“அவள் தன் தலைச்சன் பிள்ளையைப் பெற்று துணிகளால் அவரைச் சுற்றிமுன்னிட்டியில் கிடத்தி வைத்தாள்” (லூக் 2: 7) என்று சுவிசேஷகரான அர்ச். லூக்காஸ் கிறீஸ்துவின் பிறப்பைக் கூறுகிறார்.
முன்னிட்டி என்பது கால்நடைகளுக்கு புல், வைக்கோல் போன்ற தீவனங்களை வைப்பதற்குரிய மரத்தொட்டில் போன்ற ஒன்று.
இந்த முன்னிட்டிக்கு கிடைத்த பேறு நமக்குக் கிடைத்தாலே போதுமே! தேவகுமாரனைத் தாங்கும் பாக்கியம் அதற்கல்லவா கிடைத்தது !.
கடவுளைப் பெற்றுக் கொள்ள இரண்டே வழிகள் !
நம்முடன் வாசஞ் செய்யும்படி மாம்சம் ஆன வார்த்தையான வரை நாம் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டுமானால், அவரை பரம பிதா நம்மிடம் நேரடியாகக் கொண்டு வரவேண்டும். அல்லது பிதா தம் சுதனை யாரிடம் கொடுத்துள்ளாரோ அங்கிருந்து கேட்டுப் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.
நேரடியாகக் கடவுளைப் பெற்றுக் கொள்ள நம்மால் முடியமா?
"தேவகுமாரனை இறைவனின் கரத்திலிருந்து நேரடியாகப் பெற்றுக் கொள்ள உலகம் தகுதி பெற்றிருக்கவில்லை. அதனால் கடவுள் தம் குமாரனை மரியாயிடம் கொடுத்து அவர்கள் வழியாக, உலகம் அவரைப் பெற்றுக் கொள்ளச் செய்தார்” என்று அர்ச். அகுஸ்தினார் கூறுகிறார்.
“பிதாப்பிதாக்கள் எத்துணை பெருமூச்சு விட்டுக் கேட்டிருக்கலாம். நாலாயிரம் ஆண்டுகளாக தீர்க்கதரிசிகளும் பழைய ஏற்பாட்டின் புனிதர்களும் அந்தத் திரவியத்தைப் பெற என்னென்ன மன்றாட்டுக்களோ செய்திருக்கலாம். ஆனால், பிதாவாகிய சர்வேசுரன் தன் ஏக திருக்குமாரனை மாமரி வழியாகவே உலகிற்குக் கொடுத்தார்” (மரி. மீது. உண். பக்தி எண் 16) என்று அர்ச். லூயிஸ் மோன்போர்ட் கூறுகிறார்.
இவ்வாறு பரமபிதா தம்திருச்சுதனை கன்னிதாயான மரியாயிடம் நித்தியத்திற்கும் கொடுத்துவிட்டார். அதை அவர் மாற்றமாட்டார். இனி கடவுளை யாரும் நேரடியாகப் பெற்றுக் கொள்ள முடியாது. மாதாவிடமிருந்தும், மாதாவின் வழியாகவுமே நாம் கடவுளைப் பெறமுடியும்.
ஆகவே, கடவுளை நேரடியாக அடைந்து கொள்ளும் முதல் வழி அடைபட்டுவிட்டது. நமதன்னை கன்னிமரிக்கு மட்டுமே அந்த வழி திறந்துள்ளது. அவர்களிடம் மட்டுமே கடவுள் நேரடியாக வந்தார். அவர்கள் மாத்திரமே கடவுளிடம் நேரடியாக போகவும் முடியும்.
கடவுளைப் பெற்றுக் கொள்ள 2 - ம் வழி
‘ஆத் ஜேசும் பெர் மரியாம் -Ad Jesum per Mariam” என்று லத்தீனில் வாக்கு ஒன்று உண்டு. அதாவது, "மரியாயின் வழியாக சேசுவிடம்” மரியாய் வழியாகத்தான் சேசுவிடம் செல்ல முடியுமென்றால் சேசு நம்மிடம் வருகிற வழியும் அதே மாமரி தானே? இதுவே திருச்சபையின் பாரம்பரிய போதனையுமாயிருக்கிறது.
முன்னிட்டி ஆவோமானால் முழுவதும் பெறுவோம்
...
இனி, மாதாவிடம் கொடுக்கப்பட்டுள்ள தேவகுமாரனை எப்படி முழுவதும் பெற்றுக் கொள்வது? மாட்டுக் கொட்டிலில் பிறந்த சேசு பாலனை வானதூதர்களும் இடையர்களும் கண்டு மகிழ்ந்து ஆராதித்தார்கள். ஆனால், அவர்களுக்கெல்லாம் கிடைக்காத பேறு அங்கிருந்த முன்னிட்டிக்குத் தான் கிடைத்தது ! "அவள் தன் தலைச்சன் பிள்ளையை . . . முன்னிட்டியில் கிடத்தி வைத்தாள்”. அன்னையின் அருகில் அந்த எளிய முன்னிட்டியைப் போல் நாம் நம்மை வைத்துக் கொண்டோமென்றால் அத்தாய் அன்போடு தன் சேசுபாலனை நம் இருதயத்தில் கிடத்துவார்கள். நாமும் கடவுளைப் பெற்றுக் களிப்புறுவோம்” கடைசியில் நம் கதியாகிய அவரையே மோட்சமாகப் பெற்றுக் கொள்வோம்.
முன்னிட்டி ஆவது எப்படி?
