : ‘Lead us
not into temptation.” We do not mean by this expression
that God is the author of evil, or that He tempts man to
sin. (James i. 13.) But we entreat Him who orders all
things in heaven and earth, and without whom nothing
can happen, so to order the course of our lives that we
may not be tempted above what we can bear. We confess our weakness and readiness to fall. We entreat our Father to preserve us from trials, or else to make a way for us to escape. We ask that our feet may be kept, and that we may not bring discredit on our profession and misery on our souls. ; 

We are taught, lastly, to pray against evil : “ Deliver
us from evil.” We include under the word evil, everything

that can hurt us,either in body orsoul,and especially every weapon of that great author of evil, the devil. We confess that ever since the fall the world “ lieth in the wicked one.” (1 John v. 19.) We confess that evil is in us,
and about us, and near us, and on every side, and that we have no power to deliver ourselves from it. We apply to the strong for strength. We cast ourselves on Him for protection. In short, we ask what our Saviour Himself asked for us, when He said, “‘I pray not that thou shouldest take them out of the world, but that thou shouldest keep them from the evil.” (John xvii. 15.)

Such is the last division of the Lord’s Prayer. In real
importance it is not a whit inferior to the two other
divisions, which we have already considered. It leaves
man precisely in the position which he ought to occupy.
It puts in his mouth the language of humility. The
most dangerous state in which we can be, is not to
know and feel our spiritual danger.
And now let us use the Lord’s Prayer for the trial of our
own state before God. Its words have probably passed over
our lips thousands of times. But have we really felt it ?
—Dowe really desire its petitions to be granted ?—Is God
really our Father ?—Are we born again, and made His
children by faith in Christ P—Do we care much for His
name and will ?—Do we really wish the kingdom of God
to come?—Do we feel our need of daily temporal mercies,
and of daily pardon of sin? —Do we fear falling into temptation ?—Do we dread evil above all things P—These are
serious questions. They deserve serious consideration.
Let us strive to make the Lord’s Prayer our model
and pattern in all our approaches to God. Let it suggest
to us the sort of things which we should pray for and
LUKE, CHAP. XI. iv pray against. Let it teach us the relative place and
proportion which we should give to each subject in our
prayers. The more we ponder and examine the Lord’s
Prayer, the more instructive and suggestive shall we
find it to be.

Download: The history of the popes from the close of the Middle Ages Books

 The history of the popes from the close of the Middle Ages : drawn from the secret archives of the Vatican and other original sources

Click here to Download

Genre/Form:	History
Additional Physical Format:	Online version: Pastor, Ludwig, Freiherr von, 1854-1928. History of the popes from the close of the Middle Ages. St. Louis, Herder, 1898- (OCoLC)693016776
Document Type:	Book
All Authors / Contributors:	Ludwig Pastor, Freiherr von; Frederick Ignatius Antrobus; Ralph Francis Kerr; Ernest Graf; E F Peeler Find more information about:     Ludwig Pastor, Freiherr von                     Frederick Ignatius Antrobus                     Ralph Francis Kerr                     Ernest Graf                     E  F Peeler
OCLC Number:	2036935
Notes:	Vols. 1-6 edited by F.I. Antrobus; Vols. 7-24 edited by R.F. Kerr; Vols. 25-34 edited by Ernest Graf; Vols. 35- edited by E.F. Peeler.
Description:	volumes 23 cm
Contents:	Vol. 1 & 2. A.D. 1305-1458 -- vol. 3 & 4. A.D. 1458-1483 -- vol. 5 & 6. A.D. 1484-1513 -- vol. 7 & 8. A.D. 1513-1521 -- vol. 9 & 10. A.D. 1522-1534 -- vol. 11 & 12. A.D. 1534-1549 -- vol. 13. Julius III. (1550-1555) -- vol. 14. Marcellus II. (1555) ; Paul IV. (1555-1559) -- vol. 15 & 16. Pius IV. (1559-1565) -- vol. 17 & 18. Pius V. (1566-1572) -- vol. 19 & 20. Gregory XIII. (1572-1585) -- vol. 21. Sixtus V. (1585-1590) -- vol. 22. Sixtus V. (1585-1590) ; Urban VII. (1590, Sept 14th-Sept 24th ;             Gregory XIV. (1590-1591) ; Innocent IX. (1591, Oct 29th-Dec 30th) -- vol. 23 & 24. Clement VIII. (1592-1605) -- vol. 25 & 26. Leo XI. and Paul V. (1605-1621) -- vol. 27-29. Gregory XV. and Urban VIII. (1621-1644) -- vol. 30. Innocent X. (1644-1655) -- vol. 31. Alexander II. (1655-1667) ; Clement IX. (1667-1669) ; Clement X. (1670-1676) -- vol. 32. Innocent XI. (1676-1689) ; Alexander VIII. (1689-1691) ; Innocent XII. (1691-1700) -- vol. 33. Clement XI. (1700-1721) -- vol. 34. Innocent XIII. (1721-1724) ; Benedict XIII. (1724-1730) ; Clement XII. (1730-1740) -- vol. 35. Benedict XIV. (1740-1758) -- vol. 36. Benedict XIV. (1740-1758) ; Clement XIII. (1758-1769) -- vol. 37. Clement XIII. (1758-1769) -- vol. 38. Clement XIV. (1769-1774) -- vol. 39 & 40. Pius VI. (1775-1799).
Responsibility:	From the German of Ludwig Pastor.

இஸ்பிரித்துசாந்து பாடல்கள் - Old Tamil Catholic SOngs Lyrics

 இஸ்பிரித்துசாந்து பாடல்கள் -

மனமே வா தொழுவோம் -  Click Here