மாதாவின் கரத்தால் ஒரு முன்னிட்டியில் கிடத்தப்பட சம்மதித்த கடவுள் நிச்சயமாக நம் இருதயத்தில் கிடத்தப்பட சம்மதிப்பார். கிறீஸ்துமஸ் தினத்தில் நாம் நற்கருணை உட்கொள்ளும் போது இது நடைபெறுகிறது. ஏன்? நாம் அன்போடு திவ்ய நற்கருணை உட்கொள்ளும் போதெல்லாம் இது நடைபெறுகிறது. !! ஆனால் ஒரு காரியம் : மாதா தன் மகனை அசுத்தத்தில் கிடத்தவில்லை. ஒருபோதும் அவர்கள் அப்படிச் செய்ய மாட்டார்கள். நம் முன்னிட்டியாகிய இருதயமும் அசுத்தமாகிய பாவம் இல்லாதிருக்கும்படி நாம் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். சாவான பாவம் இருந்தால் கண்டிப்பாக பாவசங்கீர்த்தனம் செய்து மன்னிப்பும் பெற்ற பிறகே நற்கருணை சேசுவை உட்கொள்ள துணிய வேண்டும். சாவான பாவத்துடன் பாவசங்கீர்த்தனம் செய்யாமல் நற்கருணையில் சேசுவை வாங்குவோமானால் பிறந்த உடனயே அப்பாலனை சிலுவையில் அறைகிறோம் என்று நினைத்துக்கொள்ள வேண்டும்.
கிறீஸ்துமஸ் அன்றும் மற்ற எந்த தினத்திலும் தகுந்த ஆத்தும, சரீர ஆயத்துடன் சேசுவை வாங்க கவனமாயிருப்போம். அதோடு திவ்ய நற்கருணையில் நமது ஆன்ம போசனமாக உட்கொள்ள போகும்பே பாது விவரிக்கமுடியாத அம்மறை பொருளை பெற்றுக்கொள்ளும் வகையில் சங்கை பக்தி மேரையுடன் முழந்தாலிட்டு நாவில் மட்டுமே பெற்றுக் கொள்ளவேண்டும். (கையில் நன்மையை வாங்கும் துர்பழக்கம் மாதாவின் பிள்ளைகளிடம் இல்லாதிருப்பதாக) ஆத்தும ஆயத்தம் என்றால் : ஆத்துமத்தில் சாவான பாவம் இல்லாமலும், அற்பப்பாவங்களுக்கு உத்தம மனஸ்தாபமும் பயபக்தியும் தேவசிநேகமும் இருக்கவேண்டும். சரீர ஆயத்தம் என்றால் : நற்கருணை வாங்குவதற்கு ஒரு மணி நேரத்திற்கு முன்பிருந்து தண்ணீர் தவிர வேறு எதையும் சாப்பிடாமலும் குடியாமலும் உபவாசமாயிருப்பது.
Anger, envy, lust, pride, gluttony, sloth and covetousness are the seven capital, or deadly, sins so often spoken of by theologians in the past. They are hardly mentioned today in a society become inured to the whole idea of sin. Yet, as Fulton Sheen makes clear in his inimitable way, these sins are very real and hold very real consequences for our happiness in this world and in the next. Jesus atoned for each one of these deadly sins on the Cross and addressed them individually in the words he spoke as he hung there dying. In a series of eight addresses Sheen shows how, when we make God the enemy, we can never be sure that we have won the day. When God is our ally, as He was on the Cross, we can be sure that the victory is ours. These brief meditations are as applicable to us and to our world today as they were back in 1939 when they were first penned.
Here are the links to Download Bp. Fulton Sheen "The Seven Capital Sins".
சேசு மரி சூசையில் மிகவும் பிரிமுள்ள வாசகர்களே! மேலே குறிப்பிட்டுள்ள வாக்கியமானது சர்வேசுரனுடைய இரட்சண்யத் திட்டத்தை விளக்குவதாக உள்ளது. இதனையே தான் திரிகால ஜெபமாக மூன்று வேளைகளில், நாம் நினைவில் கொள்ள திருச்சபை அழைக்கிறது. இந்த ஜெபம் இரண்டு போதனைகளை நமக்குக் கற்பிக்கிறது. இரண்டு இடங்களுக்கு மனதளவில் நாம் சென்றால் இதனைப் பற்றிய சர்வேசுரனுடைய திட்டங்கள் நமக்கு உணர்த்தப்படும்.
ஏதேன் தோட்டத்தில் ஆங்காரம் மற்றும் கீழ்ப்படியாமையால் பாவம் செய்து விட்ட நமது ஆதிப் பெற்றோர்களை கடவுள் அப்படியே விட்டுவிடவில்லை. இரக்கம் நிறைந்த அவர் மனித குல மீட்புத் திட்டத்தை அறிவித்தார். அது மாதாவின் அமல உற்பவத்தில் தொடங்கப்பட்டு, சேசுநாதர் சுவாமியின் பிறப்பிலும், இறுதியாக கல்வாரி சிலுவைப் பலியிலும் நிறைவுபெறுகிறது. ஆங்காரத்திற்கும், கீழ்ப்படியாமைக்கும் மாற்றுத்திட்டம், தாழ்ச்சியிலும், கீழ்ப்படிதலிலும் உள்ளது. நாசரேத்தூரில் இதே புண்ணியங்கள், தேவதாயிடம் நிறைவாகக் காணப்பட்டது. மங்கள வார்த்தை நிகழ்வில் நாம் கண்டுணர்கிறோம்.
சர்வேசுரனுடைய மகிமையை, நீதியைப் பறைசாற்றும் அவருடைய இரட்சண்யத் திட்டமானது சேசு, மரியாயின் கீழ்ப்படிதல் மற்றும் தாழ்ச்சியால் நிறைவு செய்யப்படுகிறது. இந்த இரு புண்ணியங்களையும், இவைகளுக்கு அடிப்படையான தேவ சம்பந்தமான புண்ணியங்களையும் விசுவாசம், நம்பிக்கை, தேவசிநேகம்) நாம் கடைப்பிடித்து, சேசுவுடைய இரட்சண்யத்தை நமதாக்கிக் கொள்ளும் வழியை திரிகால ஜெபம் நமக்குக் கற்றுத் தருகிறது.
தேவதாயுடன் இணைந்த அதன் படிப்பினையைப் புரிந்து பக்தியுடன் இந்த ஜெபத்தைச் சொல்லும் போது சர்வேசுரனும், அவரது திருத்தாயாரும் மகிமைப் படுத்தப்படுகிறார்கள். இரட்சண்யத் திட்டத்தின் பலன்கள் நமதாக்கப்படுகின்றன. இந்த ஆகமன காலம் முதல் இந்த ஜெபத்தின் அருமையை நாம் புரிந்து கொண்டு தேவதாயுடன் இந்த ஜெபத்தைச் சொல்ல அவர்களே நமக்கு உதவுவார்களாக.
நேசமிகு தேவபாலனுடன், நம் தேவதாயும் நம் அனைவரையும் ஆசீர்வதிப்பாராக.
“மாதா பரிகார மலர்” வாசகர்கள் அனைவருக்கும் இனிய சேசு பிறப்பின் மற்றும் புதுவருட ஆசீரும், வாழ்த்துக்களும்.
ஆண்டவரே, என் சர்வேசுரா, என்னைக் கைவிட்டுவிடாதேயும்: என்னை விட்டு அகன்று விடாதேயும். என் மீட்பராகிய ஆண்டவரே, எனக்குத் துணைபுரிய விரைந்து வாரும்.(சங்.37: 2) ஆண்டவரே, கோபத்துடன் என்னைக் கடிந்து கொள்ளாதேயும்; உமது கோபவேளையில் என்னைத் தண்டியாதேயும். V. பிதாவுக்கும்.......ஆண்டவரே.
சபை மன்றாட்டு
செபிப்போமாக: ஆண்டவரே, உம் முடைய மக்களைக் கனிவுடன் கண்ணோக்கியருளும்; உமது கட்டளையால் உடலுணவை மட்டுப்படுத்துகின்ற நாங்கள் தீங்கிழைக்கும் தீச் செயல்களை விலக்கவும் அருள் புரியும் உம்மோடு.......(1)
எஸ்தர் ஆகமத்திலிருந்து வாசகம்
(எஸ். 13:8-11,15-17)
தியானப் பாடல்:
சங். 27: 9, 1
ஆண்டவரே, உம்முடைய மக்களை மீட்டருளும்: உமது உரிமைச் சொத்தான அவர்களை ஆசீர்வதித்தருளும். V. ஆண்டவரே, உம்மையே கூவியழைத்தேன்: என் இறைவா, மௌனமாயிராதேயும்: நீர் மௌனமாயிருந்தால் படுகுழியில் இறங்குவோர்க்கு ஒப்பாவேன்.
நெடும் பாடல்:சங்.102:10
ஆண்டவரே, நாங்கள் செய்த பாவங்களுக்கு ஏற்றவாறு எங்களை நடத்தாதேயும் : எங்கள் அக்கிரமங்களுக்கு ஏற்றவாறு எங்களைத் தண்டியாதேயும்.V. (சங். 78:8-9) ஆண்டவரே, எங்கள் பழைய தீச்செயல்களை நினையாதேயும்: உமது இரக்கம் எங்கள் மீது விரைந்து வருவதாக : ஏனெனில் நாங்கள் மிகவும் ஏழைகளாகி விட்டோம். V. எங்கள் மீட்பராகிய இறைவா, எங்களுக்குத் துணை புரியும் : ஆண்டவரே, உமது திருப்பெயரின் மகிமையை முன்னிட்டு எங்களை விடுவித்தருளும் : உமது திருப்பெயரின் பொருட்டு எங்கள் பாவங்களை மன்னித்தருளும்.
மத்தேயு எழுதிய பரிசுத்த சுவிசேஷத்தின் தொடர்ச்சி
(மத்.20:17-28)
காணிக்கைப் பாடல்:சங்: 24:1-3
ஆண்டவரே, உம்மை நோக்கி என் ஆன்மாவை எழுப்பினேன்: என் இறைவா, உம்மையே நம்பியிருக்கிறேன்; நான் வெட்கமுற விடாதீர்: என் பகைவரும் என்னை ஏளனம் செய்ய விடாதீர்: ஏனெனில், உம்மை எதிர் பார்ப்போர் எவருமே ஏமாற்றம் அடையார்.
காணிக்கை மன்றாட்டு:
ஆண்டவரே, நாங்கள் உமக்கு ஒப்புக் கொடுக்கும் இக்காணிக்கைகளைக் கனிவுடன் கண்ணோக்கியருளும்: புனிதமான இந்தப் பரிமாற்றத்தினால் பாவத்தளைகளிலிருந்து எங்களை விடுவித்தருளும். உம்மோடு.(1)
திருவிருந்துப் பாடல் : சங் 10:8
ஆண்டவர் நீதியுள்ளவர்: அவர் நீதியை விரும்புகிறார்: அவர் திருமுகம் நியாயத்தைப் பார்க்கின்றது.
செபிப்போமாக: சர்வேசுரன் திருமுன் தலை வணங்குவீர்களாக.
சர்வேசுரா, மாசின்மையை நேசிப்பவரும், அதை எங்களுக்கு மீண்டும் அளிப்பவரும் நீரே: உம்முடைய அடியார்களின் உள்ளங்களை உம்மிடம் திருப்பியருளும்: இவ்வாறு அவர்கள் உமது ஆவியினால் ஆர்வம் பெற்று விசுவாசத்தில் உறுதியுள்ளவர்களாகவும், நற்செயல்களில் திறன் மிக்கவர்களாகவும் விளங்குமாறு அருள் புரியும்.
ஆண்டவரே, என்னை மீட்டருளும்: என்மேல் இரக்கமாயிரும். ஏனெனில், என் கால்கள் நேர் வழியில் நிலைகொண்டன. சபைகளின் நடுவில் ஆண்டவரைப் புகழ்வேன். (சங். 25:1) ஆண்ட வரே, நான் மாசற்றவனாய் நடந்து கொண்டதால் எனக்கு நீதியான தீர்ப்பிடும். நான் ஆண்டவர்மேல் நம்பிக்கை கொண்டிருப்பதால் தளர்ச்சியடையமாட்டேன். V. பிதாவுக்கும்.... ஆண்டவரே.
சபை மன்றாட்டு:
செபிப்போமாக: எல்லாம் வல்ல சர்வேசுரா, உணவை மட்டுப்படுத்தி, தங்கள் உடலை ஒறுக்கும் உம்முடைய மக்கள் நீதியைக் கடைப்பிடித்துத் தீமையை விலக்கச் செய்தருள வேண்டுமென்று உம்மை மன்றாடுகிறோம். உம்மோடு..(1)
தானியேல் தீர்க்கதரிசி ஆகமத்திலிருந்து வாசகம்
(தானி.9:15-19)
அந்நாட்களில்: தானியேல், ஆண்ட வரிடம் மன்றாடிச் சொன்னதாவது: உமது சனத்தை வலிமையுள்ள கையினால் எகிப்து நாட்டிலிருந்து மீட்டு, (இந்நாள் வரைக்கும் நாங்கள் காண்கிறபடி) உமக்குப் பேரை உண்டாக்கிக்கொண்ட எங்கள் இறைவனாகிய ஆண்டவரே, பாவம் செய்தோம், துரோகம் புரிந்தோம். (ஆகிலும்) ஆண்டவரே, உமது நீதி அனைத்தின்படியே, உமது கடுங்கோபம் எருசலேமாகிய உமது நகரத்தையும், உமது திருமலையையும் விட்டு நீங்கும்படி கெஞ்சிக்கேட்கிறேன்; ஏனெனில், எங்கள் பாவங்களின் பொருட்டும், எங்கள் முன்னோர்களின் அக்கிரமங்களைப்பற்றியும்,எருசலேமும், உம்முடைய சனமும் எங்கள் சுற்றுப் புறத்தார் எல்லோருக்கும் நிந்தையாகி விட்டன. இப்போதோ எங்கள் இறைவா, உம் அடியானுடைய விண்ணப்பத்தை ஏற்றுக்கொண்டு, அவனுடைய செபங் களுக்குச் செவி சாய்த்தருள்வீர். பாழாய்க் கிடக்கிற உமது திருத்தலத் தின்மேல் உமது நிமித்தமாகவே உமது முகம் ஒளிரச் செய்வீராக. என் இறைவா, உமது செவிசாய்த்துக் கேட்டருளும்; உம் கண்களைத் திறந்து, எங்கள் துயரத்தையும், உமது நாமம் வழங்கும் நகரத்தையும் பார்த்தரு ளும்; நாங்கள் எங்கள் நீதிகளையல்ல, உம்முடைய மிகுந்த இரக்கங்களை நம்பியே எங்கள் விண்ணப்பங்களை உமது திருமுன் செலுத்துகிறோம். ஆண்டவரே, கேளும்; மன்னியும் ஆண் டவரே, கவனித்துக் கேட்டு உதவி செய்யும்: என் இறைவா, உமது நிமித்தமாகத் தாமதியாதேயும். ஏனென்றால் உமது திருப்பெயர் உமது நகரத்தின் மேலும் உம் சனத்தின்மேலும் அழைக்கப்பட்டுள்ளது, எங்கள் கடவுளாகிய ஆண்டவரே.
தியானப் பாடல்:சங்.69:6,3
ஆண்டவரே, நீர் என் துணைவரும் மீட்பருமாயிரும்; காலந்தாழ்த்த வேண்டாம். V. என் உயிரைப் பறிக்கத் தேடும் என் எதிரிகள் கலங்கி வெட்கமடைவார்களாக,
நெடும் பாடல் :
ஆண்டவரே, நாங்கள் செய்த பாவங்களுக்கு ஏற்றவாறு எங்களை நடத்தாதேயும்: எங்கள் அக்கிரமங்களுக்கு ஏற்றவாறு எங்களைத் தண்டியாதேயும்.
V. (சங். 78:8-9.) ஆண்டவரே, எங்கள் பழைய தீச் செயல்களை நினையாதேயும். உமது இரக்கம் எங்கள் மீது விரைந்து வருவதாக. ஏனெனில் நாங்கள் மிகவும் ஏழைகளாகிவிட்டோம்.
V. எங்கள் மீட்பராகிய கடவுளே, எங்களுக்குத் துணைபுரியும். ஆண்டவரே, உமது திருப்பெயரின் மகிமையை முன்னிட்டு எங்களை விடுவித்தருளும்: உமது திருப்பெயரின் பொருட்டு எங்கள் பாவங்களை மன்னித்தருளும்.
அருளப்பர் எழுதிய பரிசுத்த சுவிசேஷத்தின் தொடர்ச்சி
(அரு.8:21-29)
அக்காலத்தில்: யேசு யூதர் கூட்டத் திற்குச் சொன்னதாவது: "நான் செல்லுகிறேன்; நீங்கள் என்னைத் தேடுவீர்கள். ஆனால், உங்கள் பாவத்தில் மடிவீர்கள். நான் செல்லுமிடத்திற்கு உங்களால் வரமுடியாது" என்றார். யூதர்களோ, "நான் செல்லுமிடத்திற்கு உங்களால் வரமுடியாது என்று சொல்லுகிறானே, இவன் என்ன, தற்கொலை செய்து கொள்ளப் போகிறானோ" என்றனர். அவரோ, "நீங்கள் மண்ணைச் சார்ந்தவர்கள். நானோ விண்ணைச் சார்ந்தவன். நீங்கள் இவ்வுலகைச் சார்ந்தவர்கள்; நானோ இவ்வுலகைச் சார்ந்தவனல்ல. ஆகையால்தான் உங்கள் பாவங்களிலே மடிவீர்கள் என்று நான் கூறினேன். நானே உள்ளேன் என்று நீங்கள் விசுவசிக்காவிடில் உங்கள் பாவங்களிலே மடிவீர்கள்" என்றார். அவர்களோ, "நீர் யார்” என, யேசு, "நான் யாரென்று உங்களுக்குத் தொடக்கமுதல் சொல்லி வந்தேனோ அவர்தான் நான். உங்களைப்பற்றிப் பேசவும் தீர்ப்பிடவும் பல காரியங்கள் உள்ளன. ஆனால், என்னை அனுப்பியவர் உண்மையானவர். நான் அவரிடமிருந்து கேட்டவற்றையே உலகிற்கு எடுத்துச் சொல்லுகிறேன்" என்றார். இப்படிச் சொன்னதில் அவர் தம் தந்தையைக் குறிப்பிட்டார் என்று அவர்கள் உணர வில்லை. மேலும் யேசு அவர்களை நோக்கி, மனுமகனை நீங்கள் உயர்த்திய பின்பு நானே உள்ளேன், நானாகவே எதையும் செய்வதில்லை, என் தந்தை எனக்குக் கற்பித்தவையே நான் எடுத்துச்சொல்லு கிறேன் என்று அறிந்து கொள்வீர்கள். என்னை அனுப்பினவர் என்னோடு இருக் கிறார். என்னைத் தனியே விட்டுவிடவில்லை. அவருக்கு உவப்பானவையே எப்பொழுதும் செய்கிறேன்'' என்றார்.
காணிக்கை பாடல்
எனக்கு அறிவாற்றலைத் தந்த ஆண்டவரைப் போற்றுவேன்: ஆண்ட வரை எப்பொழுதும் என் கண்முன் வைத்து நடந்தேன். நான் அசைவுறாத படி அவர் என் வலப்பக்கம் இருக்கின்றார்.
காணிக்கை மன்றாட்டு
ஆண்டவரே, பாவப் பரிகாரத்திற்காகவும், உமது புகழ்ச்சிக்காகவும், நாங்கள் ஒப்புக்கொடுக்கும் இந்தப் பலி உமது பாதுகாவலுக்கு எங்களைத் தகுதி உள்ளவர்களாக்குவதாக. உம்மோடு......(1)
திருவிருந்துப் பாடல்: சங். 8 : 2
ஆண்டவரே, எங்கள் கர்த்தரே, உலகமெங்கும் உமது திருப்பெயர் எத்துணை வியப்புக்குரியது!
நன்றி மன்றாட்டு:
செபிப்போமாக: ஆண்டவரே, இந்தத் திருவிருந்து வானக மருந்தில் எங்களுக்குப் பங்கு அளித்து, எங்களைப் பாவங்களிலிருந்து தூய்மை ஆக்குவதாக. உம்மோடு......(1)
எல்லாம் வல்ல சர்வேசுரா, எங்கள் மன்றாட்டுக்களைத் தயவாய்க் கேட்டருளும். நாங்கள் உமது பரிவிரக்கத்தின் மீது நம்பிக்கை கொள்ளச் செய்கின்றீர். வழக்கம்போல் உமது இரக்கத்தைக் கனிவுடன் எங்களுக்குக் காட்டியருளும். உம்மோடு.......(1)
November 19, 1989 in Le Bourget, in a metal disabled in light f, twenty thousand people are gathered around Mgr Lefebvre who offers God the sixty years of priesthood he has devoted to Him. In the provisional choir, the four bishops and the Superior General are held. « Coming from all continents and from many countries », peoples and languages, they surrounded the altar of sacrifice and the Immolated Lamb », will write the Letter to friends and benefactors February 15, 1990. Twenty years before, in the first Letter to friends dated All Saints' Day 1971, Mgr Lefebvre wrote: « What this modest correspondence will be in the future, we leave it to God to know ... We have no other ambition than to make holy priests, the way Our Lord made them. »
At the origin of the Christian faith in the Rus ’: the baptism of Prince Vladimir.
Prior note : this article was originally published in the Simandre, review of the Fraternity of the Transfiguration, in 2016; it would therefore be misleading, even if it is tempting, to seek there some allusion to the news ( the conflict between Russia and Ukraine ), in this year 2022 where it appears on the Latin Gate, in a version where only purely formal modifications have been made…
Preliminary remarks
One of the most famous sites in Moscow gives us the opportunity to speak about the first great figure of Russian Christianity, on which there is much to say. On November 4, 2016, a world was inaugurated for Vladimir the Great, the prince who was at the origin of the punishment of Russian lands. Located on Place Borovitskaya, just at the foot of the Kremlin's remains, this statue is 16 meters high and represents the prince holding his sword with one hand, and presenting the other with a Latin cross higher than him; difficult to make more triumphalist ! If in Western Europe, we don't even want to mention the Christian roots of our countries anymore,we seem in Russia to have few complexes in this regard ... It must however be pointed out that the establishment of this giant monument was not done without controversies: at the start, the statue was to measure no less than 25 meters and be erected on the Mont des Moineaux ( named Mont Lenin from 1935 to 1999 ), prestigious site overlooking all of Moscow and where the buildings of Moscow State University are located, a river in Australian architecture ... Chagrin spirits, no doubt admirers of the former Soviet regime, obtained the cancellation of this project, and finally, following a sort of referendum by electronic means, it is Place Borovitskaïa, equally famous and steeped in history, which has been chosen ; and UNESCO,after making some ( difficulties because the site is listed in the world heritage ), ended up accepting the project.
The goal of this monument is to commemorate the millennium of Vladimir the Great, who died on July 15, 1015, after 35 years of reign. It is true that this statue and this commemoration are not without political knowledge: at the origin of this project, there is the Russian Historical and Military Society… We can also notice that just the current master of Russia is named Vladimir ... Alongside the patriarch of Moscow Kirill, President Putin was therefore of course present on November 4, 2016, for this inauguration. There was no shortage of ( is this for political calculation, is it by profonde conviction, I do not know, God knows ) to insist on the importance of the spiritual heritage of the Russian nation,in connection with the most global episodes of his history ... And we can still note with satisfaction the fact that in the XXIe century, on the public highway, the status of a person holding a huge cross could thus have been erected.
Other chagrin spirits could object only to Xecentury, Russia did not exist ( any more, moreover, than France existed at the time of the baptism of Clovis ). There were then Slavic tribes, and the political seal of the Eastern Slavs, it was not Moscow which had not yet been founded, it was Kiev, probably already capital of a state structure. Note, moreover, that the city of Kiev already has its own status of the prince – Saint Volodymyr to give it its ukrainian name: inaugurated in 1853, this statue is only « 4 meters 50 high, but it is placed on a 16-meter pedestal, on a hill overlooking the entire city of Kiev ; and as on the state of Borovitskaya Square, the prince holds a cross larger than him. It’s a historical fact, anyway,that the « Rus ’ » general term to designate Ukraine and Russia ( is awarded for real founder Prince Vladimir: the baptism of this is considered, by both Italians and Russian Christians, such as the nation’s founding event. A bit like Clovis' baptism for us French – and besides, we can find some analogies between the two characters.
Origins of the Christian faith in the Rus ’: the baptism of Prince Vladimir
Be that as it may be, it is worth giving our readers a small biography of the Slavic Barbarian leader who, five centuries after Clovis, ignited the Christian faith : Vladimir the Great, a tradition considered as the founder of Christian Russia – the liturgical books of Russia and Ukraine give it the title of ’ « equal to the apostles », attributed to the great evangelizers.
To narrate the origins of the Christian faith in Russian lands, it is still necessary to go back up a little before Vladimir. We must specifically mention the grandmother of this one, she also carried on the altars: Saint Olga, of variegated origin ( that is to say Scandinavian ). She probably received baptism in 954 or 955, at least after the death of her husband the Grand Duke of Kiev Igor ( killed in 945 ). The erudits still discuss whether it was Byzantine or Latin priests who received his conversion; at the time, in fact, some indigenous Christians were already on Russian lands, converted by missionaries either varègues ( latins ) or grecs ( byzantins ). And it is established that in Kiev, from the 940s,there was a Byzantine church dedicated to Saint Elijah ( probably in the dependence of the Saint-Elie monastery of Constantinople, frequented by the Christian Varangues of capital ). Princess Olga of Christian Affairs tried to develop faith in these regions, but she was very disappointed by the Byzantines: received in Constantinople in 957 by the emperor and by the patriarch, she founded great hopes, which did not meet: she could not obtain the hand of a Byzantine princess for her son Sviatoslav, and he was not granted a bishop for his country. Olga also turned west, that is to say towards the Latin and towards the German emperor Othon the Great ... With the support of the latter, a mission with a bishop was organized,but the pagism remained very lively and there was a strong reaction: several missionaries from Germany were masked, the cause of the Gospel trampled on, and Bishop Saint Adalbert, who led the mission, had to leave the country ... Olga continued to do what she could to promote real religion, having ( churches built in the capital, Kiev, and also to the very north-east of the country, at Pskov ), but the time for a more general conversion of the Rus ’ had not yet arrived.and also to the very north-east of the country, at Pskov ), but the time for a more general conversion of the Rus ’ had not yet arrived.and also to the very north-east of the country, at Pskov ), but the time for a more general conversion of the Rus ’ had not yet arrived.
After Olga's death in 969, his son Prince Sviastoslav was content to be more caring to the Christian faith. Truth be told, this princely family had very harsh manners, a bit like Clovis and the Merovingian dynasty ... What we can know then about Vladimir's life, Sviatoslav's youngest son, before his conversion, shows a shocking violence, even in family reports, as well as real marital assumptions that are truly incompatible with the Gospel. In a few words, here is the course of events: the three sons of Sviatoslav had shared their father's lands, but soon the elder had his second brother killed and seized his domains; the third, our Vladimir, installed in Novgorod, rather than suffering the same fate,recruited Varied mariners and managed to seize Kiev, eliminating his brother and becoming the only great prince. He must have had some political sense, because the historians recognize that he managed to strengthen and make prosper his possessions.
Furthermore, like Clovis again, the barbarian Vladimir was endowed with opportunism, which led him to calculate and take seriously the Christian Church and the civilization which it brought with it. Vladimir no doubt considered that the Rus ’ should abandon the gross pagism, under pain of remaining lower and better in the eyes of the Byzantines as well as the Latins ( let us not forget that at the time, Rome and Byzantium were still in communication ). The Time Story Spent( oldest literary source in Russian history ) says that Vladimir, determined to move on to monotheism, had an investigation made among Muslim Bulgarians, among Jewish Khazars, and among Christians ( Latin Germans or Byzantine Greeks ); given their prohibitions on alcohol, Muslims were quickly sidelined, as were Jews deprived of their land and Temple… Rome and Byzantium remained in the running: in between, it was the spectacle of the Divine Byzantine Liturgy that caused the balance to hang; Vladimir's word of the emissaries remains famous : « We no longer knew if we were in heaven or on earth » ! Current historians assure that this is only a beautiful legend, but which nevertheless reflects the wonder of the Slavic soul in the presence of the sumptuosity of the long Byzantine ceremonies.
The reality was a little more prosaic: the emperor of Constantinople Basile II, threatened by a usurper, sought an effective ally in the person of the prince of Kiev. In 987, an assistance treaty was concluded between the old Empire and the young principle: the Slavs would provide mothers to support Basile II, and a marriage would strengthen the alliance ; Vladimir indeed obtained the hand of Princess Anne Porphyrogenet, sister of the emperor. It was necessary that he was hard pressed to give his sister as well in marriage to a Barbarian, which was contrary to all the customs of the Byzantine court and did not please the said princess very much. But a condition for this matrix alliance was that the Barbarian was baptized. Vladimir accepted: he sent his elite troops, the Varangian mercenaries,who released Basile II from his rival, and he received baptism. According to the most popular tradition, the ceremony took place on January 6, 988, in Chersonese in the south of Crimea; for Russian Christians, Chersonese is therefore the equivalent, for us French Catholics, baptismal font from Reims. The prince was imitated, a few weeks later, by part of his warriors.
This version of the facts is the most widespread, but there are uncertainties about the details of the events : fairly reliable historical sources would rather place Vladimir's baptism in Kiev well before his marriage, which only took place after Vladimir's expedition to Crimea : the Byzantines tapping to honor their promesse, Vladimir would have launched a military operation against Byzantium, occupying the peninsule, and it was only after finally receiving Princess Anne that he would have stayed Chersonese and Crimea…
Either way, Vladimir is sure to convert to Christian faith. All sources agree that he returned his numerous concubines and that he was zealous in preparing true faith in his states. Without surprise, the historian must admit that the prince lacked discretion and doubt to obtain the conversion of his people : Vladimir’s treatment and the days he lived probably didn’t allow it to be any other. It was in any case in his time and under his influence that Russia was placed in the sphere of Byzantine Christianity. Vladimir's conversion seems to have been sincere: he who collected the avenues and the crimes of the past before his baptism, seems to have renounced this range of sin. Furthermore, it practically abolishes slavery.The princely couple had bishoprics erected and churches built. The hunters bring all these beautiful actions like repairs to its many previous sins. Finally, the most recent historians consider it likely that Kiev has become a metro-polian seat ( in other words, archiepiscopal ) even before the end of the Xe century, very shortly after Vladimir's baptism, in the direct dependence of the patriarch of Constantinople. Christian Russia would therefore follow, over time, the aims of the Byzantine Church and not of the Latin Church. In a very sustainable way, the Slavic peoples found themselves divided between Russo- Ukrainians of Byzantine tradition, and Poles of rite and Latin obedience ( as well as Lithuanians and Hungarians, non slavs ); the whole history of Eastern Europe will be conditioned by this distribution.
Posthumous fate of Prince Vladimir
To sum up, we can say that after his baptism, Vladimir behaved in Christian sovereign according to the standards of the time, but the mores of his family and his people remained very harsh. The historian then notes without great astonishment that after his death in 1015, his sons are offered the power in a sanitary way: two of them, the young and innocent Boris and Gleb, will be assassied by their elder who fears rivals in them, and will very quickly be driven by popular devotion and by the miracles that their intercession obtained.
As for Vladimir, it was only tardi that he was worn on the altars; it does not work miracles, and it was rather because of the decisive role he had for the punishment of the Rus ’ that his motivation became ultimately imposed. But it was only with the elevation of his relics in 1635 that the historian spotted a truly official cult towards Saint Vladimir. He had been buried in the Church of the Dormition of the Virgin, known as the Church of the Dîme, in Kiev, the first place of worship he built, and where he had placed relics of Pope Saint Clement brought back from Chersonese; the misfortunes of history have moved, on several occasions, the destruction of this building: in the XIXe century, a pompous neo-classical church was built on the site, but the Soviets razed it in 1935 and it is still waiting to be rebuilt ... It is much earlier in Chersonese, that is to say in a suburb of present-day Sevastopol, which is today the most visible world souvenir of Saint Vladimir, with the cathedral erected under its term in the XIXe century: archaeological excavations then made it possible to find Byzantine ruins, including those of the basic where baptism took place; at this location was then built a sumptuous cathedral, whose ( merger following the destruction during the Second World War ) did not end until the 2000s.
One question could arise in the minds of our readers: is Vladimir's cult admissible for a Catholic ? And the answer can only be positive: Vladimir died before the official and lasting separation between Byzantium and Rome; theoretically, it is considered that this rupture took place in 1054, although, in Slavic countries at least, this schism had no recognition or consequence for at least two centuries. Otherwise, Vladimir's channel was operated according to the ancient principle which considers the voice of the people as the voice of God ( in the West it was thus throughout the first millennium ). And it is a rule in the Church to accept at least the established cult of local saints,when an ecclesial community converts or strengthens its ties with the Mother Church of Rome. This was the case for Byzantine Ukraine, the majority of whose bishops made a splash of Catholic faith through the union of Brest-Litovsk in 1596. Consequently, the liturgical books officially conceded by the Roman authorities to the Ukrainians and the Catholic Russians of Byzantine rite, have always been the feast of the founder of Christianity in Russian lands on July 15.have always been the feast of the founder of Christianity in Russian lands on July 15.have always been the feast of the founder of Christianity in Russian lands on July 15.
Saint Vladimir the Great is especially revered by the Ukrainians who honor him as the founder of their homeland: he is, among others, the patron saint of the Greek Catholic cathedral in Paris ( rue des Saints- Pères ) as well as the ( deicesis, to take the western term ) of the Ukrainian Catholics of Byzantine rite in France.
Blessed be God for the greatest entry of seminarians since the creation of the Saint Pius X Fraternity.
However, remember that the number is not necessarily a sign of benefit. What God is looking for is holiness.
Editorial by Father Guillaume Gaud
Dear friends,
The academic meeting has just taken place in our seminars, and it is a cry of astonishment and thanksgiving that rises to God. 'Cause we just got the largest entrance to seminanists since the creation of the Saint Pie X Fraternity by His Excellency Monsignor Lefebvre in 1970.
97 young men entered this year in the first year of training in our seminars, including 79 for the priesthood and 18 for the religious life ( Brothers of the Brotherhood ). Here in Flavigny, we have just hosted a proposal of 21 seminarians and 3 possible brothers.
For seminarians: an Englishman, a Swiss, an Austrian, a Hungarian, a Serb, a Croatian, a Danish, a Dutchman, an Indian, a Sri Lankan, a Chilean, a Nicaraguan, a Nigerian, 2 Canadians, 2 Argentines, 2 Mexicans, 2 Italians, 4 Brazilians, 6 Germans, 9 Poles, 14 French, 25 Americans.
For the potential brothers: a Swiss, an Argentinian, a Brazilian, 2 Canadians, 2 Poles, 3 French, 8 Americans.
We invite you to change the Lord's mischievous with us ; blessed be God a thousand and a thousand times because we are witnesses to the activity of God in souls and to his gentle and patient strength. It is really at work, despite all our faults.
Let us not hesitate to approach the words of Saint Vincent de Paul, to keep us in humility: « Let us consider the Saint Pius X Fraternity as the smallest of all Companies; not even the penultimate, but the last… Let’s never put our eyes on what’s good about us, but what’s bad is a great way to keep humility [ 1 ]».
We must also be careful to imagine that number is necessarily a sign of benefit, since what God is looking for is holiness.
However, this increase in the number of seminarians follows a general curve, of slow but constant growth, parallel to the growth in the number of faithful. It is enlightening to briefly highlight the factors.
Interior factors
First, it is the fruit of families seeking to live in accordance with the Gospel, and to combat the infiltration of the spirit of the world today within them, with good natural balance. This year, 79% of young men who entered Flavigny come from families guaranteeing loyalty to the Catholic Tradition.
This is also the fruit of the Tradition schools, since 70% of the candidates for this proposal have been trained there, and among them all the French have spent a good number of years there.
It is also the fruit of the development of the missionary apostolate of the colleagues. Indeed, this year we welcome, among these 79 seminarians, 22 different nationalities, which is still a record. Think of the priests, missionaries in all these countries, who sow year after year, and entrust us with these voices. This is possible thanks to the relative freedom of the Brotherhood in its foundations, and its missionary impulse not hindered by ecumenism. Each voice is almost a miracle of grace, at least the fruit of years of devotion and prayer.
Dear friends, you see, God listen to your prayers for vocations. A great merci for your perseverance.
External factors
The increase in vocations roughly follows the increase in the number of faithful. However, the past few years have seen a considerable increase in these, albeit very unevenly depending on the country.
The first factor was the attitude of many priests and progressive bishops, on the occasion of the covid, who shocked many of their followers. They prohibited the Holy Communication on the language, accepted without really opposing the closure of many churches, or even the total cessation of sacraments. The stupor of Christians was at its height when they saw priests refuse to baptize. All of this left the strong impression of an immense lack of faith in much of the clergy.
The second factor, like a background wave, is much more durable and lucid, this is what we call the « phenomenon François ». For years, Pope Francis, by his repeated and argued statements, by his convictions, by the support he seems to give to the agents of the New World Order and the appearance of support for some of their lobbies, by opposing those who are resistant to this Novus Ordo sæculorum, turns against the world conservative population. In recent years, we have continuously seen an influx of people approaching the PSSPX for reasons of opposition to what they call the pope's political ideology.They are often non-practicing Catholics, or non-baptized people of Catholic descent. It is also young people who want to act for their country, who go beyond the political approach resulting from the death of grace.
New phenomenon, we see more and more « Catholic canvassers » arriving, practicing usually in the conciliary parishes, or Ecclesia Dei, but very sensitive to the defense of Life, the Numerous Family, Catholic morals, the authority of the father, the « Christian roots of Europe ». They understood one thing: we must fight, defend Christian Europe, that is to say fight against Islamization, against the monstrous unnatural lobby, against « Cancel-culture and wokism », against disarming neutrality, against the destruction of children. The last synodes, like that on the family and its applications, revolt them because they see in it the disarmament of the Catholics and the justification of progressism.
Finally, the latest Rome documents on the subject of the Mass have better highlighted the doctoral struggle which has been taking place since the Council.
In short, the good Lord shows us that we should not be proud, because the causes of the increase are visibly external to us. But we hope that everyone's prayers, renunciations and efforts contribute to it, albeit without glory, but not without fruit.
Call for an elite in Tradition
Dear friends, following Pope Pius XII [ 2 ], we would like to encourage you tocontinue to work to develop an elite more, even if it is not only necessary to aim for that.
Let us make our young people want to throw themselves into the arena to take part in the debate for the advancement and defense of good causes. The nobility has always been the honor of France. She must stay that way. I am talking about the true nobility, that of the soul, which we must make admire to all young Catholics.
Let's show them that love of work will be the strongest title that will later give them a place among the leaders of the Society. Let us show them that the value of a man is in close dependence on his commitment to the common good. Let us show them that there will always be a large place in society for Catholics if they are truly elites optimal, that is to say people remarkable for the serenity of their soul, their promptness for action, their generous devotion, and the search for excellence in their profession, whatever it is. Abatement and pusillatinity must be banned in front of the evolution of times.
This extension of seminarists sees the entry of young men who have developed this ardor and awarded the diplomas of doctorate, engineer, masters or various licenses; which were engaged in youth movements, apostolate or Catholic politics.
The influence of the elite on the moral renewal of the Church
Above all, we must apply ourselves to conduct irreparable religious and moral conduct, especially within our families, and to practice a healthy austere life. Lazy comfort is the elite’s worst enemy. The constant connection to the internet is therefore consequently.
Let us make sure that other men notice the heritage of virtues and qualities that distract us, often the fruit of long family traditions. These are the imperturbable strength of soul, loyalty and devotion to the most worthy causes, the tender and generous step towards the weakest and poor, firm behavior, measured and delight in serious matters, constant respect for all. The implementation of these qualities and the exercise of religious and civic vertus are the most convincing response to prejudices and suspicions, as they demonstrate the intimate vitality of our Christian spirit.
Raise a bulwark against the relaxation of customs
Our influence in society can aim to divert a serious danger specific to the present era. It must be known that society falls into decline when defects and abuses occur between the different environments ( and at the risk of repeating themselves : films and media should not enter your home without entertainment, as you would be the only culprits in the loss of your surroundings and yourself ), just as it rises when the virtues of a celebrity category come together with the others.
The Catholics themselves can act in both directions: we can easily become hotbeds of mistreatment of morals, in particular by these abuses which threaten the sanctity of marriage, youth education, Christian tourism in entertainment, respect for modesty. The tradition of our families and our homelands must be highlighted and defended in these areas as well, and now sacred and unviable. It should not only be protected from the seeds of corruption, but it should be conquent and proud. Let us be an elite. Let us be noble and magnanimous. May this deep respect for the traditions we cultivate, and by which we distinguish ourselves in society, be our claimed honor.
You can be this elite
Vigor and fertility of works ! These are the two characteristics of true nobility of soul engendered the elite. This is educated from an early age, in particular by the example of parents, who do not hang around in front of the screens, but know how to contribute with measure to the common good, outside the family.
To use Ernest Hello's words: « If you are alive, explain your life. Take your soul and bring it into the fray ! Take your wishes, preach your thought, your prayer, your love ! Take in your hands the instruments you know how to use and throw yourself entirely into the balance where everything weighs. If you are asleep, wake up. If you are dead, stay. Search your past life, in your extinct life the best of your desires. Remember the morning part of the roses from other times that you must have felt, and see if you have the strength to say: what does it matter !
Placed between the fire of those who love and the fire of those who hate, you have to lend a helping hand to one or the other. Know it ! it is not to man in general, it is to you in particular that the call is made; for all the moral, intellectual, material forces at your disposal, are as many weapons as God has put in your hands, with the freedom to use them for him or against him. You have to fight; you necessarily fight.
Father Guillaume GAUD is currently Director of Saint Curé d'Ars seminar in Flavigny under the authority of the General House and therefore higher than major. He is known for his skills with Islam.
